MAΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης νο 57, Σεπτέμβρης 2010

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΚΥΚΛΩΣΑΝ ΤΟ ΑΛΦΑ

“Να σταθούμε ψηλότερα από τον εαυτό μας”

Με συγκίνηση διαβάσαμε το βιβλίο “Οι άνθρωποι που κύκλωσαν το άλφα. Η ιστορία του ισπανικού ελευθεριακού κινήματος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας”, γραμμένο από τον σύντροφο Κ. Φλώρο και προλογιζόμενο από τον φυλακισμένο αναρχικό Γ. Δημητράκη. Ένα βιβλίο το οποίο βασίζεται σε μια μοναδική έρευνα για μια άγνωστη ιστορική περίοδο, ακολουθώντας τη διαδρομή του ελευθεριακού αγώνα στα χρόνια της φρανκικής δικτατορίας μέσα από τα ίχνη που άφησαν ένα πλήθος από γνωστούς και κυρίως άγνωστους αναρχικούς αγωνιστές. Ίχνη που είναι άλλες φορές διακριτά και ξεκάθαρα, κι άλλοτε δυσδιάκριτα και χαμένα στο διάβα του χρόνου, τις συσκοτίσεις εξουσιαστών ιστορικών και την ηθελημένη σιωπή του συνωμοτικού αντιφασιστικού αγώνα.

Το βιβλίο καταγράφει μια πραγματική εποποιία συντρόφων που αγωνίστηκαν με σθένος, με αξιοπρέπεια κι αυταπάρνηση μέσα στον τρόμο και το αίμα της φασιστικής δικτατορίας, αλλά και τα λάθη και τις έριδες στο εσωτερικό του κινήματος. Σε κάθε περίπτωση πάντως, όσο μας ενέπνευσαν οι αγώνες πριν και κατά τη διάρκεια της επανάστασης και του αντιφασιστικού αγώνα το 1936-39, τόσο, κι ακόμα περισσότερο ορισμένες φορές μας, εμπνέουν οι αγώνες που ακολούθησαν την ήττα και την επιβολή της φρανκικής τυραννίας. Το βιβλίο είναι όντως συγκλονιστικό μιλώντας για τα υψηλά ιδανικά και τις αξίες του αναρχικού αγώνα για ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία και αλληλεγγύη, που η υπεράσπισή τους κόστισε το θάνατο, τα βασανιστήρια και τη φυλακή για εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές. Και είναι επιπλέον και βαθύτατα διδακτικό, γιατί δείχνει πως παρά την ήττα τους στον εμφύλιο οι ισπανοί αναρχικοί κατάφεραν με το πάθος, τις πρωτοβουλίες και τις άοκνες προσπάθειές τους να μεταλαμπαδεύσουν τη φωτιά, τα προτάγματα και τις εμπειρίες του επαναστατικού κοινωνικού και ταξικού αγώνα πολύ πέρα από τα όρια της Ιβηρικής χερσονήσου.

Το βιβλίο κυκλοφορεί χωρίς αντίτιμο σε καταλήψεις και πολιτικούς χώρους, και τα έσοδα από τις εθελούσιες συντροφικές συνεισφορές θα διατεθούν για την κάλυψη αναγκών φυλακισμένων αγωνιστών.

Αντιγράφουμε από το οπισθόφυλλο της έκδοσης:

“H βασικότερη συνθήκη για την ομαλή μετάβαση του ισπανικού κράτους από μια αιματοβαμμένη 38χρονη δικτατορία σε μια μοντέρνα καπιταλιστική δημοκρατία ήταν η επίτευξη μιας διευρυμένης συναίνεσης για τη διαγραφή του παρελθόντος. Ένα μέρος αυτού του παρελθόντος, αυτό που περιλαμβάνει τη διαδρομή των αναρχικών και ελευθεριακών μέσα στο φρανκικό σφαγείο, ιχνηλατείται σε αυτήν εδώ την έρευνα.

Η προσφορά των ισπανών στο αναρχικό κίνημα δεν τελείωσε ούτε με τον εμφύλιο ούτε με τις μέρες του Μάη του ‘37 στη Βαρκελώνη. Όσο κι αν η ισπανική Μετάβαση -με τη σύμφωνη γνώμη αριστερών έως ακροδεξιών, συνδικαλιστών και αφεντικών- προσπάθησε να θάψει μια ιστορία αγώνων και θυσιών που τόλμησε επανειλημμένα το ακατόρθωτο, τα ίχνη του περάσματος των ισπανών συντρόφων αντιστέκονται ακόμα στο χρόνο. Κάποια ίχνη επιβιώνουν με δυναμισμό στο αναρχικό κίνημα: Η αναγέννηση της διεθνιστικής αλληλεγγύης μετά τη δεκαετία του ‘60, οι παρακαταθήκες του επαναστατικού συνδικαλισμού που συνδιαλέγεται με το κοινωνικό κίνημα, οι θεωρίες του αντάρτικου πόλης, η ενεργητική αλληλεγγύη ως απάντηση στην καταστολή, μέχρι και το ίδιο το παγκόσμιο σύμβολο των αναρχικών, το άλφα σε κύκλο, είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τους ισπανούς αναρχικούς.

Κάποια άλλα ίχνη αντιστέκονται βουβά, μάρτυρες συλλογικών και προσωπικών διαδρομών ανθρώπων που δε δίστασαν να κάνουν την ουσιώδη υπέρβαση: Να σταθούν ψηλότερα από τον εαυτό τους. Ίχνη, όπως σκουριασμένες ταμπέλες στο πλάι επαρχιακών οδών που σηματοδοτούν ομαδικούς τάφους. Ιβηρικά ονόματα σε στατιστικές ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η ερειπωμένη αγροικία Μας Κλάρα. Το νταμάρι -ομαδικός τάφος για τους άθεους αγωνιστές- στο νεκροταφείο της Βαρκελώνης. Η πλάκα στο πεζοδρόμιο απέναντι από το φρενοκομείο του Σαν Αντρές που υπενθυμίζει το σημείο που δολοφονήθηκε ο Χοσέ Λιουίς Φασερίας.

Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να προσθέσει γνώσεις και επιχειρήματα στους προβληματισμούς και τους σχεδιασμούς μας για την κοινωνική απελευθέρωση. Είναι, όμως, και μια τιμητική αναφορά -χωρίς διάθεση ηρωοποίησης- στους αμέτρητους συντρόφους και συντρόφισσες που συνέθεσαν με τις προσωπικές τους διαδρομές την ιστορία αυτών των χρόνων”.

Μ.Σ.

*