(Αναρχικό Δελτίο, νο 7, Σεπτέμβρης 2000)
Γ
ΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΑΓια την ανάπτυξη ενός αντίπαλου δέους στη μοντέρνα τυραννία...
Για “να είμαστε παντού όπου συμβαίνει και να συμβαίνει εκεί που είμαστε”...
Για το πέρασμα από τη διαμαρτυρία στην εξέγερση...
Για την παγκόσμια επανάσταση... Για την Αναρχία....
Καθώς προχωρά η παγκοσμιοποίηση -η νέα μορφή του ιμπεριαλισμού, όπως γράφαμε κατά τη διάρκεια του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία- εξοπλισμένη με νέα “οράματα” για τη λεηλασία του πλανήτη μέσα από υπερεθνικούς οικονομικούς οργανισμούς (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ), με νέα εργαλεία και μηχανισμούς ελέγχου και καταστολής (πληροφορική, γενετική, ηλεκτρονικοί στρατοί), με αναπροσαρμοσμένους θεσμούς και παγκόσμιες στρατηγικές για την επιβολή της τάξης και την εγκληματοποίηση της αντίστασης (διεθνείς “αντιτρομοκρατικές” νομοθεσίες), όπως επίσης και με ένα εκσυγχρονισμένο ιδεολογικό οπλοστάσιο -αντλούμενο από τον, αιματοβαμμένο κατά τ’ άλλα, ανθρωπιστικό και δημοκρατικό δυτικό πολιτισμό- που θα καθιστά εύπεπτες τις επιχειρήσεις θανάτου που διεξάγονται... καθώς τα κράτη και το κεφάλαιο εξαπολύουν μια παγκόσμια επίθεση με πολιτικούς, στρατιωτικούς και οικονομικούς όρους, το ζήτημα ενός “αντίπαλου δέους”, της αντεπίθεσης ενός ανταγωνιστικού κινήματος που θα αγωνίζεται μέσα στη νέα παγκόσμια πραγματικότητα, τίθεται πιο επιτακτικά παρά ποτέ.
Κι αυτό γιατί παράλληλα με την ανάδυση μιας νέας κυρίαρχης ιδεολογίας περί “ανθρωπίνων δικαιωμάτων”, “κοινωνίας των πολιτών” και “Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων”, “ειρηνευτικών στρατιωτικών αποστολών” και “ανθρωπιστικών πολέμων”, “κοινωνιών της καταναλωτικής ευημερίας”, “ανάπτυξης, ασφάλειας και εκσυγχρονισμού”, επανεμφανίζονται, με το προσωπείο της “αντίστασης” σε όλα αυτά, οι υποβαθμισμένοι υπηρέτες του καθεστώτος: εθναμύντορες, παπάδες, εργατοπατέρες κλπ. Απ΄ τη μια μεριά για να διαπραγματευτούν τη δική τους είσοδο στη νέα εποχή της παγκοσμιοποιημένης εξουσίας, απ΄ την άλλη για να εγκλωβίσουν στις σκουριασμένες αλυσίδες τους τις αυθεντικές κοινωνικές αντιστάσεις, εξαγοράζοντας έτσι μια θέση στο παιχνίδι της κυριαρχίας ως στυλοβάτες της συναίνεσης και εγγυητές της νομιμότητας. Χρησιμοποιούν συνθήματα όπως η “εθνική ομοψυχία” ή η “εθνική οικονομία”, θάβοντας τον ταξικό ανταγωνισμό και προβάλλοντας σύμβολα κάποιας υπέρ-ταξικής ψευδοκοινότητας.
Μέσα σ΄ αυτή την πραγματικότητα επιβεβαιώνονται όλο και περισσότερο οι αγώνες που έχουν χαρακτηριστικά ρήξης με κάθε μορφή της κυριαρχίας, που αντλούν την ταυτότητά τους από τη ριζική άρνηση αυτού του συστήματος και προτάσσουν την καθολική καταστροφή του, χωρίς αυταπάτες για περιθώρια διαπραγμάτευσης με θεσμούς που παρατείνουν την επιβίωση σ΄ έναν κόσμο άδειο από ζωή κι ελευθερία. Ακόμα πιο ορατή όμως γίνεται και η επιθυμία για την ανάπτυξη αυτού του ανταγωνιστικού πόλου μέσα στο νέο παγκόσμιο τοπίο, για την επικοινωνία των διαφορετικών αγώνων και τη δυνατότητα συντονισμού τους.
Έκφραση μιας τέτοιας προοπτικής πέραν του “καλού” και του “κακού” (δηλ. την υπεράσπιση του παλιού κόσμου ή τον εκσυγχρονισμό του), με τη δημιουργία γεγονότων παγκόσμιας απήχησης, αντιπροσωπεύουν οι εξεγερτικές στιγμές που σημάδεψαν τις κινητοποιήσεις στο Άμστερνταμ, το Λονδίνο, το Σηάτλ και την Ουάσιγκτον. Είναι το στίγμα μιας νέας απειλής από τα κάτω, κόντρα στην ηττοπάθεια και την πολυδιαφημισμένη παντοδυναμία της νέας τάξης.
Συγκρούσεις που ξεσπούν με κάθε ευκαιρία, όπως για παράδειγμα εκεί όπου συνεδριάζουν υπερεθνικοί οικονομικοί και πολιτικοί μηχανισμοί για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης. Συγκρούσεις που αποτελούν στιγμές του κοινωνικού πολέμου που διεξάγεται καθημερινά σε κάθε γωνιά του πλανήτη, και στον οποίο εμπεριέχεται κάθε μικρή ή μεγάλη πράξη αντίστασης ενάντια στο Κράτος και τα αφεντικά. Πρόκειται για τον κοινωνικό πόλεμο που εκδηλώθηκε με τις επιθετικές δράσεις στους δρόμους της Αθήνας τη νύχτα της επίσκεψης του Κλίντον, με τη μαχητική κατάληψη του UNAM στην Πόλη του Μεξικό, με τα πυρπολημένα κρατικά κτίρια στην πρωτεύουσα του Περού και με τον ιθαγενικό ξεσηκωμό που σάρωσε τη χώρα του Εκουαδόρ... Τον ίδιο πόλεμο που μαίνεται στις σύγχρονες μητροπόλεις ανάμεσα στους αποκλεισμένους προλετάριους και τους ενσωματωμένους του συστήματος, ανάμεσα στη νεολαία και την αστυνομία, στους αγώνες των κινημάτων που ξεσπούν ενάντια στα αναδιαρθρωτικά σχέδια των αφεντικών στους χώρους της εκπαίδευσης και της εργασίας. Τον ίδιο πόλεμο που έχει τους φυλακισμένους μαχητές του, τους πολιτικούς κρατούμενους στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Ευρώπη-Φρούριο, τους μαύρους επαναστάτες και ινδιάνους αιχμάλωτους στις ΗΠΑ.
*
Μπροστά στην επόμενη συνάντηση του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας από τις 26 έως τις 28 Σεπτέμβρη, αυτή τη φορά στην Πράγα, σε άλλο ένα πεδίο για τις μπίζνες των “αναπτυγμένων ευρωπαίων και αμερικανών συμμάχων”, οργανώνονται πρωτοβουλίες με σκοπούς που ξεκινούν από τη διαμαρτυρία και φτάνουν στην πρόκληση γεγονότων και την παρεμπόδιση της συνδιάσκεψης.
Οι αναρχικοί έχουμε κάθε λόγο να είμαστε και πάλι εκεί...
- Γιατί είναι μια ευκαιρία να συναντηθούμε με τους συντρόφους μας που θα καταφθάσουν από όλο τον κόσμο, να προωθήσουμε διαρκείς συνθήκες επικοινωνίας των αγώνων σε επίπεδο αντιπληροφόρησης, αλληλεγγύης και ανταλλαγής εμπειριών, και να δημιουργήσουμε άμεσα στιγμές κοινωνικής αντεπίθεσης.
- Γιατί μας ενδιαφέρει η ανάπτυξη ενός πολύμορφου ανταγωνιστικού κοινωνικού κινήματος με χαρακτήρα αντιεθνικιστικό, αντιεξουσιαστικό και αντικαπιταλιστικό, η διεθνοποίηση του οποίου, σήμερα ιδιαίτερα, είναι απαραίτητη όσον αφορά την ποιότητα και την αποτελεσματικότητά του, ενάντια στην παγκοσμιοποίηση των αφεντικών και ενάντια σ’ όσους την “αντιπαλεύουν” από μια πατριωτική θέση. Γιατί θέλουμε ένα κίνημα αυτοοργανωμένο και ανατρεπτικό, και περισσότερο από το να το φανταζόμαστε μας ενδιαφέρει να δρούμε προς αυτή την κατεύθυνση.
- Γιατί οι διασκέψεις του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, και γενικά οι τελετές των αφεντικών, προκαλούν την δυσαρέσκεια ή την οργή χιλιάδων ανθρώπων. Γιατί το ΔΝΤ και η ΠΤ αποτελούν εργαλεία για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης και είναι υπεύθυνοι για τις ολέθριες συνέπειές της στους ανθρώπους και τη φύση, όπως αυτές εκφράζονται στα διαφορετικά σημεία του πλανήτη, είτε με την οικονομική ανάπτυξη είτε με τις πολεμικές καταστροφές, με τα κύματα των προσφύγων και την εξαθλίωση των προλετάριων, με τις συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης που ασκούνται καθημερινά και παντού.
- Γιατί στο ετερόκλητο πλήθος που συγκεντρώνεται στις “διεθνείς ημέρες δράσης”, μπορούμε να διακρίνουμε μια ποικιλία ομάδων και ατόμων που παλεύουν με διαφορετικές αιχμές -όπως την ανεργία, το ρατσισμό, τις κοινωνικές διακρίσεις, την οικολογία κλπ.- και που, βρισκόμενοι μαζί στο δρόμο, έχουν την ευκαιρία να κάνουν έμπρακτα βήματα ξεπεράσματος των συμβιβασμών, των περιχαρακώσεων και των μονοθεματισμών.
Διακρίνουμε ακόμα μια νεολαία που ασφυκτιά στα περιθώρια ζωής των σύγχρονων μεγαλουπόλεων, τμήματα της κοινωνίας που το σύστημα εγκληματοποιεί για να επιβιώνουν φρουρούμενα στις παρυφές των τειχών που χτίζει γύρω από τα εμπορικά του κέντρα, και που μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις εκδηλώνουν μαχητικά μια νέα μορφή πολιτικοποίησης, ενάντια στην απορρόφηση ή τη συντριβή τους από τη σύγχρονη μορφή της κυριαρχίας, τις αξίες και τους ρόλους που επιβάλλει. Μια “πολιτικοποίηση” που γεννιέται στα συντρίμμια της προηγούμενης εποχής των εξαντλημένων πασιφιστικών ψευδαισθήσεων και των καταναλωμένων συντεχνιακών αιτημάτων, και γι αυτό ολοένα και πιο σαρωτική στον ορισμό των στόχων της, πιο παγκόσμια στην έκφραση, πιο ανεξέλεγκτη στη δράση, πιο ρευστή στην οργάνωση και με λιγότερες αναστολές ως προς την επιθετικότητά της.
- Γιατί εξαρτάται από τους ίδιους τους εξεγερμένους η όξυνση του κοινωνικού ανταγωνισμού και μέσα στις διεθνείς συγκεντρώσεις, το να μετατρέψουν ένα κλίμα αμφισβήτησης που εμφανίζεται από παντού σε κοινωνική έκρηξη. Εξαρτάται από του ίδιους τους αγωνιστές να αποκαλύψουν τη ματαιότητα των αυτοπεριορισμών και της απεύθυνσης στις “ευαισθησίες” ενός πάνοπλου συστήματος, να αναδείξουν ότι η αντίσταση στο Κράτος και το κεφάλαιο όχι μόνο συμπεριλαμβάνει όλα τα προσφερόμενα μέσα του αγώνα αλλά ανακαλύπτει και νέα.
- Γιατί όπως έχουμε μια απάντηση για τον καπιταλισμό, έτσι έχουμε μια απάντηση και για όσους διαμεσολαβούν τα συμφέροντα της ασφάλειας του κράτους στο εσωτερικό των κινημάτων: τα κόμματα, τα συνδικάτα και τις κρατικοδίαιτες οργανώσεις που σπεύδουν να χειραγωγήσουν και να ενσωματώσουν ο,τιδήποτε ζωντανό δημιουργείται κοινωνικά.
Γιατί όπως έδειξε αφενός η τακτική των αναρχικών ομάδων στις 19 Νοέμβρη στην Αθήνα, και αφετέρου η τακτική του αναρχικού “μαύρου μπλοκ” στις 30 Νοέμβρη στο Σηάτλ, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από την εφαρμογή -και όχι βέβαια την επίκληση- ενός ανατρεπτικού σχεδίου, για να χτυπήσεις τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, και ταυτόχρονα να κάνεις ευδιάκριτη και καταλυτική την παρουσία σου μέσα σ’ ένα συνονθύλευμα σταλινικών, εθνικιστών ή ειρηνιστών διαμαρτυρόμενων.
Γιατί όταν δυναμικές και αποφασισμένες μειοψηφίες ξέρουν να εντοπίζουν τους στόχους τους, τους φίλους και τους αντίπαλους, όχι μόνο δεν φοβούνται να κινηθούν ανάμεσα σε δυνάμεις διαφορετικές ή και εχθρικές, αλλά αντίθετα η δράση τους μπορεί να καθορίζει τα γεγονότα. Να γελοιοποιεί τα σχέδια της καταστολής, να ξεσηκώνει και να απελευθερώνει τις πιο
ριζοσπαστικές διαθέσεις, να μετατρέπει τελικά την παρουσία χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους σε αυτό που θα έπρεπε να είναι: ένας ευνοϊκός παράγοντας για τη διασάλευση της τάξης των κυρίαρχων.- Γιατί δεν είμαστε καθόλου πρόθυμοι να λύσουμε τα προβλήματα του καπιταλισμού, εξωραϊζοντάς τον με “δημιουργικές” προτάσεις. Γιατί δεν μας ενδιαφέρουν οι πλαστικές εγχειρήσεις στο δημοκρατικό προσωπείο της δικτατορίας των κρατικών συνασπισμών. Γιατί δεν θέλουμε να ζήσουμε πιο “ανθρώπινα” μέσα στον εφιαλτικό τους κόσμο
, αλλά να ζήσουμε χωρίς αυτούς. Γιατί στο περιβάλλον της παγκόσμιας αντίστασης που διαμορφώνεται βρίσκουμε τους κοινωνικούς και ταξικούς μας συμμάχους, για να μετατρέψουμε τις αλαζονικές συναντήσεις των αφεντικών σε γιορτές εξέγερσης...- Γιατί τα αφεντικά, οι θεσμοί και τα σύμβολά τους δεν είναι απρόσβλητα και γιατί είναι ωραία όταν γίνονται στόχοι της οργής μας.
Και εδώ και παντού...
We will burn your fucking banks!