ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης, νο 68, Μάης - Ιούνης 2014

: ) ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΑΓΡΙΑ ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΝ ΤΑ ΗΜΕΡΑ…

(Για τους περιφερόμενους συκοφάντες)

Η αιτιολογημένη άρνηση από μέρους της ΛΚ37 να έχει παρουσία στον εορτασμό ενός συγκεκριμένου αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού και συμμετοχή σε μια συζήτηση που καλέστηκε επετειακά για «το παρόν και το μέλλον των καταλήψεων και το κύμα της καταστολής του τελευταίου χρόνου» ήταν προφανώς αρκετή για να ξεμπροστιάσει τους συνήθεις αόρατους της αλληλεγγύης και πρωταθλητές των αποκλεισμών εδώ και χρόνια.

Η απροσμέτρητη υποκρισία τους ξεσκεπάστηκε και οι μάσκες έπεσαν. Γι’ αυτό και η απάντησή τους στην τεκμηριωμένη απόρριψη της πρόσκλησής τους ήταν ένα ρεσιτάλ κακοήθειας, έλλειψης πολιτικού ήθους και συμπλεγματικών προσωπικών επιθέσεων, με αποκορύφωμα του κρετινισμού την απόφανση ότι η ΛΚ37 είναι μια «εξουσιαστική ομάδα» (!), που επιβεβαίωσε πλήρως τις αιτιάσεις μας για την αντισυντροφική στάση τους και δικαιολογεί απόλυτα την άρνησή μας να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά τους. Και μοιραία, από τον λίβελο που έγραψαν και διακινούν για τη ΛΚ37 προκύπτει ένα ερώτημα που επιστρέφει αμείλικτα στους ίδιους τους συντάκτες του: Αφού εχθρεύονται τόσο τη ΛΚ37, γιατί τότε την προσκάλεσαν στο Στέκι τους, αν όχι προσποιούμενοι, ρίχνοντας το προσωπείο τους μόνον αφότου αυτή απέρριψε το κάλεσμά τους καταδεικνύοντας τον υποκριτικό και δημοσιοσχεσίτικο χαρακτήρα του;

Πολιτικά αστοιχείωτοι και κομπλεξικοί απέναντι σε ό,τι διαφεύγει του εδαφιαίου επιπέδου τους και της περιορισμένης αντιληπτικής τους ικανότητας, καταφεύγουν με ευκολία στην κατασυκοφάντησή του, και ίσως θα πρέπει να θεωρούμε τους εαυτούς μας και τυχερούς, μιας και άλλοι αγωνιζόμενοι άνθρωποι που βρέθηκαν επίσης στο στόχαστρο της ευήθειας αυτών των ατόμων υπέστησαν επιπλέον και τραμπουκισμούς.

Μέσα στην όλη λασπολογία πότε σε βάρος του ενός και πότε του άλλου, όπως ότι στο τάδε αυτοδιαχειριζόμενο μέσο αντιπληροφόρησης που επιχειρήθηκε η απομόνωσή του ήταν «ρουφιάνοι», στη δείνα συνέλευση κατειλημμένων σπιτιών που επιχειρήθηκε ο εξοστρακισμός της είναι «φασίστες και ρατσιστές», εκτοξεύεται τώρα και η λάσπη περί «εξουσιαστών», για να επιχειρηθούν και εδώ τα ίδια! Η γελοιότητα ορισμένων δεν έχει όρια, πολύ δε περισσότερο που στη συγκεκριμένη περίπτωση οι κινούμενοι αέναα στο χώρο της δημιουργίας εντυπώσεων με βάση τα στερεότυπα της παρωπιδικής αντίληψής τους εκτοξεύουν τη λάσπη τους περί «εξουσιαστών» σε αυτούς ακριβώς τους καταληψίες που μόλις προηγουμένως είχαν καλέσει οι ίδιοι να μιλήσουν στο Στέκι τους, σε εκδήλωσή τους περί των καταλήψεων!

Αν γνωρίζαμε ότι θα το ’παιρναν κατάκαρδα κι ότι η απόρριψη της πρόσκλησης που μας απηύθυναν θα τους έφερνε σε τόσο δυσχερή κι οργίλη κατάσταση που να την περιφέρουν από ’δώ κι από ’κεί ψάχνοντας τους πρόθυμους να τη μοιραστούν, ίσως και να δείχναμε περισσότερη κατανόηση και να ασχολούμασταν λιγότερο σοβαρά μαζί τους.

Ωστόσο, παρά τη συγκαταβατικότητα και το χιούμορ που διαθέταμε ειδικά για την περίπτωσή τους, δεν θα μπορούσαμε να προσπεράσουμε ορισμένες οριακές καταστάσεις, όπως αποκλεισμούς και βιαιοπραγίες σε βάρος άλλων συντρόφων, ούτε να αγνοήσουμε το συκοφαντικό πόνημα που διακινούν τώρα με προφανή σκοπιμότητα και ζητούμενα σε βάρος της ΛΚ37. Γιατί δεν καταδεικνύει μόνο τα αθεράπευτα πολιτικά και προσωπικά απωθημένα που τους βασανίζουν χρόνια, αλλά δείχνει επιπλέον το βάθος και την έκταση των υπόρρητων κι αντικινηματικών αποκλεισμών που, μολονότι συνήθως διαψεύδονται υποκριτικά στο προσκήνιο, μεθοδεύονται κανονικότατα στο παρασκήνιο κι επιχειρούνται συγκαλυμμένοι με διάφορα προσχήματα κι αφορισμούς εναντίον όσων δεν επιθυμούν να συμμετέχουν στους παρεϊσμούς τους, δεν ευθυγραμμίζονται με τα παραπολιτικά τους σκοπούμενα και δεν στοιχίζονται πίσω από τις εσωστρεφείς και κατά κανόνα ατυχείς επιλογές τους.
    Μεθοδεύσεις που από τη μια καταστρέφουν κάθε έδαφος ανοιχτής, κινηματικής συζήτησης των πολιτικών προσεγγίσεων, αντιλήψεων και σκεπτικών των διαφορετικών συλλογικοτήτων πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα και κατευθύνσεις του αγώνα, κι από την άλλη υπονομεύουν συστηματικά με ατελείωτους κατακερματισμούς, διασπάσεις και κανιβαλισμούς την όποια δυνατότητα αλληλεγγύης και ενότητας στη δράση μπροστά στην καταστολή και τον επελαύνοντα ολοκληρωτισμό επάνω μας και επάνω στα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας ευρύτερα.

Από αυτή τη γενικότερη άποψη των πραγμάτων μάς απασχόλησε κυρίως το λιβελογράφημα του συγκεκριμένου Στεκιού, διότι σε ό,τι αφορά ειδικότερα τη ΛΚ37 είχαμε ούτως ή άλλως άποψη κι εμπεδωμένο από χρόνια, μέσα από προηγούμενες καταστάσεις και σειρά κατασταλτικών μεθοδεύσεων εναντίον της, ότι ειδικά από αυτό το συγκεκριμένο Στέκι δεν υπήρχε ενδεχόμενο αλληλεγγύης μπροστά στην επερχόμενη καταστολή της. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν μας ξένισε καθόλου η απουσία κάθε ίχνους αλληλεγγύης από μέρους τους κατά τη διάρκεια της περσινής κατασταλτικής επίθεσης του κράτους στις καταλήψεις όταν αυτή στράφηκε στη ΛΚ37 με την εισβολή των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας στις 15 Γενάρη 2013.

Και δεν είναι τόσο παράδοξο, αν ληφθεί υπόψη ο παράγοντας των απωθημένων και της μικροψυχίας ορισμένων, που ενώ η απρόσμενα ατυχής έκβαση εκείνης της επίθεσης του κράτους στη ΛΚ37 και η επιβίωση της κατάληψης χαιρετίστηκε φυσικά ως γεγονός νίκης του κινήματος, σε αυτούς επέφερε αμηχανία, ενόχληση και δυσαρέσκεια. Μια κατάσταση που βάθυνε κι εκδηλώθηκε ακόμα περισσότερο στη συνέχεια, όταν η κατάληψη της ΛΚ37 αρνήθηκε να συμπράξει με οποιονδήποτε τρόπο στον σιωπηρό αποκλεισμό μιας άλλης συλλογικότητας καταληψιών κατόπιν της αψυχολόγητης κι αντισυντροφικής επίθεσης που δέχτηκε στο χώρο της χωρίς ποτέ και κανείς να δώσει λόγο για αυτήν, δεδομένου ότι με διάφορες υπεκφυγές υπήρξε άρνηση να συζητηθεί ανοιχτά.

Τώρα αν νομίζει κανείς ότι είναι ένα ασήμαντο «αχυράκι στο ματάκι του» ο τραμπουκισμός, δηλαδή να σηκώνει το χεράκι του και να ρίχνει απρόκλητα κρανιές στα κεφάλια συντρόφων, κάποιο λάθος κάνει. Ο υποτροπιασμός μιας νοοτροπίας μάτσο είναι κάτι περισσότερο από μια ατομική ιδιορρυθμία συγγνωστή και αποδεκτή ως γραφικότητα. Και δεν μπορεί βέβαια να προσπεραστεί μια καταφανώς άδικη κι αντισυντροφική πράξη βίας κι επιβολής όταν αντί να ζητηθεί μια ανθρώπινη συγγνώμη κατηγορούνται και συκοφαντούνται αυτοί που την καταγγέλλουν! Ειδικότερα για εμάς αυτή η υπόθεση είχε ένα αυξημένο ενδιαφέρον διότι, μολονότι δεν είχαμε καμιά σχέση με τα διαδραματιζόμενα εκείνης της επίθεσης, ο συγκεκριμένος τραμπουκισμός συνοδευόταν περιέργως από τη φράση: μην περιμένετε να σας σώσει η Λέλας Καραγιάννη. (!!) Τι εννοούσε άραγε ο ποιητής, από τι και από ποιον να τους σώσει η ΛΚ37; Και γιατί δηλαδή αυτός ενοχλήθηκε τόσο που να σηκώνει το χέρι του από την εκδήλωση αλληλεγγύης μιας συλλογικότητας καταληψιών προς μια άλλη που είχε δεχτεί την επίθεση του κράτους; Είναι αστείο, τέλος, να προσπαθεί κανείς να ψευτοδικαιολογηθεί ότι δήθεν δεν απέκλεισε κάποιον καταληψία από μια «ανοιχτή συζήτηση» στο Στέκι του, όταν μιλάει ειδικά για εκείνον που ήδη του είχε επιτεθεί, τον είχε χτυπήσει και συμμετείχε ενεργά στην όλη προσπάθεια απομόνωσης και εξοστρακισμού του.

Σε ό,τι μας αφορά πάντως, ελπίζουμε ότι κατά την αναμενόμενη επανάληψη της κατασταλτικής επίθεσης στη ΛΚ37, στο πλαίσιο της επαπειλούμενης πάντα επίθεσης του κράτους στις καταλήψεις, οι συνθήκες θα είναι πάλι μαχητές και αντιμετωπίσιμες, κι ας απογοητευθεί για μια ακόμα φορά όποιος περιμένει μικρόψυχα στη γωνία το τέλος της κατάληψης για να αισθανθεί κάπως καλύτερα. Ακόμα όμως και στην περίπτωση που τυχόν υπερισχύσουν της αντίστασης και της αλληλεγγύης μας οι κατασταλτικοί σχεδιασμοί του κράτους για τη ΛΚ37, δεν μπορούν να αγγίξουν στο ελάχιστο τη χαρά μας για όσα καταφέραμε ή έστω προσπαθήσαμε έχοντας ως βάση μας για εικοσιέξι χρόνια το έδαφος της Κατάληψης, αντλώντας και συνεισφέροντας αδιάκοπα μέσα στο πλήθος των ευρύτερων κοινωνικών-ταξικών αγώνων κι αντιστάσεων όπου συμμετέχουμε αδιάλειπτα, στην αναρχία που ανήκουμε και στο κίνημα όπου κατευθυνόμαστε όλο και πιο συνειδητά μαζί με άλλους συντρόφους και συντρόφισσες. Και σε κάθε περίπτωση χαιρετίζουμε όλους και όλες εκείνους κι εκείνες, άτομα και συλλογικότητες, που είχαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε και να μοιραστούμε μαζί τους σε βάθος χρόνου την αλληλεγγύη και το πάθος μας, στις καλές αλλά και τις κακές στιγμές του αγώνα για την ατομική και την κοινωνική απελευθέρωση από τον τυραννικό ζυγό του κράτους και του κεφάλαιου κινούμενοι σε μια αναρχική και κομμουνιστική προοπτική.

Από αυτή λοιπόν τη γενικότερη άποψή μας, το λιβελογράφημα που έγραψαν στο συγκεκριμένο Στέκι μετά την τεκμηριωμένη απόρριψη του καλέσματός τους -και για να δικαιολογηθούν απέναντι στις αιτιάσεις μας για την υποκριτική στάση τους σε ό,τι αφορά την αλληλεγγύη, την παραπολιτική μεθόδευση αποκλεισμών σε βάρος αγωνιστών και τους τραμπουκισμούς εναντίον τους- ανήκει στα αποσυνθετικά φαινόμενα του λεγόμενου «χώρου». Χώρο στον οποίο, μετά από συνεχείς χρεωκοπίες των διαφόρων αντιλήψεων και ιδεολογημάτων με τα οποία πορεύτηκαν κατά καιρούς, βρήκαν μια θέση ανάμεσα στους αναρχικούς και αυτοί, όπως το συγκεκριμένο Στέκι, που διακρίθηκαν μακροχρόνια για το αντιαναρχικό μένος τους χάρη στο οποίο μια αναρχική κατάληψη όπως ήταν ανέκαθεν η ΛΚ37 είχε την τιμή να βρίσκεται σταθερά στο στόχαστρό τους.

Πρόκειται άλλωστε για φαινόμενα που δεν αφορούν στενά το «χώρο» με τα πολιτικά ασαφή κι απροσδιόριστα όριά του -όπου μεταξύ άλλων παρεπιδημούν και ορισμένα ασόβαρα άτομα που αδυνατούν να ξεπεράσουν ένα νηπιακό πολιτικό στάδιο-, αλλά συνδέονται άμεσα με τα ανάλογα αποσυνθετικά φαινόμενα, όπως ο διάχυτος κανιβαλισμός κι ο πόλεμος όλων εναντίον όλων, που αναπτύσσονται στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.

Δεν έχουμε αμφιβολία ότι αυτά τα φαινόμενα θα ενταθούν και θα οξυνθούν περαιτέρω σε μια αλληλουχία αναπόδραστων εκδηλώσεών τους, ακολουθώντας και συνοδεύοντας την ευρύτερη κοινωνική αποσύνθεση και αποκαλύπτοντας τη βαθειά κρίση του «χώρου» εξαιτίας της αμηχανίας μπροστά στη ζοφερή πραγματικότητα που διαμορφώνεται και απλώνεται γύρω μας, και στην καταφανή αδυναμία του να σταθεί και να παρέμβει πολιτικά, ουσιαστικά και αποτελεσματικά μέσα στην κοινωνία και τα πληβειακά στρώματά της απέναντι στη γενικευμένη κρατική/καπιταλιστική επίθεση. Ενδεικτική ήταν τον τελευταίο χρόνο η αδυναμία να αντιμετωπιστούν με τη διάρκεια, το βάθος και τη σοβαρότητα που χρειαζόταν οι επιχειρήσεις κι εκδηλώσεις της κρατικής και παρακρατικής καταστολής αλλά και οι συνεχείς προσπάθειες διαμεσολάβησης και καθηγεμόνευσης των κοινωνικών αντιστάσεων από αντιπολιτευτικούς κομματικούς σχεδιασμούς που αποσκοπούν σε μια εναλλακτική πολιτική-κυβερνητική διαχείριση.

Αυτή η προφανής αδυναμία του «χώρου», με τις εσωστρέφειες, τις ασυνέχειες, τις αστοχίες και τις ήττες που τη συνοδεύουν, αντί να ωθήσει σε αναστοχασμό για τον πολιτικό και οργανωτικό επαναπροσανατολισμό του, οδήγησαν ορισμένους σε καταστάσεις έντασης της επιθετικότητας στο εσωτερικό του, αλλεπάλληλους διαχωρισμούς, αποκλεισμούς και κανιβαλισμούς, σε μια διαπάλη άνευ αρχών, με λασπολογίες, τραμπουκισμούς, απειλές, ακόμα και χειροδικίες. Απελπισμένες και νοσηρές καταστάσεις που θα επαναλαμβάνονται και θα εντείνονται, στον βαθμό που ο «χώρος», δέσμιος των αδυναμιών του να μετασχηματιστεί ως τέτοιος πολιτικά και οργανωτικά και ανήμπορος, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο, να σταθεί με επάρκεια προς τα έξω, θα αποσυντίθεται και θα αλληλοσπαράσσεται στο εσωτερικό του, απογοητεύοντας οικτρά ή διαπαιδαγωγώντας με αρνητικό τρόπο όσους/ες αγωνιζόμενους/ες έλκονται από αυτόν αλλά καθορίζονται δυστυχώς από τέτοιες καταστάσεις και αδιέξοδα.

Η δική μας απάντηση λοιπόν στις γνωστές πια κι επαναλαμβανόμενες προσπάθειες των άσπονδων φίλων της ΛΚ37 να προκαλέσουν εντυπώσεις και να ξαναδοκιμάσουν αποκλεισμούς σε βάρος της θα εξακολουθήσει να είναι, πέραν της συνέχειας αυτού καθαυτού του μακρόχρονου καταληψιακού αγώνα, η επιμονή μας στο δημιουργικό ξεπέρασμα των ηττημένων κι ανυπόφορων πια παραπολιτικών παρεϊσμών, των σεχταρισμών και των κανιβαλισμών τους, με την ολόψυχη υποστήριξή μας στις διαδικασίες προώθησης μιας πολιτικής κι οργανωτικής ανασύνθεσης των αναρχικών κι ελευθεριακών κομμουνιστών με επεξεργασμένες αρχές, θέσεις και στοχεύσεις, καθώς επίσης με την άοκνη προσπάθεια συνδιαμόρφωσης ευρύτερων αγωνιστικών μετώπων από τα κάτω σε επίπεδο θεματικό, τοπικό και κεντρικό -χωρίς περίκλειστες διαδικασίες και αναιτιολόγητους αποκλεισμούς αγωνιστών- για την αντιμετώπιση της κρατικής και παρακρατικής καταστολής, την αλληλεγγύη στις εστίες της αυτοοργανωμένης, αντιεραρχικής κι αντιθεσμικής αντίστασης και τους κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες γενικότερα. Και όπως γνωρίζουν καλά εδώ και δεκαετίες πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες, η ΛΚ37, πέραν της αυτοτελούς κι αυτόνομης δραστηριότητάς της ως τέτοια, κατειλημμένη εστία κι έδαφος αυτοοργανωμένης, αντιεραρχικής κι αντιθεσμικής δημιουργικότητας και αντίστασης, αποτελεί ταυτόχρονα αναπόσπαστο και συχνά συστατικό μέρος ευρύτερων πολιτικών, κοινωνικών και ταξικών αγώνων, και βάση πολύμορφης στήριξής τους τόσο στο πεδίο της τοπικής όσο και στο πεδίο της κεντρικής εκδήλωσής τους.

«Ένα δώρο
Γιατί κρατήσαμε μαζί τόσο καιρό
Αναμμένη τη φωτιά που εμπνευστήκαμε
 Όλοι ρίχνοντας από ένα ξύλο
Φυσώντας
Μένοντας ξάγρυπνοι και σχεδιάζοντας ταξίδια
Σε μέρη που θα ευνοούσαν τη συντήρηση της φλόγας
Και ναι
Είπαμε πως τα χαμόγελά μας δεν έχουν τελειωμό
Κι ας μην χαμογελάμε συνέχεια
Γιατί κοπιάζουμε δίχως να ξεχνάμε τη χαρά μας
Κρύβοντας την σε μια θυσία σοβαρότητας
Κενής
Δεν μας ταιριάζει η θλίψη
Δεν μας ταιριάζουν οι εγωισμοί
Το πάθος μας είναι ορμητικό ποτάμι
Και σε καιρούς ξηρασίας η δέσμευσή μας παλεύει με την έρημο
Κι ως τώρα νικά κάθε φορά
Στο μαγικό δάσος της κίνησης όπου καμιά φορά οι φίλοι γίνονται στοιχειά
Θυμόμαστε πως φίλους μας κάνουν τα όνειρά μας που συναντιούνται
Κι όχι η θαλπωρή των γνώριμων προσώπων μας
Εκεί μας συνοδεύει το παράδοξο
Ο δρόμος μας γίνεται πιο διακριτός
Όταν περνάμε μέσα από την καταχνιά
Που την ταΐζει το σβησμένο φανάρι του συντρόφου που αποχαιρετά
Γεια
Βαδίζουμε για λίγο στο σκοτάδι
Κι αν πρώτα πονούν
Τα μάτια συνηθίζουν
Γίνονται πιο δυνατά
Καμιά φορά για να νικάμε
Αρκεί να μην σταματάμε
Και δεν λέμε εγώ που
Κι εγώ τι
Γιατί δεν είμαστε πρόσωπα
Αλλά δρόμοι
Που δοκιμάζονται
Και κρίνονται
Ερημώνουν
Ή ξανοίγονται
Συνομιλούν
Κοιτάμε καχύποπτα τις πατέντες
Που καδράρονται
Κοιτάμε να μην ξεχνάμε από πού ήρθαμε
Και για πού είπαμε να πάμε
Κι αυτό μας φτιάχνει
Μας ορίζει
Μας ξεχωρίζει
Όπως τον καθένα και την καθεμία που είναι κάτι
Κι όχι ένα ρούχο που του φόρεσαν
Που της φόρεσαν…»*

Σύντροφοι/ισσες της πολιτικής συνέλευσης της Κατάληψης Λέλας Καραγιάννη 37,
 27/1/2014

ΥΓ. Επειδή δεν έχουμε τρόπο να μάθουμε πού ακριβώς διακινείται το λιβελογράφημα του συγκεκριμένου Στεκιού, ούτε καμιά διάθεση να ψάχνουμε ή να παίζουμε κρυφτούλι μαζί του, το παραπάνω σημείωμα θα αναρτηθεί δημόσια στην ιστοσελίδα της Κατάληψης προς ενημέρωση όλων των ενδιαφερόμενων συντρόφων και συντροφισσών για τη θέση μας. Εάν κριθεί και πάλι αναγκαίο, θα επανέλθουμε.

Μαζί θα δημοσιευτεί και η επεξηγηματική αρνητική απάντησή μας στην πρόσκληση που μας έστειλαν στις 15/9/13 προσφωνώντας μας «συντρόφια» (!) οι αμέσως μετά συκοφάντες μας, καλώντας μας να συνεισφέρουμε το δικό μας λόγο και τις εμπειρίες μας, όπως έγραφαν, στη συζήτηση περί των καταλήψεων, στα γενέθλια του Στεκιού τους. Η απάντησή μας, με το λόγο και τις εμπειρίες που άξιζε να κατατεθούν σε εκείνη την περίσταση, με τίτλο: «Όχι στους παραπολιτικούς αποκλεισμούς, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!», θα δημοσιευτεί αυτούσια.

* Στίχοι από το θεατρικό δρώμενο «Το Δώρο» του Θεατρικού Κύκλου Ανάπλους.

...............................................................

Όχι στους παραπολιτικούς αποκλεισμούς. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα των αγωνιζόμενων έχουν ως συστατικά τους στοιχεία την αμφίδρομη σχέση και την αμοιβαιότητα. Χωρίς αυτά τα στοιχεία η επίκληση της συντροφικότητας και το πρόταγμα της αλληλεγγύης καταλήγουν επιφάσεις και προσχήματα κενά νοήματος και περιεχομένου, σημαίες ευκαιρίας που υψώνονται κατά περίσταση για την εξυπηρέτηση συγκυριακών αναγκών.

Όποιος επιζητεί από τους άλλους την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητά τους αναλόγως των περιστάσεων και των αναγκαιοτήτων του, χωρίς ο ίδιος να στέκεται αλληλέγγυος και συντροφικός απέναντί τους, φθείρει και υπονομεύει αυτά που επικαλείται προταγματικά. Η μονομερής αλληλεγγύη έχει τα όριά της κι όταν χρονίζει φθίνει κι εξαντλείται.

Γι' αυτό και δεν προκύπτει λόγος να ανταποκριθούμε σε ένα κενό νοήματος κάλεσμα για τη συμμετοχή μας σε μια συζήτηση περί των καταλήψεων στο πλαίσιο των εορταστικών εκδηλώσεων για τα γενέθλια ενός κατειλημμένου αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού το οποίο, κινούμενο στο πλαίσιο μιας αντίληψης μονομερούς αλληλεγγύης, έλαμψε διά της απουσίας του από τις κινήσεις κι εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην κατάληψη της ΛΚ37 ενώπιον της καταστολής της από το κράτος, από το δικό της εορτασμό των 25χρονων γενεθλίων της αμέσως μετά την κατασταλτική επίθεση που υπέστη από την αστυνομία, καθώς και από μια ανάλογη πολιτική συζήτηση για τις καταλήψεις και την αλληλεγγύη που καλέστηκε μόλις πρόσφατα στο χώρο της.

Δεν κατανοούμε γιατί θα περίμενε κανείς να ανταποκριθούμε στο κάλεσμά του στεκόμενοι διαφορετικά από τον τρόπο που σε βάθος χρόνου έχει σταθεί αυτός απέναντί μας. Η αλληλεγγύη δεν είναι δρόμος μονής κατεύθυνσης. Οι καταστάσεις αγώνα που αντιμετωπίζουμε απαιτούν σοβαρότητα, ειλικρίνεια και υπευθυνότητα, και δεν έχουμε χρόνο να ασχολούμαστε με τις επιδόσεις του καθένα στην υποκριτική και τις δημόσιες σχέσεις.

Επιπλέον αυτών, δεν υπήρχε ούτως ή άλλως περίπτωση να σπεύσουμε σε αυτό το κάλεσμα αφού έχουμε ήδη τοποθετηθεί χωρίς περιστροφές, κάνοντας ξεκάθαρο ότι δεν ανταποκρινόμαστε σε προσκλήσεις που εμπεριέχουν σιωπηρά και ανομολόγητα την αποδοχή παρεΐστικων, πολιτικά αστήρικτων κι αντικινηματικών αποκλεισμών εναντίον άλλων καταλήψεων χωρίς καν να αναγνωρίζεται σε μια καταληψιακή συλλογικότητα το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό της σε ανοιχτές συλλογικές διαδικασίες απέναντι σε ό,τι έχει τη διάθεση αλλά και την ευθύνη να της καταλογίσει ο καθένας.

Και πέραν της άρνησης μας να συμμετέχουμε σε τέτοιου είδους αποκλεισμούς, αρνούμαστε επίσης να συγκαλύψουμε διά της σιωπής -μήπως και διαταραχθεί η ωραία ατμόσφαιρα των επιφάσεων- επιθετικές ενέργειες, βιαιοπραγίες ακόμα και χειροδικίες σε βάρος άλλων καταληψιών για τις οποίες οι άμεσα υπεύθυνοι αποφεύγουν να δώσουν λόγο και να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους απέναντι στο κίνημα.

Να θυμίσουμε ότι μέχρι και την προηγούμενη της επίθεσης που υπέστη στο χώρο της μια συλλογικότητα καταληψιών, συνδιαμόρφωνε σε κοινές αντιφασιστικές και καταληψιακές συνελεύσεις και αγωνιζόταν στους ίδιους δρόμους μαζί με αυτούς που της επιτέθηκαν. Με ποια διαδικασία και εν μία νυκτί προέκυψε επίθεση στο χώρο της και αποκλεισμός της από συλλογικές διαδικασίες δεν μας έγινε πολιτικά αντιληπτό.

Και θεωρούμε ότι η σιωπηρή αποδοχή αυτών των προβληματικών καταστάσεων, η υιοθέτηση των απαράδεκτων συμπεριφορών που τις συνοδεύουν καθώς και η απουσία καταλογισμού και ανάληψης των ευθυνών που αναλογούν στον καθένα μας προοιωνίζεται τα χειρότερα για όλους/ες μας, τις καταλήψεις και το ευρύτερο κίνημα.

Ο δρόμος του αγώνα και της αλληλεγγύης περνά μέσα από την άρση των επιχειρούμενων αποκλεισμών σε βάρος μίας ή και περισσότερων καταλήψεων και από τη συντροφική παραδοχή του λάθους του να επιτιθόμαστε σε αυτές εμείς οι ίδιοι σηκώνοντας τα χέρια μας πάνω τους.

Συντροφικά, με θετική διάθεση πάντα για αυθεντικά καλέσματα αλληλεγγύης και συντροφικότητας, με αμοιβαιότητα και χωρίς αποκλεισμούς.

ΛΚ37
 26/9/2013

*