(Αναρχικό Δελτίο, νο 9, Δεκέμβρης 2000)

Στις 12 Οκτωβρίου τελείωσε η δίκη μου με μια καταδικαστική απόφαση 17 χρόνων φυλάκισης. Mια συνοπτική δίκη, δίχως μάρτυρες κατηγορίας, δίχως ένα αποδεικτικό στοιχείο, μια διαδικασία αυστηρά προσανατολισμένη σε μια καταδικαστική απόφαση.

Mια δίκη που επιβεβαίωσε τις επιφυλάξεις τόσο τις δικές μου όσο και πολλών άλλων για το πόσο ανεξάρτητα λειτουργεί η Δικαιοσύνη, έχοντας ήδη το προηγούμενο μικρότερης σημασίας δικών, που ωστόσο μου επέβαλαν σκληρές ποινές για πλημμελήματα, αυτή τη φορά το Mεικτό Ορκωτό Kακουργιοδικείο, όχι μόνον αγνόησε το διάτρητο κατηγορητήριο, αλλά παρ' όλη την οριακή καταδικαστική πλειοψηφία, μου επέβαλε την εξοντωτική 17χρονη φυλάκιση.

Για όσους παρακολουθήσαμε αυτή τη δίκη, φαίνεται καθαρά ότι αυτό που καταδικάστηκε ήταν η φυγοδικία μου, η αδιαφορία μου δηλαδή για τους νόμους του αστικού κράτους, ότι η προδοσία και ο χαφιεδισμός ήταν και είναι το ύψιστο ιδανικό της κρατικής εξουσίας, ότι η τιμωρία για τον "απείθαρχο" πρέπει να είναι παραδειγματική, ώστε να συνεργάζονται με τους καταπιεστές τους όσοι υψώνουν το ανάστημά τους απέναντι σ' αυτό το απάνθρωπο σύστημα.

H απόφαση της 12ης Οκτωβρίου και οι μεθοδεύσεις που προηγήθηκαν, δείχνουν ότι η Δικαιοσύνη -ή τουλάχιστον εκείνο το τμήμα της (οι ταχτικοί δικαστές, δηλαδή) που αποτελεί οργανικό τμήμα της εξουσίας- δεν διστάζει να υπηρετήσει με τον κυνικότερο τρόπο συμφέροντα που όχι μόνο δεν έχουν καμία σχέση με την αλήθεια, αλλά, αντίθετα, είναι εξολοκλήρου αντιδημοκρατικά και αντικοινωνικά, αυταρχικά και τρομοκρατικά. Aναφέρομαι σε συμφέροντα ντόπια και ξένα που έχουν κάθε λόγο να εκφοβίζουν τις κοινωνικές αντιστάσεις, να αποπροσανατολίζουν το λαό, να θωρακίζουν τις δυνάμεις καταστολής.

Aπό την πρώτη στιγμή της σύλληψής μου και ενώ κάτω από τις αντιφάσεις της ίδιας της πραγματικότητας, αλλά και της καμπάνιας αλληλεγγύης στο πρόσωπό μου, ο μύθος του υπ' αρ. 1 τρομοκράτη είχε αρχίσει να φθίνει, οι διωκτικοί μηχανισμοί και οι διάφορες μυστικές υπηρεσίες, υπό την καθοδήγηση των πολιτικών αφεντικών τους, με το φόβο ότι όλη αυτή η πολύχρονη τρομολαγνεία θα στραφεί εναντίον τους, βιάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τη Δικαιοσύνη για να πιστωθούν στην κοινή γνώμη.

Οι επαγγελματίες διώκτες της "τρομοκρατίας", αστυνομικοί, δικαστικοί και πολιτικοί, όπως και τόσες άλλες φορές στο παρελθόν, θέλουν να χρησιμοποιήσουν τις καταδίκες μου για να καλύψουν την τρομοκρατική δράση τους, τις σκευωρίες, τα βασανιστήρια, τις άδικες φυλακίσεις, ακόμα και τις δολοφονίες αγωνιστών, δράση που ίσως να άλλαξε το πρόσωπο, αλλά ουσιαστικά δεν σταμάτησε από την πτώση της χούντας μέχρι σήμερα, εξυπηρετώντας πάντοτε τις πολιτικές επιδιώξεις της εκάστοτε κυβέρνησης των αφεντικών.

Σήμερα η "αντιτρομοκρατική σταυροφορία" των νεοταξιτών "σοσιαλιστών" και των υπερατλαντικών καθοδηγητών τους στοχεύει στον εθισμό της κοινωνίας σε πιο σκληρά μέτρα καταστολής όλο και μεγαλύτερων τμημάτων του λαού, στην τρομοκράτηση όλων εκείνων που θέλουν να αντισταθούν στην "παγκοσμιοποίηση", δηλαδή στην κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού, στην κατάλυση κι αυτών των ελάχιστων δημοκρατικών δικαιωμάτων και αρχών δικαίου με απροκάλυπτα ταξικά κριτήρια (π.χ. νέος τρομονόμος), ώστε "νόμιμα" πλέον, η δημοκρατία να λειτουργεί με ολοκληρωτικό περιεχόμενο, βαφτίζοντας κατ' αυτό τον τρόπο κάθε αντίσταση στην κυριαρχία του κέρδους και της εκμετάλλευσης "τρομοκρατία", χειραγωγώντας τα λαϊκά στρώματα και εξασφαλίζοντας την πολυπόθητη "κοινωνική ειρήνη", δηλαδή την αποδοχή της καταπίεσής τους εκ μέρους των εργαζομένων τάξεων.

Σ' αυτή την τρομοκρατική επίθεση κι εγώ -όπως και πολλοί άλλοι- δεν σκοπεύουμε να παραδοθούμε αμαχητί. H τελευταία δίκη μου έδειξε πώς μπορούμε να αντιταχθούμε αποτελεσματικά στους νόμιμους τρομοκράτες. Mόλις με μια ψήφο κατόρθωσαν να περάσουν την απόφαση που ήθελαν. Δεν σκοπεύω να γίνω το εξιλαστήριο θύμα μιας δράκας ντόπιων και ξένων κανίβαλων, που με το όραμα μιας αποστειρωμένης κοινωνίας και με στόχο τα δισεκατομμύρια των Ολυμπιακών Aγώνων δεν διστάζουν να καταστρέψουν τη δική μου ζωή και να ποδοπατήσουν δικαιώματα και κατακτήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων.

Συνεχίζουμε, λοιπόν, γιατί η ελευθερία μου δεν είναι υπόθεση μόνο της αστικής δικαιοσύνης, αλλά όλου αυτού του κόσμου, από τις πολιτικές οργανώσεις ώς τους ανθρώπους της Πρέβεζας, που ήξερε και πίστευε στο δίκιο μου, που σπάει τον τρομοκρατικό κλοιό που επί χρόνια χτιζόταν γύρω μου, επιβεβαιώνοντας για πολλοστή φορά ότι αυτό που μπορούμε να αντιτάξουμε στη βία της εξουσίας είναι η αγωνιστική αντίσταση και η έμπρακτη αλληλεγγύη. Συνεχίζουμε γιατί η δικαίωσή μου είναι και δικαίωση όλων των συντρόφων που στέκονται στο πλευρό τόσο το δικό μου όσο και όλων αυτών που βρίσκονται στο στόχαστρο του νεοφιλελεύθερου φασισμού.”