MAΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης νο 55, Απρίλης 2010

[Σχόλια και Άλλα]

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

Έφυγε από τη ζωή στις 21/11/09 ο τούρκος πολιτικός πρόσφυγας Mαχμούτ Μπολούκ, γνωστότερος ως “Όουζ”. Ήταν 52 ετών. Η σορός του μεταφέρθηκε στη Τουρκία απ΄όπου ο Όουζ είχε διαφύγει καταδιωκόμενος για την πολιτική του δράση. Σε πολιτικό μνημόσυνο που έγινε στο Πάρκο της Ναυαρίνου συγκεντρώθηκαν και μίλησαν για αυτόν φίλοι και σύντροφοί του.

Ανάμεσά τους ήταν και ο αγωνιστής Ουρέμ Φαρούκ, γνωστότερος ως “Χασάν”, πολιτικός πρόσφυγας επίσης από την Τουρκία από την οποία ήρθε κάποτε κολυμπώντας στον Έβρο, κυνηγημένος από τη χούντα του Εβρέν. Ο Χασάν έφυγε κι αυτός από τη ζωή στα 52 χρόνια του, στις 17 Φεβρουαρίου 2010. Ήταν μια από τις ευγενικότερες και πιο αγαπητές μορφές αγωνιστών στα Εξάρχεια. Άφησε πίσω του τρία παιδιά και πάρα πολλούς φίλους.

Την ίδια μέρα, στις 17 Φλεβάρη, έφυγε από τη ζωή και ο Μάκης Aδ., φίλος, σύντροφος και συνάδελφος στο μεροκάματο. Ήταν μόλις 35 χρόνων. Αντίο φίλε...

Στις 10 Μάρτη 2010 δολοφονήθηκε χτυπημένος πισώπλατα σε μια ένοπλη συμπλοκή με αστυνομικούς σε ένα δρομάκι της Δάφνης ο αναρχικός αγωνιστής Λάμπρος Φούντας. Ήταν 35 χρονών, ένας ευγενής άνθρωπος κι αληθινός σύντροφος με αδιάλειπτη παρουσία στην πρώτη γραμμή του αγώνα, από μαθητής λυκείου στις αρχές της δεκαετίας του 1990, σε συνελεύσεις και εκδηλώσεις, σε διαδηλώσεις, συγκρούσεις και οδοφράγματα στους δρόμους...

Πολλές εκατοντάδες σύντροφοι και συντρόφισσες συγκεντρώθηκαν και πορεύτηκαν στις 20 Μάρτη 2010 στον τόπο όπου δολοφονήθηκε ο Λάμπρος και πολλοί επίσης συγκεντρώθηκαν για τον ύστατο αποχαιρετισμό του την επομένη στο χωριό Κεφαλόβρυσο Αγρινίου όπου ετάφη. Αθάνατος!
“Ο Λάμπρος Φούντας ήταν ένας από εμάς / η μνήμη του θα ζήσει στους αγώνες μας”!

Από την έκρηξη μιας βόμβας για την οποία κανείς δεν ανέλαβε την ευθύνη, σκοτώθηκε στις 28 Μάρτη στα Πατήσια ο 15χρονος Χαμιντουλάν Νατζαφί, προσφυγόπουλο από το Αφγανιστάν, ενώ πλάι του τραυματίστηκαν η μητέρα του και η 11χρονη αδελφή του η οποία έχασε την όρασή της. Ήταν κι αυτός, κι ας μην τον γνωρίζαμε, δικό μας παιδί... Και όπως είπε ο πατέρας του αποχαιρετώντας τον «ο θάνατος του Χαμί πρέπει να γίνει η αφορμή για να ακουστεί η φωνή των εκατομμυρίων προσφύγων»...

*