MAΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης νο 57, Σεπτέμβρης 2010

Ενάντια στις αυτοδιοικητικές αυταπάτες
Καμιά συμμετοχή στις δημοτικές εκλογές
Αποχή και αυτοοργάνωση!

“Κορωνίδα” των μεταρρυθμίσεών της κυβέρνησής του χαρακτήρισε ο Γ. Παπανδρέου τη διοικητική μεταρρύθμιση με την ονομασία “Καλλικράτης” η οποία και αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της νέας αρχιτεκτονικής του κράτους.

Στόχος της είναι η αναδιάρθρωση του αυτοδιοικητικού χάρτη με τη συγκεντροποίηση της τοπικής εξουσίας σε 325 μεγάλους δήμους, η οποία μέχρι πρόσφατα επιμεριζόταν σε ένα πλήθος μικρών και μεγάλων δήμων και κοινοτήτων. Προς αυτή την κατεύθυνση άλλωστε είχε προηγηθεί του “Καλλικράτη” η μεταρρύθμιση με την ονομασία “Καποδίστριας”, όπου περισσότεροι από 11.000 δήμοι και κοινότητες είχαν περιοριστεί σε 1.034.

Πρόκειται για δραστικές αναδιαρθρώσεις έτσι ώστε να διαμορφωθούν οι απαραίτητες συνθήκες για τον μέγιστο πολιτικό έλεγχο του πληθυσμού, στο όνομα της αυτοδιοίκησής του, καθώς και τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση κεφαλαίου με την εξαφάνιση και συγχώνευση χιλιάδων μικρών κοινοτήτων μέσα σε τρεις εκατοντάδες μεγάλες πολιτικές και οικονομικές οντότητες.

Να σημειωθεί επιπλέον ότι αυτή η ριζική διοικητική αναδιάρθρωση είναι συστατικό στοιχείο της ευρύτερης αναδιάρθρωσης του κράτους και της οικονομίας, και συνοδεύεται από τη γενικευμένη εκχώρηση σε επιχειρηματίες των δημόσιων οργανισμών, πόρων και αγαθών καθώς επίσης των κοινωφελών υπηρεσιών.

Καμιά αντίσταση σε αυτή τη σαρωτική αναδιάρθρωση δεν μπορεί να γίνει μέσα από συναινετικές διαδικασίες και τη συμμετοχή σε αυτήν, αλλά μόνον με την καθολική απόρριψη και αναμέτρηση μαζί της, την άρνηση συμμετοχής στην απάτη των εκλογών, με την εξωθεσμική κι αντιθεσμική αυτοοργάνωση των ανθρώπων σε επιτροπές, συλλογικότητες και συνελεύσεις στις γειτονιές των πόλεων και τα χωριά.

Η αντίσταση δεν βρίσκεται στη διεκδίκηση της διαμεσολάβησης κι αντιπροσώπευσης των πολιτών, των αντιστάσεων και των κοινωνικών προβλημάτων στους θεσμούς, αλλά στην προώθηση της αυτοοργάνωσης των αγώνων από τα κάτω και της ολόπλευρης, δημιουργικής και ισότιμης συμμετοχής των αγωνιζόμενων με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες.

Δεν υπάρχει οποιαδήποτε διέξοδος μέσα από το πολιτικό σύστημα και τις προσπάθειες εκσυγχρονισμού του, και ο αγώνας για την καταστροφή του περνά μέσα από την άρνηση και τη σύγκρουση μαζί του, κι όχι μέσα από τη συμμετοχή στις διαδικασίες του και την επιβεβαίωσή του.

Μιλώντας ειδικότερα για συνέπειες αυτής της διοικητικής αναδιάρθρωσης πάνω στις μικρότερες κοινότητες, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι σημαίνει την παραπέρα περιθωριοποίηση, ερήμωση και εξαφάνισή τους προς όφελος της επιβεβλημένης συγκεντροποίησης του πληθυσμού σε μεγαλύτερα αστεακά σύνολα για την ανάπτυξη οικονομίας κλίμακας.

Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε ότι, αν σε μια προηγούμενη φάση όπου σπέρματα της τοπικής εξουσίας επιμερίζονταν σε ένα πλήθος κοινοτήτων ήταν δυνατή σε ορισμένες περιπτώσεις η εκπροσώπηση των τοπικών αντιστάσεων μέσα και από αυτοδιοικητικούς θεσμούς, αυτό δεν θα ισχύει πλέον. Απέναντι στα φράγματα, τους ΧΥΤΑ, τα αιολικά “πάρκα” και άλλες μορφές λεηλασίας των τόπων τους, οι μικρές κοινότητες είναι πλέον εντελώς αποδυναμωμένες, περιθωριοποιημένες και απορροφημένες σε υπερτοπικές δομές εξουσίας όπου δεν αντιπροσωπεύουν παρά ασήμαντα κι αμελητέα μεγέθη.

Άλλωστε, με τη νέα αναδιαρθρωμένη μορφή της, η λεγόμενη τοπική αυτοδιοίκηση η οποία γίνεται ακόμα πιο συγκεντρωτική είναι προσβάσιμη μόνο για απολύτως εξαρτημένους κι εγκάθετους από τους κομματικούς μηχανισμούς που μπορούν να σχηματίσουν τις απαιτούμενες λίστες υποψηφίων.

Τα παραδείγματα είναι ήδη πολλά εκεί όπου οι μικρές τοπικές κοινωνίες υφίστανται τις επιβουλές της κεντρικής εξουσίας και τις επελάσεις του κεφάλαιου με τη συναίνεση και τη συνεργασία των κομματικών παραγόντων στις καποδιστριακές δομές της τοπικής εξουσίας. Και αύριο πλήθος από κοινότητες και χωριά θα σβήσουν οριστικά από το χάρτη ή θα γίνουν απλά εξαρτήματα μεγάλων δήμων σε μια νέα ιεραρχική δομή ανάπτυξης των τοπικών κοινωνιών στο χώρο.

Το μέλλον όμως των τοπικών κοινωνιών δεν βρίσκεται στην απορρόφησή τους ως εξαρτήματα σε διαρκώς εκσυγχρονιζόμενα συστήματα περιφερειακής εξουσίας και οικονομίας κλίμακας, αλλά στον αγώνα για τον ελευθεριακό κοινοτισμό και τον φεντεραλισμό για την ισότιμη, αμοιβαία κι αλληλέγγυα συνεργασία των τοπικών κοινοτήτων. Όσο για τα μητροπολιτικά κέντρα, όπως η Αθήνα, που αποτελούν γιγαντιαία πεδία ελέγχου και εκμετάλλευσης, είναι προορισμένα να γίνουν πεδία εκρήξεων μητροπολιτικής βίας ή ανάπτυξης της κοινωνικής-ταξικής πάλης μέχρι τη διάλυσή τους μαζί με το κράτος και το κεφάλαιο που τα γέννησε.

Μιλώντας τέλος για τη συγκυρία όπου διεξάγονται οι εκλογές του Νοέμβρη για την αυτοδιοίκηση, είναι φανερό ότι θα γίνουν στο τοπίο της επιβολής των νέων μέτρων που προβλέπονται από το “μνημόνιο συνεργασίας” του ελληνικού κράτους με την “τρόικα” (ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ) για τη συνολική αναδιάρθρωση και τον κοινωνικό μετασχηματισμό, με τη διάλυση των μέχρι τώρα υπαρχόντων στοιχειωδών κοινωνικών και εργασιακών εγγυήσεων, το βάθεμα και το πλάτιασμα των κοινωνικών και ταξικών ανισοτήτων κι αποκλεισμών. Κάτω από αυτές τις νέες συνθήκες, η ανάγκη αλλά και η δυνατότητα για εμβάθυνση και διεύρυνση του αντισυναινετικού, αντικαπιταλιστικού αγώνα σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής ζωής γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη.

Η δική μας προοπτική έχει ως ορίζοντα την καθολική ανατροπή του πολιτικο-οικονομικού συστήματος και τη δημιουργία μιας νέας αντιεξουσιαστικής κοινωνίας. Και αν σήμερα φαντάζει ουτοπική, ο αγώνας για αυτήν είναι πάντα εφικτός κι αποτελεί τη μοναδική απάντηση κι εναλλακτική λύση στη σύγχρονη τυραννία του κράτους και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Α.Δ.

*