(Αναρχικό Δελτίο, νο 9, Δεκέμβρης 2000)
ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
“Όταν ο κρατούμενος δεν επικοινωνεί, πεθαίνει σαν ψάρι έξω από το νερό, όταν οι πηγές που τρέφουν το πνεύμα και τις ιδέες του αποκοπούν και στερέψουν, η επαναστατική πλευρά του θα ξεριζωθεί” (από εγχειρίδιο του τούρκικου υπουργείου δικαιοσύνης για τη διαχείριση των φυλακών.)
816 κομμουνιστές, πολιτικοί κρατούμενοι σε 14 τουρκικές φυλακές, έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 20 Οκτώβρη (οι 137 μέχρι θανάτου), αγωνιζόμενοι ενάντια στην επιβολή του καθεστώτος κελιών απομόνωσης που προωθεί το κράτος με την κατασκευή 11 νέων φυλακών για 5.000 κρατούμενους στα πρότυπα των γερμανικών “λευκών κελιών”. Η εφαρμογή αυτού του προγράμματος έχει ήδη ξεκινήσει και οι έξι από αυτές τις φυλακές είναι έτοιμες ή σχεδόν έτοιμες.
Το τουρκικό κράτος, παρά την απροκάλυπτα ωμή βία του δεν έχει καταφέρει να επιβάλει συνθήκες πλήρους ελέγχου στις φυλακές του με τους 40.000 και πλέον κρατούμενους και δεν έχει καταφέρει να καταβάλει τους 10.000 περίπου πολιτικούς κρατούμενους. Πολλοί από αυτούς παραμένουν αγωνιζόμενοι σε επικοινωνία με τους συντρόφους και τις οργανώσεις τους και αντιστέκονται στην κρατική επιβολή και τον έλεγχο με απεργίες πείνας ή δίνοντας μάχες με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς μέσα στις φυλακές. Με μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες απώλειες, με πολλούς νεκρούς και τραυματίες, έχουν συχνά εμποδίσει και αναβάλει τα σχέδια εκσυγχρονισμού των συνθηκών εγκλεισμού.
Αλλά το τούρκικο κράτος επανέρχεται ώστε να κάμψει κάθε βούληση των κρατουμένων για αγώνα, να αφανίσει την πολιτική τους ταυτότητα, να εξευτελίσει την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά τους, να θάψει ακόμα και τη φυσική τους ύπαρξη. Και αυτός ο στόχος επιχειρείται τώρα πιο συστηματικά μέσα από τις πλέον απάνθρωπες συνθήκες της πλήρους απομόνωσης των κρατουμένων μεταξύ τους αλλά και με τον έξω κόσμο, μέσα από τον ασταμάτητο ψυχολογικό και φυσικό τους βασανισμό, μέσα από την καταστροφή της σκέψης, των αισθήσεων, των συναισθημάτων και των βιολογικών λειτουργιών τους, μέσα από τον αργό θάνατο των λευκών κελιών. Και όλα αυτά μέσα στη σιωπή, όπου αυτά που θα υπομένει ο κάθε κρατούμενος, θα τα γνωρίζει ο ίδιος και μόνο, ενώ ταυτόχρονα ως δημόσια εικόνα θα διατυμπανίζεται από το καθεστώς η “αποσυμφόρηση των παλιών φυλακών”, θα προβάλλονται οι “σύγχρονες κτιριακές εγκαταστάσεις”, θα εκθειάζονται τα “προχωρημένα συστήματα ηλεκτρονικής παρακολούθησης” ως στοιχεία προόδου και βελτίωσης του συστήματος.
Βέβαια αυτά που συμβαίνουν στην Τουρκία σε καμιά περίπτωση δεν αντανακλούν κάποιο “αναχρονισμό του καθεστώτος” ή κάποιο “έλλειμμα της δημοκρατίας”, αλλά αντιθέτως αποτελούν προϋποθέσεις για τον “εκδημοκρατισμό” και για την εναρμόνιση τής χώρας αυτής με τα πρότυπα των δημοκρατιών της Ευρώπης και της Β. Αμερικής από όπου έχει εισαχθεί και το εν λόγω μοντέλο εγκλεισμού. Ήδη από τη δεκαετία του ‘60 έχουν αναπτυχθεί και μελετηθεί πειράματα στις ΗΠΑ για τα ψυχολογικά αποτελέσματα που μπορεί να έχει η μέθοδος της απομόνωσης στους φυλακισμένους, ενώ από τη δεκαετία του ‘70 έχουν εφαρμοστεί τέτοια μοντέλα στη Γερμανία, τα λεγόμενα “λευκά κελιά”, για την εξόντωση των ανταρτών της RAF, και αργότερα στη Γαλλία ενάντια στους αντάρτες της Action Direct. Εκεί λοιπόν που δεν μπορεί να φτάσει η εξουσία μόνο με την ωμότητα της φυσικής της βίας, το επιχειρεί και με τη μεθοδικότητα της επιστήμης της. Η ψυχολογία, η αρχιτεκτονική και η τεχνολογία έχουν γίνει βασικά εργαλεία στην κατασκευή των σύγχρονων μορφών εγκλεισμού, βασανισμού και εξόντωσης.
Επίσης σήμερα, οι φυλακές, όπως και συνολικότερα οι μέθοδοι επιτήρησης, παρακολούθησης και ελέγχου, λαμβάνουν έναν όλο και πιο καθοριστικό ρόλο για την επιβολή του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, όχι μόνο στην Τουρκία αλλά σε κάθε μέρος του κόσμου. Στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης της κυριαρχίας, της επίτασης των όρων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, το σύστημα προετοιμάζεται ενάντια στους αντιπάλους του, είτε εκείνους που συνειδητά το αρνούνται και το πολεμούν είτε εκείνους που ωθούνται στην περιθωριοποίηση, την ανέχεια και την εξαθλίωση ως πλεονάζοντες πληθυσμοί. Είναι χαρακτηριστική η ραγδαία αύξηση του πληθυσμού των φυλακών τις δύο τελευταίες δεκαετίες, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει στις ΗΠΑ, αλλά και η ποιοτική σκλήρυνση των συνθηκών εγκλεισμού για πολιτικούς και για απείθαρχους κρατούμενους, όπως συμβαίνει με το καθεστώς απομόνωσης FIES στις φυλακές της Ισπανίας. Ενώ και στην Ελλάδα βρίσκεται υπό κατασκευή μια σειρά νέων φυλακών και προβλέπονται συνθήκες ειδικής κράτησης στα πλαίσια της “αντι”τρομοκρατικής νομοθεσίας που προετοιμάζεται.
Οι απεργοί πείνας δεν είναι μόνοι. Μέσα στην Τουρκία, σύντροφοι και συγγενείς τους καθώς και άλλοι άνθρωποι που τους συμπαραστέκονται κινητοποιούνται αντιμετωπίζοντας και αυτοί την ωμή καταστολή. Αλλά και σε πολλά μέρη της Ευρώπης -Αγγλία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Ελλάδα- οργανώνονται και πραγματοποιούνται κινήσεις αλληλεγγύης. Στην Αθήνα στις 27 Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε από Τούρκους και Κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες πορεία αλληλεγγύης στους κρατούμενους απεργούς πείνας της Τουρκίας με τη συμμετοχή πολλών αναρχικών κι αντιεξουσιαστών.*
Για την προοπτική της ελευθερίας, ο αγώνας ενάντια στο σύστημα των φυλακών της Τουρκίας και η αλληλεγγύη με τους κρατούμενους που αντιστέκονται και βρίσκονται σε απεργία πείνας, είναι μέρος του ευρύτερου αγώνα ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού, ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης, καταπίεσης και ελέγχου. Όπως λένε και οι τούρκοι αγωνιστές, “να συντρίψουμε τα λευκά κελιά στα κεφάλια αυτών που ευθύνονται για την κατασκευή τους”.
Ιανός, 29 Νοέμβρη 2000
* Από τις 30 Νοέμβρη πραγματοποιείται απεργία πείνας 15 ατόμων στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου σε συμπαράσταση με τους απεργούς πείνας στην Τουρκία.