ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης, νο 65, Απρίλης 2013

Αποσπάσματα από τις τοποθετήσεις των διωκόμενων αγωνιστών στη δίκη
για την υπόθεση του "Επαναστατικού Αγώνα"

Κώστας Γουρνάς: (…) Ο Επαναστατικός Αγώνας έχει ως βασικό του όραμα αυτό που χιλιάδες πριν απ' αυτόν οραματίστηκαν και πάλεψαν, το χτίσιμο ενός δίκαιου αταξικού κόσμου. Ενός κόσμου που δε θα χτιστεί με ιεραρχικά μοντέλα και δομές, θα έχει ως θεμέλιο λίθο του την ισότητα και την ελευθερία. Ενός κόσμου χωρίς κρατικά μορφώματα, όπου θα εξαλειφθεί κάθε μορφή εξουσίας. Όπου το σύνολο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής θα εδράζεται σε αυτοοργανωμένες μορφές όπως οι κοινότητες και τα συμβούλια ανάλογα με την κλίμακα του τοπικού πληθυσμού. Όπου η οργάνωση της εργασίας και της παραγωγής θα αποφασίζεται από τους ίδιους τους ανθρώπους σε συνάρτηση με τις πραγματικές ανάγκες της ζήτησης. Έναν κόσμο όπου η κοινωνική αλληλεγγύη θα είναι ο πραγματικός τροφοδότης της ανάπτυξης και της ευημερίας. Έναν κόσμο όπου θα κοινωνικοποιηθούν τα πάντα από την εκπαίδευση και την υγεία μέχρι την επιστήμη και την παιδεία. Έναν κόσμο που θα φροντίζει ο ίδιος την ασφάλειά του και θα επιλύει τις διαφορές των ανθρώπων με δίκαιο και ορθολογικό τρόπο. Έναν κόσμο που πραγματικά θ' αξίζει να ζεις.

(…) Ο Ε.Α. δεν ταυτίστηκε ποτέ με τα μέσα που επέλεξε για τη διεξαγωγή του αγώνα. Ποτέ δεν προέτρεψε κάποιον να αγωνιστεί γιατί είναι όμορφη η κλαγγή των όπλων, γιατί είναι ωραία τα συντρίμμια ενός κτιρίου ή γιατί είναι σαγηνευτικό να παίζεις παιχνίδια με το θάνατο. Η βία δεν ήταν για τον Ε.Α., αλλά και για καμία γνήσια επαναστατική δύναμη, ούτε φετίχ ούτε παιχνίδι. (…). Ο ένοπλος αγώνας θα συνοδεύεται πάντα από την έκφραση "για την κοινωνική επανάσταση", αλλιώς δε θα έχει κανένα πολιτικό νόημα. Δεν υπάρχει δηλαδή κανένα νόημα να διεξάγεις έναν αγώνα που δε θα 'χει καμία κοινωνική και ταξική αναφορά, δεν υπάρχει κανένα νόημα στο να χτυπάς το καθεστώς χωρίς να απευθύνεσαι στην κοινωνία, δεν υπάρχει κανένα νόημα να πολεμάς αν όχι για να προωθείς την κοινωνική επανάσταση. (…) Τις επαναστάσεις τις κάνει ο λαός και όχι φυσικά οι οργανώσεις και όποιος πιστεύει το αντίθετο είναι απλά αφελής. (…) Δεν θα είχε κανένα νόημα να αγωνίζεσαι έχοντας την αυταπάτη ότι μία οργάνωση μπορεί να καταλύσει το κράτος.

(...) Μιας και η σημερινή μέρα είναι από τις πιο σημαντικές της ζωής μου, θα ήθελα να πω λίγα πράγματα για τον εαυτό μου, για το ποιος είναι ο Κώστας ο Γουρνάς. Κατάγομαι (…) από το Μαντούδι Ευβοίας. Μπαίνοντας στην εφηβεία παθιάστηκα με το όραμα της κοινωνικής επανάστασης κι έγινε σκοπός της ζωής μου να ενταχτώ στο αντιεξουσιαστικό κίνημα. Εδώ και σχεδόν 15 χρόνια που βρίσκομαι στην Αθήνα έχω ασχοληθεί με κάθε αναρχική δραστηριότητα, σχεδόν με κάθε πτυχή αυτού του κινήματος. Ως άνθρωπος που έμαθε από νωρίς να κερδίζει το ψωμί μόνος του, που έμαθε δηλαδή τι σημαίνει καπιταλισμός στην πράξη και όχι στη θεωρία, γνωρίζω ότι η ζωή είναι μια διαρκής διαπάλη. Μια διαπάλη που στην πραγματική ζωή παίρνει βίαιες διαστάσεις. Η βία είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου. Ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο. Αυτό που εγώ έχω ζήσει, αλλά και αυτό που έχει αποδειχτεί ιστορικά είναι ότι οι καπιταλιστές και όσοι τους υπηρετούν είναι μόνο ικανοί για το χειρότερο. Είναι αυτοί που έχουν διαχύσει τη βία σε κάθε πτυχή της ζωής μας, μεταμορφώνοντάς την σε προϊόν που αναπαράγεται συνεχώς. Ο καπιταλισμός έχει δυο εφαρμογές της βίας, η μία ως μέσο τρομοκράτησης του πληθυσμού για να μην αντιστέκεται και η δεύτερη ως πολιτισμική συνεισφορά στην ανθρώπινη εξέλιξη. Αν ψάχνετε για βίαιους ανθρώπους που δε τους καίγεται καρφί στη θέα ή στην είδηση της πιο ακραίας μορφής που μπορεί να πάρει η βία, το χαμό ενός ανθρώπου, τότε μην κοιτάζετε προς τα εμένα, μην κοιτάζετε προς τους ένοπλους αγωνιστές. Κοιτάξτε προς τη μεριά αυτών που καταθέτουν ή ψηφίζουν νομοσχέδια, αυτών που μια τους απόφαση επηρεάζει την τύχη και πολλές φορές τις ίδιες τις ζωές πολλών ανθρώπων.

Νίκος Μαζιώτης: Το κράτος και οι κυβερνήσεις που υπηρετείτε είναι οι εγκληματίες, η δομημένη και οργανωμένη εγκληματική οργάνωση, ο μηχανισμός που υπηρετείτε είναι αυτός που τρομοκρατεί το λαό, που βιαιοπραγεί εναντίον του λαού με τα σύγχρονα τάγματα ασφαλείας, τα ΜΑΤ και την αστυνομία, τους πραιτοριανούς του καθεστώτος. Αυτοί είναι που φρουρούν τους πλούσιους και τα αφεντικά, τους επιχειρηματίες, τους τραπεζίτες, αυτοί είναι που φρουρούν τα καθάρματα της πολιτικής εξουσίας, τον πρωθυπουργό, τους υπουργούς, τους βουλευτές, τη βουλή, τα υπουργεία και τα κρατικά κτίρια, αυτοί είναι που φρουρούν τις περιουσίες των οικονομικά ισχυρών, την αμερικάνικη πρεσβεία, το άντρο των υπερατλαντικών αφεντικών, τις πρεσβείες των κρατών δανειστών. Αυτοί είναι που ξυλοκοπούν διαδηλωτές, που τους εμποδίζουν να πάνε μέχρι το Μαξίμου, που πνίγουν τις λαϊκές διαδηλώσεις στα χημικά, που δολοφονούν νεολαίους όπως ο Γρηγορόπουλος, που βασανίζουν στα αστυνομικά τμήματα.

(…) Εσείς και οι αστυνομικοί δεν είστε παρά προσκυνημένα ανδρείκελα της εξουσίας, υπηρέτες των πλουσίων και των οικονομικά ισχυρών, ενώ ταυτόχρονα στοιβάζετε στις φυλακές εξαθλιωμένους φτωχούς παραβάτες, τοξικοεξαρτημένους και μετανάστες. Σεις είστε που καταδικάζετε διαδηλωτές, ποινικοποιείτε απεργούς και καταληψίες μαθητές, καταδικάζετε αγωνιστές και επαναστάτες. Είστε συνεργοί των εγκλημάτων του κεφαλαίου. Η εγκληματική τρομοκρατική οργάνωση που υπηρετείτε δημιουργήθηκε με σκοπό τη ληστεία και τη λεηλασία των λαών προς χάριν των πλουσίων και οικονομικά ισχυρών. Το καπιταλιστικό καθεστώς που υπηρετείτε βιαιοπραγεί όχι μόνο με την ωμή κτηνώδη βία των πραιτοριανών της αστυνομίας, αλλά και με την οικονομική τρομοκρατία των αφεντικών τα οποία εκβιάζουν τους εργαζόμενους με το δίλημμα μειώσεις μισθών ή απολύσεις και με την εξαπάτηση των επαγγελματιών πολιτικών που ισχυρίζονται ότι όλα γίνονται προς "όφελος" του λαού και της "πατρίδας", αλλά και με την προπαγανδιστική τρομοκρατία των ΜΜΕ, τα οποία είναι ιδιοκτησία των αφεντικών. Η οικονομική και πολιτική εξουσία αυτού του τόπου, όλοι αυτοί που ζουν μέσα στη χλιδή, την πολυτέλεια και τον πλούτο, αυτοί που ζούνε σε βίλες εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων, με σκάφη αναψυχής, κάτοχοι ακινήτων, σπιτιών, εξοχικών, εκτάσεων γης, κάτοχοι εταιρειών, ομίλων και μετοχών, όλοι αυτοί οι μεγαλοεπενδυτές και μεγαλομέτοχοι και η πολιτική ελίτ, που ζούνε ξοδεύοντας δεκάδες χιλιάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα, επιβάλλουν σε εκατομμύρια ανθρώπους να ζουν με 400 ευρώ σύνταξη ή με 500 ευρώ μισθό, επιβάλλουν σε εκατομμύρια ανθρώπους να δουλεύουν σχεδόν μέχρι να πεθάνουν ή να αργοπεθαίνουν χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ή τους καταδικάζουν στο περιθώριο χωρίς εισόδημα, σε μόνιμη ανεργία (…). Αυτός είναι ο "καλύτερος κόσμος" που υπερασπίζετε δικάζοντάς μας. Αν λοιπόν θέλουμε να βάλουμε τα πράγματα στις αληθινές τους διαστάσεις, εμείς μαζί με το λαό στον οποίο ανήκουμε είμαστε οι πραγματικοί κατήγοροι, και τα αφεντικά σας, οι πολιτικοί σας προϊστάμενοι, οι άνθρωποι που κατέχουν την πολιτική εξουσία μαζί με τους πλούσιους που υπηρετείτε θα πρέπει να απολογηθούν για τα εγκλήματά τους και σεις ως συνεργοί αυτών.

Πόλα Ρούπα: Μέσα από την διαδικασία αυτή καταδείξαμε ποιοι είναι οι πραγματικοί τρομοκράτες, οι εγκληματίες, οι δολοφόνοι. Ποιοι είναι οι εχθροί της κοινωνίας. Είναι το κράτος και η άρχουσα οικονομικά τάξη. Αυτούς υπηρετεί η δικαιοσύνη σας. Αυτούς υπηρετείτε και εσείς αφού θα μας καταδικάσετε ως "τρομοκράτες", θα μας καταδικάσετε για τις επιθέσεις εναντίον στόχων όπως οι τράπεζες, το χρηματιστήριο, τα αστυνομικά τμήματα, τα υπουργεία, τα δικαστήρια. Και όλους αυτούς τους στόχους εσείς τους χαρακτηρίζετε "κοινωφελείς οργανισμούς". Ανήκετε στην αισχρά μειοψηφία της κοινωνίας που πιστεύει πως αυτοί οι οργανισμοί είναι "κοινωφελείς", ότι υπάρχουν και λειτουργούν για το κοινό καλό και ότι συνιστά "τρομοκρατία" μια επίθεση εναντίον τους.

(…) Το καθεστώς σας με υποχρέωσε να γεννήσω στη φυλακή. Έθεσε το νεογέννητο παιδί μου σε καθεστώς αιχμαλωσίας. Πολιτικής αιχμαλωσίας. Το υποχρέωσε να ζήσει την πρώτη περίοδο της ζωής του στις φυλακές σας. Εκεί μίλησε για πρώτη φορά, εκεί περπάτησε. Εκεί ανέπνευσε τον βρώμικο αέρα των φυλακών σας. Πόλεμο έχουμε. Και στον πόλεμο αυτό στοχοποιήσατε και στοχοποιείτε το παιδί μου. Δεν ένοιωσα ποτέ μου ότι όφειλα να κρατήσω μια καρτερική στάση απέναντι στον εγκλεισμό. Δεν ένοιωσα ποτέ μου ότι έκανα κάτι για το οποίο "πρέπει να πληρώσω". Δεν υπήρξα στιγμή "βολική κρατούμενη". Δεν προσαρμόστηκα στη συνθήκη που μου επέβαλε το καθεστώς σας. Μια συνθήκη που πίστευα πάντα πως ήταν όχι απλώς άδικη -αφού εγώ τασσόμουν με το Δίκιο και όχι οι αντίπαλοι μου- αλλά ήταν εγκληματική.

(…) Στην πραγματικότητα η επαναστατική πρόταση σήμερα αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική λύση για την έξοδο από την κρίση. (…) Η μόνη ρεαλιστική διέξοδος από την κρίση είναι να αφήσουμε οριστικά πίσω μας αυτό το σύστημα που βασίζεται στους διαχωρισμούς. Διαχωρισμούς ταξικούς, κοινωνικούς, εθνικούς, φυλετικούς, θρησκευτικούς. Να αφήσουμε οριστικά πίσω μας κάθε μορφή εξουσίας. Να δημιουργήσουμε μια κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων. Για αυτό αγωνιζόταν ο Επαναστατικός Αγώνας. Για αυτό αγωνιζόμαστε.

Χριστόφορος Κορτέσης: Όταν ξεκίνησε αυτή η διαδικασία (…) με είχατε ρωτήσει αν έχω να κάνω κάποιο σχόλιο (…). Τότε σας είχα δηλώσει ότι "αρνούμαι το σύνολο των κατηγοριών, ότι η σύλληψη, η φυλάκιση και η παρουσία μου σε αυτό εδώ το ειδικό δικαστήριο οφείλεται στην πολιτική μου ταυτότητα, στην επιλογή μου ως αναρχικός να βρεθώ στο πλευρό όσων αγωνίζονται ενάντια στην εξουσία και την καταπίεση σε έναν αγώνα για την ανατροπή του καθεστώτος". (…) Καταρχήν να επαναλάβω για πολλοστή φορά ότι αρνούμαι τις κατηγορίες, ουδέποτε συμμετείχα στη συγκεκριμένη οργάνωση, ούτε σε καμία από τις ενέργειές της. Οι συλλήψεις μας οι οποίες γίνανε τον Απρίλιο του 2010 συνέπεσαν χρονικά με την επιλογή της τότε κυβέρνησης να μπει στο μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Με την επιλογή αυτή που έκανε η τότε κυβέρνηση, το καθεστώς ήξερε πολύ καλά το τι θα επακολουθήσει, δηλαδή τι μέτρα θα πρέπει να παρθούν για να αποπληρωθούν αυτά τα χρέη, αυτά τα δάνεια. Ήξερε πολύ καλά επίσης ότι αυτά τα μέτρα θα κάνουν αβίωτη τη ζωή μεγάλου κομματιού της κοινωνίας και ότι ήταν ικανά όχι μόνο να διαρρήξουν την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική "ειρήνη", αλλά να δημιουργήσουν απρόβλεπτες και εχθρικές για το καθεστώς κοινωνικές εκρήξεις. (…) Και γι' αυτό το λόγο εκείνη την περίοδο (...) έγινε πιο έντονη μία κατασταλτική επιχείρηση, μία αντιεξεγερτική πολιτική η οποία είχε αρχίσει να εφαρμόζεται κάποιους μήνες πριν, από την εξέγερση του Δεκέμβρη του '08, η οποία συνεχίζεται βέβαια μέχρι τις μέρες μας. (…). Αυτή η ολομέτωπη επίθεση μεταφράστηκε σε δεκάδες φυλακίσεις αγωνιστών το επόμενο διάστημα, σε μία ιδιότυπη ομηρία μέσω περιοριστικών όρων δεκάδων άλλων αγωνιστών οι οποίοι είχαν συλλήψεις το επόμενο διάστημα, στην οικονομική αφαίμαξή μας μέσω εγγυήσεων, σε εισβολές σε αναρχικά στέκια και καταλήψεις, με πιο πρόσφατα γεγονότα όπως αυτά της Βίλα Αμαλίας, της κατάληψης Σκαραμαγκά, της κατάληψης Λέλας Καραγιάννη και του αναρχικού στεκιού της ΑΣΟΕΕ και της κατάληψης Δέλτα στη Θεσσαλονίκη. (…) Αυτό το κάδρο (…) απεικονίζει ξεκάθαρα πλέον ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης, το οποίο εδώ και καιρό βρίσκεται σε τροχιά ολοκληρωτισμού, την οποία τροχιά την ονομάζει "πορεία της χώρας προς την ανάπτυξη", και "έξοδο από την κρίση".

(…) Στην παρούσα βέβαια κοινωνική κατάσταση εσωτερικός εχθρός δεν είμαστε μόνο εμείς οι αναρχικοί, υπάρχουν πάρα πολλά κοινωνικά κομμάτια που αγωνίζονται μαζί μας, κατεβαίνουν στους δρόμους, διεκδικούν. Όλους αυτούς το καθεστώς προσπαθεί να τους λοιδορήσει. Έτσι τους απεργούς τους χαρακτηρίζει ως "εχθρούς της δημοκρατίας, οι οποίοι υποκινούνται από συντεχνιακά συμφέροντα", τους μαθητές και τους φοιτητές οι οποίοι καταλαμβάνουν τα σχολεία και τις σχολές τους, τους χαρακτηρίζει ως "ταραχοποιά στοιχεία", τους διαδηλωτές και τους απεργούς που απαντούν στις δολοφονικές επιθέσεις των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις τους χαρακτηρίζει ως "κουκουλοφόρους, μπαχαλάκηδες, χούλιγκανς", όλους τους ανθρώπους οι οποίοι αγωνίζονται για την ανατροπή αυτού του καθεστώτος τους χαρακτηρίζει ως "αιμοδιψείς τρομοκράτες". Και δεν σταματάει εκεί. Διώκει ανθρώπους οι οποίοι επειδή μπορεί να μην το επιτρέπει και η οικονομική τους κατάσταση δεν πληρώνουν διόδια, να μην πληρώνουν λογαριασμούς, που καταλαμβάνουν κυβερνητικά κτίρια.... Το ίδιο αντιμετωπίζει και τους μετανάστες (…).

Η αλήθεια πάντως είναι ότι η σύλληψη και το τι επακολούθησε μετά από αυτή, η φυλάκισή μου δηλαδή ένα χρόνο, και η παρουσία μου σε αυτό εδώ το ειδικό δικαστήριο, είναι μία συνθήκη αρκετά δύσκολη για επιλογές που δεν έχω κάνει. Παρόλα αυτά, αν μου δινόταν η δυνατότητα να αλλάξω τη συγκεκριμένη δίωξη με τη πιο μικρή στιγμή που έχω περάσει σε όλη αυτή τη διαδρομή μου των 15 χρόνων, δεν θα την αντάλλαζα με τίποτα. Και παρόλη την ομηρία που βρίσκομαι τα τρία τελευταία χρόνια, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι στο μέτρο των δυνατοτήτων μου γι' αυτά που πάντα αγωνιζόμουνα, για την ελευθερία, την ισότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη, για την αναρχία.

Βαγγέλης Σταθόπουλος: Δεν αποδέχομαι τις κατηγορίες που μου αποδίδονται. Θεωρώ ότι η δίωξή μου είναι καθαρά πολιτική και φρονηματική. Δεν ήμουν ποτέ μέλος του E.A. (…) Από τότε που συνειδητοποίησα το τι γίνεται σε αυτή τη κοινωνία, κάτι που έγινε σε μικρή ηλικία, πήρα σαφή θέση συμμετέχοντας ευρύτερα σε εγχειρήματα του αντιεξουσιαστικού - αναρχικού χώρου.

(…) Επί της ουσίας, ένα από τα βασικά στοιχεία της δίωξής μου είναι η πολυετής και συνεχής συμμετοχή μου στους κοινωνικούς αγώνες και τις διαδικασίες του ευρύτερου ανατρεπτικού κινήματος. Επειδή ακριβώς έχω πάρει θέση ξεκάθαρη σε έναν πόλεμο μεταξύ αυτών που ασκούν την εξουσία, άρα και την καταπίεση, και αυτών που την αρνούνται. Καθώς επίσης το γεγονός ότι αρνούμαι από την αρχή της δίωξής μου να καταδικάσω οποιαδήποτε μορφή πάλης. (…) Υπερασπίζοντας την πολιτική μου ταυτότητα σαν αναρχικός, υπερασπίζομαι ταυτόχρονα και τα βιώματα που την συνθέτουν. Το να αρνηθώ τις συντροφικές μου σχέσεις είναι σαν να αρνούμαι κομμάτια της ίδιας μου της ζωής. Μέσα στους κοινωνικούς αγώνες που πορεύτηκα, μέσα σε εκατοντάδες αντιξοότητες γνώρισα ανθρώπους και συνδέθηκα συντροφικά μαζί τους. Αρνούμαι να αποκηρύξω την πολιτική μου ταυτότητα ως αναρχικός. (…) Εδώ και τρία χρόνια η κυριαρχία διεξάγει μία ολοκληρωτική επίθεση στο σύνολο της κοινωνίας (…).

Θυμάμαι ήταν τότε ο στρατός κατοχής στην Κερατέα, η απαγόρευση συναθροίσεων των αγροτών στις Σέρρες, η κήρυξη πολλών απεργιών σε παράνομες και καταχρηστικές, από την καταστολή της απεργίας των χαλυβουργών με τα ΜΑΤ ως την πρόσφατη επίταξη των απεργών του Αττικό Μετρό και την εισβολή στο αμαξοστάσιο της μονάδας των ΕΚΑΜ. Και συνεχίζεται και σήμερα με την κατάργηση του ασύλου, τα νομοθετήματα για τις διαδηλώσεις, τα καθημερινά πογκρόμ κατά των μεταναστών, ο τοίχος που χτίζεται στον Έβρο. Ακόμα, τα βασανιστήρια αγωνιστών μέσα στη ΓΑΔΑ, η πρόσφατη εισβολή σε κατειλημμένους χώρους (...). Παράλληλα οι μητροπόλεις έχουν μετατραπεί σε στρατόπεδα όπου η αστυνομοκρατία είναι βασικό στοιχείο της καθημερινότητας, οι φρουροί της αστικής δημοκρατίας παραμονεύουν σε κάθε γωνιά της πόλης που η ζωή όλο και πιο πολύ δηλώνεται ως απούσα, (…) σε τούτη την περίοδο που μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας οδηγούνται στην εξαθλίωση και την ανέχεια, όπου ο φόβος της ανεργίας είναι διαρκής απειλή και χρησιμοποιείται για να καθυποτάξει τους εργαζόμενους ώστε να μην τολμάνε να σηκώσουν το κεφάλι στους εξουσιαστές τους. Η ίδια η ζωή βρίσκεται σε κατάσταση χρεοκοπίας. Χωρίς κανένα δισταγμό πλέον το καθεστώς είναι αναγκασμένο να διεξάγει ένα πόλεμο χτυπώντας όποιον αντιστέκεται στη λογική της κυριαρχίας ή οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει αφετηρία δυναμικού αγώνα. Έτσι το κράτος στοχεύει να εξοντώσει τον λεγόμενο "εσωτερικό εχθρό" πετώντας του λάσπη μέσα από την κυρίαρχη προπαγάνδα και το θέαμα και κατασκευάζοντας βαριές κατηγορίες που επιφέρουν πολλά χρόνια φυλάκιση.

(…) Δεν είμαστε ούτε αθώοι ούτε ένοχοι, είμαστε αναρχικοί απέναντι στην φασιστικοποίηση της κοινωνίας.

Σαράντος Νικητόπουλος: Θεωρώ (…) πως η δίωξή μου είναι βαθιά πολιτική και φρονηματική. Μπορεί να έγινε στο πλαίσιο της εξάρθρωσης του Ε.Α. στον οποίο με ενέταξαν με το ζόρι και με το έτσι θέλω, όμως έχει έναν ευρύτερο στόχο. Τον εκφοβισμό του ευρύτερου αναρχικού χώρου στον οποίο εγώ ανήκω καθώς και όσων αγωνίζονται.

(…) Οι αναρχικοί είναι άνθρωποι που διαπνέονται και εμπνέονται από ένα όραμα για μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας και αγωνίζονται γι' αυτό. Αγωνίζονται για έναν κόσμο χωρίς εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, χωρίς καταπιεστές και καταπιεσμένους, χωρίς πλουσίους και φτωχούς, χωρίς αφέντες και δούλους. (…) Μπορεί για κάποιους όλα αυτά να ακούγονται υπέρ το δέον ρομαντικά, μη ρεαλιστικά, ουτοπικά. Όμως, όπως διάβασα κάπου και μου άρεσε: "Ένας χάρτης του κόσμου που δεν περιέχει την Ουτοπία δεν αξίζει να τον κοιτάξεις καν, γιατί αφήνει έξω τη μόνη χώρα όπου η ανθρωπότητα πάντα θα προσγειώνεται. Και όταν προσγειωθεί, κοιτάζει πέρα και βλέποντας μια καλύτερη χώρα, ξεκινάει για εκεί. Πρόοδος είναι η υλοποίηση της μιας μετά την άλλη Ουτοπίας". Αυτός ο αγώνας λοιπόν για την υλοποίηση της ουτοπίας κρατάει αιώνες και μάλλον θα κρατήσει άλλους τόσους. Είναι ένας δύσκολος δρόμος που όσοι τον επέλεξαν και έγιναν κομμάτια του ιστορικά και διαχρονικά υπέστησαν και υφίστανται ωμή βία και καταστολή, βασανιστήρια, διώξεις, φυλακίσεις, συκοφαντίες, διαπομπεύσεις. Από την παρισινή κομμούνα και το Σικάγο, μέχρι την Ισπανία το 1936 (…) και τις μέρες μας, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Είναι ένας δύσκολος δρόμος που μπορεί να επιφέρει δυσανάλογο κόστος και συνέπειες σε όποιον επιλέξει να τον χαράξει και να τον βαδίσει, είναι όμως ταυτόχρονα και ένας δρόμος όμορφος που οδηγεί στον ομορφότερο και υψηλότερο κατά τη γνώμη μου σκοπό, αυτόν της κοινωνικής απελευθέρωσης.

(…) Το αναρχικό κίνημα στην Ελλάδα - και θα μιλήσω βέβαια για τα γεγονότα που εγώ έχω ζήσει και θυμάμαι - έχει βρεθεί στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων και αντιστάσεων όλα αυτά τα χρόνια, γι' αυτό άλλωστε αποτελεί και τον πρώτο στόχο της καταστολής. Συμμετείχαμε διαχρονικά στις μαθητικές και φοιτητικές κινητοποιήσεις από το 1990-91, έως το νόμο Αρσένη και το 2006-7 ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και το άρθρο 16. Ήμασταν και είμαστε στο πλευρό των εργατικών αγώνων. Από την απεργία της ΕΑΣ το 1992, όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς του εργατικού κινήματος, μέχρι τις πολυάριθμες κινητοποιήσεις και απεργίες των ημερών μας. Αντιστεκόμαστε στην καταστροφή του περιβάλλοντος και τη λεηλασία της φύσης στο βωμό του κέρδους των καπιταλιστών. Από την αλληλεγγύη στους κατοίκους του Στρυμωνικού παλαιότερα, μέχρι τις ημέρες μας που στις Σκουριές Χαλκιδικής η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα μέσα από ένα όργιο καταστολής, όπου η κυβέρνηση προς όφελος του εθνικού μας εργολάβου Μπόμπολα, δεν διστάζει να μετατρέψει ένα υπέροχο δάσος σε κρανίου τόπο ποτίζοντας καρκίνο τους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής. Στηρίζαμε και στηρίζουμε τις τοπικές αντιστάσεις με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον αγώνα των κατοίκων της Κερατέας και της Λαυρεωτικής. Συμμετείχαμε 13 χρόνια πριν η Ελλάδα μάθει τι σημαίνει ΔΝΤ στη διεθνή διαδήλωση στην Πράγα ενάντια στον εγκληματικό αυτό μηχανισμό των οικονομικών δολοφόνων. Ήμασταν παρόντες στη Γένοβα το 2001 όταν ο Carlo Giuliani δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από τους αστυνομικούς εντολοδόχους των μεγαλοκαρχαριών του G8, οι επικεφαλής των οποίων μάλιστα προήχθησαν, όπως ίσως θα ξέρετε. Αντιστεκόμαστε διαχρονικά στο διαρκές έγκλημα που συντελείται στις ελληνικές φυλακές με σχεδόν 500 νεκρούς την τελευταία δωδεκαετία. Ήμασταν και είμαστε στο πλευρό των πολιτικών κρατουμένων προσπαθώντας να σπάσουμε το τείχος της σιωπής που απλώνεται γύρω τους. Βρισκόμαστε στο πλευρό των μεταναστών, των σύγχρονων δούλων, που αν δεν πνιγούν στο Αιγαίο ή δεν διαμελιστούν στον Έβρο, θα έχουν την τύχη να γευτούν τη ζεστή φιλοξενία του Ξένιου Δία, τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή τα μαχαίρια των νεοναζί όπως λίγο καιρό πριν στα Πετράλωνα. Επίσης, μια και είπα για νεοναζί, οι αναρχικοί σηκώνουν σχεδόν μόνοι τους το βάρος του αντιφασιστικού αγώνα, καθώς δεν ανακαλύψαμε τη Χρυσή Αυγή, την ανοιχτή συνεργασία της με την αστυνομία, την κάλυψη και την προστασία που απολαμβάνει, όταν η εν λόγω συμμορία μπήκε στη Βουλή. Είχαμε και έχουμε πόλεμο με τους συγκεκριμένους παρακρατικούς τραμπούκους που ανέκαθεν αποτελούσαν το μακρύ χέρι του κεφαλαίου. Ήμασταν παρόντες στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια ενάντια στις σφαγές της Σερβίας, το Αφγανιστάν και το Ιράκ που βαφτίστηκαν "ανθρωπιστικές επεμβάσεις", καταγγέλλοντας ταυτόχρονα το ρόλο και τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους είτε με στρατιωτικά σώματα, είτε με την παραχώρηση βάσεων όπως π.χ. αυτή της Σούδας. Οι αναρχικοί διαδραμάτισαν κεντρικό ρόλο στο ξέσπασμα της κοινωνίας, κυρίως της νεολαίας, το Δεκέμβρη του 2008 και συνέβαλλαν τα μέγιστα στο να μην συγκαλυφθεί η απόπειρα δολοφονίας της αγωνίστριας-εργάτριας Κωνσταντίνας Κούνεβα. (…) Είναι νομίζω προφανές και εύλογο πως μέσα σε όλες αυτές τις μεγαλύτερες ή μικρότερες στιγμές αγώνα που ενδεικτικά και επιγραμματικά ανέφερα, το αναρχικό κίνημα, διατηρώντας τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, επηρεάζεται, επηρεάζει και αλληλεπιδρά με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια. Αυτές ακριβώς τις σχέσεις αλληλεπίδρασης και ζύμωσης προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης είναι που θέλει να καταπνίξει το κράτος βάζοντας στο στόχαστρο το αναρχικό κίνημα και όσους αγωνίζονται.

(…) Επαναλαμβάνω αυτό που φωνάζω από την πρώτη στιγμή και ελπίζω να το κάνω για τελευταία φορά. Ουδέποτε υπήρξα μέλος της οργάνωσης Επαναστατικός Αγώνας, δεν συμμετείχα στη δράση της και θεωρώ πως αυτό έχει αποδειχτεί περίτρανα μέσα σε αυτήν την αίθουσα. (…) Αν (…) με την απόφασή σας νομιμοποιήσετε αυτό το διάτρητο και σαθρό κατηγορητήριο, θα είναι ξεκάθαρο (…) πως θα με έχετε καταδικάσει μόνο για τις πολιτικές μου απόψεις και τον τρόπο που με αξιοπρέπεια τις υπερασπίζομαι εδώ και τρία χρόνια υπό αντίξοες συνθήκες.

Κώστας Κάτσενος: Ξεκινώντας, θεωρώ ότι η παρουσία μου σε αυτό το δικαστήριο, στη θέση του κατηγορουμένου, οφείλεται, σε σημαντικό βαθμό, στις πολιτικές και κοινωνικές μου αντιλήψεις.

(…) Η όξυνση των κοινωνικών και ταξικών αντιθέσεων οδηγεί σε μία επαναλαμβανόμενη προσφυγή σε κυβερνητικά σχήματα "έκτακτης ανάγκης", τύποις διαφορετικά από τα παλαιότερα μοντέλα αυταρχικής διακυβέρνησης, όπως μιας δικτατορίας σαν αυτήν της 21ης Απριλίου η ενός στρατιωτικού νόμου. Πρόκειται ουσιαστικά για μια κατάσταση εξαίρεσης ή έκτακτης ομαλότητας, η οποία τείνει όλο και περισσότερο να παρουσιάζεται ως το κυρίαρχο παράδειγμα διακυβέρνησης, με τρόπο που ελάχιστα προσιδιάζει σε δημοκρατικό πολίτευμα. Από τεχνικής απόψεως, σύμφωνα με τον ακαδημαϊκό Giorgio Agamben, η δημοκρατία δεν είναι πλέον κοινοβουλευτική αλλά κυβερνητική. Όσο δε για την αντιτρομοκρατία, συμπληρώνω εγώ, αποτελεί ένα από τα μέσα προς αυτόν το μετασχηματισμό, καθώς εισάγει νέες μορφές προστασίας μιας κοινωνικά απονομιμοποιημένης ολιγαρχικής εξουσίας απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια και τις κοινωνικές εκρήξεις. Σ' αυτό το πλαίσιο, το κράτος προωθεί την εγκληματοποίηση και την ποινικοποίηση της πολιτικής δράσης και των κοινωνικών αγώνων που θεωρεί επικίνδυνα για τη κυριαρχία του, ακολουθώντας πιο εξελιγμένες μορφές καταστολής. Επιτίθεται στους πολιτικούς του αντιπάλους, τις πολιτικές ομάδες και τους ανθρώπους που δραστηριοποιούνται μέσα στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και σ' όλη την ριζοσπαστική αριστερά, δηλαδή σ' όσους επιλέγουν να αμφισβητούν το καθεστώς. Το κράτος προσπαθεί επίσης να μεταστρέψει το φόβο και την οργή της κοινωνίας, δηλαδή όλα εκείνα τα συναισθήματα απόγνωσης που πηγάζουν από τη κρίση, σε ένα φόβο ή, ακόμα χειρότερα, σε μία διάθεση κανιβαλισμού ενάντια σε αγωνιζόμενα και περιθωριοποιημένα σύνολα. Κατασκευάζεται έτσι η φιγούρα του υποτιθέμενου "αντικοινωνικού εγκληματία" που εξυπηρετεί τη συσπείρωση της κοινωνίας ενάντια στον "εσωτερικό εχθρό".

(...) Η αντιτρομοκρατική πολιτική νομιμοποιεί την προληπτική ποινικοποίηση του φρονήματος, τον πολιτικό και τον κοινωνικό έλεγχο, την πειθάρχηση των μαζών. Ένα κομμάτι της διαμορφώνεται αποκλειστικά για να προστατεύει το πολίτευμα απ' τη διάδοση των ανατρεπτικών ιδεών και την εκδήλωση της "ανατρεπτικής πρόθεσης".

(…) Πώς μπορώ να μην θεωρήσω τη δίωξη μου ως φρονηματική, όταν μου έχει αποδοθεί ένα ολόκληρο κατηγορητήριο χωρίς να υπάρχει ούτε η παραμικρή ένδειξη ενοχής; (...) Χωρίς στην πραγματικότητα η δίωξη μου να είναι συγκεκριμένη, κατασκευάστηκε μία ποινική δίκη μέσω της δημιουργίας εντυπώσεων. (…) Είμαι πεπεισμένος ότι βρίσκομαι στο εδώλιο του κατηγορουμένου εξαιτίας των πολιτικών, των κοινωνικών, και των συντροφικών μου σχέσεων με κομμάτια του κινήματος.

Σημ.: Δεν βρέθηκε καταγεγραμμένη η τοποθέτηση της Μαρί Μπεραχά, συντρόφου του Κ. Γουρνά, που απέκρουσε για μια ακόμη φορά τις κατηγορίες που της αποδίδονταν.

*