Με μεγάλη συμμετοχή πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα η απεργιακή πορεία στις 12 Δεκέμβρη ‘07, ενάντια στην ασφαλιστική μεταρρύθμιση, μια ακόμη αντικοινωνική ταξική επίθεση μαζί με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που παραμένει πάντα ένα μέτωπο ανοιχτό, τις συνεχείς ιδιωτικοποιήσεις και την προώθηση του καθεστώτος αστυνομοκρατίας και ελέγχου της κοινωνίας με συστήματα επιτήρησης και παρακολούθησης. Στην πορεία συμμετείχαν περισσότεροι από 100.000 άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαίοι, φοιτητές και μαθητές. Χαρακτηριστικό του μεγέθους και της δυναμικής της πορείας ήταν το γεγονός ότι ενώ η κεφαλή της βρισκόταν στο Σύνταγμα τα τελευταία μπλοκ δεν είχαν ξεκινήσει ακόμη από το Πεδίον του Άρεως.

Η πορεία, αν και με εκτεταμένο κλίμα αστυνομοκρατίας και υπό την παρακολούθηση των χαφιεδοκαμερών, κατάφερε να δείξει ότι η κοινωνία δεν τρομοκρατείται, δεν υποτάσσεται και συνεχίζει να αγωνίζεται. Από την αρχή, η αστυνομία, φοβούμενη τη δυναμική και την εξέλιξη της πορείας, έδειξε την επιθετική της διάθεση.

Τέσσερις φορές συνολικά επιτέθηκαν οι μπάτσοι χτυπώντας κι εκτοξεύοντας χημικές ουσίες, επιχειρώντας να διασπάσουν την πορεία, να διαλύσουν το αναρχικό μπλοκ και να το απωθήσουν, και ισάριθμες φορές οι σύντροφοι μπόρεσαν να ανασυγκροτηθούν και να αντισταθούν όπως μπορούσαν, με σθένος, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Κατά τη διάρκεια της πορείας και μπροστά από το ξενοδοχείο της Μεγ. Βρετανίας, απεργοί από τη Διδασκαλική Ομοσπονδία και αριστεροί φοιτητές μαζί με αναρχικούς προσπάθησαν να σταματήσουν με αλυσίδες τις διμοιρίες των ΜΑΤ, φωνάζοντας συνθήματα: “ΕΞΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ” και “ΕΛΛΑΣ, ΕΛΛΗΝΩΝ, ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ, ΡΟΥΦΙΑΝΩΝ, ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΩΝ”, απαιτώντας την αποχώρηση των δυνάμεων καταστολής από τη διαδήλωση, αλλά εκεί εκδηλώθηκε μια ακόμα επίθεση των ΜΑΤ κι ακολούθησαν νέες συμπλοκές.

Στην οδό Πανεπιστημίου, στο ύψος του Αρσάκειου, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν και πάλι χτυπώντας τον κόσμο και κάνοντας συλλήψεις, ενώ λίγο αργότερα Ζητάδες και άλλοι μπάτσοι εξαπέλυσαν ανθρωποκυνηγητό γύρω από την Ομόνοια καταδιώκοντας μεμονωμένες ομάδες διαδηλωτών.

Σε τέσσερις τελικά διαδηλωτές από όσους προσήχθησαν στην ασφάλεια απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Μετά το τέλος της πορείας συνελήφθησαν και δύο εναερίτες απεργοί της ΔΕΗ για τη δράση τους ενάντια στις κάμερες παρακολούθησης, οι οποίοι αφέθηκαν τελικά ελεύθεροι αφού ο εισαγγελέας στον οποίο οδηγήθηκαν το ίδιο βράδυ δεν τους απέδωσε κατηγορίες.

Άμεσα εκδηλώθηκαν κινήσεις αλληλεγγύης. Το ίδιο βράδυ έγινε συνέλευση και ακολούθησε αποκλεισμός της οδού Πατησίων μπροστά από το Πολυτεχνείο με απαίτηση την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων, ενώ υψώθηκε πανό που έγραφε: ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ. Το άλλο πρωί που οδηγήθηκαν οι τέσσερις συλληφθέντες διαδηλωτές στα δικαστήρια της Ευελπίδων, από όπου αφέθηκαν ελεύθεροι μέχρι να δικαστούν, πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης. 

Στην Άρτα η απεργιακή συγκέντρωση είχε καλεστεί στο Εργατικό Κέντρο της πόλης. Παρά τη βροχή συγκεντρώθηκαν αρκετοί/ες εργαζόμενοι/ες . Η απεργιακή πορεία ήταν από τις μαζικότερες που έχουν γίνει στην πόλη, καθώς συμμετείχαν τουλάχιστον 1.500 διαδηλωτές. Η πορεία διέσχισε κεντρικές οδούς για να καταλήξει μπροστά στο κτήριο της Νομαρχίας. Συμμετείχαν συνδικαλιστικές οργανώσεις και πολιτικά σχήματα ενώ στο τέλος της πορείας συγκροτήθηκε ένα μπλοκ από 30 Αναρχικούς, Αντιεξουσιαστές, Αναρχοσυνδικαλιστές και Ανένταχτους πίσω από ένα πανό με το σύνθημα: ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΤΩΡΑ!

Η συμμετοχή στην πορεία είχε προπαγανδιστεί από δύο αφίσες που είχαν κολληθεί τις προηγούμενες μέρες, με το σκεπτικό ότι στην παρούσα κατάσταση σύγκρουσης με το Κράτος και το Κεφάλαιο, κεντρικό ζήτημα είναι η δημιουργία συνθηκών για Γενική Απεργία Διαρκείας.

“Με το ασφαλιστικό και τις συντάξεις, σαν παραμέτρους της εργασίας, να αποτελούν ένα τμήμα του πολέμου που κράτος και κεφάλαιο διεξάγουν ενάντια στην κοινωνία, το πρόταγμα της Γενικής και σε διάρκεια Απεργίας είναι πάντα παρόν, σαν ελάχιστο μέσο αντίστασης των αγωνιζόμενων ανθρώπων.

Με το 8ωρο να αποτελεί παρελθόν και τους εργοδότες να ζητούν όλο και περισσότερες ώρες από το 24ωρο, όροι όπως ημι-απασχόληση, εποχική, μαύρη εργασία, ελαστικότητα γίνονται καθημερινότητα. Την ώρα που τα κέρδη του κεφαλαίου αυξάνονται συνεχώς, η αξία μισθών και συντάξεων μειώνεται οδηγώντας στην εξαθλίωση χιλιάδες εργαζόμενους.

Η απειλή της ανεργίας ολοκληρώνει αυτό τον καλά οργανωμένο εκβιασμό. Επιτυχημένη και η προσπάθεια διαχωρισμού των εργαζομένων. Ο ατομικισμός πέρα από την προσωπική ζωή μεταφέρεται και στην εργασία με τη μορφή του κλάδου. Κάθε κλάδος προσβλέπει σε “βελτίωση” της δικής του κατάστασης, αδιαφορώντας ή βλέποντας ανταγωνιστικά τα προβλήματα και τις διεκδικήσεις των άλλων.

Απέναντι σε αυτή την επίθεση, ο συνδικαλισμός, στη σημερινή του μορφή και με οποιοδήποτε κομματικό χρώμα, τίποτα δεν μπορεί να προσφέρει ούτε στη διατήρηση ούτε κυρίως στη διεύρυνση των εργατικών αιτημάτων. Αποτελώντας κομμάτι του ελέγχου που η άρχουσα τάξη έχει επιβάλει, λειτουργεί με όρους μεσολαβητή, διαλύει την όποια συνοχή έχει επιτευχθεί μεταξύ εργαζομένων, έχοντας στην ουσία αναλάβει ρόλο πυροσβέστη στις οποίες κοινωνικές εκρήξεις. Είναι γνωστή εξάλλου η διαδρομή πρόεδρος ΓΣΕΕ, καρέκλα βουλευτή/υπουργού.

Προφανώς, δεν είμαστε της λογικής ότι το ελάχιστο είναι καλύτερο από το τίποτα. Οι αγώνες για διατήρηση ή βελτίωση μιας υπάρχουσας κατάστασης (είτε μιλάμε για το 8ωρο, είτε για αύξηση μισθών) δεν μπορούν να προσφέρουν κάτι το ουσιαστικό όταν δεν συνοδεύονται από αγώνα ενάντια στο υπάρχον σύστημα εκμετάλλευσης συνολικά. Στο πλαίσιο αυτό, μακριά από επαγγελματίες αγωνιστές και κόμματα, και προωθώντας τη συμμετοχή, την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, η Γενική Απεργία Διαρκείας αποτελεί ένα πρώτο βήμα για τη σύγκρουση με τον πολιτισμό του κεφαλαίου και της εκμετάλλευσης”.

*