Οι σύντροφοι καταδικάστηκαν, από 3 έως και 6 μήνες φυλάκισης με αναστολή, μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει το δικαστήριο τις συλλήψεις και τους βάναυσους ξυλοδαρμούς από την απρόκλητη επίθεση των μπάτσων και τη βίαιη διάλυση της συγκέντρωσης.

Το παράξενο με αυτή τη δίκη ήταν ότι δεν προηγήθηκε η παραμικρή κινηματική διαδικασία, έστω και ενημερωτική, μολονότι, υποτίθεται τουλάχιστον, οι σύντροφοι συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια ενός συλλογικού αγώνα και όχι κάποιας οικογενειακής φάσης. Τούτο όμως το παράξενο δεν ήταν το μοναδικό και ίσως εξηγείται από το επόμενο.

Μάρτυρας υπεράσπισης ήταν ...ένας βουλευτής του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου! Γεγονός που αδυνατούσαν να εξηγήσουν ορισμένοι, τουλάχιστον, από τους κατηγορούμενους, οι οποίοι όμως το αποδέχτηκαν μάλλον παθητικά.

Εννοείται ότι αυτή η επιλογή υπεράσπισης θα έμπαινε σε μεγαλύτερη δοκιμασία και θα προκαλούσε οπωσδήποτε πολύ εντονότερη κριτική (για προφανή ανακολουθία των εμπνευστών της), αν ετίθετο σε μια συνάντηση αναρχικών - αντιεξουσιαστών, απ΄ ότι ίσως σε κάποια τυχόν παρεϊστικη ή οικογενειακή συγκέντρωση μειωμένης αυτοκριτικής διάθεσης...

Εκείνο πάντως που, για μία ακόμη φορά, είχαμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε είναι το πόσο κενές ηχούν οι μεγαλόστομες διακηρύξεις που συνοδεύουν ή συγκαλύπτουν ψοφοδεείς συμπεριφορές.

Με την ευκαιρία επίσης, να υπενθυμίσουμε ότι οι αναρχικοί οι οποίοι, τη νύχτα της επίσκεψης του Κλίντον, πήραν τους δρόμους της Αθήνας και έσπειραν το χάος, μεταξύ των άλλων καθεστωτικών χώρων, δεν παρέλειψαν να χτυπήσουν και τα γραφεία του ΣΥΝ.