Τα πραγματικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν κάποτε στις 8 Μάρτη χάνονται στην ομίχλη της ιστορίας. Σύμφωνα με ορισμένες πηγές, ήταν 8 Μάρτη του 1857 όταν στη Νέα Υόρκη οι εργάτριες υφαντουργίας συμμετείχαν στην πρώτη ιστορικά καταγεγραμμένη απεργία γυναικών, η οποία γνώρισε άγρια καταστολή. Άλλες πηγές αμφισβητούν τη συγκεκριμένη χρονολογία ή και το κατά πόσο υπήρξε αυτή η απεργία. Σε κάθε περίπτωση, είναι γεγονός πως η καθιέρωση της 8ης Μάρτη αντλεί την έμπνευσή της από περισσότερα από ένα γεγονότα, από διαφορετικές στιγμές γυναικείων αγώνων. Όταν το 1910, στο σοσιαλιστικό συνέδριο της Κοπεγχάγης (το οποίο πραγματοποιήθηκε στο κτίριο που αργότερα και μέχρι πρόσφατα στέγαζε την κατάληψη Ungdomshuset) η Κλάρα Τσέτκιν πρότεινε να οριστεί η 8η Μάρτη ως παγκόσμια ημέρα όπου θα τιμώνται οι αγώνες των γυναικών, είχε "γιορταστεί" ήδη μια τέτοια "ημέρα διεκδίκησης πολιτικών δικαιωμάτων για τις γυναίκες" το 1907 στην Αμερική. Η πρόταση της Κλάρα Τσέτκιν ήρθε σε μια χρονική περίοδο που σημαδεύτηκε από μία από τις σκληρότερες απεργίες γυναικών, την "εξέγερση των 20.000" εργατριών στις βιοτεχνίες ιματισμού της Νέας Υόρκης που διήρκησε από το Νοέμβρη του 1909 ως το Φλεβάρη του 1910.

Το Σεπτέμβρη του 1909, οι εργάτριες στη βιοτεχνία Leiserson ξεκίνησαν απεργία, η οποία σύντομα εξαπλώθηκε, πρώτα στο γειτονικό εργοστάσιο της Triangle Waist και ύστερα σε αρκετές ακόμα βιοτεχνίες. Έξω από τα εργοστάσια γίνονταν πικετοφορίες ώστε να ενημερώνεται ο κόσμος και να εμποδίζεται η μεταφορά απεργοσπαστών. Τα αφεντικά πλήρωναν τραμπούκους για να επιτίθενται στις γυναίκες που διαδήλωναν.

Την επόμενη μέρα, 15.000 εργάτριες από τις βιοτεχνίες ιματισμού διαδήλωσαν προς το Δημαρχείο στο Μανχάταν. Μέσα σε λίγες μέρες 5.000 ακόμα εργάτριες κατεβαίνουν σε απεργία, σταματώντας την παραγωγή σε ολόκληρη τη Νέα Υόρκη. Εκείνη η πορεία προς το Δημαρχείο έφερε στη δημοσιότητα τις άθλιες συνθήκες εργασίας και την ίδια την απεργία. Τα αιτήματα αφορούσαν τη βελτίωση των συνθηκών και την αύξηση των αμοιβών, την κατάργηση των προστίμων που επιβάλλονταν στις εργάτριες με κάθε είδους γελοία δικαιολογία, και τη μείωση των ωρών εργασίας σε 52 την εβδομάδα.

Για την οικονομική τους ενίσχυση, οι εργάτριες πουλούσαν στο δρόμο εφημερίδες, γραμμένες στα αγγλικά, τα ιταλικά και τα γίντις, πληροφορώντας τον κόσμο για την απεργία. Όλο αυτό το διάστημα, συνελήφθησαν περισσότερες από 500 εργάτριες, οι οποίες οδηγούνταν αρχικά στη φυλακή Jefferson Market. Το σωματείο συγκέντρωνε χρήματα για να πληρώνει τις εγγυήσεις ώστε να απελευθερώνονται, πολλές γυναίκες όμως έκτισαν ποινές στο Blackwell Island. Η απεργία έληξε στις 15 Φλεβάρη του 1910.

Ένα χρόνο περίπου αργότερα, στις 25 Μάρτη του 1911, ξέσπασε φωτιά στο εργοστάσιο της Triangle Waist, σε μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις παραγωγής ειδών γυναικείου ρουχισμού στη Νέα Υόρκη που στεγαζόταν σε πολυώροφο κτίριο και της οποίας οι ιδιοκτήτες θησαύριζαν από τη στυγνή εκμετάλλευση των εργαζομένων. Εκεί εργάζονταν για περισσότερες από 10 ώρες την ημέρα, έξι ημέρες την εβδομάδα περίπου 500 άτομα, κυρίως μετανάστριες. Πολλές από αυτές ήταν μικρά κορίτσια ακόμα και 13-14 ετών, που έπρεπε καθημερινά να κουβαλούν τις ραπτομηχανές τους στην πλάτη πηγαίνοντας στη δουλειά και επιστρέφοντας από αυτήν.

Όταν ξέσπασε η φωτιά στον όγδοο όροφο του κτιρίου, οι εργάτριες ήταν κλειδωμένες από τα αφεντικά μέσα στο εργοστάσιο. Αυτή την τακτική ακολουθούσαν πάγια ώστε να εμποδίζεται η είσοδος μελών του σωματείου, αλλά και η έξοδος των εργατριών κατά τη διάρκεια της δουλειάς! Η φωτιά εξαπλώθηκε αστραπιαία, καθώς τα πάντα στο χώρο ήταν εύφλεκτα, εγκλωβίζοντας δεκάδες γυναίκες πίσω από την κλειδωμένη κύρια πόρτα και τις φραγμένες από στοίβες ραπτομηχανών δευτερεύουσες εξόδους. Κάποιες κατάφεραν να ξεφύγουν από τους ανελκυστήρες που πολύ γρήγορα όμως αχρηστεύτηκαν από την φωτιά που έφθασε στα φρεάτια, ενώ άλλες διέφυγαν από το δέκατο όροφο σε ταράτσες γειτονικών κτιρίων. Πλήθος όμως εργατριών εγκλωβίστηκαν χωρίς δυνατότητα διαφυγής, ιδιαίτερα στον όγδοο και τον ένατο όροφο του κτιρίου, καθώς οι σκάλες της πυροσβεστικής έφθαναν μέχρι τον έκτο όροφο. Πολλές γυναίκες, μη έχοντας άλλη επιλογή, άρχισαν να πηδούν απελπισμένες η μια μετά την άλλη στο κενό.

Οι ιδιοκτήτες της εταιρείας που δικάστηκαν το 1914 για αυτήν την πολύνεκρη τραγωδία αθωώθηκαν. Η ευθύνη τους περιορίστηκε στην καταβολή μιας ελάχιστης χρηματικής αποζημίωσης.

Στις 7 του περασμένου Μάρτη πραγματοποιήθηκε στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37 προβολή ντοκιμαντέρ για τη φωτιά στην Τriangle Waist Company. Το ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε σε αυτή την εκδήλωση τιμής και μνήμης στους αγώνες για την απελευθέρωση των γυναικών που δεν σταμάτησαν ποτέ, συνοδεύτηκε από το εισαγωγικό κείμενο "ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ" της γυναικείας ομάδας Noli Me Tangere, η οποία είχε την πρωτοβουλία για τη διακίνηση της ταινίας, και το ακόλουθο κείμενο συντροφισσών από την κατάληψη ΛΚ37:

*