Ο πλούτος των αφεντικών ήταν εκείνος που θα υπονοούσε μια πλασματική κοινωνική ευημερία και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί τους εκείνοι που θα διασφάλιζαν μια επίσης πλασματική κοινωνική ειρήνη...

Την εποχή της παγκοσμιοποίησης της κυριαρχίας τα αφεντικά στην Ευρώπη όλο και περισσότερο συγκεντρώνουν και αναπτύσσουν τις δυνάμεις τους μέσα από ευρύτερες υπερεθνικές δομές. Mέσα από τη συγκρότηση της ΕΕ, οικοδομούν έναν από τους βασικούς πόλους / στυλοβάτες του παγκόσμιου καπιταλισμού, ισχυροποιώντας τη θέση τους στον παγκόσμιο καταμερισμό εξουσίας και διαμορφώνοντας τους όρους για την εντατικότερη εκμετάλλευση και τον αποτελεσματικότερο έλεγχο των πληθυσμών μέσα στην Ευρώπη και έξω από αυτήν.

Mια προοπτική που δεν παρέλειψαν να επιβεβαιώσουν και μέσα από τη διακήρυξη μιας "χάρτας θεμελιωδών δικαιωμάτων", προωθώντας με αυτόν τον τρόπο τη νομική και "αξιακή" υπόσταση του ταξικού, κοινωνικού και ρατσιστικού διαχωρισμού που διαρκώς και συστηματικά βαθαίνει όλα αυτά τα χρόνια με οικονομικές, αστυνομικές ή ιδεολογικές μεθόδους. Mια νέα συνθήκη σκλαβιάς εγκαθιδρύεται και αυτό επιχειρείται να αποτυπωθεί και στα μυαλά των ανθρώπων, στη "γλώσσα" και τις συνειδήσεις τους.

Έτσι, η αναγνώριση όχι "ίσων" αλλά "ανάλογων" δικαιωμάτων στη βάση του διαχωρισμού των μεταναστών από τους "πολίτες της Ένωσης", αλλά και του διαχωρισμού ανάμεσά τους σε "νόμιμους" και "παράνομους", είναι στην κατεύθυνση της θεσμοποίησης της ιδιαίτερης εκμετάλλευσής τους από την καπιταλιστική παραγωγή, της εξευτελιστικής μεταχείρισής τους από τις κρατικές υπηρεσίες, της ρατσιστικής συμπεριφοράς απέναντί τους από άλλα τμήματα του πληθυσμού, του παράτυπου και ανεξέλεγκτου εγκλεισμού τους ακόμα και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, των χιλιάδων δολοφονιών τους στα ευρωπαϊκά σύνορα, την ύπαιθρο και τις μητροπόλεις.

Επίσης, ρυθμίσεις σχετικές με τον "σεβασμό της ιδιωτικής ζωής" ή την "προστασία των προσωπικών δεδομένων", δεν αντικατοπτρίζουν και δεν ομολογούν τίποτε άλλο παρά τον πολύμορφο έλεγχο της ζωή μας, την αστυνομική κατοχή στους δρόμους, την παρακολούθηση μέσα από τις κάμερες, την καταγραφή, την κατηγοριοποίηση και την επεξεργασία των ανθρώπων μέσα από τα ηλεκτρονικά συστήματα. Ενώ, ακόμα, η απουσία ή η αφηρημένη αναφορά στις έννοιες του λεγόμενου κράτους πρόνοιας (εργασία, ασφάλιση, υγεία κλπ), υποδηλώνει την υλική κατάργησή τους που προηγήθηκε και την οριστική αποδέσμευση των αφεντικών από αυτές, και ταυτόχρονα σκιαγραφεί τους σημερινούς επιβαλλόμενους όρους "ζωής", την ατέρμονη προσπάθεια για επιβίωση, την εξατομίκευση και τη μιζέρια, την υποταγή και τον αμοραλισμό.

6/12: Ένα ευρύ φάσμα 60-70.000 διαδηλωτών κατέκλυσε την πόλη της Νίκαιας. Τον κύριο όγκο των διαδηλωτών αποτελούσε η Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων (CES). Δεκάδες και πολυπληθή μπλοκ αγροτικών και εργατικών συνδικάτων (με έντονη "εσωτερική" περιφρούρηση) ολοκλήρωσαν την προκαθορισμένη διαδρομή της πορείας και αποχώρησαν.

Την ίδια μέρα, σε χρονική απόσταση από τα επίσημα συνδικάτα, πραγματοποίησαν πορεία περίπου 10.000 άτομα, κυρίως από οργανώσεις της αριστεράς (μαρξιστές-λενινιστές, τροτσκιστές κλπ), οργανώσεις ανέργων και μεταναστών, ομάδες αυτόνομων, αντιφασιστών, εναλλακτικών, οικολόγων, αναρχικών και αναρχοσυνδικαλιστών. [Ας σημειώσουμε πως οι περισσότερες από αυτές τις οργανώσεις είχαν συγκροτήσει τη "Συλλογικότητα των παράκτιων Άλπεων ενάντια στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής" που οργάνωσε συζητήσεις κατά τη διάρκεια του τριήμερου, καθώς και τον αποκλεισμό του συνεδρίου στις 7 Δεκέμβρη.]

Η πορεία είχε σχετικά υποτονικό χαρακτήρα, ίσως επειδή δεν υπήρχε κανένας ορατός στόχος που να συνδέει τους ανθρώπους στο δρόμο, καθώς η σύνοδος ξεκινούσε την επόμενη μέρα.

Αργά το απόγευμα ένα μεγάλο μέρος της πορείας, το πιο δυναμικό, κατευθύνθηκε σε κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό σε αλληλεγγύη με τους 1.200 περίπου ιταλούς αυτόνομους που είχαν αποκλειστεί στα σύνορα. Εκεί συγκρούστηκε με τους μπάτσους που φρουρούσαν το σταθμό και διαλύθηκε ύστερα από τη ρίψη δακρυγόνων.

Το ίδιο βράδυ, οι προγραμματισμένες συζητήσεις δεν είχαν κανένα πραγματικό ενδιαφέρον, καθώς αποδείχτηκαν ομιλίες εκπροσώπων των πιο συντηρητικών αριστερών οργανώσεων. Έτσι, παρόλο που στην αίθουσα συζητήσεων βρίσκονταν εκατοντάδες άνθρωποι, δεν προσφέρθηκε καμία δυνατότητα ουσιαστικής συνάντησης και επικοινωνίας.

Στις 7 Δεκέμβρη, πρώτη μέρα της συνόδου των αφεντικών, το κέντρο της πόλης ήταν περιφραγμένο με κάγκελα της αστυνομίας και ισχυρά φρουρούμενο από διμοιρίες των CRS.

Τα συνδικάτα είχαν αποχωρήσει ήδη από την προηγούμενη μέρα. Έτσι, η κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε από τη μειοψηφία των διαδηλωτών, είχε ωστόσο πιο δυναμικό χαρακτήρα από την κινητοποίηση της 6ης Δεκέμβρη, καθώς στόχευε στον αποκλεισμό του συνεδριακού κέντρου και στη δημιουργία ευρύτερων γεγονότων αντίστασης με αφορμή τη σύνοδο των αφεντικών.

Αρκετοί διαδηλωτές συνέχισαν να κινούνται σε μορφή πορείας σε κεντρικούς δρόμους φωνάζοντας συνθήματα, καταστρέφοντας τράπεζες και αντιπροσωπείες αυτοκινήτων και στήνοντας οδοφράγματα με ακριβά αυτοκίνητα και κάδους σκουπιδιών. Πάνω στη δράση τους οι άνθρωποι δυνάμωναν την αλληλεγγύη και το συλλογικό τους αίσθημα, συντονίζονταν και έβρισκαν τρόπους συνεργασίας, έχοντας τη συνείδηση πως τίποτα δεν θα ήταν αρκετό, πως όλα αποσκοπούσαν σε κάτι πραγματικά μεγάλο.

Το μεσημέρι, οι ομιλίες στην αίθουσα συνάντησης συνεχίστηκαν. Τα γεγονότα όμως δεν είχαν τελειώσει και η δυναμική των ανθρώπων δεν είχε εξαντληθεί. Οι συλλήψεις διαδηλωτών από το πρωί και η κράτησή τους σε κοντινό αστυνομικό τμήμα, κινητοποίησαν τα πιο υγιή κοινωνικά αντανακλαστικά και είχαν σαν αποτέλεσμα μια αυθόρμητη πορεία αλληλεγγύης με πρόταγμα την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων. Η πορεία κατέληξε σε επίθεση στο τμήμα και στους μπάτσους που το φρουρούσαν. Η αντεπίθεση της αστυνομίας πέτυχε την προσωρινή εκκένωση της αίθουσας συναντήσεων, αλλά προκάλεσε την οργή των διαδηλωτών που για δεύτερη φορά κατευθύνθηκαν προς το κέντρο της πόλης καταστρέφοντας αντιπροσωπείες αυτοκινήτων και στήνοντας οδοφράγματα, μέχρι που διαλύθηκαν από τα δακρυγόνα και τις αντλίες νερού της αστυνομίας.

Στον απολογισμό των γεγονότων της 7ης Δεκέμβρη υπήρχαν κατεστραμμένες τράπεζες αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, καταστήματα με τεχνολογικό εξοπλισμό, ασφαλιστικές εταιρείες και μεσιτικά γραφεία, είκοσι μπάτσοι τραυματίες και πενήντα συλλήψεις.

Στις 8 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια. Οι περισσότεροι συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς κατηγορίες. Δεκατρείς διαδηλωτές θα δικαστούν τον Φλεβάρη και τον Mάρτη του 2001. Δύο βάσκοι από την Ισπανία καταδικάστηκαν σε ένα μήνα φυλάκισης και φυλακίστηκαν.

Απέναντι στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας, απέναντι σε αυτή την πολύμορφη επίθεση που έχουν εξαπολύσει τα αφεντικά ανοίγοντας ένα ευρύτατο μέτωπο με τους ανθρώπους και τις κοινωνίες αυτού του κόσμου, η αντίσταση δεν εκδηλώνεται με ένα μόνο πρόσωπο αλλά με πολλά. Γι' αυτό και στη Νίκαια είδαμε ένα ευρύ φάσμα διαδηλωτών με διαφορετικά κοινωνικά και πολιτικά χαρακτηριστικά και με διαφορετικούς στόχους, που δεν συντείνουν πάντα προς μια κοινή κατεύθυνση, αντιθέτως πολύ συχνά συγκρούονται.

Αν όμως κάτι είχε σημασία από τα γεγονότα που εκδηλώθηκαν, αυτό είναι η ανάδειξη των δυναμικών εκείνων μειοψηφιών που με τη δράση τους ανέτρεψαν το μύθο της δύναμης των συνδικάτων, κατέδειξαν τον ξεπερασμένο ρόλο της αριστεράς και συντέλεσαν στο να γίνει πιο ορατή η δυνατότητα πράξεων αντίστασης στο "παντοδύναμο" και "άτρωτο" σύστημα της κυριαρχίας.

Είδαμε λοιπόν πως αποφασισμένοι πυρήνες ανθρώπων επέλεξαν συνειδητά έναν τέτοιο τρόπο οργάνωσης και δράσης και δημιούργησαν όρους για μια επαναστατική προοπτική, ανοίγοντας το έδαφος για την έκφραση πολλών περισσότερων από τους ίδιους, μετατρέποντας τη διάθεση για μια συμβολική επίθεση στον πιο ορατό και κοινό στόχο, το κτίριο που συνεδρίαζαν τα αφεντικά, σε μαχητική διάθεση για μια πραγματική επίθεση στους μηχανισμούς καταστολής και στα κτίρια-σύμβολα του καπιταλιστικού και εξουσιαστικού συστήματος.

Και αυτό γιατί αρνήθηκαν να ενσωματωθούν στο σχέδιο των μηχανισμών χειραγώγησης που περιορίζουν και καταστέλλουν κάθε κοινωνική δυναμική, γιατί έδρασαν πέρα και κόντρα σε κάθε εθνικιστικό πλαίσιο που αλλοιώνει το βασικό χαρακτηριστικό του αγώνα, τον ταξικό ανταγωνισμό. Γιατί έδρασαν ξεπερνώντας τα όρια του ρεφορμισμού, του πασιφισμού και της παθητικότητας, καταδεικνύοντας πως αντίσταση στη νέα τάξη της κυριαρχίας δεν είναι η μεταρρύθμιση ή η βελτίωση του συστήματος, ούτε η υπεράσπιση της παλιάς μορφής του έναντι της σύγχρονης, αλλά οι κοινωνικές και ταξικές εξεγέρσεις των αποκλεισμένων, των προλετάριων, ο αγώνας για την καθολική ανατροπή του.

Έγινε και πάλι φανερό, αυτή τη φορά στη Νίκαια, πως μια συνάντηση των αφεντικών δεν είναι καθόλου ένα ασήμαντο γεγονός, γιατί ακριβώς αποτελεί το σημείο συσπείρωσης χιλιάδων ανθρώπων, την αφορμή για να συναντηθούν, να διαδηλώσουν τους διαφορετικούς τρόπους πάλης τους ή ακόμα και να δράσουν από κοινού. Γιατί αποτελεί επιπλέον το σημείο έκφρασης ενός ανταγωνιστικού προς την κυριαρχία Λόγου, το σημείο εκδήλωσης μιας ευρύτερης επιθετικής αντίληψης που όσο προχωρά η καπιταλιστική ολοκλήρωση, τόσο εξαπλώνεται και παίρνει πιο σαφή κοινωνικά και ταξικά χαρακτηριστικά.

"Όσο για την κατηγορία περί οπορτουνισμού, θα ήταν δύσκολο να φανταστούμε ποιοι από τους χιλιάδες που συμμετείχαν ΔΕΝ εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία που δημιουργήθηκε στο Σηάτλ για να προωθήσουν το πρόγραμμά τους. Επομένως, το ζήτημα που τίθεται είναι το κατά πόσο βοήθησε ο καθένας να δημιουργηθεί αυτή η ευκαιρία" (από κείμενο μιας ομάδας του black block που έδρασε στα γεγονότα του Σηάτλ).

Φυσικά, για τους αναρχικούς, οι ημερομηνίες και τα κτίρια που συνεδριάζουν τα αφεντικά δεν είναι η αρχή και το τέλος του αγώνα, αλλά μια ευκαιρία να συναντηθούν με άλλους γύρω από ένα κοινό στόχο και να προωθήσουν, ανάμεσα στους χιλιάδες αντιστεκόμενους που κατεβαίνουν στο δρόμο, το δικό τους σχέδιο αγώνα. Ένα σχέδιο που προφανώς δεν αρχίζει ούτε τελειώνει σε μια στιγμή, αλλά επιχειρείται και προχωράει από αγωνιστές διαφορετικής προέλευσης και με διαφορετικές εμπειρίες αγώνα σε πολλά σημεία του πλανήτη.

Τα γεγονότα της Νίκαιας δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια στιγμή συνάντησης και αλληλεπίδρασης των επιμέρους αγώνων και των μεθοδολογιών τους. Τίποτα άλλο παρά η προσπάθεια των αγωνιστών να βρουν τους τρόπους εκείνους της συνάντησης, της οργάνωσης και της δράσης ώστε να πολλαπλασιάσουν τις δυνάμεις τους, να αυξήσουν τη δυναμική τους και την αποτελεσματικότητά τους.

Κι εμείς, ως αναρχικοί, δεν θέλουμε άλλο παρά να συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις στη δημιουργία και την ανάπτυξη ενός διεθνούς ανταγωνιστικού κινήματος με αντιεξουσιαστικά, αντικαπιταλιστικά, αντιιεραρχικά, αντιεθνικιστικά χαρακτηριστικά. Γι αυτό άλλωστε, και παράλληλα με τον αγώνα εδώ στην Ελλάδα, δεν διστάσαμε να πάμε μέχρι την Τσιάπας, το Άμστερνταμ, την Κολωνία, το Λονδίνο, την Πράγα και τώρα στη Νίκαια, για να καταθέσουμε και ν΄αντλήσουμε θέσεις και εμπειρίες αγώνα, να δημιουργήσουμε και να αξιοποιήσουμε ευκαιρίες άμεσης αντιπληροφόρησης και δράσης. Επειδή θέλαμε να γεννηθεί και να εξαπλωθεί ένα νέο εξεγερσιακό ρεύμα που θα επιχειρήσει να αντεπιτεθεί στο νέο σύστημα κυριαρχίας που αναδύεται παγκόσμια, και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει όσους δήθεν αντιστέκονται, από θέσεις συντηρητικές, ρεφορμιστικές ή εθνικιστικές, και οδηγούν τους αγώνες στο συμβιβασμό και στην ενσωμάτωση. Ένα ανατρεπτικό κίνημα ενάντια στα κράτη και στα σύνορα, στους στρατούς και τους μηχανισμούς καταστολής, ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στους θεσμούς και τους μηχανισμούς χειραγώγησης (κόμματα και συνδικάτα).

Και το πιο σημαντικό για μας, σε τούτη τη θεώρηση των πραγμάτων, είναι πως αυτό το διεθνές ανατρεπτικό κίνημα δεν εστιάζεται κάπου έξω και μακριά από μας, στη Νίκαια, την Πράγα ή το Σηάτλ. Είμαστε εμείς οι ίδιοι που το παράγουμε εδώ που ζούμε και στο βαθμό που μας αντιστοιχεί, όταν δημιουργούμε στιγμές και χώρους αντίστασης στο κράτος και το κεφάλαιο, ενάντια στα εκσυγχρονιστικά τους σχέδια και προγράμματα όπως αυτά επιβάλλονται στον ελλαδικό χώρο σε μια σειρά από πεδία (όπως η ανάπτυξη, η τεχνολογία και η Ολυμπιάδα 2004, η εργασία, η υγεία και η εκπαίδευση, η μετανάστευση, η καταστολή και οι φυλακές, η διατροφή, η διασκέδαση και το περιβάλλον). Το παράγουμε τέλος, όταν αυτοοργανώνουμε τον αγώνα μας για την ελευθερία δημιουργώντας αυτόνομες συλλογικότητες και όταν ενδυναμώνουμε την αλληλεγγύη και τη συνεργασία αφενός ανάμεσά μας και αφετέρου με τους αντιστεκόμενους ανθρώπους και τους φυλακισμένους αγωνιστές.