“Θα έλεγα, πως η ιστορία είναι το πεδίο διεξαγωγής μιας αδιάκοπης και σφοδρής σύγκρουσης ανάμεσα στην αλήθεια των εξουσιαστών και την αλήθεια των εξεγερμένων” (Άπαντα του Κ. Π.)

Το ελληνικό κράτος και τα εγχώρια οικονομικά αφεντικά που αυτή την περίοδο εμπλέκονται δυναμικά στο πολυεθνικό όργιο που αποκαλείται “ανοικοδόμηση των Βαλκανίων” προκειμένου ν’ αδράξουν όλο και μεγαλύτερα οικονομικά και πολιτικά οφέλη, προσανατολίζονται σε όλο και πιο ασφυκτικά μέτρα αστυνόμευσης και καταστολής για την επιβολή της κοινωνικής ειρήνης, βασική και αναγκαία συνθήκη για να μπορέσουν ν’ ανθίσουν τ’ αναπτυξιακά τους προγράμματα, να προωθήσουν τα εκσυγχρονιστικά σχέδιά τους και να διασφαλίσουν την επιτυχία της νέας Μεγάλης Ιδέας με το όνομα “Ολυμπιάδα 2004”.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό κλίμα και ύστερα από δεκαεφτά χρόνια δίωξης συνελήφθη ο Αβραάμ Λεσπέρογλου στις 23 Δεκέμβρη ‘99. Ένας αγωνιστής που εξαιτίας της συμμετοχής του στον αγώνα και της διεθνιστικής του αλληλεγγύης προσέλκυσε την προσοχή των κεφαλοκυνηγών του κράτους στην προσπάθεια τους να παρουσιάσουν “αντιτρομοκρατικό έργο” και “ενόχους” σε μια σειρά υποθέσεων, όπως την εκτέλεση του εισαγγελέα Θεοφανόπουλου και τη συμπλοκή στο Γκύζη το Μάη του 1985 στην οποία σκοτώθηκαν ο επαναστάτης Χρήστος Τσουτσουβής και τρεις αστυνομικοί.

Φυγόδικος όλα αυτά τα χρόνια, ο Α. Λεσπέρογλου, παρουσιαζόταν μέσω της προπαγάνδας του κράτους ως ο υπ’ αριθμόν 1 καταζητούμενος “τρομοκράτης” (κατηγορούμενος για συμμετοχή στην ομάδα Αντικρατική Πάλη), μιας και οι υπόλοιποι που κατά καιρούς έπεσαν στα χέρια του και διώχτηκαν με ανάλογες ή τις ίδιες κατηγορίες (όπως ο Γ. Μπαλάφας) τελικώς απαλλάχτηκαν. Η δίωξη του Λεσπέρογλου ήταν το τελευταίο χαρτί που απέμενε ακόμα στα αστυνομικά τρομοσενάρια και η σύλληψή του, καρπός της συνεργασίας με το FBI, προβλήθηκε δεόντως σα μια σημαντική επιτυχία για την “αντιμετώπιση της τρομοκρατίας” τόσο από το ελληνικό κράτος όσο και από τις ΗΠΑ για τις οποίες η “αντι”-τρομοκρατική πολιτική αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της πλανητικής ηγεμονίας τους.

Όμως αν το κράτος χαρακτηρίζει τον Λεσπέρογλου ως “τρομοκράτη” είναι για την ενεργό συμμετοχή του στον κοινωνικό αγώνα και γιατί με τη στάση του αρνήθηκε να παραδοθεί και να συνεργαστεί υποτασσόμενος στις απαιτήσεις των διωκτών του.

Από την άλλη, η δίκη του Α. Λεσπέρογλου, αποτελεί μέρος της σημερινής κατασταλτικής πολιτικής του κράτους, το οποίο, στο όνομα της “Αντιτρομοκρατίας”, επιτίθεται στους κοινωνικούς αγώνες, εκσυγχρονίζει και αναδιαρθρώνει τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, υπογράφει μνημόνια για πιο στενή και μόνιμη αστυνομική συνεργασία με τις ΗΠΑ και την Τουρκία, διαμορφώνει ένα νέο “αντι”τρομοκρατικό νόμο με σκοπό να απαλλάξει τους ντόπιους και ξένους ανθρωποκυνηγούς από κάθε θεσμικό ή νομικό περιορισμό, προετοιμάζει νέες διώξεις, συλλήψεις ακόμα και δολοφονίες, σχεδιάζει την επιβολή εξοντωτικών ποινών και ειδικών συνθηκών φυλάκισης των αγωνιστών.

Ας σημειωθεί ότι με τον επικείμενο Τρομονόμο το κράτος διακηρύσσει και επίσημα πως βρίσκεται σε “Κατάσταση Εκτάκτου Ανάγκης”, εν όψει των νέων κοινωνικών εκρήξεων που αναμένεται να προκαλέσει η πορεία ολοκληρωτισμού της κυριαρχίας, και γι’ αυτό επιχειρεί να θέσει σε καθεστώς μαζικής ομηρίας όσους επιλέγουν το δρόμο του αγώνα.

Και ενώ οι αυταπάτες περί της “δημοκρατίας” εξανεμίζονται όλο και περισσότερο, ορισμένοι πολιτικοί χώροι, μπροστά στην επικείμενη κλιμάκωση της καταστολής και την ψήφιση του Τρομονόμου, εξακολουθούν να υπεραμύνονται στα σοβαρά των φαντασμάτων τους περί “δικαιωμάτων” και “ελευθεριών” και να αρκούνται σε διαμαρτυρίες για την αγνόησή τους συμβάλλοντας τελικά στην κατεύθυνση του αποπροσανολισμού και της αφομοίωσης του αγώνα. Ανάμεσά τους εξ’ άλλου είναι κι αυτοί που στις διώξεις και στις φυλακίσεις των αγωνιστών δεν χάνουν την ευκαιρία να επιχειρήσουν τη θυματοποίηση τους, να καταδείξουν ως αδιέξοδη την ανατρεπτική δράση, να προβάλλουν ως πρόταγμα την “επαναφορά στη νομιμότητα”.

Απέναντι στο ψευτοδίλημμα “ή με τη δημοκρατία ή με την τρομοκρατία” που τίθεται παγκόσμια όλο και πιο επιτακτικά από τα αφεντικά, πιστεύουμε πως το πραγματικό δίλημμα που τίθεται από τη σκοπιά του αγώνα και που απευθύνεται σε όλους είναι “ή με τις δυνάμεις της ανατροπής ή με την τρομοκρατία των αφεντικών”. Το ενδιάμεσο έδαφος έχει εδώ και καιρό αφομοιωθεί από ένα πλήθος ενδιάμεσων εξουσιαστικών θεσμών και οργανώσεων, γεγονός που αναδεικνύεται σε κάθε μικρή ή μεγάλη στιγμή του αγώνα και επιβεβαιώνεται κάθε φορά από τα αποτελέσματα που αποφέρουν οι χειραγωγημένες προσπάθειες διεκδίκησης ή διαμαρτυρίας και που δεν είναι άλλα από την ηττοπάθεια, την παραίτηση, την πολιτική ενσωμάτωση.

Η αλληλεγγύη στον αγωνιστή Αβραάμ Λεσπέρογλου είναι μέρος της ευρύτερης κοινωνικής αντίστασης στα σχέδια του κράτους και του κεφάλαιου, ενάντια στις συνεχείς προσπάθειες της εξουσίας να εγκληματοποιήσει και να εξοντώσει τους αγωνιστές, ενάντια στις ελληνοαμερικάνικες και τις γενικότερες διακρατικές συνεργασίες για την παγκοσμιοποίηση και την όξυνση της καταστολής, ενάντια στους τρομοκρατικούς θεσμούς και τους νόμους που επιβάλλουν τα αφεντικά στη ζωή μας.

Στον αγώνα αυτό που δεν αρκείται και δεν υποτάσσεται στις συγκυρίες αλλά διαπερνά αέναος όλο το χρόνο και τις φάσεις της κυριαρχίας, η αλληλεγγύη με όλους τους μαχητές της ελευθερίας είναι το όπλο μας κι ο σταθερός πόλος στην πυξίδα που μας προσανατολίζει, πέρα από τα επίπλαστα όρια της “νομιμότητας” και της “παρανομίας”, στην κατεύθυνση του δίκαιου κοινωνικού και ταξικού πολέμου.