MAΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης νο 61, Νοέμβρης 2011

Το λεωφορείο 714 στην “άγονη γραμμή” Αθήνα - Πάρνηθα

Το περασμένο καλοκαίρι, και παράλληλα με τους αγώνες που εξελίσσονταν στους δρόμους της Αθήνας, πραγματοποιήθηκε - το Σαββατοκύριακο 2-3 Ιούλη 2011 -, από την Πρωτοβουλία Αγώνα για τη Γη και την Ελευθερία, ένα ακόμη διήμερο οδοιπορικό αντίστασης στην Πάρνηθα με τη συμμετοχή αρκετών αγωνιστών και φίλων του βουνού. Για να θυμίσει ότι η λεηλασία της Πάρνηθας συνεχίζεται, να ανανεώσει τον αγώνα αντίστασης, να σπάσει τη σιωπή μπροστά στο πλήθος των καταστροφικών δραστηριοτήτων και σχεδιασμών της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας πάνω στο βουνό.

Στα πλαίσια αυτής της κίνησης, όπως γίνεται εδώ και χρόνια, στην αφίσα του καλέσματος για το διήμερο οδοιπορικό αναφέρονταν και τα δρομολόγια της λεωφορειακής γραμμής 714 Πλ. Βάθη - Πάρνηθα, που ήταν και η μοναδική δυνατότητα δημόσιας πρόσβασης στο βουνό. Δεν μπορούσε βέβαια να υποψιαστεί κανείς πως λίγες μέρες αργότερα ο ΟΑΣΑ θα ανακοίνωνε ότι “με στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού” προχωρά στην κατάργηση, μεταξύ άλλων είκοσι γραμμών, και της γραμμής 714 “λόγω μικρής επιβατικής κίνησης”. Το τελευταίο δρομολόγιο του λεωφορείου 714 που ανέβαζε τους φίλους της Πάρνηθας στο αγαπημένο βουνό πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 23 Ιουλίου και κάθε δυνατότητα δημόσιας πρόσβασης σε αυτό σταμάτησε.

Ο μόνος τρόπος πλέον για να ανέβει κανείς στην Πάρνηθα είναι με ΙΧ και χρησιμοποιώντας τα μέσα -πούλμαν και τελεφερίκ- του Καζίνου που λυμαίνεται το Δρυμό εδώ και τριάντα χρόνια. Και είναι αποκαλυπτικό ότι από τους θεσμικούς φορείς που δραστηριοποιούνται στην Πάρνηθα, “Μη” Κυβερνητικές Οργανώσεις, Ορειβατικούς Συλλόγους, Δήμους και Κοινότητες, κανέναν δεν ενόχλησε πραγματικά ο αποκλεισμός του βουνού από κάθε δημόσια συγκοινωνία, γιατί άλλα είναι αυτά που τους ενδιαφέρουν, και συγκεκριμένα το μερίδιο ελέγχου και κέρδους που έχει ο καθένας τους πάνω στο βουνό. Χρόνια άλλωστε σιωπούν για τη λεηλασία της Πάρνηθας από τη βιομηχανία του τζόγου και υποκλίνονται δουλοπρεπώς μπροστά στο Καζίνο το οποίο και χρηματοδοτεί αρκετούς από αυτούς τους φορείς.

Αυτοί που θίγονται είναι εκείνοι που δεν έχουν καθόλου συμφέροντα πάνω στην Πάρνηθα, μόνο την αγάπη τους για αυτήν, οι πεζοπόροι φυσιολάτρες που ανέβαιναν στο βουνό με το λεωφορείο, καθώς και όλοι εκείνοι οι πληβείοι, εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι και νεολαίοι που στο εξής αποκλείονται από κάθε δυνατότητα δημόσιας πρόσβασης και αναψυχής στο Δρυμό. Αλλά όλοι αυτοί είναι απομονωμένοι και ανοργάνωτοι μπροστά στα οργανωμένα συμφέροντα που λυμαίνονται το βουνό και τους επίσημους φορείς που αποφασίζουν για αυτό, και δεν υπάρχει καμιά άλλη αγωνιστική κινητοποίηση για την Πάρνηθα πέρα από εκείνη των αντιεξουσιαστών αγωνιστών της φύσης από την Πρωτοβουλία Αγώνα για τη Γη και την Ελευθερία.

Θα πρέπει να σημειώσουμε βέβαια για την ιστορία ότι ακόμα και αυτή η λεωφορειακή γραμμή για την εξυπηρέτηση της βιομηχανίας του τζόγου είχε δημιουργηθεί και το τέρμα της βρισκόταν μπροστά στην είσοδο του Καζίνου. Ωστόσο ήταν το μοναδικό δημόσιο και φθηνό μέσο για να ανέβει κανείς από την Αθήνα στην Πάρνηθα και αυτό χρησιμοποιούσαν για χρόνια φυσιολάτρες κάθε ηλικίας για να φθάσουν στην Αγ. Τριάδα -1.000 μέτρα πάνω από την πόλη-, από όπου ξεκινούσαν για να γνωρίσουν το μεγάλο δασωμένο βουνό και τις απειράριθμες κρυφές γωνιές του, όπως τη Γκούρα, το Μαυρόρεμα, το Παλιομήλεσι, το Ταμίλθι, το Ξεροβούνι κ.ά.

Να θυμίσουμε επίσης ότι μέχρι πριν λίγα χρόνια το λεωφορείο 714 ανέβαινε καθημερινά, πρωί και μεσημέρι, πάνω στο βουνό, μεταφέροντας πεζοπόρους που αποτελούσαν ένα είδος κοινότητας φίλων της Πάρνηθας. Ο ρυθμός όμως που ανανεωνόταν η κοινότητα των πεζοπόρων που διέτρεχαν την Πάρνηθα ήταν περιορισμένος μπροστά στον ιλιγγιώδη ρυθμό με τον οποίο αυξάνονταν αυτοί που τη λυμαίνονται. Στα μέσα της περασμένης δεκαετίας, σταμάτησε η καθημερινή άνοδος της γραμμής 714 στην Πάρνηθα και διατηρήθηκε μόνο για τα Σαββατοκύριακα, ημέρες που ανεβαίνουν οι περισσότεροι επισκέπτες του βουνού. Τις καθημερινές το λεωφορείο τερμάτιζε πλέον στον κάτω σταθμό του τελεφερίκ -στο Μετόχι-, οπότε οι επισκέπτες του βουνού ήταν υποχρεωμένοι να ανέβουν σε αυτό είτε από τα φαράγγια - της Χούνης, της Αγ. Τριάδας ή του Αγ. Γεωργίου - είτε με το τελεφερίκ περνώντας υποχρεωτικά μέσα από τις εγκαταστάσεις του Καζίνου στο Μαυροβούνι.

Σε αντίθεση βέβαια με τη συρρίκνωση του αριθμού των πεζοπόρων φυσιολατρών της Πάρνηθας ταυτόχρονα με τον περιορισμό της πρόσβασής τους στο βουνό, κατακόρυφη ήταν η αύξηση όλα αυτά τα χρόνια των φίλων του τζόγου που το κατέκλυζαν με τα ΙΧ, τα πούλμαν και το τελεφερίκ, καθώς και των “φυσιολατρών” με τα τζιπ και τα εντούρο που εισέβαλαν σε κάθε γωνιά του. Τον Ιούνη του 2007, η Πάρνηθα υπέστη μια ανυπολόγιστη καταστροφή από την πυρκαγιά που κατέκαψε μεγάλο μέρος των δυτικών και κεντρικών περιοχών της, πράγμα που περιόρισε την προσέλευση φυσιολατρών, αλλά σε τίποτα δεν χάλασε τη διάθεση των τζογαδόρων αλλά και των οδηγών 4Χ4 και των εντουράδων που πλημμυρίζουν το βουνό. Η Πάρνηθα φαίνεται σαν να τους ανήκει πια κι οι πεζοπόροι φυσιολάτρες που επιμένουν να την επισκέπτονται και να τη διασχίζουν δέχτηκαν ένα ακόμη πλήγμα με την πλήρη κατάργηση της αστικής συγκοινωνίας. Για όποιον δεν διαθέτει δικό του μέσον, η πρόσβαση στο βουνό είναι πια απαγορευμένη. Την ίδια στιγμή που το Καζίνο και διάφορες εταιρείες, κατασκευαστικές, κινητής τηλεφωνίας κ.ά. κάνουν ουσιαστικά ό,τι θέλουν, λεηλατώντας και καταστρέφοντας το βουνό.

Είναι γεγονός άλλωστε ότι την ώρα που καταργείται και το τελευταίο δρομολόγιο του αστικού λεωφορείου για την Πάρνηθα λόγω “περιορισμένης επιβατικής κίνησης”, το τελεφερίκ ανεβοκατεβάζει κόσμο στο Καζίνο όλο το 24ωρο, ενώ ασταμάτητα ανεβοκατεβαίνουν και τα πούλμαν γεμάτα από πελάτες του τζόγου. Το πάρκινγκ του καταφύγιου στο Μπάφι δεν φτάνει πια για να χωρέσει τα ΙΧ που ανεβαίνουν φέρνοντας "φυσιολάτρες" καταναλωτές, οι πλαγιές της Πάρνηθας, από το βουνό της Φυλής μέχρι το Κατσιμίδι και το Βροκόλι, αντηχούν από τα τζιπ και τα εντούρο, και στα δάση του Αγ. Μερκούριου και της Αγ. Τριάδας κάτω από το Μπελέτσι, όπως και στους Θρακομακεδόνες κάτω από το Φλαμπούρι, ξεφυτρώνουν όλο και περισσότερες βίλες.

Με λίγα λόγια, μας τα κλέβουν όλα, το βουνό, τις κορφές, τα δάση, τη φύση και την ελευθερία, για αυτό και δεν αρκεί να αγωνιζόμαστε μόνο στη δουλειά, στα σχολεία, τις γειτονιές και τους δρόμους της πόλης, αλλά ο αγώνας μας θα πρέπει να φθάνει μέχρι και εκεί πάνω, στην Πάρνηθα...

Δ. Α. Μέλος της Πρωτοβουλίας Αγώνα
 για τη Γη και την Ελευθερία

*