Ένα παγκόσμιο σύνορο βρίσκεται υπό διαμόρφωση προκειμένου να συμπεριλάβει τα προνόμια του πλούτου και της εξουσίας. Ο καπιταλισμός αναπτύσσεται ραγδαία μέχρι να αλώσει και να καταστρέψει και το τελευταίο εκτάριο γης. Τα οικονομικά και πολιτικά αφεντικά θέλουν τον πλανήτη να κρατείται με βάση την οικονομία, και να φρουρείται με τις δυνάμεις του στρατού, της καταστολής, της κυρίαρχης προπαγάνδας από όλους όσους αποκλείονται ως περίσσευμα από την παγκόσμια καπιταλιστική κοινωνία. Με βάση τους σχεδιασμούς της κυριαρχίας, το μέλλον διαγράφεται σκοτεινό για εκατοντάδες εκατομμύρια απόκληρους: αλλοτρίωση, αποξένωση, καταπίεση, εκμετάλλευση, δυστυχία, φτώχεια, εγκλεισμός, πόλεμος, θάνατος.

- Στις χώρες της Δύσης οι αποκλεισμένοι ελέγχονται και διώκονται με βάση διεθνείς νόμους, συμβάσεις και μηχανισμούς (Σένγκεν, Europol, κ.λπ.) που βρίσκονται στην υπηρεσία υπερεθνικών ενώσεων και συνεργασιών (όπως η Ε.Ε.).

- Στις χώρες του λεγόμενου “τρίτου κόσμου” το πολυεθνικό κεφάλαιο συνεργαζόμενο με το τοπικό, εκμεταλλεύεται τον πληθυσμό σαν αναλώσιμο εργατικό δυναμικό, καταστρέφοντας τις ζωές των ανθρώπων και σκορπίζοντας, γύρω από τους χώρους της παραγωγής, τη μόλυνση, την ανεργία, τη φτώχεια, την πείνα και την εξαθλίωση.

- Οι πληθυσμοί που ζουν κάτω από την εξουσία τοπικών αρχόντων που δεν συμβαδίζουν με τους ρυθμούς της παγκοσμιοποίησης αντιμετωπίζουν διαρκώς την απειλή της άμεσης εξόντωσης με τον πόλεμο και τον αποκλεισμό (όπως στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ).

Η πολιτική της παγκοσμιοποίησης αντανακλάται, μέσα από μια αλληλουχία γεγονότων, σχεδόν σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Όταν όμως οι συνθήκες που επιχειρούν να επιβάλουν κατά τόπους τα αφεντικά είναι μέρος μιας ενιαίας πλανητικής πολιτικής, τότε και οι αντιστάσεις είναι πιο αναγνωρίσιμες και συγγενικές μεταξύ τους. Εκείνο που μένει είναι να αναγνωρίσουν οι αντιστεκόμενοι πως οι στιγμές αγώνα που δημιουργούν αλληλοσυνδέονται και αλληλοτροφοδοτούνται, επιδιώκοντας την οργάνωση και την ανάπτυξη αυτής της δυνατότητας.

Η αντισυνδιάσκεψη του Άμστερνταμ τον Ιούνη του ’97 ενάντια στη διακυβερνητική συνδιάσκεψη της Ε.Ε. λειτούργησε σαν προπομπός των διεθνών καλεσμάτων για την ανάπτυξη της αντιπαράθεσης με το παγκόσμιο καθεστώς του καπιταλισμού, τους εκπροσώπους του και τους φύλακές του, και για την προώθηση της επικοινωνίας και του συντονισμού ανάμεσα στους αντιστεκόμενους.

Τα πρόσφατα συγκρουσιακά γεγονότα -του Λονδίνου στις 18 Ιούν. ’99 που συνέπιπταν με τη σύνοδο κορυφής του G7 στην Κολωνία, της Αθήνας στις 19 Νοέμ. ΄99 κατά την επίσκεψη του Κλίντον, του Σηάτλ στις 30 Νοέμ. ’99 κατά το συνέδριο του ΠΟΕ- αν και ξεκίνησαν με διαφορετικές αφορμές, βρέθηκαν σε μια αυθόρμητη δυναμική επικοινωνία μεταξύ τους ακριβώς γιατί, απέναντι στην αμείλικτη επιβολή της παγκόσμιας κυριαρχίας, οι αντιστεκόμενοι απάντησαν με την άμεση δράση και την καταστροφή, μετατρέποντας τις αποξενωμένες μητροπόλεις του κέρδους και της καταπίεσης σε φλεγόμενες ζώνες της εξέγερσης.

Στις 29 Γενάρη 2000, οι αντιστεκόμενοι από το Νταβός της Ελβετίας κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του ΠΟΕ, και παρά την καταστολή, έστειλαν ένα ακόμη δυναμικό μήνυμα αντίστασης ενάντια στα σχέδια της παγκόσμιας κυριαρχίας, ενώ στις 14-17 Απρίλη δυναμικά γεγονότα εκτυλίχθηκαν και στην Ουάσινγκτον, την καρδιά των ΗΠΑ, όπου στις συγκρούσεις με την αστυνομία και τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στις συνόδους του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας έγιναν εκατοντάδες συλλήψεις... Εδώ και μήνες άλλωστε προπαγανδίζεται, από ομάδες ακτιβιστών στο Λονδίνο, η ευκαιρία της Πρωτομαγιάς ως μέρα παγκόσμιας δραστηριοποίησης ενάντια στον καπιταλισμό, με στόχο τη διεθνή συμμετοχή στις εκδηλώσεις του Λονδίνου αλλά και την πρόκληση γεγονότων ενάντια στο κεφάλαιο τη συγκεκριμένη μέρα, σε κάθε μέρος του πλανήτη.

Όσο πολυμέτωπη και αχαλίνωτη είναι η επίθεση του καπιταλισμού μέσα από την παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας του, άλλο τόσο πλούσιες σε εφευρετικότητα και σε πολυμορφία είναι και οι εκδηλώσεις αντίστασης εναντίον του, σε αναλογία με τη διαφορετικότητα των υποκειμένων που τις πλαισιώνουν. Δημιουργείται έτσι μια ευκαιρία αξιοποίησης αυτού του ρευστού φάσματος της αντίστασης, από την πλευρά όσων πολεμούν για την καταστροφή της κυριαρχίας σε κάθε μορφή της. Άλλωστε, ένας ουσιαστικός ανταγωνισμός στο εσωτερικό αυτού του κινήματος των δρόμων δεν διεξάγεται με βάση τόσο τα ζητήματα που θέτει ο καθένας, όσο με βάση το πόσο θετικός είναι πραγματικά στα προτάγματα της άμεσης αντεπίθεσης στους κυρίαρχους ή πόσο επιρρεπής στη μετριοπάθεια, την οπισθοχώρηση και τη συνδιαλλαγή.

Μέσα από την παρέμβαση στα πεδία αντίστασης, όπου και αν εκδηλώνονται, έχει σημασία να βαθαίνουμε την συγκρουσιακότητα ενάντια στις αυταπάτες της συμφιλίωσης: Η κυριαρχία, η καταστολή και όσοι συνδέουν τις τύχες τους με τα αφεντικά προσβλέποντας σε ένα μερίδιο εξουσίας στις νέες μορφές της από τη μία, και οι εξεγερμένοι από την άλλη. Ήδη, για παράδειγμα, οι αναρχικοί σύντροφοι στην Αμερική συνέβαλαν με κάθε τρόπο στη δημιουργία ενός εδάφους αποκάλυψης και απώθησης των επίσημων συνδικάτων τα οποία, μετά τα γεγονότα στο Σηάτλ, συστήνουν μετριοπάθεια καταδικάζοντας τις βίαιες ενέργειες από τις εκδηλώσεις στην Ουάσιγκτον ενάντια στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα.

Η υπέρβαση της ηττοπάθειας, της θυματοποίησης και της απομόνωσης των καταπιεσμένων, η δημιουργία γεγονότων κοινωνικής αντεπίθεσης στην ανατέλλουσα αυτοκρατορία της παγκόσμιας κυριαρχίας, η άμεση δράση, η αυτοοργάνωση και η αλληλεγγύη πάνω από τα σύνορα, είναι το στοίχημα κάθε εξεγερμένου μέσα στις ευκαιρίες των διεθνών συναντήσεων και των εκδηλώσεων που εξαπλώνονται στις μητροπόλεις του πλανήτη.

Όσο βαθαίνει και διευρύνεται το έδαφος όπου δοκιμάζεται η αντίσταση, τόσο οι δυνάμεις μας πολλαπλασιάζονται, η φαντασία μας εμπλουτίζεται, οι στόχοι μας γίνονται πιο ορατοί και η επιθυμία για ελευθερία δυνατότερη...

Στα τέλη Απρίλη, ακτιβιστές από το Λονδίνο και άλλες πόλεις της Αγγλίας διοργανώνουν μια τετραήμερη συνάντηση, με αφορμή τον εορτασμό της Πρωτομαγιάς.

Μια ευκαιρία δράσης ενάντια στον καπιταλισμό, “ένα φεστιβάλ αναρχικών ιδεών και δράσης” που ξεκινάει στις 28 Απρίλη και κορυφώνεται την 1η Μάη με μαζικές διαδηλώσεις στο οικονομικό και εμπορικό κέντρο του Λονδίνου. Την ίδια μέρα με τους People’s Global Action και τους Reclaim the Streets -που είχαν καλέσει τη συνάντηση που γέννησε τα δυναμικά γεγονότα στο Λονδίνο στις 18 Ιούνη ’99- καλεί σε δράση ένα νέο σχήμα ακτιβιστών, οι Mayday 2000.

Την ημέρα της Πρωτομαγιάς οι ακτιβιστές καλούν σε συγκέντρωση κοντά στο κοινοβούλιο, ενώ η Αναρχική Ομοσπονδία διοργανώνει μια συγκέντρωση επίσης στο κέντρο της πόλης ενάντια στο νέο αντιτρομοκρατικό νόμο της Αγγλίας.

Μερικές από τις προτάσεις μιλούν για ανάρτηση πανό σε κεντρικά σημεία, συμμετοχή στην “αντάρτικη κηπουρική” των δρόμων (πρακτική που προωθούν οι RTS), κατάληψη κτιρίων, πορείες, μοίρασμα προκηρύξεων και γράψιμο στους τοίχους, κλείσιμο της κυκλοφορίας κ.λπ. Επίσης προτείνεται στους διαδηλωτές να απενεργοποιούν τις κάμερες που θα καταγράφουν τις διαδηλώσεις, να αποτρέπουν τυχόν συλλήψεις και ξυλοδαρμούς που θα επιχειρεί η αστυνομία και να καλύπτουν τα πρόσωπά τους αν επιλέξουν να επιτεθούν σε σύμβολα του καπιταλισμού ή να καταστρέψουν κάμερες.

Σε αυτό το τετραήμερο δράσης περιλαμβάνονται πολλές ακόμα προτάσεις αλλά το κύριο ζητούμενο είναι η συνδιοργάνωση και ο εμπλουτισμός τους από αυτούς που θα συμμετέχουν .