ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΟΒΟΥ
Εννέα χρόνια συμπληρώθηκαν από τις 24 Μάρτη του 1999 που ξεκίνησαν οι αμερικανονατοϊκοί βομβαρδισμοί κατά της τότε Γιουγκοσλαβίας (Σερβία-Μαυροβούνιο). Είχαν προηγηθεί οι συνομιλίες στο Ραμπουγιέ της Γαλλίας για τη διευρυμένη αυτονομία της επαρχίας του Κοσόβου, όπου η τότε σερβική ηγεσία είχε απορρίψει το στρατιωτικό σκέλος της πρότασης για την επίλυση του ζητήματος που έθετε ουσιαστικά υπό καθεστώς ΝΑΤΟϊκής κατοχής τη Γιουγκοσλαβία. Οι βομβαρδισμοί διήρκεσαν μέχρι τις 10 Ιούνη, όταν υπεγράφη η Συνθήκη του Κουμάνοβο που έθεσε το Κόσοβο υπό διεθνή κυριαρχία.
Κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών σκοτώθηκαν, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 3.500 άνθρωποι (μεταξύ των οποίων περίπου 2.500 άμαχοι και 89 παιδιά). Πραγματοποιήθηκαν 2.500 αεροπορικές επιδρομές όπου συμμετείχαν 1.150 αεροσκάφη του ΝΑΤΟ, εκτοξεύτηκαν 1.300 πύραυλοι και ρίχτηκαν 2.900 βόμβες. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης 36.000 βόμβες διασποράς και 15 τόνοι βλήματα που περιείχαν ραδιενεργό απεμπλουτισμένο ουράνιο, κυρίως στο Κόσοβο. Οι υλικές καταστροφές και οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις που υπέστη όλη η χώρα ήταν τεράστιες.
Εννιά χρόνια μετά, η ανακοίνωση ανεξαρτητοποίησης της επαρχίας του Κοσόβου αποτελεί το πιο πρόσφατο επεισόδιο -αλλά όχι και το τελευταίο μιας και η γεωπολιτική διελκυνστίδα στην περιοχή των Βαλκανίων συνεχίζεται κι εντείνεται- της διάλυσης και κονιορτοποίησης αυτού που ήταν άλλοτε η πολυεθνική Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας μέσα σε ένα λουτρό αίματος, εθνοκαθάρσεις και προσφυγοποίηση πληθυσμών, για τη δημιουργία στα απομεινάρια της μιας σειράς εθνικών κρατών, τη Σλοβενία, την Κροατία, τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, τη Μακεδονία, το Μαυροβούνιο, τη Σερβία και το Κόσοβο, με βάση τις επιδιώξεις επιβολής και τους ανταγωνισμούς των αντίστοιχων ηγετικών εθνικών ομάδων, το σωβινισμό και τα ιστορικά “εθνικά δίκαιά” τους, καθώς επίσης τις πολιτικοστρατιωτικές επεμβάσεις και τους ανταγωνισμούς εξωτερικών δυνάμεων.
Την ίδια μέρα στην Πρίστινα, ο Φατμίρ Σεϊντίου, πρόεδρος του νέου κράτους, χαρακτήριζε την 24η Μάρτη ιστορικής σημασίας ημερομηνία, επισημαίνοντας ότι “με τους βομβαρδισμούς (στη Γιουγκοσλαβία) εκπληρώθηκε το όνειρο πολλών γενεών για ένα ανεξάρτητο και κυρίαρχο Κόσοβο”, ενώ σύμφωνα με το Λευκό Οίκο των ΗΠΑ η απόφαση του προέδρου Μπους για παροχή στρατιωτικής βοήθειας και στρατιωτικών υπηρεσιών στο Κόσοβο “θα ενδυναμώσει την ασφάλεια των ΗΠΑ και θα προωθήσει την παγκόσμια ειρήνη”! Στο Κόσοβο άλλωστε έχει εγκατασταθεί, σε έκταση 10.000 στρεμμάτων, το Camp Bondsteel, μια γιγαντιαία στρατιωτική βάση, η μεγαλύτερη που δημιούργησαν οι ΗΠΑ μετά τον πόλεμο στο Βιετνάμ.
Και επειδή κανένα δικαίωμα αυτοδιάθεσης δεν σημαίνει και δικαίωμα στην εθνοκάθαρση, και κάθε μορφή εθνοκάθαρσης είναι άδικη και καταδικαστέα, να πούμε πως από τις 13 Ιούνη 1999, όταν σε εφαρμογή της απόφασης 1244 του ΟΗΕ οι δυνάμεις της KFOR εγκαταστάθηκαν στο Κόσοβο, υπολογίζεται ότι εγκατέλειψαν τις εστίες τους -οι περισσότεροι οριστικά- περίπου 350.000 άνθρωποι, σέρβοι, τσιγγάνοι, μουσουλμάνοι, γκοράνι (μουσουλμάνοι σλαβομακεδόνες) κ.α. Σήμερα υπολογίζεται ότι παραμένουν στο Κόσοβο περίπου 100.000 σέρβοι κι από αυτούς οι 40.000 βρίσκονται βόρεια της διχοτομημένης πόλης Κοσόβσκα Μιτρόβιτσα. Στα τέσσερα πρώτα χρόνια (1999-2003) της διεθνούς εποπτείας στο Κόσοβο σημειώθηκαν 6.391 επιθέσεις σε βάρος πολιτών σερβικής καταγωγής, κατά τις οποίες σκοτώθηκαν 1.194 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 1.305. Επίσης, έγιναν 1.138 απαγωγές σέρβων, από τις οποίες οι 155 κατέληξαν με δολοφονία του θύματος ενώ
αγνοούνται αρκετές εκατοντάδες άλλων απαχθέντων. Καταγράφηκαν επίσης εκατοντάδες περιπτώσεις κακοποίησης, βιασμού και ληστειών σε βάρος πολιτών σερβικής καταγωγής. Σε 50.000 υπολογίζονται τα σπίτια που λεηλατήθηκαν και κάηκαν. Είναι ενδεικτικό ότι στην πρωτεύουσα Πρίστινα ο συνολικός πληθυσμός από το 1999 μέχρι σήμερα διπλασιάστηκε από 250 σε 500 χιλιάδες κατοίκους ενώ ο πληθυσμός των κατοίκων σερβικής καταγωγής μειώθηκε από 40.000 σε 170 άτομα.Αυτό που συνέβη και εξακολουθεί να συμβαίνει με εναλλασσόμενους θύτες και θύματα ανάμεσα στους λαούς και τις εθνότητες της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι μια πραγματική τραγωδία για όλους τους βαλκάνιους και μια βαθειά οπισθοδρόμηση μακριά από κάθε ιδέα διεθνισμού και αλληλεγγύης, πολυεθνικής συνύπαρξης και κοινωνικής χειραφέτησης, στην περιχαράκωση των εθνικισμών, τη μισαλλοδοξία και τις επιχειρήσεις “εθνικής καθαρότητας” ...στο όνομα της αυτοδιάθεσης και της ελευθερίας!
Α.Δ.
*