MAΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης, νο 52, Νοέμβρης 2008

Την Κυριακή 1η Ιούνη ‘08 έγινε εκδήλωση αλληλεγγύης στους Ζαπατίστας στη Χώρα της Νάξου.
Προβλήθηκε βίντεο με μαρτυρίες ινδιάνων στις αυτόνομες εξεγερμένες κοινότητες και ακολούθησε συζήτηση με αντιπληροφόρηση και κατάθεση απόψεων. Επίσης συγκεντρώθηκαν χρήματα για την ενίσχυση της λειτουργίας οδοντοτεχνικού εργαστηρίου στη Τσιάπας.
Ακολουθεί η εισαγωγή που διαβάστηκε από την Αυτόνομη Πρωτοβουλία.

Τι μεσολάβησε αυτά τα έντεκα χρόνια και μια ολιγάριθμη ομάδα ανθρώπων μετεξελίχτηκε σ’ ένα μαζικό απελευθερωτικό κίνημα παγκόσμιας εμβέλειας; Δεν το γνωρίζουμε, αν και πραγματικά θα είχε τρομερό ενδιαφέρον για μας να ακούσουμε τα βήματα και τις εμπειρίες που τους οδήγησαν μέχρι εδώ. Για ένα όμως πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι: Το ζαπατιστικό όραμα βρήκε γόνιμο έδαφος στις καρδιές των αυτόχθονων απογόνων των Μάγια που αποφάσισαν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους και να εξεγερθούν απέναντι στην εξαθλίωση που ήταν καταδικασμένοι ως τότε.

Στα δεκατέσσερα χρόνια που ακολούθησαν, μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες, ένα σπουδαίο εγχείρημα εκτυλίσσεται στα βουνά του ν. Μεξικού. Μια επανάσταση που δεν διεκδικεί τις δάφνες της απόλυτης αλήθειας αλλά που εξελίσσεται με βάση τις ανάγκες και τις εμπειρίες όσων συμμετέχουν σ’ αυτή. Στις ζαπατιστικές κοινότητες τίθεται σήμερα σε πράξη το ίδιο το επαναστατικό σχέδιο. Ένα σχέδιο που εκπονείται συλλογικά με βάση τις προτεραιότητες των κοινοτήτων και όχι από μια ελίτ πεφωτισμένων πρωτοποριών ή ορισμένων, διαχωρισμένων από την κοινωνία, επαγγελματιών επαναστατών.

Αυτή ακριβώς η διαδικασία συνοψίζεται στις δυο βασικές αρχές του ζαπατιστικού κινήματος: “προχωράμε ρωτώντας” και “διοικούμε υπακούοντας”. Ο στόχος τους δεν είναι η κατάληψη της εξουσίας όπως άλλωστε έχουν ξεκαθαρίσει εξαρχής όταν δήλωσαν: “Δεν αγωνιζόμαστε για την εξουσία αλλά για ένα δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης”. Και γι’ αυτό προχώρησαν στη δημιουργία αντιθεσμών που προωθούν τη συλλογική λήψη των αποφάσεων και άρα και την καθολική συμμετοχή στην άσκηση της πολιτικής.

Τα τελευταία χρόνια ποιος δεν έχει ακούσει για τις αλλεπάλληλες καμπάνιες για τη συλλογή χρημάτων προκειμένου να υλοποιηθεί το τάδε ή το δείνα έργο στις ζαπατιστικές κοινότητες; Συχνά όμως η άγνοιά μας για το τι διακυβεύεται εκεί στα βουνά του ν. Μεξικού ελάχιστα διαφωτίζεται. Έτσι η καλοπροαίρετη διάθεσή μας για προσφορά περιορίζεται σε μια οικονομική εισφορά ανθρωπιστικού χαρακτήρα που δεν βαθαίνει ουσιαστικά τη σχέση μας με το κίνημα. Αντιθέτως ο ανθρωπισμός συνήθως εκφυλίζεται σε ελεημοσύνη και δημιουργεί μια επιπλέον ανισοτιμία ανάμεσα σ’ αυτούς που έχουν και δίνουν και σ’ αυτούς που δέχονται από ανάγκη. Εξάλλου ο ανθρωπισμός σε καμιά περίπτωση δεν θίγει τις αιτίες που παράγουν την φτώχεια και την εξαθλίωση.

Αυτή την περίοδο στην Τσιάπας μαίνεται ένας ανελέητος πόλεμος χαμηλής έντασης. Ο μεξικάνικος στρατός και οι παραστρατιωτικές οργανώσεις επιτίθενται στα χωριά από τη μια για να εξοντώσουν τους αντιπάλους του συστήματος κι από την άλλη για να εκκαθαρίσουν την περιοχή ώστε να εφαρμοστούν απρόσκοπτα τα αναπτυξιακά σχέδια του καπιταλισμού. Εδώ και χρόνια στο νότιο Μεξικό προγραμματίζονται μεγάλα έργα ανάμεσα στα οποία είναι η διάνοιξη μεγάλων αυτοκινητόδρομων, η κατασκευή λιμανιών και αεροδρομίων και σχεδιάζονται μεγάλες οικοτουριστικές -παρακαλώ- επενδύσεις. Αλλά ας μην επεκταθούμε τώρα επειδή για όλα αυτά θα μιλήσουμε παρακάτω.

Το μόνο που θα θέλαμε να επισημάνουμε είναι ότι ειδικά αυτό τον καιρό η αλληλεγγύη μας πρέπει να διατρανωθεί άμεσα αφού η επίθεση στις κοινότητες είναι βίαιη και άγρια. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους Ζαπατίστας όχι γιατί είναι φτωχοί και καταπιεσμένοι -η τοποθέτησή μας άλλωστε στο στρατόπεδο των αδυνάτων είναι δεδομένη- αλλά γιατί είναι εξεγερμένοι και αρνούνται να ανταλλάξουν τη ζωή τους με την αξιοπρέπειά τους. Γιατί δεν μπαίνουν στη λογική να παζαρέψουν και να υποταχτούν μπρος στον τρόμο μιας επισφαλούς επιβίωσης. Γιατί δεν υποτάσσονται στο βασίλειο της αναγκαιότητας αλλά ορθώνουν το ανάστημά τους όχι μόνο απέναντι στον καπιταλισμό αλλά και απέναντι στους ιδιοτελείς που πλησίασαν τον αγώνα τους για να πετύχουν αλλότρια οφέλη. Γιατί παλεύουν έμπρακτα και με κόστος για τον αυτοκαθορισμό της κοινωνίας, για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Κι αυτός ο αγώνας είναι και δικός μας.