Στις 31 Iανουαρίου ολοκληρώθηκε η δίκη του Silvano Pellissero, κατηγορούμενου από την άνοιξη του '98 μαζί με τον Edoardo Massari-Baleno και τη Soledad Rosas [οι οποίοι βρέθηκαν “αυτοκτονημένοι” λίγο μετά την προφυλάκισή τους] για ενέργειες σαμποτάζ ενάντια στην εγκατάσταση σιδηροδρομικών γραμμών για τρένα υψηλής ταχύτητας στην περιοχή Val di Sussa [βλ. “Αναρχικό Δελτίο” Νο 1]. Μολονότι οι “γρανιτώδεις αποδείξεις” που είχε προαναγγείλει ο εισαγγελέας αποδείχτηκαν ανύπαρκτες και το μόνο εξακριβωμένο αδίκημά του [που το είχε παραδεχτεί κι ο ίδιος] ήταν η άρνηση πληρωμής του φόρου για το αυτοκίνητό του, η ποινή που του επέβαλαν οι δικαστές ήταν 6 χρόνια και 10 μήνες, εφέσιμη. Επικυρώθηκε έτσι η άποψη ενός εισαγγελέα: ``ο Silvano κι οι όμοιοί του είναι επικίνδυνοι για το δημοκρατικό καθεστώς, όχι τόσο για τη σοβαρότητα των εγκλημάτων τους, όσο για τη θετική ανταπόκριση που βρίσκουν μέσα σε μια εκρηκτική κοινωνική κατάσταση``. Με την ανακοίνωση της ποινής ξέσπασε ένα κύμα οργής απ' τους παρευρισκόμενους συντρόφους ενάντια στους δικαστές και τους μπάτσους που είχαν κατακλύσει το χώρο του δικαστηρίου και η σύγκρουση επεκτάθηκε στους δρόμους του Τορίνο.Λίγο καιρό μετά έγινε και το δικαστήριο των Art. Fazio και L. Bertola που κατηγορούνταν για τον ξυλοδαρμό ενός δημοσιογράφου-ρουφιάνου στη διάρκεια της κηδείας του Baleno [βλ. “Αναρχικό Δελτίο” Νο 1], επιβάλλοντάς τους ποινή 3,5 χρόνων.

Όσον αφορά τη δίκη Marini, ολοκληρώθηκε στα τέλη Φλεβάρη η αγόρευση του εισαγγελέα, συνοψίζοντας το κατηγορητήριο εναντίον των 50 και πλέον κατηγορούμενων αναρχικών σύμφωνα με το θεώρημα ROS-Marini [βλ. “Αναρχικό Δελτίο” Νο2]. Η αδυναμία απόδοσης στους κατηγορούμενους συγκεκριμένων βίαιων ενεργειών καλύπτεται, σύμφωνα με τον Μarini, από το νόμο περί “πολιτικής συνομωσίας” [ενός φασιστικού νόμου που εφαρμόστηκε στη δεκαετία του '70], ο οποίος βασίζεται στην προληπτική τιμωρία όχι των πράξεων αλλά των πολιτικών προθέσεων. “Αυτό που θέλει ο Μπονάννο και οι εξεγερτικοί αναρχικοί είναι τούτο [η ανατροπή του κράτους] και δεν είναι αναγκαίο να εκδηλωθούν οι βίαιες ενέργειες, ούτε και πρέπει υποχρεωτικά να κάνουν κάποιο σοβαρό έγκλημα... αρκεί η πολιτική στάση τους”. Κι αφού, συνεχίζει ο ίδιος, για τους αναρχικούς οι ιδέες συνεπάγονται τις πράξεις, αυτό είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορεί ούτε πρέπει να ανεχτεί ένα δημοκρατικό κράτος... η εικασία του κινδύνου είναι αρκετή... Όσο για την υποτιθέμενη ανατρεπτική οργάνωσή τους, την ORAI, που επινόησε ο ίδιος [διαρθρωμένη δήθεν σε δύο επίπεδα, το ένα φανερό και νόμιμο και το άλλο κρυφό και παράνομο], δεν παίζει ρόλο που αυτή δεν εμφανίστηκε ποτέ, παρά μόνο μέσα στο κατηγορητήριο, ούτε -σύμφωνα πάντα με το Μarini- καθένα απ' τα υποτιθέμενα μέλη της πρέπει αναγκαστικά να σχετίζεται με τα υπόλοιπα ή με καθεμιά απ' τις υποτιθέμενες ενέργειές της... αρκεί το να διάκειται θετικά ακόμη κι αν δεν δραστηριοποιείται καθόλου.

Στις 31 Μάη εκδόθηκε τελικά η απόφαση για τη δίκη Marini διαψεύδοντας σε μεγάλο βαθμό τα σχέδια των διωκτικών αρχών κατά των πολυάριθμων αναρχικών που κατηγορούνταν σύμφωνα με το θεώρημα του εισαγγελέα Marini για τη σύσταση της φανταστικής οργάνωσης ORAI. Από τους 58 κατηγορούμενους μόνο οι 13 κρίθηκαν ένοχοι (όχι όλοι τους αναρχικοί), από αυτούς μερικοί όντας ήδη καταδικασμένοι σε προηγούμενες δίκες. Συγκεκριμένα καταδικάστηκαν οι: Francesco Porcu (ισόβια και 18 μήνες απομόνωσης), Marina Lo Vecchio (12 χρόνια), Orlando Campo (5 χρ.), Rose Ann Scrocco (10 χρ.), Gregorian Garagin (6 χρ.), Carlo Tesseri (3 χρ. και 10 μήνες), Jean Weir (1 χρ.), Alfredo Bonanno (3,5 χρ.), Falco Liborio (1 χρ. και 8 μήνες), Maria Marotta (1 χρ.), A. Di Fazio (1 χρ. και 8 μήνες), Antonio Sforza (ο ένας από τους Sforza οι οποίοι συνεργάστηκαν με τις αρχές, 15 χρόνια) και Mojdeh Namsetchi (η ψευτομετανιωμένη συνεργάτης των ROS και του Marini, στην κατάθεση της οποίας στηρίχθηκε ουσιαστικά το κατηγορητήριο, 2 χρόνια).

Η ανάληψη της ευθύνης, όπως δημοσιεύτηκε στον ιταλικό τύπο, έλεγε: “Ενώ ο καπιταλισμός μας καταπιέζει, ενώ η ευρωπαϊκή ένωση εκθειάζει τη νίκη της κι ενώ ο τρόμος και η παραίτηση παραλύουν κινήματα και ανθρώπους, υπάρχουν ωστόσο καταστάσεις αγώνα και ανταρσίας. Ομάδες συντρόφων στην Ευρώπη αποφάσισαν σήμερα να επιτεθούν ενιαία σε ενεργή αλληλεγγύη με τον φυλακισμένο έλληνα αναρχικό Νίκο Μαζιώτη και με όλους τους αναρχικούς και τους επαναστάτες που βρίσκονται στη φυλακή. Στους συντρόφους στέλνουμε το χαιρετισμό μας με φωτιά. ΔIΕΘΝΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ. Δεν γίνεται να μετασχηματιστεί ο καπιταλισμός του κέρδους και της απανθρωπιάς, γίνεται μόνο να του δοθούν χτυπήματα μέχρι τη στιγμή που θα διαλυθεί. ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ. Η Οργισμένη Ταξιαρχία. Μιλάνο 1η Μάη 1971”

Μετά απ' αυτό ξέσπασε ένα όργιο παραπληροφόρησης με προέλευση τις ειδικές αντιτρομοκρατικές μονάδες των καραμπινιέρων (R.O.S.) και αναμεταδότες τα ιταλικά ΜΜΕ και κάποιες ελληνικές εφημερίδες. Να θυμίσουμε εδώ ότι οι R.O.S. σε συνεργασία με τις δικαστικές αρχές και ειδικά με το δικαστή Marini, είναι εκείνοι που επινόησαν την ύπαρξη μιας φανταστικής ένοπλης οργάνωσης, που ονόμασαν O.R.A.I. αποδίδοντας στα υποτιθέμενα μέλη της (με βάση την “ομολογία” μιας ψευτομετανιωμένης) έναν αριθμό βίαιων ενεργειών της τελευταίας 15ετίας, στήνοντας έτσι μια πολύχρονη δίωξη εναντίον δεκάδων αναρχικών στην Iταλία (βλ. “Αναρχικό Δελτίο” Νο 2).

Οι νέες απίθανες “πληροφορίες” των R.O.S. μιλούσαν ανάμεσα σ' άλλα για μακροχρόνιες διασυνδέσεις μεταξύ ελλήνων [καθώς και προσωπικά του Ν. Μαζιώτη] και ιταλών αναρχικών, για παρουσία “15μελούς αντιπροσωπείας” ελλήνων αναρχικών στην κηδεία του Edoardo Massari-Baleno, την Άνοιξη του '98, για 4 ιταλούς αναρχικούς οι οποίοι καταζητούνται για “κάποιες” ενέργειες στην Αθήνα κ.λπ. Για να “δέσει” το σενάριο επιστρατεύτηκαν και μέρη του κατασταλτικού θεωρήματος “R.O.S.-Marini”, αλλά και δόσεις απ' την ελληνική ασφαλίτικη μυθιστοριογραφία γύρω απ' την ταυτότητα των αναρχικών στην Ελλάδα, τον τρόπο οργάνωσής τους και τις υποτιθέμενες σχέσεις τους με “άλλες τρομοκρατικές οργανώσεις”!

Τα ειδικά επιχειρησιακά τμήματα των Καραμπινιέρων (R.O.S.) και η εισαγγελία της Ρώμης θέλησαν να στριμώξουν, βάσει ψεύτικων και προκατασκευασμένων αποδείξεων, μερικές δεκάδες αναρχικών, προσφεύγοντας επίσης σε μια φανταστική επαναστατική οργάνωση στην οποία δόθηκε το όνομα O.R.A.I. H έρευνα που οδήγησε τον Σεπτέμβρη του 1996 στη σύλληψη 30 σχεδόν ατόμων, έπειτα από τέσσερα και πλέον χρόνια ερευνών, κλείνει με την αθώωση όλων αναφορικά με την ένοπλη οργάνωση και την ανατρεπτική συνέργεια, αλλά και με την καταδίκη 13 κατηγορούμενων με βαριές ποινές για “κοινά” εγκλήματα.