Στις 13/1/98 το ελληνικό κράτος συνέλαβε τον αναρχικό Νίκο Μαζιώτη με την κατηγορία της τοποθέτησης βόμβας στο υπουργείο βιομηχανίας και ανάπτυξης στις 6/12/97. Ο σύντροφός μας, μέσα από τη φυλακή, ανέλαβε την ευθύνη της τοποθέτησης βόμβας ως ένδειξη αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων του Στρυμονικού. Κατά τη διάρκεια της δίχρονης αιχμαλωσίας του αναπτύχθηκε ένα δυναμικό κίνημα αλληλεγγύης, με ποικίλες μορφές δράσης, που κορυφώθηκε με τη δίκη του. Οι παρεμβάσεις των συντρόφων του με πανώ, προκηρύξεις και βροντερά συνθήματα, έξω από το δικαστήριο, καθώς και αυτών που κατέθεσαν μέσα στη δίκη, κατέδειξαν πως η καταστολή απαντιέται με την αλληλεγγύη των αγωνιστών, την εξάπλωση και την παγκοσμιοποίηση του αγώνα. Τελικά το ελληνικό κράτος καταδίκασε τον Ν. Μαζιώτη σε 15 χρόνια φυλάκισης τόσο για τον παραδειγματισμό του ίδιου, όσο και για την τρομοκράτηση των συντρόφων του και ευρύτερα όσων αντιστέκονται.

Στις 19 Νοέμβρη, και μετά την επίθεση που εξαπέλυσαν αναρχικοί σε σύμβολα του πλούτου και του κράτους στο κέντρο της Αθήνας, συνελήφθησαν 40 διαδηλωτές και προφυλακίστηκαν τρεις νεολαίοι, οι οποίοι δεν ανήκαν σε καμία κομματική οργάνωση. Δύο από αυτούς, ο Δ. Μαυροειδής και ο Σ. Αναστασιάδης κρατούνται ακόμα. Όπως στην Αθήνα, έτσι και στο Σηάτλ και το Λονδίνο, το κράτος ενεργοποίησε τους μηχανισμούς του (μπάτσους, εθνοφρουρά, δικαστές) για να καταστείλει τις βίαιες εξεγέρσεις κατά τη διάρκεια της συνδιάσκεψης του ΠΟΕ. Η καταστολή των αγώνων αυτών δεν είναι παρά η επιθυμία του κράτους να απαλλαγεί από τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία της κοινωνίας, τον εσωτερικό εχθρό που αντιστέκεται στην επιβολή και τα σχέδιά του.

Οι έντονες πιέσεις του κράτους των ΗΠΑ προς το ελληνικό για την παραγωγή "αντιτρομoκρατικού" έργου αποφέρουν τη σύλληψη του Αβραάμ Λεσπέρογλου. Το ελληνικό κράτος κάνει ένα μικρό βήμα προς την ανασυγκρότηση μιας συνολικής "αντιτρομοκρατικής" πολιτικής στα πρότυπα της Ιταλίας ή της Γερμανίας. Οι θεαματικές συλλήψεις καθώς και η ακατάσχετη φλυαρία περί τρομοκρατίας που ακολουθεί, δεν είναι παρά μία επίδειξη ισχύος του κράτους με στόχο να εξασφαλίσει την κοινωνική συναίνεση για τα επόμενα βήματά του.

Μέσα από τα γεγονότα της αντίστασης, όπως η τοποθέτηση βόμβας στο υπουργείο βιομηχανίας, όσα μεσολάβησαν από τη σύλληψη του Ν. Μαζιώτη μέχρι και τις πρόσφατες εξεγέρσεις στην Αθήνα, στο Λονδίνο και το Σηάτλ, καταδεικνύεται πως οι φαινομενικά αποσπασματικές στιγμές του καθημερινού κοινωνικού πολέμου, τελικά, συνδέονται, αλληλοεμπνέονται και αλληλοτροφοδοτούνται. Η υπόθεση του Ν. Μαζιώτη αναδεικνύει την αλληλεγγύη των αγωνιστών ως την πεμπτουσία του αγώνα, το βασικό συστατικό για τη διεξαγωγή του, πόσο μάλλον και για τη νίκη του. Οι αναρχικοί έχοντας βαθιά ριζωμένη μέσα μας αυτήν την πεποίθηση, συνεχίζουμε τον αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο, σε κάθε πτυχή του, μη λησμονώντας τους αιχμαλώτους του αγώνα αυτού.