Πέθανε στη Θεσσαλονίκη, την Παρασκευή 4 Γενάρη 2008, κλείνοντας έναν αιώνα ζωής και αγώνα, ο Γιάννης Ταμτάκος.

Μπήκε στην βιοπάλη από παιδάκι πουλώντας κουλούρια και κάνοντας τον λούστρο. Το 1919, σε ηλικία 11 χρόνων πρωτοπήγε σε μια εργατική συγκέντρωση για την Πρωτομαγιά στην Ευαγγελίστρια της Θεσσαλονίκης.

Από τα εφηβικά του χρόνια εντάχθηκε στο εργατικό κίνημα, στο σωματείο των τσαγκαράδων. Από το 1924 εντάχθηκε στην κίνηση των αρχειομαρξιστών και δέκα χρόνια αργότερα στην τροτσκιστική ομάδα (OKΔE) του Παντελή Πουλιόπουλου.

Πήρε μέρος σ’ όλους τους απεργιακούς αγώνες σαν τσαγκάρης με την ιδιότητα του εκλεγμένου συμβούλου και σαν γραμματέας του σωματείου των υποδηματεργατών Θεσσαλονίκης.

Συμμετείχε στα γεγονότα του 1931 στη Θεσσαλονίκη και στις συμπλοκές στο Σιντριβάνι πυροβολήθηκε από αστυνομικό στο μάγουλο.

Ήταν πρωτεργάτης στην εργατική εξέγερση το Μάη του 1936 στη Θεσσαλονίκη που πυροδοτείται από τη μεγάλη απεργία των καπνεργατών, ζει μαζί με τους χιλιάδες εξεγερμένους την κατάπνιξή της και την προδοσία των σταλινικών.

Κατηγορήθηκε για τα γεγονότα του 1936 ως πρωτεργάτης μαζί με άλλους 52 εργάτες. Στάλθηκε εξορία και φυλακή βάσει του ιδιώνυμου, και κρατήθηκε για αρκετά χρόνια (1937-1942) στη Γαύδο και στην Ακροναυπλία.

Μετά τη γερμανική επίθεση το 1941 φεύγοντας η ελληνική κυβέρνηση για τη Μέση Ανατολή, παρέδωσε τους φυλακισμένους κι εξόριστους κομμουνιστές στα κατοχικά στρατεύματα που τους χρησιμοποίησαν ως ομήρους. Πολλοί απ’ αυτούς εκτελέστηκαν στο σκοπευτήριο της Καισαριανής και στο Νεζερό της Λάρισας. Ο Ταμτάκος κατάφερε κι απέδρασε από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Εκεί είχε γνωρίσει τους περισσότερους απ’ τους τουφεκισθέντες στην Καισαριανή και θα ήταν ένας από αυτούς αν δεν δραπέτευε.

Κατά τη διάρκεια της κράτησής του, και ειδικότερα το 1941 όταν μεταφέρθηκε από τη Γαύδο στο Τμήμα Μεταγωγών του Πειραιά, αποχώρησε από την ομάδα του Πουλιόπουλου και συνδέθηκε με την ομάδα του Αγι Στίνα (Σπύρου Πρίφτη) τον οποίο είχε γνωρίσει το 1932. Με την ομάδα των ντεφαιτιστών του Στίνα (ΚΔΕΕ), κι ακολουθώντας μια επαναστατική, διεθνιστική, αντιπολεμική γραμμή, ο Ταμτάκος αγωνίστηκε στα χρόνια του β΄ παγκόσμιου πολέμου και της κατοχής όχι μόνο ενάντια στο φασισμό αλλά κι ενάντια στο σταλινισμό και το σωβινισμό.

Για τη στάση τους αυτή και την ακλόνητη πίστη τους στο σοσιαλισμό, το διεθνισμό και την επανάσταση, τα μέλη της ομάδας θα κυνηγηθούν τόσο από τους γερμανούς και τους συνεργάτες τους όσο και από τους σταλινικούς εκτελεστές της ΟΠΛΑ που σκότωναν όσους από τους αντιπάλους του Κομμουνιστικού Κόμματος έπεφταν στα χέρια τους, όπως τον σύντροφο του Ταμτάκου Δημοσθένη Βουρσούκη, δραπέτη της Ακροναυπλίας.

Μετά τον πόλεμο, το 1947, οι θέσεις του τον οδήγησαν στην οριστική απομάκρυνσή του από τον τροτσκισμό.

Το 1951 έφυγε για να εργαστεί στην Αυστραλία, από όπου επέστρεψε οριστικά το 1966 διατηρώντας πάντα τη φιλία και τις σχέσεις του με τους παλιούς του συντρόφους, Αγι Στίνα, Κορνήλιο Καστοριάδη κ.α. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 συνδέθηκε με τον αντιεξουσιαστικό χώρο της Θεσσαλονίκης, συμμετέχοντας ενεργά στις εκδηλώσεις του και πλουτίζοντάς τις με την εμπειρία του.

Ο Γιάννης Ταμτάκος, όπως και όλα τα μέλη της ομάδας Στίνα, υπήρξε ένα παράδειγμα επαναστατικού ήθους, τιμιότητας και αφοσίωσης στο πρόταγμα της χειραφέτησης της κοινωνίας. Κανένας από τους αγωνιστές αυτούς δεν εγκατέλειψε ούτε στιγμή την πίστη του, αλλά και τον αγώνα του για το σεβασμό της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Ο μπαρμπα-Γιάννης υπήρξε ένας αυθεντικός κοινωνικός αγωνιστής και μια ξεχωριστή πηγή έμπνευσης και γνώσης για τους νεότερους αγωνιστές.

Η πολιτική κηδεία του Γιάννη Ταμτάκου έγινε στο νεκροταφείο Μαλακοπής με τη συνοδεία πλήθους αγωνιστών που τίμησαν την συνεισφορά του στο αγώνα για την απελευθέρωση του ανθρώπου και της κοινωνίας.

*