ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης, νο 66, Ιούλης 2013

ENANTIA ΣΤΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ

Η συστημική κρίση του καπιταλισμού είναι μια συνθήκη που φανερώνει τον πραγματικό, αντικοινωνικό του χαρακτήρα. Τα προσχήματα και οι επιφάσεις αφήνονται στην άκρη και η κυριαρχία εξαπολύει μια βάναυση επίθεση ενάντια στα καταπιεσμένα κομμάτια της κοινωνίας, έχοντας σαν απώτερο στόχο την περαιτέρω εξαθλίωσή τους και το ακόμα μεγαλύτερο άνοιγμα της ταξικής ψαλίδας ανάμεσα στους κυρίαρχους και τους εκμεταλλευόμενους. Προϋπόθεση για τον μετασχηματισμό και εκφασισμό της κοινωνίας είναι η καταστολή και η εξουδετέρωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων που στήνουν αναχώματα στην επέλαση των αφεντικών, είναι η τρομοκράτηση όλων των καταπιεσμένων. Σε αυτή του την κίνηση το κράτος συστρατεύει όλους τους μηχανισμούς του, ιδεολογικούς/προπαγάνδας, αστυνομικούς, δικαστικούς, φασιστικές συμμορίες για να επιβάλλει το φόβο και την υποταγή.

Γίνεται κατανοητό με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι η «κρίση» δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, δεν είναι μια εικόνα στις ειδήσεις, αλλά είναι η επίταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Μας επιβάλλουν μια σειρά μέτρα τα οποία αναδιαρθρώνουν τις εργασιακές συνθήκες διαμορφώνοντας ένα σύγχρονο καθεστώς δουλείας. Η εργασιακή δύναμη υποτιμάται, οι εργαζόμενοι απαξιώνονται και οι αγώνες καταστέλλονται. Ταυτόχρονα, οι κυρίαρχοι επιδιώκουν να αρπάξουν όλο και μεγαλύτερο ποσοστό από το ήδη πενιχρό εισόδημά των πιο φτωχών κοινωνικών στρωμάτων μέσω της φοροληστρικής επιδρομής που έχουν εξαπολύσει (επιβολή χαρατσιών, κεφαλικός φόρος, αύξηση ΦΠΑ κ.α.). Έτσι οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, τα λουκέτα και οι συγχωνεύσεις νοσοκομείων, σχολείων και πανεπιστημίων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η εγκληματοποίηση των ταξικών αγώνων και η μιντιακή στοχοποίησή τους, σε συνδυασμό με τη γιγάντωση της ανεργίας και της φτώχειας οδηγούν τα μεγαλύτερα και πιο αδύναμα ταξικά τμήματα του πληθυσμού στον αποκλεισμό από τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά και επιβάλλουν την κοινωνική εξαθλίωση.

Για να μπορέσουν οι κυρίαρχοι να συνεχίσουν απρόσκοπτα να απομυζούν τον μόχθο και να λεηλατούν τη ζωή των εκμεταλλευόμενων απαιτείται η συνολική αναδιάρθρωση των δομών και σχέσεων εξουσίας. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός προωθείται συστηματικά και μέσα από νέες μορφές κοινωνικού ελέγχου. Με προφάσεις όπως η αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος, η πάταξη της φοροδιαφυγής, η διασφάλιση της δημόσιας υγείας κλπ. επιχειρείται ο ολοκληρωτικός έλεγχος κάθε πτυχής της κοινωνικής ζωής. Κάθε συμπεριφορά που αποκλίνει από τις θεσμισμένες νόρμες αντιμετωπίζεται ως εν δυνάμει παράγοντας αποσταθεροποίησης και επιβάλλεται ο καθολικός έλεγχός της. Σε αυτό το πλαίσιο είναι που εντάσσεται η πρόθεση επιβολής νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων καθώς και τα μέτρα που έχουν θεσπιστεί για τον έλεγχο και την ταυτοποίηση των συναλλαγών. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η απόπειρα ελέγχου των αγροτικών καλλιεργειών όπως και η προώθηση νέων μορφών ελέγχου κρατούμενων των φυλακών με τη χρήση ειδικών βραχιολιών. Οι νέες μορφές ελέγχου προωθούνται για να συμπληρώσουν άλλες που ήδη θεσπίστηκαν στο παρελθόν (επιτήρηση των δρόμων με κάμερες, επιτήρηση του διαδικτύου κλπ) και συνιστούν πλέον αμφότερες ένα ενιαίο πλέγμα ασφυκτικού ελέγχου.

Αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της συνολικής επίθεσης είναι οι κατασταλτικές επιχειρήσεις και η κυρίαρχη προπαγάνδα που στοχοποιεί τους κοινωνικούς αγώνες. Για να μπορέσει το κράτος να κάμψει τους αγώνες και να καταστείλει τους αγωνιζόμενους εφαρμόζει το δόγμα της μηδενικής ανοχής απέναντί τους. Οι συλλήψεις, οι επιτάξεις και προσαγωγές απεργών, οι εισβολές σε κατειλημμένους χώρους αγώνα, οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις εναντίον συνελεύσεων γειτονιάς, η δημοσίευση φωτογραφιών συλληφθέντων, τα βασανιστήρια αγωνιστών, οι μαζικές συλλήψεις και ξυλοδαρμοί σε διαδηλώσεις αποτελούν χαρακτηριστικές επιλογές του κατασταλτικού σχεδιασμού. Ενός σχεδιασμού που συμπεριλαμβάνει τη διαρκή παρουσία στους δρόμους των στρατιωτικοποιημένων κατασταλτικών μηχανισμών, τη δημιουργία ειδικών σωμάτων στρατού με αποκλειστικό σκοπό την καταστολή πλήθους, τη χρήση αύρας στις διαδηλώσεις σε μια κατεύθυνση επιβολής του φόβου. Έτσι και τα χτυπήματα στην κατάληψη Villa Αμαλίας, στην ΑΣΟΕΕ - αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι και 98 FM-, την κατάληψη Σκαραμαγκά, η αποτυχημένη απόπειρα εκκένωσης της κατάληψης Λέλας Καραγιάννη, η απόπειρα καταστολής κινηματικών μέσων αγώνα (όπως το indymedia) εντάσσονται σε αυτό το ευρύτερο σχέδιο για την τρομοκράτηση όλων των αγωνιζόμενων και τη φίμωση κάθε φωνής αντίστασης που ξεπηδά από τα κάτω. Άλλωστε η άγρια εκμετάλλευση και λεηλασία της κοινωνίας από το κράτος και τα αφεντικά (φτώχεια, ανεργία, κοινωνικοί αποκλεισμοί) συμβαδίζει με την εκστρατεία για τον ολοκληρωτικό έλεγχο και υποταγή της.

Η προαναφερθείσα κατασταλτική εκστρατεία συνεπικουρείται από τη δολοφονική δράση νεοναζιστικών ομάδων κρούσης που επιτίθενται εναντίον του πιο στοχοποιημένου και υποτιμημένου κομματιού της τάξης των εκμεταλλευόμενων, τους μετανάστες αλλά και εναντίον απεργών, αγωνιστών και ευρύτερα όσων αντιστέκονται στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ο προωθούμενος εκφασισμός της κοινωνίας μέσω της διάχυσης του φόβου, της ξενοφοβίας, του ρατσισμού ενισχύεται από τη δράση των σύγχρονων ταγμάτων εφόδου και ταυτόχρονα αυτά πριμοδοτούνται ώστε να αποτελούν την αντεπαναστατική εφεδρεία του καθεστώτος απέναντι στα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια των αντιστεκόμενων και στον αγώνα χιλιάδων ανθρώπων στους δρόμους για ισότητα και ελευθερία.

Το «διαίρει και βασίλευε» και ο «κοινωνικός αυτοματισμός» (η εναντίωση ενός κοινωνικού κομματιού σε ένα άλλο επειδή θεωρεί ότι «θίγεται» από τις κινητοποιήσεις του) αποτελούν βασική κρατική πολιτική και οδηγούν σε αντιπαράθεση τους από κάτω ώστε να αποπροσανατολίζεται και να εκτονώνεται η κοινωνική οργή μέσα στις τάξεις τους, να διαιωνίζεται η κυριαρχία των από πάνω και να διευκολύνεται η υλοποίηση των αντικοινωνικών τους σχεδιασμών. Η εξατομίκευση, ο φόβος και ο κοινωνικός κανιβαλισμός επιβάλλονται από τους κυρίαρχους ως όροι ζωής και προβάλλονται ως ο μόνος δρόμος για την επιβίωση των καταπιεσμένων, τη στιγμή που κράτος και αφεντικά επιδιώκουν να καταστήσουν το νόμο της ζούγκλας ως μια μόνιμη και θεσμοθετημένη κατάσταση ώστε ανεμπόδιστα να προχωρήσει ο ανελέητος πόλεμος που έχουν εξαπολύσει εναντία στα πληβειακά στρώματα της κοινωνίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο τα πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, οι φράχτες στα σύνορα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι διώξεις και η διαπόμπευση των οροθετικών γυναικών, το κυνηγητό των τοξικοεξαρτημένων αλλά και οι σχεδιασμοί για στρατόπεδα εργασίας (αστέγων, ανέργων κλπ) αναδεικνύουν πως κάθε φορά που επιβάλλεται ένα ειδικό καθεστώς εξαίρεσης για κάποια κοινωνική ομάδα επιχειρείται η κατοχύρωσή του και η κοινωνική νομιμοποίησή του με απώτερο σκοπό τη διεύρυνσή του κατά το δοκούν από τη πλευρά των κυρίαρχων για το σύνολο της τάξης των φτωχών και καταπιεσμένων. Ο πραγματικός εχθρός δεν βρίσκεται στον διπλανό μας, στον πιο εξαθλιωμένο, στον εργάτη από άλλη χώρα, στον απεργό, στο δημόσιο υπάλληλο, αλλά βρίσκεται στις τράπεζες, στα υπουργεία, στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, στις παρακρατικές νεοναζιστικές συμμορίες, στα δελτία των ειδήσεων, στα αφεντικά που μας θέλουν δούλους και εξαθλιωμένους.

Αυτή η κίνηση κράτους και αφεντικών βρίσκει αντιστάσεις που λιγότερο ή περισσότερο αποσπασματικά καταφέρνουν να στήσουν αναχώματα στον σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Τα συγκρουσιακά γεγονότα κατά τη διάρκεια των γενικών απεργιών με τη 12η Φλεβάρη του 2012 και τις πολύωρες μάχες που δόθηκαν να κατέχει ξεχωριστή θέση, το πλήθος των αντιφασιστικών δράσεων και κινητοποιήσεων σε όλη την επικράτεια, οι χιλιάδες κόσμου που κατέβηκαν στους δρόμους σε ένδειξη αλληλεγγύης στους κατειλημμένους χώρους που δέχτηκαν ή απειλούνταν με καταστολή και με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον μαχητικό και διαρκή αγώνα που δίνουν οι κάτοικοι στη Β.Α. Χαλκιδική τόσο ενάντια στη λεηλασία των βουνών, των νερών και της φύσης συνολικά, από την σχεδιαζόμενη λειτουργία ορυχείων χρυσού στην περιοχή, όσο και ενάντια στο τρομοκρατική κατασταλτική επίθεση (ωμή βία στις διαδηλώσεις, αστυνομική κατοχή ολόκληρων χωριών, μαζική απόσπαση DNA, διώξεις, φυλακίσεις) που δέχονται για την πειθάρχησή τους στα σχέδια κεφαλαίου και κράτους αναδεικνύουν πως οι καταπιεσμένοι μπορούν, στηριζόμενοι στην αποφασιστικότητα, την αλληλεγγύη και τη συλλογικοποίηση της αντίστασης, να βάζουν φραγμούς στην κρατική και καπιταλιστική επέλαση.

Απέναντι στην υποταγή, την υποδούλωση και την κοινωνική εξαθλίωση που επιβάλλουν κράτος και αφεντικά, ως αναρχικοί προτάσσουμε την οργάνωση των ζωών μας μακριά από κάθε ιεραρχία, θεσμό και διαμεσολάβηση. Η μόνη λύση των καταπιεσμένων είναι ο δρόμος του αγώνα και της αλληλεγγύης χωρίς ψευδαισθήσεις εξωραϊσμού του υπάρχοντος συστήματος καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Οι διάφορες εκφάνσεις της αριστεράς με ηγεμονεύουσα τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά προτείνουν την επιστροφή στο κεϋνσιανό μοντέλο διαχείρισης, με αποτέλεσμα να καλλιεργούνται αυταπάτες για την ύπαρξη λύσεων εντός του καπιταλισμού, προτάσσοντας ως λύση τη συνδιαλλαγή με τους ταξικούς μας εχθρούς. Για εμάς η άρνηση του συστήματος συνεπάγεται την άμεση δημιουργία, στην κοινωνική βάση, αυτοοργανωμένων δομών σε μαζική κλίμακα που θα γίνουν κοινότητες αγώνα, κοινότητες αντιθέσμισης, κοινότητες επανοικειοποίησης του δημόσιου πεδίου, κοινότητες παραγωγής και κατανάλωσης. Πρέπει η αγανάκτηση και η οργή να συλλογικοποιηθούν, να οργανωθούν στη βάση και να ριζοσπαστικοποιηθούν οι συνειδήσεις των από τα κάτω, να αποκτήσουν όραμα και δύναμη να το πραγματοποιήσουν. Και για να το πετύχουν πρέπει να κόψουν κάθε δεσμό με εκλογές, κοινοβούλια, διαμεσολαβήσεις, ηγεσίες που επιδιώκουν να χειραγωγήσουν και να εκτονώσουν την οργή της κοινωνίας. Η μόνη ρεαλιστική διέξοδος στην κατεύθυνση της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης είναι η κοινωνική επανάσταση που θα τσακίσει το γραφειοκρατικό μηχανισμό του αστικού κράτους και τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις (ατομική ιδιοκτησία, εμπόρευμα, χρήμα κλπ). Η κοινωνική- ταξική οργάνωση, μέσα από την ενδυνάμωση, το πλάτιασμα και τη δικτύωση συλλογικών δομών από τα κάτω στις γειτονιές, στους χώρους εκμετάλλευσης, στα σχολεία και τις σχολές, μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για να αποκτήσει ρεαλιστική προοπτική το όραμα για μια κοινωνία ισότητας-αλληλεγγύης- ελευθερίας. Είναι απαραίτητο το στήσιμο δομών που να εκκινούν αγώνες, να τους κλιμακώνουν, να ωθούν προς τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ - ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ: ΣΑΒΒΑΤΟ 27 ΑΠΡΙΛΗ, ΠΛ. ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙΟΥ, 12ΜΜ

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση