ΖΟΦΟΣ … από την έρημο του πραγματικού – ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
του Αναρχικού Δελτίου «Μαύρη Σημαία»
ΤEΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ
ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ
Από τις πρώτες στιγμές μετά τη δολοφονία του
Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Ε. Κορκονέα στις 6 Δεκέμβρη και το ξέσπασμα των πρώτων
συγκρούσεων στους δρόμους των Εξαρχείων, καταλαμβάνεται το Πολυτεχνείο και
μετατρέπεται σε εστία για την εκδήλωση της κοινωνικής οργής. Αποτελώντας έναν
χώρο ιστορικά και συμβολικά καταγεγραμμένο στη ζωντανή μνήμη των εξεγερμένων
και μεγάλου κομματιού της κοινωνίας ως σημείο αναφοράς του αγώνα ενάντια στην
Εξουσία, τόσο στους καιρούς της δικτατορίας όσο και της μεταπολίτευσης και της
σύγχρονης ολοκληρωτικής δημοκρατίας, στο Πολυτεχνείο συσπειρώνονται αυθόρμητα,
πολλές εκατοντάδες ανθρώπων: συντρόφων, νεολαίων και εργαζομένων, ανέργων,
μαθητών, μεταναστών, φοιτητών…
Οι οδομαχίες που ξεκινούν με τις δυνάμεις
καταστολής, τα πύρινα οδοφράγματα που στήνονται στους γύρω δρόμους γίνονται η
σπίθα μιας εξέγερσης που εξαπλώνεται με αυθόρμητες πορείες στην πόλη, την
κατάληψη της ΑΣΟΕΕ και της Νομικής, τις επιθέσεις σε κρατικούς και
καπιταλιστικούς στόχους στο κέντρο και γειτονιές της Αθήνας και στις περισσότερες
πόλεις της χώρας. Τις επόμενες μέρες, με συγκρουσιακές διαδηλώσεις που
συνοδεύονται από επιθέσεις σε τράπεζες, υπουργεία και πολυκαταστήματα, με
καταλήψεις σχολείων και δημοσίων κτιρίων, πολιορκίες και επιθέσεις νεολαίων σε
αστυνομικά τμήματα, στις διμοιρίες που φρουρούν τις φυλακές Κορυδαλλού και στη
Βουλή, γενικεύεται η εξέγερση. Η εξέγερση που ξέσπασε με αφορμή τη δολοφονία
του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και πυροδοτήθηκε
από την άμεση αντίδραση εκατοντάδων συντρόφων στην δολοφονική βία του κράτους,
φτάνοντας να εμπνεύσει δυναμικές κινήσεις αλληλεγγύης πέρα από τα σύνορα, σε
όλο τον κόσμο.
Αυτή η εξέγερση που σοβούσε μέσα στις συνθήκες
της γενικευμένης επίθεσης του κράτους και των αφεντικών στην κοινωνία, στον
καθημερινό θάνατο της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας που επιφυλάσσουν για τους
καταπιεσμένους οι εντεινόμενοι αποκλεισμοί, η φτώχεια, η εκμετάλλευση, η
καταστολή και ο έλεγχος. Αυτή η εξέγερση που “προετοιμαζόταν” επίμονα, ακόμα
και στους πιο σκοτεινούς καιρούς κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, μέσα
από κάθε μικρή ή μεγάλη χειρονομία αντίστασης στα κυρίαρχα προτάγματα
της υποταγής και της παραίτησης, κρατώντας ανοιχτό το δρόμο για τη συνάντηση
πολλών περισσότερων στους δρόμους της εξέγερσης, όπως τελικά συνέβη.
Μέσα σε αυτή την εκρηκτική κοινωνική
πραγματικότητα, το κατειλημμένο Πολυτεχνείο λειτούργησε ως σημείο της κατά
μέτωπο αντιπαράθεσης με το κράτος, σε όλες τις μορφές και με όλα τα δυνατά
μέσα, μέσα από αλλεπάλληλα συγκρουσιακά γεγονότα που πυρπολούν την τάξη και την
ασφάλεια των αφεντικών και θρυμματίζουν την πλαστή εικόνα της συναίνεσης στους
δολοφονικούς σχεδιασμούς τους. Λειτούργησε ως χώρος συνάντησης και ζύμωσης
ανάμεσα σε εξεγερμένα πολιτικά και κοινωνικά υποκείμενα μέσα από τις
συνελεύσεις του και την καθημερινή παρουσία ενός πλήθους εξεγερμένων στην
κατάληψη, ως χώρος αντιπληροφόρησης μέσα από κείμενα
και αφίσες, με τη λειτουργία ιστοσελίδας, ραδιοφωνικού σταθμού και μικροφωνικής. Αλλά και ως χώρος για την ανάληψη
πρωτοβουλιών αντίστασης, όπως το κάλεσμα της συνέλευσης του Πολυτεχνείου για
παγκόσμια ημέρα δράσης στις 20 Δεκέμβρη –μία κίνηση
που είχε σαν αποτέλεσμα συντονισμένες κινητοποιήσεις σε περισσότερες από 50 πόλεις του εξωτερικού, και στο πλαίσιο της οποίας η
κατάληψη του Πολυτεχνείου κάλεσε συγκέντρωση στον τόπο δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου-, η διοργάνωση συναυλίας αλληλεγγύης και
οικονομικής ενίσχυσης στους αιχμαλώτους της εξέγερσης, στις 22
Δεκέμβρη στο χώρο της κατάληψης, το κάλεσμα στην πορεία αλληλεγγύης στους
συλληφθέντες, η οποία είχε καλεστεί στις 24 Δεκέμβρη
από συντρόφους-ισσες μετά από ανοιχτή συνέλευση στο
κατειλημμένο κτήριο της ΓΣΕΕ.
Ως σταθερό σημείο, για 18
ημέρες, της εξέγερσης που εξαπλώθηκε, το κατειλημμένο Πολυτεχνείο αποτέλεσε ένα
διαρκές κάλεσμα ανυποταξίας προς τους αντισεκόμενους
όλου του κόσμου και ένα διαρκές νεύμα αλληλεγγύης προς τους αιχμαλώτους που
μέσα από αυτό τον αγώνα βρέθηκαν στα χέρια του κράτους. Έγινε ένα κύτταρο για
τη διάχυση των προταγμάτων της αλληλεγγύης μεταξύ των
καταπιεσμένων, της αυτοοργάνωσής τους και της
κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης με στόχο τον κόσμο της εξουσίας, τους
μηχανισμούς και τα σύμβολά του. Προταγμάτων που
διαμόρφωσαν το έδαφος για τη συνάντηση των κολασμένων στους δρόμους της
εξέγερσης, που όπλισαν τις συνειδήσεις, και που, ίσως για πρώτη φορά, έγιναν σε
τόσο μεγάλο βαθμό οικειοποιήσιμα από πλήθος
εκμεταλλευόμενων ανθρώπων, διαφορετικών ηλικιών και εθνικοτήτων, με τους
οποίους αναρχικοί και αντιεξουσιαστές μοιραστήκαμε τα
ίδια συνθήματα απέναντι στην αστυνομία, τον ίδιο λόγο,
τις ίδιες πρακτικές, την ίδια οργή απέναντι στη λεηλασία της ζωής μας, και
πολλές φορές το ίδιο όραμα για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Γι’ αυτό το λόγο, η
καταστολή δεν εκφράστηκε μόνο με την ωμή βία, τους ξυλοδαρμούς, τις συλλήψεις
και τις προφυλακίσεις διαδηλωτών, αλλά και με μία σφοδρή ιδεολογική επίθεση από
το σύνολο του πολιτικού συστήματος -που είδε τα θεμέλιά του να τρίζουν όταν η
καταστολή, στην οποία βασίζεται, όχι μόνο δεν στάθηκε
ικανή να συγκρατήσει το κύμα της εξέγερσης αλλά έγινε
η αιτία που το πυροδότησε. Μια επίθεση με επιλεκτική στόχευση
στους αναρχικούς, ως πολιτικό και αδιαμοσολάβητο
κομμάτι των εξεγερμένων, ακριβώς εξαιτίας της απήχησης της δράσης και του λόγου
τους, και της επικινδυνότητας που έχει για το κράτος η συνάντησή τους με ένα
πλήθος καταπιεσμένων. Σ`αυτό το πλαίσιο, υπήρξε
υστερική προσπάθεια διαχωρισμού των εξεγερμένων σε “καλούς μαθητές” από τη μία,
“κουκουλοφόρους” ή “μετανάστες-πλιατσικολόγους” από
την άλλη, μαζί με τα γνωστά παραμύθια περί προβοκατόρων, ώστε να χειραγωγηθεί η
οργή για την κρατική δολοφονία, να εκτονωθεί η κοινωνική έκρηξη, να εγκληματοποιηθούν, να απομονωθούν και να χτυπηθούν τα σταθερά σημεία αναφοράς της εξέγερσης.
[Πρόκειται εξ’ άλλου για την ίδια ρητορική που όπλισε το χέρι του δολοφόνου Ε. Κορκονέα, η οποία αναγνωρίζει συγκεκριμένους
πολιτικούς-κοινωνικούς χώρους και ανθρώπους ως “εσωτερικό εχθρό” πάνω στον
οποίο θα πρέπει να εξαντληθεί η κρατική βία.]
Σ’ αυτή την προσπάθεια από μεριάς του κράτους
εντάχθηκε και η συνεχής στοχοποίηση και συκοφάντηση της κατάληψης του Πολυτεχνείου, μέσα από
συνεχείς δηλώσεις πολιτικών και τη λασπολογία των ΜΜΕ, και η οποία έφτασε μέχρι
την άρση του ασύλου και την απειλή εισβολής της αστυνομίας, παρακάμπτοντας τις
πανεπιστημιακές αρχές, μετά τις πολύωρες συγκρούσεις του Σαββάτου 20 Δεκέμβρη, με στόχο να καταπνίξουν την εξέγερση χτυπώντας
έναν από τους χώρους από όπου ξεκίνησε. Σχεδιασμοί που ανατράπηκαν από την
άρνηση των καταληψιών να υπακούσουν σε οποιοδήποτε τελεσίγραφο, την
αποφασιστικότητά τους να υπερασπιστούν αυτόν τον πολιτικό και κοινωνικό
χώρο-κομμάτι της εξέγερσης, το ανοιχτό κάλεσμά τους σε συσπείρωση στο χώρο του
Πολυτεχνείου και τη διεξαγωγή της προγραμματισμένης συναυλίας αλληλεγγύης στους
κρατούμενους στις 22/12/08 που συγκέντρωσε πλήθος αγωνιζόμενων στο χώρο της
κατάληψης. Οι απειλές για εισβολή επανήλθαν εντονότερες αυτή τη φορά στις 23 Δεκέμβρη, όταν ενώ διεξαγόταν η συνέλευση της κατάληψης
με θέμα την ολοκλήρωση του εγχειρήματος, μεταφέρθηκε από πολιτικούς και
πανεπιστημιακούς παράγοντες η απαίτηση του υπουργείου Εσωτερικών για άμεση
αποχώρηση των καταληψιών από το χώρο, αλλιώς θα γινόταν εισβολή της αστυνομίας.
Η απάντηση των καταληψιών ήταν ότι το Πολυτεχνείο δεν ανήκει ούτε στο υπουργείο
ούτε στην αστυνομία για να τους το παραδώσουν, αλλά στους αγωνιζόμενους που
αποφασίζουν μόνο με κινηματικά κριτήρια και δεν δέχονται εκβιασμούς και
τελεσίγραφα από τους δολοφόνους. Έτσι η κατάληψη παρατάθηκε
για μια ακόμη ημέρα, καλώντας παράλληλα στη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε
στο Μοναστηράκι σε αλληλεγγύη με τους συλληφθέντες.
Καμία κατασταλτική μεθόδευση, καμία ιδεολογική
επίθεση δεν στάθηκε και δεν θα σταθεί
ικανή να εκβιάσει την επιστροφή στην “ομαλότητα”, να επιβάλει την κοινωνική και
ταξική ειρήνη. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο! Το ξεπέρασμα του φόβου, της
εξατομίκευσης και των κυρίαρχων διαχωρισμών ανάμεσα στους καταπιεσμένους
οδήγησαν χιλιάδες νεολαίους, άντρες και γυναίκες κάθε ηλικίας, μετανάστες και
πρόσφυγες, άνεργους και εργάτες να σταθούν πλάι-πλάι
στους δρόμους και τα οδοφράγματα ενάντια στους δυνάστες της ζωής, της
αξιοπρέπειας και της ελευθερίας όλων μας. Και αυτή είναι μια πραγματικότητα που
μέσα από τις φλόγες φωτίζει το μέλλον της εξέγερσης, την όξυνση και το βάθεμά
της, μέχρι την καθολική ανατροπή του κόσμου των αφεντικών.
Γιατί φωνάξαμε με όλους τους τρόπους ότι αυτές
οι μέρες είναι του Αλέξη, του Μιχάλη Καλτεζά, του Κάρλο Τζουλιάνι, του Χριστόφορου
Μαρίνου, του Μιχάλη Πρέκα, της Μαρίας Κουλούρη και όλων των συντρόφων που δολοφονήθηκαν από τους
ένστολους φονιάδες του κράτους, δεν είναι όμως μέρες που ανήκουν στο θάνατο
αλλά στη ΖΩΗ! Στη ζωή που αναπνέει στους αγώνες, στα οδοφράγματα, στην εξέγερση
που συνεχίζεται.
Ολοκληρώνοντας μετά από 18
ημέρες την κατάληψη του Πολυτεχνείου, στέλνουμε τους πιο θερμούς χαιρετισμούς
αλληλεγγύης σε όλες και όλους που με τον τρόπο τους έγιναν κομμάτια αυτής της
εξέγερσης, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε πολλές χώρες της Ευρώπης, της
Νότιας και της Βόρειας Αμερικής, της Ασίας και στην Αυστραλία. Σε όλους αυτούς
που συναντηθήκαμε και θα παραμείνουμε μαζί, αγωνιζόμενοι για την απελευθέρωση
των κρατούμενων της εξέγερσης, αλλά και για τη συνέχισή της μέχρι την κοινωνική
απελευθέρωση. Για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους, αστυνομίες και
στρατούς, φυλακές και σύνορα.
ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ – ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!
ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ
ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ!
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Πολυτεχνείο
24 Δεκέμβρη 2008
*