Τις τελευταίες εβδομάδες επιχειρείται από το ελληνικό κράτος αυτό που μήνες τώρα προετοιμαζόταν από τα MMΕ και εξαγγέλθηκε κατά την τελευταία προεκλογική περίοδο, η πάταξη της εγκληματικότητας. Στόχος του το ξεκαθάρισμα των δρόμων από τους μετανάστες, και ιδιαίτερα τους αλβανούς, αφού θεωρούνται η μόνη αιτία για την αύξηση της εγκληματικότητας. Ξεκινώντας από την Παλλήνη, τη Δάφνη, τα Πατήσια, τον Άγιο Στέφανο κ.α. οι "σκούπες" του κράτους σαρώνουν τα πάντα. Γίνονται έφοδοι σε σπίτια, σε μέσα συγκοινωνίας, σε δημόσιους χώρους όπου συνευρίσκονται μετανάστες και συλλαμβάνονται βίαια εκατοντάδες άτομα κάθε ηλικίας. Έπειτα στοιβάζονται σε αστυνομικά τμήματα, ακόμα και σε γήπεδα, όπου ελέγχονται τα έγγραφα παραμονής και νομιμότητάς τους. Οι περισσότεροι θα απελαθούν από τη χώρα ή θα οδηγηθούν σε κάποια φυλακή. Εκτός των άλλων, οι εκπυρσοκροτήσεις στα σύνορα, οι εν ψυχρώ δολοφονίες και οι τραυματισμοί συνεχίζονται σε μια κοινωνία όπου οι μπάτσοι φαίνονται να είναι οι πιο "μετριοπαθείς" εκτελεστές. Όλα αυτά υπό τον "κρότο" των χειροκροτημάτων των MMΕ.

Το κράτος μιλάει για λογαριασμό του μέσω του θεάματος. Στα δελτία ειδήσεων επιδεικνύονται οι επιχειρήσεις της αστυνομίας κι έπειτα τα εγκλήματα των μεταναστών, κυρίως αλβανών, κατά "φιλήσυχων" ελλήνων που έχουν κλειδαμπαρωθεί οπλισμένοι στα σπίτια τους. Mια και μοναδική εξίσωση διαφαίνεται MΕΤΑΝΑΣΤΕΣ=ΕΓΚΛΗMΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, που δικαιώνει τις πρακτικές του κράτους. Το θέαμα όμως δεν σταματά μόνο σε αυτή τη δικαίωση. Ξεπερνά το συνηθισμένο του ρόλο ως φορέας παθητικότητας και παραίτησης και επιζητεί να αντιστρέψει την αλήθεια της λειτουργίας του. Το θέαμα, ως κυρίαρχος λόγος, διεισδύει στα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας και τα ωθεί στη δράση ενάντια στους μετανάστες. Οι τραυματισμοί και οι θάνατοι μεταναστών δεν είναι παρά οι εκφάνσεις αυτής της αλλοτριωμένης και εκφυλισμένης δράσης, η οποία είναι προϊόν της αντεστραμμένης λειτουργίας του θεάματος. Η εθνικιστική υστερία αναζωπυρώνεται και καλλιεργεί την κυρίαρχη κουλτούρα της διανοητικής αθλιότητας. Όλα τα απωθημένα αυτής της κοινωνίας εκφράζονται βίαια πάνω στους ψευδό/φαινομενικά εγκληματίες, τους πραγματικά αδύνατους και όχι στον αληθινό εχθρό. Το κράτος, μέσω του θεάματος, διασφαλίζει την ύπαρξή του δημιουργώντας τεχνητούς εχθρούς και ενεργοποιεί την υπόλοιπη κοινωνία εναντίον τους, εξολοθρεύοντας τελικά και τους δυο μαζί. Η ολότητα της κυριαρχίας γίνεται κυριαρχία της ολότητας αφού εξασφαλίσει η ύπαρξή της να υπάγεται στη φαινομενικότητα.

Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι το πρωταρχικό στοιχείο της κοινωνίας. Είναι αυτή ακόμα που για την διαιώνισή της διαχωρίστηκαν οι άνθρωποι σε έθνη. Ο καπιταλισμός όντας το μεγαλύτερο έγκλημα κατά του ανθρώπου στην εποχή μας, έχει επιβάλει και διαμορφώσει τους δικούς του όρους στις ζωές μας. Ο άνθρωπος προκειμένου να επιβιώσει μιας και δεν έχει στα χέρια του τα μέσα παραγωγής, αποδέχεται και οικειοποιείται αυτούς τους όρους. Η δουλεία είναι η ολοκληρωτική παράδοση της ολότητάς του στον αφέντη. Η παράδοση αυτή είναι όρος επιβίωσης για τους καταπιεσμένους. Ο καθημερινός εκβιασμός είναι η διαιώνιση της εκμετάλλευσής τους. Οι υλικές συνθήκες της κοινωνίας παράγονται και διαμορφώνονται από το κεφάλαιο και το κράτος, αντίστοιχα. Οι υλικές συνθήκες σε μια κοινωνία καθορίζουν και τις πνευματικές της δραστηριότητες. Ο καταπιεσμένος προλετάριος δέχεται τη δουλειά του, αναμφισβήτητο όρο για την επιβίωσή του, ως κάτι αναπόφευκτο και δεδομένο. Ο ίδιος αν βρεθεί άνεργος για καιρό, μη έχοντας εξασφαλίσει την επιβίωσή του, ωθείται στο να ξαναβρεί αυτούς τους όρους που θα ικανοποιήσουν το μίνιμουμ των αναγκών του. Έτσι, θα εξαναγκαστεί να προβεί σε ενέργειες που οι υλικές συνθήκες, δηλαδή η οικονομική κατάστασή του, του επιβάλλουν. Το λεγόμενο "οικονομικό έγκλημα" για το οποίο κατηγορούνται οι περισσότεροι μετανάστες είναι η εκπλήρωση των αναγκών τους. Ο κυρίαρχος λόγος προτάσσει πως οι μετανάστες έχουν γεννήσει το έγκλημα στη χώρα μας. Όμως, το έγκλημα ως ανθρώπινη δραστηριότητα δεν μπορεί να έχει εθνική ταυτότητα, γιατί η τελευταία επήλθε του εγκλήματος ιστορικά. Η εκμετάλλευση είναι το πρώτο έγκλημα και το σπέρμα για όλα τα υπόλοιπα.