Μια εικοσαετία συμπληρώνεται από τις 15 Απρίλη 1988 που καταλήφθηκε το εγκαταλελειμμένο από το 1960 κτίριο της οδού Λέλας Καραγιάννη 37 στην Κυψέλη.

Είκοσι χρόνια ζωής ως χώρος αυτοστέγασης, συλλογικής ζωής και δράσης. Είκοσι χρόνια άρνησης απέναντι στους νόμους της ιδιοκτησίας που καθιστούν χιλιάδες προλετάριους όμηρους στο καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, εξαρτημένους από τα αφεντικά και τις εκμεταλλευτικές πολιτικές του κράτους.

H κατάληψη αντανακλά την επιλογή μιας συλλογικής και αυτοοργανωμένης αντίστασης ενάντια στους εξοντωτικούς όρους ζωής που επιβάλλουν το κράτος και το κεφάλαιο, ενάντια στην εξατομίκευση, την ιεραρχία, την υποταγή. Μια πράξη άρνησης των θεσμών που βασίζονται στην ταξική ανισότητα και την αναπαραγωγή της, θεσμών που συντηρούνται από την απάτη της "επίλυσης" των κοινωνικών αναγκών από τα πάνω μετατρέποντας σε αντικείμενο κερδοσκοπίας και μέσον κοινωνικής πειθάρχησης τις στοιχειώδεις υλικές προϋποθέσεις της επιβίωσης, όπως είναι η στέγαση.

Πρόκειται για έναν αυτοδιαχειριζόμενο χώρο συνάντησης, επικοινωνίας και έκφρασης όπου στεγάζονται μια σειρά από δραστηριότητες όπως συζητήσεις, προβολές, εκδηλώσεις, εκδόσεις και μουσικοθεατρικές δραστηριότητες.

Τόσο η γέννηση της κατάληψης ΛΚ37 στα πλαίσια αναζήτησης κινηματικών απαντήσεων στο επιβαλλόμενο καπιταλιστικό μοντέλο ζωής, όσο και η διαδρομή της μέσα από τις επιλογές όλων εκείνων των ανθρώπων που λειτούργησαν κατά καιρούς και εκείνων που εξακολουθούν να λειτουργούν σε αυτήν, με μια πλούσια, πολύμορφη κι αδιάλειπτη συνεισφορά, την καθιστούν ως εγχείρημα άρρηκτα συνδεδεμένο με την πορεία του αντιεξουσιαστικού αγώνα κι ευρύτερα των κοινωνικών-ταξικών αγώνων.

Κάθε περίοδος αυτών των 20 χρόνων είναι γεμάτη από στιγμές αντίστασης μέσα από τις οποίες συναντηθήκαμε. Αγώνες μαθητών και νεολαίων, αγώνες σε κατειλημμένα εργοστάσια και εξεγέρσεις σε φυλακές, αγώνες αλληλεγγύης σε συντρόφους που βρέθηκαν στα χέρια του κράτους, κινητοποιήσεις ενάντια στην παγκοσμιοποίηση της κυριαρχίας και τις πολεμικές της επιδρομές, αγώνες για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια σε κάθε γωνιά της γης, από τους εξεγερμένους ινδιάνους του νότου ως τις μητροπόλεις του βορρά… Στιγμές από δραστηριότητες μέσα στην κατάληψη και στιγμές όπου ο λόγος και η πράξη αναζητούν την ευρύτερη κοινωνική τους διάχυση μέσα από συγκεντρώσεις, παρεμβάσεις και διαδηλώσεις.

Με λίγα λόγια, η κατάληψη αποτελεί ένα έδαφος συνάντησης ανθρώπων προερχόμενων από τον αγώνα στους δρόμους και ταυτόχρονα ένα έδαφος το οποίο ανανεώνει διαρκώς τη δυνατότητα να αγωνιζόμαστε σε αυτούς.

Mέσα στις σημερινές συνθήκες του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού, η ύπαρξη αυτοοργανωμένων αντιεξουσιαστικών χώρων έχει ζωτική σημασία, στο βαθμό που λειτουργούν ως ορμητήρια για την απαλλοτρίωση του κοινωνικού χώρου που λεηλατείται από το εμπόρευμα, που επιτηρείται από τεχνολογικά συστήματα ελέγχου, και γίνεται πεδίο για ρατσιστικά πογκρόμ και αστυνομικές επιχειρήσεις "μηδενικής ανοχής" για τη διαφύλαξη της "τάξης και της ασφάλειας" των αφεντικών.

Γιατί οι αυτοοργανωμένοι χώροι αποτελούν μέσα στην απρόσωπη πόλη σημεία αναφοράς για τη συνάντηση των αντιστεκόμενων και για την εξάπλωση των απελευθερωτικών προταγμάτων: Του προτάγματος της ανατροπής κόντρα στους συμβιβασμούς και τις παραχωρήσεις στο κυρίαρχο, της αλληλεγγύης κόντρα στη μιζέρια της εξατομίκευσης, της αυτοοργάνωσης κόντρα στην παραίτηση και τη διαμεσολάβηση.

Γιατί τα ερωτήματα και οι προκλήσεις που γεννιούνται μέσα από μια ζωντανή και καθημερινή διαδικασία αντίστασης, ριζοσπαστικοποιούν την κριτική, οπλίζουν τη συνείδηση, σφυρηλατούν τη συντροφικότητα. Γιατί τα εγχειρήματά μας εμπνέονται από την ουτοπία που αντιπαραθέτουμε στην κοινωνία-φυλακή που χτίζουν τα αφεντικά: το βασίλειο της αλλοτρίωσης και των κοινωνικών αποκλεισμών, της ρουφιανιάς και του life-style, του εθισμού σε κάθε είδους πρέζα, της διάλυσης κάθε έννοιας πραγματικής κοινότητας των ανθρώπων, με βάση πλαστούς διαχωρισμούς που γεννούν τον εθνικισμό, το ρατσισμό και το σεξισμό.

Και τέλος, γιατί ο αγώνας για έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, φυλακές, σύνορα και κράτη, δεν είναι μια αφηρημένη ιδέα ή μια εφήμερη περιπέτεια, αλλά μια καθημερινή σύγκρουση που εξαρτάται από τη δημιουργικότητα, τη δέσμευση, τη συνέπεια, τη συνεισφορά μας.

Μέσα στις συνθήκες επίτασης της καπιταλιστικής αγριότητας και της κρατικής καταστολής, οι καταλήψεις και οι αυτοοργανωμένοι χώροι γενικότερα, ως ορατές εστίες αντίστασης βρίσκονται συχνά στο στόχαστρο των μηχανισμών. Συγκεκριμένα, η κατάληψη της ΛΚ 37 αντιμετώπισε τρεις αστυνομικές εισβολές και υπήρξαν συλλήψεις των καταληψιών τη δεκαετία του '90, ενώ από το 2002 το Πανεπιστήμιο Αθηνών -συνιδιοκτήτης του κτιρίου μαζί με το Πολυτεχνείο και τη Σχολή Καλών Τεχνών- προχωρά σε μεθοδεύσεις για την εκκένωσή του, ώστε να παραδοθεί ξανά είτε στην εγκατάλειψη που του επιφύλαξαν για δεκαετίες είτε στην κερδοσκοπική χρήση του, όπως και τόσα άλλα κτίρια που νοικιάζει το πανεπιστήμιο σε εμπορικές εταιρίες και τράπεζες.

Δεν ήταν όμως μόνο οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις του κράτους που έπληξαν κατά καιρούς την κατάληψη, αλλά και οι επιθέσεις των παρακρατικών. Όπως το Γενάρη του 1992, όταν μετά το εθνικιστικό συλλαλητήριο για το “μακεδονικό” μια ορδή από φασιστοειδή επιτέθηκε στην κατάληψη προκαλώντας ζημιές, αλλά και πιο πρόσφατα, στις 19/4/05 όταν η κατάληψη υπέστη τη δολοφονική επίθεση μιας παρακρατικής φασιστικής συμμορίας με αποτέλεσμα τον τραυματισμό δύο αγωνιστών από μαχαιριές, στις 7/10/05 όταν επιχειρήθηκε η πυρπόληση του κτιρίου με μολότωφ, και στις 24/8/07 όταν έγινε εμπρησμός σε οχήματα στην είσοδο της κατάληψης.

Το ότι η κατάληψη έφθασε να συμπληρώνει 20 χρόνια δεν οφείλεται μόνο στην αποφασιστικότητα των καταληψιών, αλλά και στην έμπρακτη αλληλεγγύη συντρόφων και φίλων που γνωρίζουν πως η ΛΚ37 στάθηκε πάντοτε αλληλέγγυα στους αγωνιζόμενους και διωκόμενους ανθρώπους και αναγνωρίζουν ότι "κάθε χτύπημα σε έναν από εμάς, είναι ένα χτύπημα απέναντι σε όλους".

Κι αυτό γιατί εξελίσσονται νέες κατασταλτικές μεθοδεύσεις, με πρόσχημα την ύπαρξη της νομικής δυνατότητας των καταληψιών να διεκδικήσουν το χώρο με βάση τη χρησικτησία με την παρέλευση της εικοσαετίας.
Από τη μεριά μας θα πρέπει να τονίσουμε ότι ποτέ δεν είχαμε τέτοιο σκοπό, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα δεχτούμε να παραδώσουμε την κατάληψη μπροστά στην απειλή μιας βίαιης εισβολής.
Και θα υπερασπιστούμε αυτόν τον αυτοοργανωμένο χώρο ζωής και αγώνα όσο καλύτερα μπορούμε με τη συμπαράσταση των φίλων και των συντρόφων μας.

Σήμερα, σε μια περίοδο όπου οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, κι ευρύτερα οι αναρχικοί, αντιεξουσιαστικοί κι ελευθεριακοί αγώνες, υφίστανται την ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση του κράτους και των λακέδων του, στέλνουμε ένα ακόμη μήνυμα αλληλεγγύης σε όλους όσοι αγωνίζονται με αξιοπρέπεια ενάντια στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, το κράτος και τα αφεντικά.

Τελειώνοντας, να χαιρετίσουμε συντροφικά την κατάληψη Villa Amalias, που πρόσφατα συμπλήρωσε τα 18 χρόνια της, με την οποία πορευτήκαμε παράλληλα τόσα χρόνια σε αυτόν το δύσκολο αλλά και όμορφο δρόμο, την κατάληψη Πραπόπουλου που χτυπήθηκε πρόσφατα από εμπρηστική επίθεση παρακρατικών και η οποία βασισμένη στην αλληλεγγύη και τη δημιουργικότητα θα ξαναφτιαχτεί εξαρχής, όλες τις αντιεξουσιαστικές καταλήψεις, από την Καβάλα, τη Θεσσαλονίκη, τη Λάρισα, το Βόλο και την Αθήνα, μέχρι τα Χανιά και το Ηράκλειο καθώς και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους που αποτελούν ζωντανά κύτταρα ενός νέου κόσμου, ανταγωνιστικού στον παλιό γερασμένο κόσμο της εξουσίας.

Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, η αυτοοργάνωση ο τρόπος μας, η αντίσταση ο δρόμος μας!

*