(Αναρχικό Δελτίο, νο 8, Οκτώβρης 2000
)Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
[
Το κείμενο αυτό δημοσιεύτηκε στο Αναρχικό Δελτίο νο 8, ενόψει της δίκης του Ν. Μαζιώτη στις 9 Οκτώβρη*
Σ
τις 9 Οκτώβρη 2000 / 8 Γενάρη 2001 δικάζεται, αυτή τη φορά στο εφετείο, ο σύντροφος Νίκος Μαζιώτης ο οποίος συνελήφθη στις 13 Γενάρη 1998 κατηγορούμενος για την τοποθέτηση ενός εκρηκτικού μηχανισμού στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους αντιστεκόμενους κατοίκους κατά τη διάρκεια της κατοχής των χωριών του Στρυμονικού κόλπου από τις αστυνομικές δυνάμεις,Το Associated Press μετέδωσε σχετικά με τη σύλληψη, μεταξύ άλλων, και τα εξής: “Η κυβέρνηση ανακοίνωσε τη σύλληψη του Ν. Μαζιώτη ως θρίαμβο! ... Μια πληθώρα εμπρησμών ακολούθησε τη σύλληψή του, με ανώνυμα τηλεφωνήματα στα ΜΜΕ που ισχυρίζονταν ότι οι επιθέσεις γίνονταν ως αντίποινα για τη σύλληψή του...”.
Με δήλωσή του στον τύπο στις 11 Φεβρουαρίου 1998 ο Νίκος Μαζιώτης ανέλαβε την πολιτική ευθύνη της απόπειρας στο υπουργείο, αντιγυρίζοντας παράλληλα τον χαρακτηρισμό του τρομοκράτη στους κρατιστές και τους καπιταλιστές. Μεταξύ άλλων σημείωνε τα εξής:
“Με την απόπειρα στο υπουργείο Βιομηχανίας και Ανάπτυξης στις 6 Δεκέμβρη 1997 σκοπό είχα την αποστολή μηνύματος στους πολιτικούς, επιχειρηματικούς και αστυνομικούς κύκλους αυτής της χώρας ότι τα σχέδιά τους, επενδυτικά ή κατασταλτικά, δεν πρόκειται να περάσουν χωρίς αντίσταση.
Σκοπό είχα επίσης, την αποστολή μηνύματος αλληλεγγύης στο δίκαιο και δυναμικό αγώνα που με κάθε μέσο διεξάγουν οι κάτοικοι των χωριών του Στρυμονικού κόλπου ενάντια στην εγκατάσταση βιομηχανίας χρυσού από την καναδική πολυεθνική ΤVX GOLD, στη βορειοανατολική Χαλκιδική...
...Είμαι αναρχικός και επιδιώκω την ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους και του καπιταλιστικού καθεστώτος και την αντικατάστασή του από τις αντιεξουσιαστικές κομμούνες. Τη μόνη κατηγορία που μπορώ να δεχθώ και είναι προς τιμή μου είναι αυτή της ανατρεπτικής δράσης.
Αναγνωρίζω ως ταξικούς μου εχθρούς εκείνους οι οποίοι ανήκουν σε συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις ή κατηγορίες και που ευθύνονται για τα δεινά αυτού του κόσμου, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, την καταπίεση, τα ναρκωτικά, τις φυλακές, την περιβαλλοντική καταστροφή. Και αυτές οι κοινωνικές κατηγορίες δεν είναι άλλες από αυτές των κρατικών αξιωματούχων, των πολιτικών, των τεχνοκρατών, των μανδαρίνων του κεφάλαιου, των γραφειοκρατών, των ένστολων φονιάδων των Σωμάτων Ασφαλείας και των στρατοκρατών.
Αυτές οι κάστες δεν θα εξαφανιστούν από το προσκήνιο της ιστορίας και δεν θα παραιτηθούν ποτέ από την εξουσία και τα προνόμιά τους με τη θέλησή τους ή με την πειθώ.
Γι αυτό είναι αναπόφευκτος ο κοινωνικός και ταξικός πόλεμος.
Και εγώ δεν είμαι παρά ένας πολιτικός κρατούμενος, ένας αιχμάλωτος του κοινωνικού και ταξικού πολέμου που σιγοκαίει και πολλές φορές φουντώνει στην κοινωνία”.
Η ίδια η αδιάλλακτη στάση του Ν. Μαζιώτη απέναντι στο κράτος αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες στιγμές αυτού του κοινωνικού και ταξικού πολέμου και αναζωπύρωσε σε μεγάλο βαθμό τον ευρύτερο αναρχικό αγώνα. Αλλά και ως αιχμάλωτος στα τείχη της φυλακής ο Ν. Μαζιώτης δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί σταθερό σημείο αναφοράς αυτού του αγώνα, ανατρέποντας την προσπάθεια θυματοποίησής του από “αυτόκλητους υπερασπιστές” του, μετατρέποντας την δίκη του στο στρατοδικείο για ανυποταξία σε καταδίκη του μιλιταρισμού και του κράτους, καταγγέλοντας τις φυλακές και το σωφρονιστκό σύστημα, συμβάλλοντας συχνά και με ουσιαστικό τρόπο στις εκδηλώσεις και τις δραστηριότητες των αναρχικών στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Σε μια από τις συμβολές του, στην παρεμβάση των αναρχικών στο χωριό της Ολυμπιάδας του Στρυμονικού, στις 29 Μάη 1999, σημείωνε μεταξύ άλλων:
“... η αλληλεγγύη στους κοινωνικούς αγώνες όπου και αν γίνονται και από όποιους και αν διεξάγονται, είτε στην πόλη είτε στο χωριό αλλά και πέρα από σύνορα και πατρίδες, είναι για κάποιους ύψιστη πολιτικοκοινωνική πράξη, που γι’ αυτήν αξίζει να ρισκάρουν και την ελευθερία τους. Στον αγώνα για ελευθερία ρισκάρεται η ίδια η ελευθερία.
Η αλληλεγγύη, η αλληλοβοήθεια, η αμοιβαιότητα είναι τα κύρια συστατικά με τα οποία συγκροτήθηκε η ανθρώπινη κοινωνία, με τα οποία οι άνθρωποι κοινωνικοποιήθηκαν και στα οποία βασίζουν την ελευθερία τους. Η αλληλεγγύη για όποιον και αν εκφράζεται, είτε για απεργούς εργαζόμενους είτε για αγρότες, μαθητές, κατοίκους τοπικών κοινωνιών, είτε για πολιτικούς κρατούμενους και επαναστάτες ή ακόμα και για “ποινικούς” κοινωνικούς κρατούμενους, είναι μία και αδιαίρετη και επιδρά εξίσου αμοιβαία τόσο σε αυτόν που την εκφράζει όσο και σε αυτόν που την δέχεται.
Ειδικά στο σημερινό κόσμο, όπου ζούμε την επιβολή της παγκόσμιας ενοποίησης και τα πάντα αλληλοεξαρτώνται, αλληλοσχετίζονται και διαπλέκονται μεταξύ τους σε πολιτικό, κοινωνικό ή οικονομικό επίπεδο, κάθε κοινωνικός αγώνας, όποια κοινωνική ομάδα και αν τον διεξάγει, όπου και αν διεξάγεται, ακόμα και εκατοντάδες ή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από εμάς, έχει τεράστια σημασία για όλη την κοινωνία, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι, γιατί αφορά την ελευθερία όλων μας...”.
Κορυφαία στιγμή της κατασταλτικής επίθεσης του κράτους εναντίον του αγώνα και συγκεκριμένα επάνω στον αιχμάλωτο Ν. Μαζιώτη, για τις κοινωνικές αξίες και τα επαναστατικά προτάγματα που προώθησε και υπερασπίστηκε με τίμημα την ελευθερία του, στάθηκε, λίγο καιρό αργότερα, η δίκη του στις 5-8 Ιούλη ‘99. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Associated Press σχετικά με το κλίμα και τις επιδιώξεις που επικρατούσαν στους εγχώριους και υπερατλαντικούς κύκλους της εξουσίας την εποχή της δίκης, μετέδωσε διεθνώς τα εξής: “Η δίωξη ενός αναρχικού, του Ν. Μαζιώτη, θα μπορούσε να βοηθήσει ώστε να ικανοποιηθούν οι αμερικανικές απαιτήσεις για ισχυρότερα μέτρα της Ελλάδας ενάντια σε εμπρηστές και βομβιστές, που συχνά χτυπούν ξένους στόχους και εγκαταστάσεις. Αλλά η δίκη μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς για περισσότερες επιθέσεις, ειδικά κατά τη διάρκεια των προγραμματισμένων για αυτό το μήνα επισκέψεων αξιωματούχων των ΗΠΑ, ειδικών σε θέματα εφαρμογής της αντιτρομοκρατίας...”
Η δίκη του Ν. Μαζιώτη διεξήχθη μέσα στον απόηχο από την αποκορύφωση της κρατικής τρομοκρατίας, τον πόλεμο στα Βαλκάνια, και κινητοποίησε ένα ρεύμα αλληλεγγύης όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, όπου εκδηλώθηκαν διάφορες μορφές αλληλεγγύης και απ΄ όπου κατέφθασαν αρκετοί σύντροφοι για να είναι παρόντες αυτοπροσώπως.
Ένας από αυτούς δήλωσε στη δίκη: “Ο Νίκος Μαζιώτης δεν είναι μόνος. Σε κάθε γωνιά της γης, άνθρωποι σαν αυτόν είναι δηλωμένοι εχθροί του κράτους και συνεπώς δεν περιμένουν άλλο από το να περάσουν στην επίθεση.
Ίσως εσείς κληθείτε από τον αμερικάνο αφέντη, που προχωρά την παγκοσμιοποίηση κυριαρχώντας σε όλο τον κόσμο, να δώσετε και με αυτή τη δίκη μια παραδειγματική απάντηση κατά της λεγόμενης τρομοκρατίας.
Για μας τους αναρχικούς, τρομοκράτης είναι μόνο το Κράτος, και αυτό έγινε ορατό πρόσφατα στο Κόσοβο και τη Σερβία, όπου σκόρπισε παντού αδιακρίτως το θάνατο και την καταστροφή. Δεν είναι τρομοκράτης ο Νίκος Μαζιώτης επειδή αγωνίζεται για την ελευθερία και την αναρχία.
Δεν μπορείτε να τον σταματήσετε! Δεν μπορείτε να μας σταματήσετε!”
Και ένας άλλος σύντροφος προσέθεσε: “... ξέρουμε πολύ καλά ότι η δίκη του Νίκου Μαζιώτη θα χρησιμοποιηθεί από την πολιτική και οικονομική εξουσία σύμφωνα με τις κατασταλτικές ανάγκες της. Και πιστεύουμε ότι η πρόθεση να επιβληθεί μια αντιτρομοκρατική νομοθεσία είναι μια απόπειρα να υποβιβαστεί και να παρουσιαστεί ο ταξικός αγώνας σε ένα επίπεδο βίας που στοχεύει στη γενικευμένη τρομοκράτηση της κοινωνίας.
Αλλά στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τρομοκράτες είναι το Κράτος και το Κεφάλαιο.
Οι κοινωνικοί αγώνες, οι επαναστατικοί αγώνες, οι εξεγέρσεις των εκμεταλλευόμενων δεν μπορούν να κριθούν στα δικαστήρια..”.
Ο Ν. Μαζιώτης με τη συμμετοχή των συντρόφων μέσα και έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου μετέτρεψε την δίκη του σε καταδίκη του κράτους και των μηχανισμών του. Στην “Απολογία” του που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες, αναφέρθηκε σε όλη την αγωνιστική παράδοση των αναρχικών-αντιεξουσιαστών τις τρείς τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα, υπερασπίστηκε τους δολοφονημένους και τους κυνηγημένους από το κράτος, αναρχικούς και μη, συνόψισε την τρομοκρατική φύση του Κράτους και του Κεφάλαιου, και απαρίθμησε ένα πλήθος από τα εγκλήματά τους.
“...Δεν θα απολογηθώ, γιατί δεν θεωρώ τον εαυτό μου εγκληματία. Είμαι επαναστάτης. Δεν έχω να μετανιώσω για τίποτα. Είμαι περήφανος γι αυτό που έκανα... Εδώ δεν έχουμε να δικάσουμε κανένα έγκλημα δικό μου. Αντίθετα, θα πούμε για εγκλήματα αλλά όχι δικά μου. Θα πούμε για εγκλήματα του κράτους, των μηχανισμών του, της δικαιοσύνης, της αστυνομίας...”
“Τρομοκρατία είναι κι αυτό το ίδιο το δικαστήριο εδώ. Κάθε δίκη αγωνιστή είναι τρομοκρατία, ένα μήνυμα εκφοβισμού προς την κοινωνία... Επειδή η δίωξη είναι πολιτική, το μήνυμα είναι σαφέστατο: οποιοσδήποτε αγωνίζεται εναντίον του Κράτους και του Κεφάλαιου θα ποινικοποιείται, θα εγκληματοποιείται, θα βαφτίζεται τρομοκράτης. Οποιαδήποτε αλληλεγγύη σε οποιονδήποτε κοινωνικό αγώνα θα ποινικοποιείται και θα συντρίβεται. Αυτό είναι το μήνυμα αυτής της δίκης. Και με αυτήν την έννοια είναι τρομοκρατία. Τρομοκρατία προς εμένα, τρομομοκρατία προς τους αναρχικούς, τρομοκρατία προς τους κατοίκους του Στρυμονικού οι οποίοι λαμβάνουν ανάλογα μηνύματα αυτό τον καιρό...”
“Θέλω να συμπληρώσω γενικά για την τρομοκρατία σε διεθνές επίπεδο. Ότι στην πραγματικότητα παγκόσμιος χωροφύλακας και τρομοκράτης είναι οι ΗΠΑ, αυτή τη στιγμή, ως παγκόσμια υπερδύναμη. Και σύμφωνα με την αντίληψη τη δική μας ως αναρχικοί, το Κράτος, όλα τα κράτη και οι κυβερνήσεις είναι αντικοινωνικοί, τρομοκρατικοί μηχανισμοί, εφόσον έχουν οργανωμένους στρατούς, αστυνομίες, βασανιστές μισθοφόρους... Συγνώμη, κύριε εισαγγελέα, αλλά οι ΗΠΑ λένε ποιός είναι ο τρομοκράτης και ποιός δεν είναι. Αυτές βγάζουν επίσημες οδηγίες από το State
Department ... και αυτό τον καιρό πιέζουν το ελληνικό κράτος να φτιάξει αντιτρομοκρατικό νόμο, ένα μοντέλο νόμου που να ποινικοποιεί τους αγωνιστές, να φτιάξει νόμους πιο δρακόντειους απ΄ αυτούς που υπάρχουν. Αυτά είναι τρομοκρατία.Τρομοκρατία είναι τα ίδια τα κράτη. Και με αυτή την κατηγορία, μ΄αυτό τον στιγματισμό, όλα τα κράτη και οι κυβερνήσεις προσπαθούν να εγκληματοποιήσουν στο εσωτερικό των χωρών τους τους κοινωνικούς επαναστάτες και τους αγωνιστές. Τον εσωτερικό κοινωνικό εχθρό... Αυτό διακυβεύεται σε αυτή την δίκη.
Εισαγγελέας: Τι έχεις να αντιπαραθέσεις σε αυτό που υπάρχει;
Την Κοινωνική Επανάσταση. Με όποιο μέσο κι αν χρειαστεί”.
Το δικαστήριο μπροστά στην αναμφισβήτητη αξιακή υπεροχή του αναρχικού Νίκου Μαζιώτη αναγνώρισε ως μη ταπεινά τα κίνητρα των πράξεών του, ομολογώντας ουσιαστικά τον πολιτικό χαρακτήρα της ομηρίας του, και τον καταδίκασε σε 15 χρόνια φυλάκισης, ευθυγραμμισμένο με τις απαιτήσεις για μια εξοντωτική ποινή. Ένας αξιωματούχος του αμερικάνικου Πενταγώνου σχολιάζοντας την 15ετή καταδίκη του Ν. Μαζιώτη μίλησε για “πάρα πολύ καλά νέα από την Ελλάδα!”.
Ο σύντροφος είχε ήδη υπογραμμίσει στην “απολογία” του: “... σε όποια ποινή και να με καταδικάσετε, που θα με καταδικάσετε, δεν πρόκειται να μετανιώσω για τίποτα. Θα παραμείνω αυτό που είμαι. Μπορώ να πω μάλιστα ότι η φυλακή είναι πάντα για τον επαναστάτη ένα σχολείο όπου δοκιμάζεται η ψυχική του αντοχή και οι ιδέες του...”.
Και μια συντρόφισσα από τη Γαλλία είχε κλείσει την κατάθεσή της αφιερώνοντάς του λίγα λόγια του Παναίτ Ιστράτι: “Μαχητής, είναι στα μάτια μου, μόνον εκείνος που υποτάσσει τα ατομικά του συμφέροντα στα συμφέροντα μιας καλύτερης ανθρωπότητας που πρέπει να έρθει. Πιστεύω σε αυτήν την ανθρωπότητα. Σήμερα υπάρχει, όπως υπάρχει ο ήλιος στη διάρκεια της νύχτας.
...Ό,τι καλό και όμορφο έχω κάνει, σ΄ αυτήν το οφείλω!... Γι αυτό θέλω να της αφιερώσω όλες μου τις δυνάμεις, να βοηθήσω όλους όσους μάχονται γι αυτήν!”