ΜΑΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης νο 63, Ιούνης 2012

ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ - ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ 

Το μεγαλύτερο προσόν της «δημοκρατίας» σε σχέση με τη δικτατορία είναι η ικανότητά της να επιβάλει τα ερωτήματα που τη βολεύουν αντί να προσπαθεί με το περίστροφο να εξασφαλίσει τις απαντήσεις. Η ιερή στιγμή της δημοκρατίας είναι οι εκλογές: εκεί που όλοι, εθνικά ομόψυχοι, αφέντες και δούλοι, πλούσιοι και φτωχοί, σαν να μην τρέχει τίποτα, ισότιμα υποτίθεται, καλούνται να απαντήσουν το μεγαλύτερο και το πιο πλαστό ερώτημα που μπορεί να τεθεί: ποιοι θα είναι οι δικτάτορες για τα επόμενα χρόνια. Ποιοι θα αποτελέσουν την αισχρή εκείνη μειοψηφία που θα αναλάβει την πολιτική διαχείριση του κράτους, που θα κάνει κουμάντο στην τεράστια πλειοψηφία και θα εξασφαλίσει τα συμφέροντα του εαυτού της και των νόμιμων μπράβων, των νόμιμων απατεώνων, των νόμιμων ληστών που στην πολιτική γλώσσα λέμε «καπιταλιστές».

Πολιτικοί, θεσμοί, δικαιοσύνη, αφεντικά, υποψήφιοι δικτάτορες, κανάλια, περσόνες, διανοητές, όλος ο συρφετός αυτών που δεν πρόκειται ποτέ να βρεθούν στη θέση μας είναι αυτοί που μας ζητούν να πάμε στις κάλπες, να ψηφίσουμε.

Μας προτρέπουν να προσπαθήσουμε ακόμα και να τους γκρεμίσουμε από το θρόνο τους ρίχνοντας ένα σημαδεμένο χαρτί σε μία κάλπη…

Δεν μπορεί να υπάρχει εχέφρων άνθρωπος που να θεωρεί πως μέσα από τη διαδικασία της καθολικής ψήφου και της επιλογής αντιπροσώπων μπορεί να αλλάξει κάτι εις βάρος του καθεστώτος. Αντίθετα, η ψήφος είναι ένα συγχωροχάρτι για το παρελθόν και μια λευκή επιταγή για το μέλλον μας, μια δήλωση νομιμοφροσύνης, από εμάς τους εκμεταλλευόμενους προς το κράτος και τους καπιταλιστές. Η θέση μας αυτή ως αναρχικοί/ες κάνει σαφές πως όχι μόνο δεν πρόκειται ποτέ να κατέβουμε σε εκλογές αλλά ούτε και πρόκειται να «στηρίξουμε» (ευθέως ή με κλείσιμο του ματιού) κανέναν διεκδικητή εξουσίας. Από το αναρχικό κίνημα, κράτος και κεφάλαιο δήλωση νομιμοφροσύνης δεν περιμένουν. Αυτή η πάγια αναρχική θέση, μετά από δεκάδες εκλογικές αναμετρήσεις που έχουμε ζήσει, αν μη τι άλλο, έχει επιβεβαιωθεί…

Μετά τις γενικές θέσεις ας πάμε και στο τώρα, σε αυτές τις εκλογές.
Μπορεί κανείς, και καλοπροαίρετα, να μας αντιτείνει πως η κατάσταση αυτή τη φορά είναι διαφορετική. Δεν θα επιλεγούν μόνο δικτάτορες, θα δοθεί και μήνυμα για την ίδια την πολιτική κατεύθυνση, για το αν θα έχουμε αύριο να φάμε. Γιατί να πάει χαμένη (ακόμα και ως σκουπίδι) η ψήφος;

Εμείς λέμε πως ακόμα περισσότερο σε αυτές τις εκλογές είναι αναγκαίο να αρνηθούμε την ψήφο.

Μέσα σε 38 χρόνια από την πτώση της χούντας οι καταπιεσμένοι είδαμε και τα όποια ψήγματα ριζοσπαστισμού επιβίωναν σε κομματικούς διαδρόμους να αποσυντίθενται όσο η προοπτική εξουσίας πλησίαζε και να εξαφανίζονται με την κατάληψή της. Είδαμε την κατάρρευση των κομμάτων σαν «δημοκρατικών δυνάμεων» κοινωνικής συσπείρωσης και φορέων ιδεολογίας και την αποκάλυψή τους σαν κλίκες δύναμης και εκκολαπτήρια παραγόντων.

Είδαμε χωρίς μακιγιάζ τι είναι το σύνταγμα, τι είναι νόμοι, δικαστήρια, εξαρτημένες και ανεξάρτητες αρχές. Είδαμε πού καταλήγει η «λαϊκή κυριαρχία», συνηθίσαμε στα δακρυγόνα, αντιληφθήκαμε τι είδους τάξη μας έταζαν. Είδαμε, τέλος, μέσα σε 2 χρόνια να εξανεμίζονται τα ιδεολογήματα της «σταθερότητας», της «ευμάρειας», της «σιγουριάς για το μέλλον». Είδαμε να χάνεται ό,τι κερδήθηκε ακόμα και με αίμα, είδαμε να ζητάνε πίσω με τόκο μέχρι και αυτά με τα οποία το καθεστώς εξαγόρασε τη σιωπή και την υποταγή ενός μεγάλου κομματιού των εκμεταλλευόμενων όλες αυτές τις δεκαετίες.

Οι εκλογές δεν άλλαξαν τίποτα ως τώρα, ούτε εμπόδισαν τα σχέδια κράτους και κεφαλαίου στο ελάχιστο, κι αυτό είναι κάτι που πρέπει να θυμόμαστε. Γιατί και τώρα, πολιτικές ηγεσίες διεκδικούν ανάθεση. Και μάλιστα εν λευκώ. Η σοσιαλδημοκρατία μετενσαρκώνεται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και ζητάει το τιμόνι υποκλέπτοντας και προσπαθώντας να αφομοιώσει τη δυναμική των αγώνων που δόθηκαν την τελευταία περίοδο από εκείνους που τους έδωσαν, ένα τμήμα των καταπιεσμένων. Ήδη άρχισε να προαναγγέλλει θυσίες, ζητώντας τη συναίνεση που δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν οι προηγούμενοι διαχειριστές της εξουσίας. Όσοι/ες βγήκαν στο δρόμο, όσα κινήματα επιβίωσαν ή φτιάχτηκαν τα τελευταία δύο χρόνια θα πρέπει τώρα να σωπάσουν ή να γίνουν φερέφωνα.

Πρώτη φορά θα είναι; Ό,τι αγγίζει ο κοινοβουλευτισμός γίνεται κάρβουνο και η αριστερά, με ή χωρίς τη θέληση των ψηφοφόρων της, είναι το μακρύ του χέρι. Γι’ αυτό, τελικά, λέμε πως η σοσιαλδημοκρατία είναι από πάντα άσσος στο μανίκι του αστικού κόσμου.

Ενός κόσμου που χρειάζεται επειγόντως καινούργια διλήμματα και καινούργιο πολιτικό προσωπικό, ένα συνολικό πακέτο πολιτικής αξιοπιστίας κατασκευασμένο, εν ανάγκη, από όποιο υλικό βρεθεί. Και έχουν ήδη ξεκινήσει να τα κατασκευάζουν. Και όχι μόνο στην Ελλάδα.

Προαπαιτούμενο της καθεστωτικής ανανέωσης, όποια φόρμα κι αν ακολουθήσει, είναι η εμπλοκή και η συνυπευθυνότητα της καταπιεζόμενης κοινωνίας. Είτε σαν κυνική συνέχιση του ίδιου μνημονιακού κατήφορου, είτε σαν ένα θέαμα μιντιακών λεονταρισμών που θα ακολουθηθούν από νιαουρίσματα, η κατάληξη θα είναι η ίδια και το ζήτημα (για όλους τους) είναι να πειστούμε πως εμείς το ζητήσαμε. Αυτό σημαίνει η ψήφος.

Η κοινή κατάληξη διακρίνεται στη φύση των διλημμάτων: Μέσα ή έξω από την Ευρώπη (δηλαδή με ποια υπερδύναμη θα μοιράζεται το ρόλο του νυχτοφύλακα των καπιταλιστικών συμφερόντων η ελληνική κυβέρνηση), ευρώ η δραχμή (ποιοι κλάδοι του κεφαλαίου θα ωφεληθούν περισσότερο από την κατάρρευση των μισθών και την εκποίηση του δημόσιου πλούτου με οποιοδήποτε νόμισμα) και φυσικά «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο», δηλαδή αν η εξελισσόμενη κοινωνική πτώχευση θα επιτηρείται (προς όφελος των ίδιων πάντα συμφερόντων) από τους «καθωσπρέπει» διεθνείς μηχανισμούς ή θα ξανααναλάβουν αυτό το πόστο οι εγχώριοι τοποτηρητές, ενώ ταυτόχρονα βγαίνει από το μπαούλο και το δίλημμα «αριστερά» – «δεξιά»…

Και το «καλό δίλημμα» έχει πάντα και «τρομακτικές συνέπειες» αν απαντηθεί λάθος: μια βιομηχανία τρομοκρατίας, με επικείμενα στρατιωτικά πραξικοπήματα, διεθνείς επεμβάσεις, εθνικούς κινδύνους, λοιμούς, κοινωνική ζούγκλα, παράγει μαζικά φόβο. Πότε άμεσα και εξόφθαλμα, πότε ύπουλα και έμμεσα: εγκληματικότητα, μετανάστες, πόλεμος των άκρων…

Προσβλητικά χοντροκομμένη, αυτή η προπαγάνδα, όλων των εκλογικών παιχτών, επενδύει στον αποπροσανατολισμό που έχει επιφέρει ο καταιγισμός των τελευταίων 2 χρόνων στους καταπιεσμένους, βασίζεται πάνω από όλα στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, την αποδυνάμωση των δομών κοινότητας και των πεδίων ζύμωσης και αλληλεγγύης μέσα στην κοινωνία και στο φόβο που παράγει αυτή η διάλυση.

Το να εμποδίσουμε κράτος και κεφάλαιο να χτίσουν ένα νέο προφίλ-εργαλείο για τη συνέχιση της επίθεσής τους, το να τους αφήσουμε γυμνούς, χωρίς διλήμματα στα χέρια τους, είναι κομβικό σημείο στην εξέλιξη του κοινωνικού πολέμου.

Αντισυστημική ψήφος δεν υπάρχει, όπως και δεν υπάρχει δύναμη επαναστατικής ανατροπής που να μετράει τον εαυτό της με εκλογικά ποσοστά.

Αυτοί που μας λένε «γιατί να πάει χαμένη μια ψήφος» δεν θέλουν να αντιληφθούν πως ακόμα περισσότερο αυτή τη φορά η κάθε ψήφος θα πέσει στην κάλπη του συστήματος. Θα δώσει ζωή και αξιοπιστία σε έναν νέο κλώνο του με διαφορετικό χτένισμα.

Αυτοί που, από την άλλη, «τρόμαξαν» από την ενεργοποίηση της φασιστικής εφεδρείας (και που μέχρι πρόσφατα θεωρούσαν γραφικό και συμμορίτικο τον αντιφασιστικό αγώνα) ξεχνούν πως ο φασισμός δεν νικιέται στα έδρανα, νικιέται στην κοινωνική βάση και στο πεζοδρόμιο, ξεχνούν πως η «νομιμοποίηση» των φασιστών θα γίνει από αυτούς τους ίδιους όταν θα συνομιλούν μαζί τους, κάτι που δεν μπορούν να αποφύγουν, γιατί τελικά έτσι παίζεται το παιχνίδι της δημοκρατικής εξουσίας που τόσο μας εκθειάζουν… Η πολιτική συμπύκνωση αντιδραστικών κομματιών της κοινωνίας (π.χ. μπάτσοι και καραβανάδες), με διάχυτες εθνικιστικές και ρατσιστικές αντιλήψεις, και τον αντικαθεστωτισμό του καναπέ, είναι μια κλασική κίνηση της εξουσίας σε περιόδους σαν αυτή. Αναμενόμενη όσο και επικίνδυνη, αντιμετωπίζεται, το ξαναλέμε, στην κοινωνική βάση και στο πεζοδρόμιο. Εκεί όπου μετριέται η αληθινή δύναμη των κινημάτων και των αντιλήψεων.

Καλούμε τον κάθε καταπιεζόμενο και εκμεταλλευόμενο να απέχει από την εκλογική διαδικασία. Καλούμε τον καθένα και την καθεμιά να κάνει μια ρητή και ξεκάθαρη επιλογή άρνησης του στημένου δημοκρατικού παιχνιδιού και απαξίωσης στις μαριονέτες του.

Να ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι: οι εκλογές είναι η πρόφαση της κυριαρχίας κράτους και καπιταλιστών. Και η άρνησή τους δεν μπορεί παρά να είναι βήμα σε μια μακριά σειρά αρνήσεων και καταφάσεων. Η αποχή του απολίτικου, η αποχή της αδιαφορίας, η αποχή που τελικά θέλει να ψωνίσει σωτηρία από άλλο «μαγαζί» (π.χ. στρατός, βασιλιάς, τεχνοκράτης), η αποχή της μοιρολατρίας είναι το ίδιο υποτακτική με την ψήφο.

Γι’ αυτό και εμείς μιλάμε για ενεργό αποχή.
Μια τέτοια αποχή είναι πηγή φόβου για την εξουσία, είναι πλεονέκτημα στα χέρια μας τις μέρες που έρχονται. Και ας μην αμφιβάλουμε, δεν μπορούμε να αφήσουμε κανένα πλεονέκτημα να πάει χαμένο.

Κανείς μας δεν μπορεί να διαφύγει από την ανάγκη να λειτουργήσουμε ως κοινωνία, να πάρουμε αποφάσεις, να παράγουμε και να μοιραστούμε πλούτο. Κανείς δεν θα κρυφτεί για πάντα πίσω από μία τηλεόραση. Για εμάς η άρνηση του συστήματος συνεπάγεται την άμεση δημιουργία, στην κοινωνική βάση, αυτοοργανωμένων δομών σε μαζική κλίμακα που θα γίνουν κοινότητες αγώνα, κοινότητες αντιθέσμισης, κοινότητες επανοικειοποίησης του δημόσιου πεδίου, κοινότητες παραγωγής και κατανάλωσης. Η αποχή από τις εκλογές, για να είναι πράξη άρνησης, πρέπει να σταθεί πλάι με τη δημιουργία λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά, στις πόλεις και τα χωριά. Συνελεύσεων που να γίνουν πολιτικοί πυρήνες, πόλοι τοπικής συσπείρωσης και ζύμωσης, δυνάμεις ανακατάληψης και λειτουργίας του δημόσιου χώρου, τόποι έμπρακτης ανασύστασης κοινωνικού ιστού.

Πρέπει να σταθεί πλάι με ένα κίνημα ανέργων που θα συναντηθεί με τους τοπικούς αγώνες και τις δομές τους. Με το πνεύμα της αλληλεγγύης και της ταξικής συνείδησης στους χώρους δουλειάς, με δίκτυα αλληλεγγύης, με αυτοοργάνωση της κοινωνικής πρόνοιας για παιδιά, γέρους, άρρωστους, Αμεα, με μια αυτόνομη εσωτερική οικονομία ανάμεσα στους καταπιεσμένους, χωρίς εκμετάλλευση και ανισότητα, μια οικονομία που θα αρχίσει εκ νέου να παράγει στην πόλη και την ύπαιθρο.

Πρέπει να σταθεί πλάι σε ένα νέο, εμπόλεμο συνδικαλιστικό κίνημα βάσης που με το ένα μάτι θα πρέπει να κοιτάει προς τη γενική απεργία διαρκείας και με το άλλο στη λειτουργία, τον έλεγχο και τη διανομή της παραγωγής.

Πρέπει να πάει μαζί με την ενεργό πολιτική ριζοσπαστικοποίηση και στράτευση. Πρέπει η αγανάκτηση, η οργή, η απογοήτευση να συλλογικοποιηθούν, να αποκτήσουν όραμα και δύναμη να το πραγματοποιήσουν. Και για να το πετύχουν, πρέπει να κόψουν κάθε δεσμό με εκλογές, κοινοβούλια, διαμεσολαβήσεις, ηγεσίες…

Στη δουλειά, στη γειτονιά, στο σχολείο, το πανεπιστήμιο, σε κάθε τόπο που οι καταπιεσμένοι συναντώνται και ζουν, πρέπει να στηθούν δομές που να εκκινούν αγώνες, να τους κλιμακώνουν, να ωθούν προς τη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

Για να ξεπεράσουμε επιτέλους την αντίληψη που θεωρεί το κράτος ως τη λογική συνέπεια της υποτιθέμενης ανικανότητας όλων μας να αυτοδιευθυνθούμε.

Για να ξεπεράσουμε επιτέλους την αντίληψη που θεωρεί τους καπιταλιστές απαραίτητους ως λογική συνέπεια της ανικανότητας όλων μας να μοιράσουμε δίκαια τον πλούτο που παράγουμε.

Για να απαντήσουμε στο μοναδικό αληθινό δίλημμα: καπιταλισμός ή επανάσταση.

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση

*