Έτσι, ο αγώνας αυτός γίνεται ανάχωμα όχι μόνο στα συγκεκριμένα σχέδια του Δήμου και των εργολάβων για το χώρο του πάρκου, αλλά συνολικά στην επιχείρηση καταστροφής, τσιμεντοποίησης, εμπορευματοποίησης και αστυνόμευσης των ελεύθερων χώρων, που έχει πάρει τη μορφή λαίλαπας (όπως συνέβη στον πευκώνα Aγίων Aναργύρων και στο Κτήμα ΘΩΝ και όπως επιχειρείται στον Ελαιώνα, το Πεδίον του Άρεως, το άλσος Παγκρατίου κ.α.) Στην επιχείρηση δηλαδή οικοδόμησης μιας πόλης-φυλακή, με άξονα το κέρδος και τον έλεγχο, στα πλαίσια της ευρύτερης επίθεσης κράτους και αφεντικών ενάντια στην κοινωνία, με την ένταση της εκμετάλλευσης και της δολοφονικής κατασταλτικής βίας. Στην επιχείρηση που εξελίσσεται παράλληλα με την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, όπως συνέβη με τις μεγάλες πυρκαγιές του 2007, και της λεηλασίας του μέσα από μεγάλα αναπτυξιακά έργα.

Συγκεκριμένα για το πάρκο της οδού Κύπρου, μια έκταση 2.400 τ.μ. όπου υπήρχαν 44 δέντρα, ανάμεσά τους πανύψηλα πεύκα, και η οποία είχε χαρακτηριστεί χώρος κοινόχρηστου πράσινου το 1989, τα σχέδια καταστροφής παίρνουν συγκεκριμένη μορφή το 2004. Τότε, υπερψηφίζεται από το δημοτικό συμβούλιο το σχέδιο της επικεφαλής δημοτικής παράταξης -της ΝΔ- να παραχωρηθεί το πάρκο σε ιδιωτική εταιρεία για την κατασκευή υπόγειου πάρκινγκ. Την πρόταση αυτή, που παραδίδει στους εργολάβους έναν από τους τελευταίους αδόμητους πράσινους και ελεύθερους χώρους που απομένουν μέσα στο τσιμεντένιο δάσος των πολυκατοικιών της Κυψέλης, προσυπογράφουν τόσο η παράταξη του ΠAΣΟΚ όσο και του ΣΥΡΙΖA, η οποία υποκριτικά σήμερα προσπαθεί να εμφανιστεί, ανεπιτυχώς βέβαια, ως εκπρόσωπος της αντίστασης.

Το Δεκέμβρη του 2006 συνάπτεται συμφωνία για το έργο με την εταιρεία ΔΟΜΟΤΕΚA A.Ε. (Κοινοπραξία των κατασκευαστικών ΔΟΜΟΠΟΛΙΣ και ΤΕΚAΛ). Όπως αποκαλύπτεται, η εταιρεία προβλέπεται να εκμεταλλεύεται εμπορικά το πάρκινγκ για 30 χρόνια, να λειτουργεί επιπλέον πλυντήριο και λιπαντήριο αυτοκινήτων, ενώ από τα σχέδια δεν αποκλείεται και υπέργεια δόμηση αναψυκτηρίου. Εξασφαλίζεται επίσης η επιχορήγηση του έργου σε ποσοστό 40% με φωτογραφικές διατάξεις που εμπεριέχονται στο νέο αναπτυξιακό νόμο. Ενώ για να αποφευχθεί η σύνταξη περιβαλλοντικής μελέτης, που θεωρείται απαραίτητη όταν οι θέσεις στάθμευσης υπερβαίνουν τις 200, χρησιμοποιείται το τέχνασμα της μείωσης των θέσεων σε 184 από τις 250 που είχαν ανακοινωθεί αρχικά.

Τα ξημερώματα της 26ης Γενάρη 2009 αποδείχτηκε με τον πιο θλιβερό τρόπο ότι κάθε εμπιστοσύνη στους θεσμούς του συστήματος που οικοδομείται πάνω στη λεηλασία και την απαξίωση της φύσης και της ζωής είναι όχι απλά μάταιη αλλά και καταστροφική. Τα συνεργεία του Δήμου, με τη συνοδεία αστυνομικής δύναμης, εισέβαλαν στο πάρκο αφήνοντας πίσω τους κατεστραμμένη γη: πριόνισαν τα πεύκα και τεμάχισαν τους κορμούς τους, έκοψαν και ξερίζωσαν δέντρα, ισοπέδωσαν τα παρτέρια με τους θάμνους, όπως και τα μικρά δέντρα που είχαν φυτευτεί από περιοίκους.

Η κινητοποίηση δεκάδων ανθρώπων –τόσο από τη γειτονιά όσο και αλληλέγγυων, νεολαίων, αναρχικών, αντιεξουσιαστών, καταληψιών, αριστερών κ.α.- εγκλώβισε τα μηχανήματα στο χώρο του πάρκου, όπου και υπέστησαν εκτεταμένες δολιοφθορές, και τα εμπόδισε να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο. Ακολούθησε κατοχή του πάρκου από διμοιρίες των ΜΑΤ που συνεπλάκησαν με τους συγκεντρωμένους και κλείσιμο του δρόμου μπροστά από το πάρκο με οδοφράγματα που φτιάχτηκαν από τα κλαδιά των κομμένων δέντρων. Η απόπειρα της αστυνομίας να διαλύσει με ρίψη χημικών τη συγκέντρωση του κόσμου που αρνούταν με κάθε τρόπο να εγκαταλείψει το σημείο μετά από αρκετές ώρες, οδήγησε σε πετροπόλεμο, νέα οδοφράγματα και συγκρούσεις στην οδό Πατησίων, ενώ δέχτηκαν επίθεση το αστυνομικό τμήμα της Κυψέλης και του Αγ. Παντελεήμονα. Το ίδιο βράδυ γίνεται η πρώτη συμβολική δενδροφύτευση από περιοίκους και αποφασίζεται η διαρκής παραμονή κόσμου στο πάρκο για να μην μετατραπεί σε εργοτάξιο. Δύο μέρες αργότερα, στις 28 Γενάρη, τραμπούκοι του Δήμου και ασφαλίτες εμφανίζονται τα ξημερώματα και προπηλακίζουν τους συγκεντρωμένους στο πάρκο, την ώρα που συνεργεία έρχονται να αποτελειώσουν την ισοπέδωση του χώρου και τη μεταφορά των κομμένων κορμών.

Τις ίδιες μέρες, ο δήμαρχος Νικήτας Κακλαμάνης, μπροστά στον ξεσηκωμό που έχει προκαλέσει η καταστροφή του πάρκου και η δημοσιοποίησή της μέσα από τις δυναμικές αντιδράσεις, κουρελιάζοντας το “πράσινο” προσωπείο του, εμφανίζεται μαινόμενος στα ΜΜΕ να συκοφαντεί τους αντιστεκόμενους, να δηλώνει ξεδιάντροπα πως κόπηκαν μόνο τρία δέντρα, πως πάνω από το πάρκινγκ θα φτιάξει νέο πάρκο (!) –εννοώντας όγκους με τσιμέντο με δυο-τρεις ζαρντινιέρες, όπως στην πλατεία Κάνιγγος, Πρωτομαγιάς, Κλαυθμώνος κ.α. - και πως το έργο θα γίνει οπωσδήποτε, είτε το θέλουν οι κάτοικοι της περιοχής είτε όχι!

Στις 2 Φλεβάρη πραγματοποιείται συγκέντρωση μπροστά στο κεντρικό δημαρχείο στην πλατεία Κοτζιά, την ώρα που μέσα συνεδριάζει το δημοτικό συμβούλιο, με θέμα και το πάρκο της Κύπρου και Πατησίων. Η συγκέντρωση είχε καλεστεί τόσο από την επιτροπή κατοίκων της Κυψέλης όσο και από άλλες περιβαλλοντικές ομάδες και τοπικές κινήσεις και σε αυτήν συμμετείχαν εκατοντάδες διαδηλωτές. Οι συμμετέχοντες στην ανοιχτή συνέλευση του πάρκου είχαν αποφασίσει πως στο δημοτικό συμβούλιο θα παρευρεθούν “ή όλοι ή κανείς”, αρνούμενοι έτσι την οποιαδήποτε εκπροσώπησή τους από κομματικές παρατάξεις και δημοτικούς συμβούλους. Έτσι επιχειρήθηκε η είσοδος των συγκεντρωμένων στο δημαρχείο, για να εκφράσουν οι ίδιοι την αντίθεσή τους στα σχέδια του Δήμου. Όταν τελικά οι διαδηλωτές κατάφεραν να ανοίξουν την πόρτα του κτιρίου, η δολοφονική επίθεση της αστυνομίας με χρήση χειροβομβίδων κρότου-λάμψης μέσα στο πλήθος οδήγησε στο σοβαρότατο τραυματισμό δύο διαδηλωτών και ενός δημοσιογράφου, με τις ταραχές να επεκτείνονται στην οδό Aθηνάς.

Ούτε οι επιθέσεις της αστυνομίας ούτε οι απειλές και η καμπάνια του Δήμου έχουν καταφέρει να κάμψουν τη διάθεση των κατοίκων της Κυψέλης και των αλληλέγγυων να συνεχίσουν τον αγώνα ενάντια στη κατασκευή του γκαράζ, αποφασισμένοι να ξαναφτιάξουν μόνοι τους πάρκο, χωρίς “ειδικούς” και χωρίς την “έγκριση των αρχών”, φυτεύοντας δέντρα, διαμορφώνοντας χώρους συνάντησης, δίνοντάς του ζωή μέσα από εκδηλώσεις και κινήσεις αντιπληροφόρησης, μέσα από την καθημερινή συνύπαρξη πλήθους κόσμου, ελλήνων και μεταναστών, μέσα από την αυτοοργάνωση και την ισότιμη συμμετοχή στις αποφάσεις που λαμβάνονται στην ανοιχτή συνέλευση του πάρκου.

*