MAΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης νο 61, Νοέμβρης 2011

 Για τα γεγονότα της 48ωρης απεργίας στις 19 και 20 Οκτωβρίου

Η ολομέτωπη επίθεση του κράτους και των αφεντικών, που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, δεν στοχεύει απλώς στην οικονομική μας αφαίμαξη και την επιδείνωση των όρων επιβίωσής μας. Στοχεύει στο συνολικό και βίαιο μετασχηματισμό της κοινωνίας και στην υποταγή της στους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών. Σε αυτήν την κατεύθυνση, η ψήφιση του μνημονίου, του μεσοπρόθεσμου και του πολυνομοσχεδίου δεν δοκιμάζει απλώς τα όρια της αντοχής των καταπιεσμένων σε ό,τι αφορά την επιβίωσή μας. Δοκιμάζει τη θέληση και την αποφασιστικότητα της κοινωνίας να αντισταθεί στην επίθεση που δέχεται. Οι ημέρες των απεργιακών κινητοποιήσεων αποτελούν τη συμπυκνωμένη έκφραση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. Κατά τη διάρκειά τους συναντιούνται δυο αντικρουόμενοι κόσμοι. Ο κόσμος του αδιαμεσολάβητου αγώνα, της συλλογικής και αυτοοργανωμένης δράσης, που στόχο έχει την κοινωνική χειραφέτηση και απελευθέρωση, και ο κόσμος της διαμεσολάβησης και της ιεραρχίας που στοχεύει στη συνδιαλλαγή με το καθεστώς και στη χειραγώγηση της κοινωνικής οργής.

Την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου η μαζικότατη διαδήλωση εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων πανελλαδικά και η τεράστια συμμετοχή στην απεργία αποτέλεσαν ένα πρώτο σημαντικό μήνυμα. Απέδειξαν πως ένα μεγάλο κομμάτι των καταπιεσμένων όχι μόνο δεν αποδέχεται τους όρους σκλαβιάς που του επιφυλάσσουν οι κυρίαρχοι αλλά έχει και τη διάθεση να αγωνιστεί εναντίον τους. Στη χειραγώγηση αυτής της διάθεσης στοχεύουν η στάση της καθεστωτικής αριστεράς και η προπαγάνδα των media, που προσπαθούν να αποτρέψουν μια γενικευμένη έκρηξη. Η προπαγάνδα απαξίωσης και συκοφάντησης της κοινωνικής αντι-βίας στοχεύει στην πολιτική και κοινωνική αναχαίτιση των αναρχικών και όσων επιλέγουν το δρόμο της σύγκρουσης απέναντι στη βία του κράτους και των αφεντικών. Στοχεύει στην αποτροπή της διάχυσης των ριζοσπαστικών προταγμάτων και πρακτικών, και στον εγκλωβισμό του αγώνα μέσα στα όρια που θέτει η εξουσία. Οι πάσης φύσεως ηγετίσκοι των ρεφορμιστικών σχηματισμών θέλουν να επιβληθούν στο κίνημα, ως επίσημοι εκφραστές και ιδιοκτήτες του, προκειμένου να το περιχαρακώσουν. Θέλουν να μετατρέψουν τον αγώνα ενάντια στην όξυνση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης σε ψήφους για τις επερχόμενες εκλογικές τους φιέστες, προστατεύοντας ταυτόχρονα τη συστημική ομαλότητα.

Σε αυτό το πλαίσιο, την Πέμπτη 20 Οκτωβρίου, η ηγεσία του ΚΚΕ, έχοντας προσυνεννοηθεί με τους κρατικούς μηχανισμούς, εγκατέλειψε τις ιδιόκτητες παρελάσεις κι αποφάσισε να περιφρουρήσει -κι όχι να περικυκλώσει, όπως διατείνονταν τις προηγούμενες ημέρες- το κοινοβούλιο κατά τη διάρκεια ψήφισης του πολυνομοσχεδίου. Η απόφαση αυτή αποτελεί κίνηση ελέγχου κι οριοθέτησης των διαδηλωτών και καταστολής όσων δεν υποτάσσονται. Απέναντι στο ορμητικό ποτάμι του κοινωνικού-ταξικού κινήματος, που υπό ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να ανατρέψει τα πάντα, το ΚΚΕ επέλεξε το ρόλο του κυματοθραύστη για μια ακόμη φορά. Λειτουργώντας ως ανεπίσημος, εσωτερικός κατασταλτικός μηχανισμός, το ΚΚΕ, με όχημα το ΠΑΜΕ, επιχείρησε να επιβάλει την ηγεμονία του στους δρόμους, να προκαθορίσει την έκταση και το περιεχόμενο των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων, φέρνοντάς τες στα μέτρα του. Η επιλογή της συγκρότησης αλυσίδων από τα ΚΝΑΤ, στραμμένες προς την υπόλοιπη διαδήλωση, υποκαθιστώντας τα ΜΑΤ και προστατεύοντας τη Βουλή, ήταν μια επιλογή εχθρική απέναντι στον κόσμο που αντιστέκεται στην εξαθλίωση της ζωής του. Ευθύνη του μηχανισμού του ΚΚΕ ήταν και η σύγκρουση που ακολούθησε, καθώς ανέλαβε την περιφρούρηση του κοινοβουλίου απέναντι σε μια κοινωνία που υποφέρει από τους νόμους και τα διατάγματα που ψηφίζονται εκεί. Αναρχικοί, αριστεροί, ανένταχτοι και νεολαίοι αρνήθηκαν έμπρακτα την ηγεμονία ενός πυλώνα του συστήματος, των επίδοξων δικτατόρων του προλεταριάτου, και συγκρούστηκαν με την καθεστωτική συμπαράταξη που περιφρουρούσε το κοινοβούλιο και την αστική νομιμότητα, τόσο μέσω των κρανοφόρων και ροπαλοφόρων του ΠΑΜΕ όσο και μέσα από την προπαγάνδα σύσσωμης της καθεστωτικής αριστεράς (εντός κι εκτός κοινοβουλίου) μετά τα γεγονότα. Οι κρανοφόροι και παλουκοφόροι των ΚΝΑΤ απαγόρευσαν εξαρχής σε όποιον δεν ήταν μέλος του κόμματος να προσεγγίσει τη Βουλή και τη λεωφόρο Αμαλίας, επιτέθηκαν στους διαδηλωτές με ξύλα και πέτρες, πέταξαν άτομο μεγάλης ηλικίας από ύψος 5 μέτρων στην πλατεία Συντάγματος, τραμπούκισαν και ξυλοκόπησαν κόσμο.

Κατά τη διάρκεια της συγκέντρωσης, πέθανε ο εργάτης, συνδικαλιστής Δημήτρης Κοτζαρίδης. Αποδεδειγμένα ο θάνατός του δεν σχετίζεται με τις συγκρούσεις. Βρέθηκε στη συγκέντρωση μαζί με χιλιάδες κόσμου στις 20 Οκτώβρη παλεύοντας κι αυτός για έναν καλύτερο κόσμο. Ως άνεργοι, εργαζόμενοι, νεολαίοι, απεργοί, τιμούμε τη μνήμη του Δημήτρη Κοτζαρίδη. Θεωρούμε αχαρακτήριστη την προσπάθεια του ΚΚΕ να καπηλευτεί το θάνατό του ώστε να λασπολογήσει και να συκοφαντήσει τους αγωνιζόμενους ανθρώπους.

Μέσα από τον αυθορμητισμό και τη μαχητικότητα εκατοντάδων αγωνιστών που φώναξαν «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, αυτοί θα σε προδώσουν στη Βάρκιζα και πάλι» και «Αυτοί, αυτοί φυλάνε τη Βουλή» έσπασε στην πράξη η προσπάθεια των σταλινίσκων του ΚΚΕ να αναγορευτούν σε μονοκράτορες του κινήματος. Μέσα από τη σκληρή σύγκρουση αποτράπηκε η ηγεμονία ενός καθεστωτικού κόμματος στο δρόμο, η επιβολή ενός ιδεολογικού πλαισίου ελεγχόμενης διαμαρτυρίας και αναδείχθηκε, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο, ο αντεπαναστατικός ρόλος του στους κοινωνικούς αγώνες.

Η μάχη αυτή συνεχίζεται καθημερινά στους δρόμους, στα σχολεία και τις σχολές, στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, με διακύβευμα την επαναστατική εξέλιξη των κοινωνικών και ταξικών κινημάτων και την μη παράδοσή τους στις ηγεσίες αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων. Οι επίδοξοι ηγετίσκοι των κινημάτων από το Σύριζα και την Ανταρσύα μέχρι τη συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών οργανώσεων το γνωρίζουν καλά αυτό, γι’ αυτό έσπευσαν να συνταχθούν πίσω από το ΚΚΕ και να κατασυκοφαντήσουν τους αναρχικούς και όσους στάθηκαν απέναντί του, προσβλέποντας στη δημιουργία ενός νέου ενδοσυστημικού πόλου εξουσίας. Συνηθισμένοι στις καρπαζιές από τη μητέρα των οργανώσεων της αριστεράς, οι ψοφοδεείς οπορτουνιστές συκοφάντησαν με ευκολία τους αγωνιζόμενους που συγκρούστηκαν με τα ΚΝΑΤ και τις δυνάμεις των ΜΑΤ στη συνέχεια. Μια στάση που φανερώνει το φόβο τους μπροστά στο διογκούμενο ρεύμα της συνολικής αμφισβήτησης του οικονομικού και πολιτικού συστήματος που κερδίζει διαρκώς έδαφος κοινωνικά, μπροστά στις εκατοντάδες των αγωνιστών που δεν μπορούν να ελέγξουν και να χειραγωγήσουν, και αντιπροσωπεύουν προοπτικά τον μεγαλύτερο κίνδυνο για το σύστημα και τους στυλοβάτες του.

Αναγνωρίζουμε ωστόσο ως βασικό έλλειμμα του αγώνα των από τα κάτω, απέναντι στους κρατικούς μηχανισμούς και τους αριστερούς συμπαραστάτες του, την έλλειψη συλλογικοποίησης και οργάνωσης. Ένα έλλειμμα που πρώτα και κύρια εμποδίζει την ενδυνάμωση του αγώνα για την κοινωνική επανάσταση και αποτελεί τροχοπέδη για τη συγκρότησή μας ως ένα ισχυρό κίνημα που θα θέσει με ρεαλιστικούς όρους το ζήτημα της ανατροπής της κρατικής και καπιταλιστικής δικτατορίας, το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης.

Ως Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση αγωνιζόμαστε και για την πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του αναρχικού - αντιεξουσιαστικού κινήματος. Με στόχο την απεύθυνση σε όσο το δυνατόν περισσότερους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους ανθρώπους, διατεθειμένους να αγωνιστούν ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, επιλέγουμε την οργανωμένη παρουσία μας με μπλοκ σε όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Παραμένουμε σταθεροί στην πάγια αναρχική θέση: «ο σκοπός μας είναι αδιαχώριστος από τα μέσα πάλης και αγώνα». Στην κοινωνική και ταξική σύγκρουση, χρησιμοποιούνται μέσα τα οποία χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής -ακόμη κι όταν αυτό γίνεται με αποτρεπτικό κι αμυντικό σκοπό, όπως έγινε κατά βάση στις 20/10- κι εμπεριέχουν μεγάλη πολιτική και προσωπική ευθύνη, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος εκφυλισμού της κοινωνικής αντι-βίας σε αντικοινωνική βία, με απρόβλεπτες και τραγικές συνέπειες για τον αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Η συνέχιση και η ποιοτική αναβάθμιση του αγώνα με τη συμμετοχή στα σωματεία βάσης στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές αντιιεραρχικές συνελεύσεις στις γειτονιές καθώς και στις πολιτικές συλλογικότητες του αγώνα σημαίνει την ενίσχυση των θέσεων και των μετώπων μάχης απέναντι στο καθεστώς και στις εφεδρείες του. Η δημιουργία αυτοοργανωμένων δομών αγώνα σε κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό επίπεδο, η σύνδεση και η επικοινωνία των αντιστάσεων από τα κάτω ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή του εξουσιαστικού οικοδομήματος, για την κοινωνική χειραφέτηση. Η κοινωνική απελευθέρωση θα είναι έργο της ίδιας της κοινωνίας και όχι κάποιων αυτόκλητων αρχηγών, κομματαρχών και λοιπών σωτήρων που θα αναλάβουν ρόλο καθοδηγητή και ηγεμόνα. Μόνο έτσι μπορούμε πραγματικά να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και να χτίσουμε μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και σκλάβους, χωρίς πλούσιους και φτωχούς, χωρίς αρχηγούς και υπηκόους. Μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Για την Κοινωνική και Ταξική αντεπίθεση

Για την Κοινωνική Επανάσταση

Για την Αναρχία και τον Κομμουνισμό

Συνέλευση Αναρχικών για την Κοινωνική Αυτοδιεύθυνση

*