(Αναρχικό Δελτίο, νο 6, Μάης 2000)
|
Από τον έναν ανεπιθύμητο |
Στις 6 Οκτώβρη, η αστυνομία μου γνωστοποίησε το διάταγμα που ο Ζοσπέν και η άξια συνεργός του Γκιγιού υπέγραψαν για την έκδοσή μου στην Ιταλία. Με αυτό τον τρόπο, η γαλλική κυβέρνηση επικύρωσε τη θετική για την έκδοσή μου γνωμοδότηση που εξέδωσε το εφετείο του Παρισιού πριν από δυο χρόνια.
Το ιταλικό Κράτος ζητά την έκδοσή μου ως κατηγορούμενου για “προώθηση, σύσταση, οργάνωση και συμμετοχή σε ένωση κακοποιών στοιχείων με στόχο τη βίαιη ανατροπή των θεσμών του Κράτους και τη διατάραξη της δημοκρατικής τάξης”, για “παράνομη κατοχή όπλων, πυρομαχικών και εκρηκτικών”, για “αποδοχή, αγορά και απόκρυψη όπλων, πυρομαχικών και διαφόρων εγγράφων και αντικειμένων”. Αυτές οι κατηγορίες εντάσσονται στα πλαίσια μιας δίκης, που βρίσκεται σε εξέλιξη, εναντίον μου και εναντίον δεκάδων άλλων αναρχικών συντρόφων. Ένα ένταλμα σύλληψης με είχε ωθήσει να εγκαταλείψω τη Ιταλία. Πολλούς μήνες αργότερα είχα την ατυχία να συλληφθώ στο Παρίσι. Δεν ήμουν ούτε γάλλος υπήκοος, ούτε εξόριστος, ούτε πολιτικός πρόσφυγας. Ήμουν ένας καταζητούμενος φυγάς, ένας παράνομος
σαν όλους τους άλλους. Μετά από 11 μήνες στη φυλακή, παρά τη θετική για την έκδοσή μου γνωμοδότηση των γαλλικών δικαστηρίων, ήμουν πάλι έξω, επειδή στο μεταξύ οι σύντροφοι στην Ιταλία είχαν αποφυλακιστεί, μετά από μια χοντροκομμένη διαδικαστική παρατυπία (ο δικαστής Μαρίνι και οι υπηρέτες του, στη βιασύνη τους να μας διαλύσουν, με το καθόλου πρωτότυπο πρόσχημα μιας ανύπαρκτης “ένοπλης συμμορίας” και την -καθόλου καινούρια, αλλά πάντοτε αισχρή- βοήθεια μιας δήθεν “μετανιωμένης”, είχαν ξεχάσει ορισμένες δικονομικές διαδικασίες...) Η αλληλεγγύη που πολλοί γάλλοι σύντροφοι εκδήλωσαν στη διάρκεια της κράτησής μου, μου επέτρεψε, μόλις βγήκα από τη φυλακή, να συμμετάσχω σε πρωτοβουλίες αγώνα πάνω σε διάφορα ζητήματα. Σίγουρα αξίζει να σε συλλαμβάνουν στο Παρίσι...*
Ένα χρόνο αργότερα, δεν υπάρχει διάταγμα έκδοσής μου. Ο δικαστικός έλεγχος σταματά, ενώ η έκδοσή μου μοιάζει να αναστέλεται (εδώ και καιρό, η στάση της γαλλικής κυβέρνησης είναι να μην υπογράφει διατάγματα για την έκδοση ιταλών καταζητούμενων με κατηγορίες παρόμοιες με τις δικές μου). Όμως οι συμφωνίες της Σένγκεν αποφασίζουν διαφορετικά και οι “σοσιαλιστές” στην εξουσία δίνουν τέλος στο θέατρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (το οποίο ωστόσο ποτέ δεν τους εμπόδισε να απελαύνουν τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, ούτε να απομακρύνουν όλους τους άλλους ανεπιθύμητους του Κράτους και της αγοράς).
Απ΄ τη στιγμή που θα απορριφθεί η τελευταία προσφυγή μου, θα είμαι ένας από αυτούς τους πολλούς ανεπιθύμητους της Ευρώπης των εμπορευμάτων και των αστυνομικών αρχείων.
Για μένα, αυτό σημαίνει φυλακή. Για άλλους, το ταξίδι σε μια μιζέρια χωρίς επιστροφή. Όμως πρόκειται πάντα για εσωτερικές αποικίες όπου περιορίζουν όσους είναι ξένοι στην “κοινότητα” του χρήματος και της εξουσίας. Φυλακή ή απέλαση: δυο μέτρα για να απαλλαγούν από όσους δεν χρησιμεύουν στην Οικονομία ή ενοχλούν το Κράτος. Μέσα σε αυτή τη Διεθνή της εκμετάλλευσης και της γενικευμένης επιτήρησης, η καταστολή κάθε διαφωνίας συνδέεται με έναν κοινωνικό έλεγχο ολοένα και πιο τεχνολογικό και με μια ομαλοποίηση των συμπεριφορών που μετατρέπει το Νόμο σε εξαρτημένο ανακλαστικό. Γι αυτό οι “εκτός νόμου” γίνονται όλο και πιο ορατοί στα μάτια των μπάτσων. Γι αυτό η αλληλεγγύη, αυτός ο δεσμός που αδιαφορεί παντελώς για τον ποινικό κώδικα, δεν μπορεί να σέβεται τα κοινωνικά σύνορα, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ.
*
Για όσους πιστεύουν (για την δική τους ελευθερία, όπως και για εκείνη των “μη κανονικών” του παρόντος και του μέλλοντος) ότι αυτή η έκδοση δεν πρέπει να γίνει, ή τουλάχιστον χωρίς πρόβλημα, ιδού μια οπτική γωνία επίθεσης: να αντιτάξουμε την Ευρώπη των ανεπιθύμητων στην Ευρώπη των Κωδίκων και των διαταγμάτων. Για την ελευθερία να πηγαίνουμε παντού. Για να μην αποδεχόμαστε πλέον ούτε τα εδαφικά σύνορα, ούτε τα σύνορα του νόμου, με τους “πολίτες” τους και τους “ξένους” τους
, τους “νομίμους” τους και τους “παρανόμους” τους, τους “αθώους” τους και τους “ενόχους” τους.Απέναντι σε αυτό τον κόσμο, είμαστε όλοι ξένοι, μη κανονικοί, παράνομοι, ένοχοι, εξόριστοι, ληστές.
Σε σχέση με ένα ζήτημα τόσο σημαντικό όσο και τεράστιο, καθένας θα μπορέσει να βρεί τους στόχους του καθώς και τους “συνενόχους” του. Με ποια μέσα;
Όπως έλεγε ο Joseph Dejacque, “με τα χέρια και την καρδιά, το λόγο και την πένα, το στιλέτο και το όπλο, την ειρωνεία και τη βλασφημία, την κλοπή, το δηλητήριο και τη φωτιά...”
Παρίσι, 22 Οκτωβρίου 1999
, Massimo Passamani