Η επικείμενη δημιουργία και λειτουργία ΧΥΤΑ στη Λευκίμμη, στη νότια Κέρκυρα, αποτελεί μια πραγματική απειλή για το περιβάλλον και τους ανθρώπους, αφού κινδυνεύουν με καταστροφή η γη, τα ποτάμια της περιοχής, ο υδροφόρος ορίζοντας αλλά και η υγεία των κατοίκων από τη μόλυνση και τις ασθένειες που προκαλούν οι τόνοι των σκουπιδιών.

Η δημιουργία ΧΥΤΑ (χώρος υγειονομικής ταφής απορριμμάτων) σε ολόκληρη την Ελλάδα -παρά τα βαρύγδουπα ονόματα τέτοιων προγραμμάτων, τις δήθεν επιστημονικές μελέτες και "φιλικές προς το περιβάλλον πολιτικές"- θεωρείται από την Ευρωπαϊκή Ένωση ούτως ή άλλως ξεπερασμένη μέθοδος διαχείρισης των σκουπιδιών, και οι ΧΥΤΑ λειτουργούν συνήθως σαν κοινές χωματερές. Πιο σύγχρονη μέθοδος θεωρείται η κατασκευή ΧΥΤΥ (χώρος υγειονομικής ταφής υπολειμμάτων) όπου τα σκουπίδια περνούν από διαλογή για ανακύκλωση, μια μέθοδος όμως που και αυτή έχει αποδειχθεί αναποτελεσματική σε άλλες χώρες της Ευρώπης όπου εφαρμόζεται. Ωστόσο, το ελληνικό κράτος, στην προσπάθειά του να απορροφήσει τα κονδύλια δισεκατομμυρίων ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ένωση που προσφέρονται για την κατασκευή ΧΥΤΑ μέχρι το τέλος του 2008, έχει επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου ώστε μέχρι το τέλος του έτους να δημιουργήσει και να θέσει σε λειτουργία τέτοιες χωματερές σε διάφορες περιοχές ανά την Ελλάδα, χωρίς να τηρούνται καν οι απαραίτητοι όροι για την κατασκευή τους, αφού δεν υπάρχουν περιθώρια καθυστέρησης. Ταυτόχρονα προσφέρονται μεγάλες ευκαιρίες κερδοφορίας για πλήθος κατασκευαστικών εταιριών, που θησαυρίζουν καταστρέφοντας το φυσικό περιβάλλον σε συνεργασία με τα πολιτικά αφεντικά -και ειδικότερα το ΥΠΕΧΩΔΕ.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα και την εφιαλτική προοπτική να ζουν μέσα στα σκουπίδια, οι κάτοικοι της Λευκίμμης αντιστέκονται δυναμικά στη δημιουργία ΧΥΤΑ από την πρώτη στιγμή της αιφνίδιας αναγγελίας της κατασκευής του. Η προηγούμενη εμπειρία άλλωστε από τον ΧΥΤΑ που λειτουργεί στο Τεμπλόνι της Κέρκυρας ήταν η μετατροπή του χώρου σε έναν μεγάλο σκουπιδότοπο για 11 δήμους και η ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων καρκίνου στον ντόπιο πληθυσμό.

Πρόκειται για έναν αγώνα που προτάσσει κάτι περισσότερο από το γεγονός ότι το συγκεκριμένο έργο είναι εντελώς αυθαίρετο και γίνεται χωρίς καμία μελέτη, αλλά υπερασπίζεται τη ζωή της ντόπιας κοινωνίας και του περιβάλλοντος που απειλείται άμεσα με καταστροφή.

Απέναντι στον ανυποχώρητο αγώνα των κατοίκων το κράτος αντέταξε την ωμή και βίαιη καταστολή σε μια προσπάθεια να τρομοκρατήσει και να υποτάξει τους αντιστεκόμενους. Πέντε εισβολές των ΜΑΤ, συλλήψεις και ξυλοδαρμοί διαδηλωτών, δακρυγόνα, μία γυναίκα νεκρή με ευθύνη των μπάτσων -που χτύπησαν έναν 16χρονο που προσπάθησε να τους αποφύγει με αποτέλεσμα να χάσει τον έλεγχο της μηχανής που οδηγούσε, να πέσει και να τραυματίσει θανάσιμα τη Μαρία Κουλούρη-, συνεχείς απόπειρες τρομοκράτησης των κατοίκων, μόνιμη εγκατάσταση MAT στις εγκαταστάσεις του ΧΥΤΑ και το αστυνομικό τμήμα και ολόκληρη η Λευκίμμη υπό ειδικό καθεστώς κατοχής από έναν αστυνομικό στρατό. Τίποτε όμως από τα παραπάνω δεν στάθηκε ικανό να σταματήσει τον αγώνα των κατοίκων της Λευκίμμης που απάντησαν στην καταστολή με τη συνέχιση του αγώνα και ορισμένες φορές και με την όξυνση της σύγκρουσης. Οι Λευκιμμιώτες τους 10 τελευταίους μήνες πραγματοποίησαν συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις στη Λευκίμμη, στα Μεσοράχια, την πόλη της Κέρκυρας και την Αθήνα, προχώρησαν σε κατάληψη του δημαρχείου, περιέλουσαν τον δήμαρχο με αυγά και γιαούρτια, απέκλεισαν πολλές φορές το δρόμο που οδηγούσε στο ΧΥΤΑ και επιτέθηκαν στις εγκαταστάσεις του συγκρουόμενοι με τα ΜΑΤ, επιτέθηκαν στο αστυνομικό τμήμα πυρπολώντας αστυνομικά οχήματα, απέτρεψαν καράβια που μετέφεραν υλικά για τον ΧΥΤΑ να δέσουν στο λιμάνι, και συνεχίζουν μέχρι σήμερα να αντιστέκονται στην επαπειλούμενη καταστροφή του τόπου τους.

Ο αγώνας αυτός με τη δυναμική του λειτούργησε και ως πηγή έμπνευσης για τον ξεσηκωμό και άλλων τοπικών κοινωνιών ενάντια στα σχέδια του κράτους για ΧΥΤΑ, όπως στο Ελληνικό Ιωαννίνων όπου οι κάτοικοι συγκρούστηκαν με τις υπεράριθμες δυνάμεις καταστολής, και στο Καρβουνάρι Θεσπρωτίας.

Το ζήτημα των σκουπιδιών και της διαχείρισής τους είναι ένα δομικό πρόβλημα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και των επιβαλλόμενων μοντέλων κατανάλωσης στο σύγχρονο κόσμο. Η εμπορευματοποίηση των βασικών αγαθών με αποτέλεσμα τη στέρησή τους από μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού και η δημιουργία ταυτόχρονα πλαστών καταναλωτικών αναγκών αποτελούν την πεμπτουσία του κόσμου της ανέχειας από τη μια και της καταναλωτικής υστερίας από την άλλη. Ένας κόσμος που γεμίζει ασφυκτικά από σκουπίδια ως συνέπεια της μαζικής και βιομηχανικής παραγωγής εμπορευμάτων. Η διαχείριση των σκουπιδιών, ενώ από τη μια μεριά αποτελεί πρόβλημα για το σύστημα, από την άλλη είναι μια μεγάλη κερδοφόρα επιχείρηση για τις διάφορες εταιρίες (ανακύκλωσης, αποκομιδής, κατασκευαστικές) και για το κράτος είναι ένας ακόμα άξονας της "αναπτυξιακής πολιτικής" του υπό τον μανδύα της εφαρμογής φιλικών προς το περιβάλλον μεθόδων, της λεηλασίας δηλαδή και καταστροφής της φύσης μέσα από έργα όπως ΧΥΤΑ ή ΧΥΤΥ κτλ.

Ως αναρχικοί στεκόμαστε αλληλέγγυοι στους ανθρώπους που αγωνίζονται απέναντι στην κρατική επιβολή και τη βία των μηχανισμών καταστολής, καθώς οι αντιστάσεις αυτές που ορθώνονται σε τοπικό επίπεδο αποτελούν αναχώματα στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων για τη φύση και τη ζωή, ξεπερνώντας μάλιστα σε σημασία τα στενά τοπικά-γεωγραφικά όρια μέσα στα οποία αναπτύσσονται, αφού άπτονται ευρύτερων -και με παγκόσμιες διαστάσεις- ζητημάτων, όπως τα σκουπίδια και η διαχείρισή τους από τους κρατικούς φορείς. Αντιστάσεις βέβαια που εμπεριέχουν και αντιφάσεις, όπως για παράδειγμα η προσπάθεια για την ανεύρεση μιας πρότασης-λύσης για το ζήτημα των σκουπιδιών. Στον κόσμο του κράτους και του κεφαλαίου δεν χωράνε αυταπάτες για λύσεις φιλικές προς τη φύση και τον άνθρωπο στα πλαίσια ενός "πράσινου" ή φιλάνθρωπου καπιταλισμού. Τα "προβλήματα" και οι "λύσεις" των αφεντικών είναι το ίδιο επιζήμιες για τους από τα κάτω, τους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους αυτού του κόσμου. Τα σκουπίδια είναι προϊόν ενός παράλογου και απάνθρωπου συστήματος παραγωγής και κατανάλωσης, του ίδιου συστήματος που παράγει τις ανισότητες, τον πόλεμο και τη φτώχεια, που λεηλατεί και καταστρέφει τη φύση παγκόσμια, που στηρίζεται στη βία και την καταστολή, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΛΕΥΚΙΜΜΗΣ

ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ

Η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ!

*