Αποθέωση της τεχνολογίας, κοσμοπολιτισμός των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων, αποχαύνωση, εξατομίκευση και υποταγή των ανθρώπων και των κοινωνιών... Μια νέα εποχή προβάλλει, χωρίς ιστορικό προηγούμενο ως προς τα μεγέθη συσσώρευσης του πλούτου και εξάπλωσης της φτώχειας, τις μορφές και τις μεθόδους καταπίεσης και ελέγχου, την καταστροφή της φύσης, την εξόντωση πληθυσμών, την εξαφάνιση πολιτισμών. Η νέα τάξη της κυριαρχίας λοιπόν, η ενοποίηση του πλανήτη κάτω από στα δεσμά ενός ενιαίου συστήματος εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Για τα αφεντικά στην Ελλάδα ήταν σημαντική η επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ Κλίντον, ενός από τους κατεξοχήν εκφραστές αυτής της νέας τάξης, για την ενίσχυση της επιβολής της στην περιοχή, για την προώθηση και του δικού τους ρόλου μέσα σε αυτή, για τη διαπραγμάτευση του μεριδίου τους και την αναρρίχησή τους στον παγκόσμιο καταμερισμό εξουσίας και εκμετάλλευσης. Σε αυτά δηλαδή που αποσκοπεί και κάθε επιμέρους στόχος τους όπως η ένταξή τους στην ΟΝΕ, ο κεντρικός τους ρόλος στην οικονομική και πολιτική ανοικοδόμηση των Βαλκανίων, η διευθέτηση των διαφορών τους με τους Τούρκους ανταγωνιστές τους στην ανατολική Μεσόγειο. Βέβαια δεν θα έχαναν και την ευκαιρία να αυτoεκθειαστούν για τις οικονομικές και πολιτικές τους επιδόσεις, να διαφημίσουν για μια ακόμα φορά το δημοκρατικό τους προσωπείο, να επαναλάβουν το πιο μεγάλο ψέμα, ότι αξίες όπως ο "ανθρωπισμός", η "ισότητα", η "ελευθερία" είναι συνυφασμένες με τη νέα τάξη της κυριαρχίας και τους στόχους της.

Η αστυνομία απέκλεισε και κατέλαβε ασφυκτικά εκτεταμένες περιοχές, από το αεροδρόμιο μέχρι την αμερικάνικη πρεσβεία, για να νιώθουν τα αφεντικά πιο άνετα στις συναντήσεις, τις δεξιώσεις, τις λιμουζίνες και τα ξενοδοχεία τους. Εμείς όμως, που θεωρούμε πως η μόνη σχέση που αξίζει να έχουμε με τα αφεντικά είναι αυτή του εχθρού, βρίσκαμε μια καλή ευκαιρία να δράσουμε, μια καλή αφορμή να στείλουμε το μήνυμα της αντίστασης, πως δεν έχουμε κανένα σκοπό να υποταχθούμε σε ό,τι μας επιβάλλουν.

Γιατί οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού κράτους, έσπειραν το θάνατο και την καταστροφή με τις στρατιωτικές επεμβάσεις τους στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία και συνεχίζουν αυτή τη βαρβαρότητα πιο μαζικά και σε μεγάλη διάρκεια με τον οικονομικό αποκλεισμό αυτών των λαών, ακόμα και με τη στέρηση της τροφής και των φαρμάκων.

Γιατί η εκμετάλλευση, η φτώχεια και η εξαθλίωση δεν παραπέμπουν μόνο σε κάποιες μεγάλες πολυεθνικές αλλά και στη διείσδυση του ελληνικού κεφάλαιου στα Βαλκάνια, στην εντατικοποίηση και την ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, στην αφαίμαξη των μεταναστών στην Ελλάδα. Tο προϊόν, επίσης, αυτής της εκμετάλλευσης δεν περιορίζεται μόνο σε κάποιους πολύ λίγους και πολύ πλούσιους στον πλανήτη αλλά αντανακλάται και στην ανάπτυξη της "εθνικής" οικονομίας, στην άνοδο των τιμών στα χρηματιστήρια, στην καταναλωτική ευημερία και τις επενδύσεις των ενσωματωμένων κοινωνικών στρωμάτων.

Γιατί η καταπίεση, ο έλεγχος, η καταστολή, οι πολιτικοί κρατούμενοι δεν είναι μόνο μακρινές εικόνες από τα δικτατορικά καθεστώτα του τρίτου κόσμου αλλά βασικά συστατικά των δημοκρατιών της Δύσης. Όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ, που περισσότεροι από εκατό μαύροι, ινδιάνοι και αντιιμπεριαλιστές αγωνιστές βρίσκονται στις φυλακές και άμεσα ένας από αυτούς, ο Mumia Abu Jamal, απειλείται με την εκτέλεση της θανατικής ποινής. Όπως είναι η συνεχιζόμενη αιχμαλωσία του αναρχικού αγωνιστή Νίκου Μαζιώτη από το ελληνικό κράτος.

Γιατί είναι οι νωπές εικόνες της καταστολής και των συλλήψεων αγωνιστών που επιχείρησαν να διαμαρτυρηθούν στην Άγκυρα και την Κων/πολη για την αντίστοιχη επίσκεψη του Κλίντον στην Τουρκία.

Γιατί η λήθη δεν αξίζει στους νεκρούς του κοινωνικού πολέμου, τον Ιάκωβο Κουμή και την Σταματίνα Κανελλοπούλου, τον Μιχάλη Καλτεζά, τον Χριστόφορο Μαρίνο, τον Χάρη Τεμπερεκίδη...

Γιατί πάλι, μέρα με τη μέρα νιώθουμε όλο και πιο περαστικοί, πιο ξένοι στους δρόμους αυτής της πόλης καθώς όλο και μεγαλύτερα τμήματα της, όπως συμβαίνει και για το σύνολο των ανθρώπινων χώρων, χρόνων και καταστάσεων, αποικιοποιούνται από τα αφεντικά και αποστειρώνονται από τα αυθόρμητα και ανεξέλεγκτα στοιχεία της λαϊκής ζωής. Οι αναπλάσεις περιοχών, οι ανακαινίσεις κτιρίων, τα επιβλητικά μέγαρα, τα αρχιτεκτονικά τερατουργήματα κάθε είδους, η αισθητική των δημάρχων και των διαφημιστών, οι αυτοματισμοί και η τεχνολογία...

Μια βιτρίνα ψεύδους, αθλιότητας και ματαιοδοξίας. Όταν δεν είναι καθόλου εύκολο να κρυφτούν οι πολλαπλάσιες περιοχές και οι αναρίθμητοι πληθυσμοί που ρημάζονται και συνθλίβονται για να φτιαχτεί και να συντηρηθεί αυτή η αστραφτερή βιτρίνα. Όταν όλο και πιο πολύ οι δημόσιοι χώροι απομακρύνονται από κάθε στοιχείο ελευθερίας: μετατρέπονται σε ιδιωτικές περιουσίες, γίνονται περισσότερο ελέγξιμοι ("διαμπερείς" πλατείες, κάμερες, κάθε είδους μπάτσοι), εξυπηρετούν πιο καθολικά και πιο λειτουργικά τις ανάγκες του κράτους και του κεφάλαιου (κατανάλωση, διαφήμιση, μεταφορές, διοίκηση, καταστολή). Όταν δεν χρειάζεται και πολύ προσπάθεια για να καταλάβει κανείς ότι όλα αυτά στερούνται κάθε νοήματος και ουσιαστικού περιεχομένου, πως πρόκειται για τον στραγγαλισμό της ζωής και της ελευθερίας, πως μυρίζουν υποταγή και αλλοτρίωση.

Με δυο λόγια, δεν υπάρχει και ιδιαίτερος λόγος να ψάχνεις ειδικά τον Κλίντον όταν ο εχθρός είναι παντού γύρω σου.

Για τα αφεντικά, από την ίδια την κοινωνική αντίσταση είναι καλύτερο να υπάρχει η εικόνα της, από το να εκδηλώνεται ανεξέλεγκτα είναι προτιμότερο να θεσμοποιείται. Ο αντιαμερικανικός πατριωτισμός, η τακτική που χρησιμοποίησαν συστηματικά οι χειραγωγοί με πρωταγωνιστή το ΚΚΕ κατά τη ΝΑΤΟϊκή επίθεση στη Γιουγκοσλαβία για να ελέγξουν τις αντιδράσεις του κόσμου, γίνεται ιδανικό όχημα για να συμπορεύονται τα αφεντικά και οι προλετάριοι και οι δεύτεροι να έχουν και την ψευδαίσθηση ότι αντιστέκονται σε αυτό που ευθύνεται για τη δύσκολη ζωή τους. Αυτοί που "ανακαλύπτουν" τον εχθρό αποκλειστικά σε μακρινά -κάπου πέρα από τον Ατλαντικό- και εν πολλοίς απρόσιτα σύμβολα, πρόσωπα και καταστάσεις δεν κάνουν άλλο από το να τον συγκαλύπτουν στις πιο άμεσες, απτές και συγκεκριμένες εκφράσεις του, δεν κάνουν άλλο από το να καλούν τους προλετάριους να συσπειρωθούν γύρω από τα "ιδεώδη" του έθνους και της πατρίδας και ταυτόχρονα να συσκοτίζουν και να υπονομεύουν τη μόνη πραγματικά απελευθερωτική προοπτική, αυτή του κοινωνικού και ταξικού αγώνα.

Την Παρασκευή το βράδυ στις 19 Νοέμβρη η κυβέρνηση φροντίζει για την άνετη και ασφαλή παραμονή του Κλίντον και το ΚΚΕ οργανώνει συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Συντάγματος. Μια σκηνοθετημένη αντιπαράθεση, ελεγχόμενη και ενταγμένη στο πλαίσιο της "δημοκρατικής νομιμότητας" και του "εθνικού συμφέροντος", που υπάρχει μόνο και μόνο για να υποκαταστήσει και να προλάβει μια πιθανή πραγματική, για να διαμεσολαβήσει, να εκτονώσει και να ενσωματώσει την κοινωνική δυσαρέσκεια και τις όποιες διαθέσεις αντίστασης θα μπορούσαν να εκδηλωθούν. Η αντιπαράθεση αυτή για μέρες είχε προετοιμαστεί και συντηρηθεί πάνω στις τριβές που δημιουργούνταν ανάμεσα στην κυβερνητική απόφαση για απαγόρευση κάθε πορείας προς την αμερικάνικη πρεσβεία, υπό το βάρος και των αμερικανικών πιέσεων, και τους βερμπαλισμούς του ΚΚΕ ότι θα την αγνοήσει, εγκλωβισμένο στον κίνδυνο απώλειας του γοήτρου του εν' όψει μάλιστα προεκλογικής περιόδου. Μια προσχηματική/εικονική σύγκρουση φαινόταν ως η ολοκλήρωση αυτού του σκηνικού.

Πράγματι η "σύγκρουση" αυτή δίνεται και η απάτη είναι εξόφθαλμη. Ένα μικρό κομμάτι των συγκεντρωμένων, αποτελούμενο από τα πλέον πειθαρχημένα μέλη του κόμματος, προχωρά μπροστά στα ΜΑΤ που κλείνουν την πρόσβαση στη Β. Σοφίας και αρχίζει να σπρώχνει τις πρώτες αλυσίδες των μπάτσων. Οι τελευταίοι απαντούν με δακρυγόνα, ενώ τα κομματικά στελέχη καλούν σε καθιστική διαμαρτυρία στην πλατεία ελπίζοντας ότι κάπου εδώ η ιστορία θα τελειώσει.

Όμως, στους δρόμους βρίσκονται και εκείνοι που δεν περιμένουν μια αστυνομική απαγόρευση για να οργιστούν, που δεν χρειάζονται να προσεγγίσουν την αμερικάνικη πρεσβεία για να δράσουν. Αναρχικοί και άλλοι ανεξέλεγκτοι διαδηλωτές ξεσπούν σε επιθέσεις με ξύλα, πέτρες και μολότοφ σε αντικείμενα και σύμβολα της εξουσίας και του πλούτου. Γίνονται καταστροφές σε όλες τις τράπεζες και τα περισσότερα από τα πολυτελή καταστήματα στην Πανεπιστημίου, τη Σταδίου και τους ενδιάμεσους δρόμους. Η Τράπεζα της Ελλάδας και το υπουργείο Οικονομικών, το Χρηματιστήριο και τράπεζες στην πλατεία Κοτζιά δέχονται επιθέσεις. Στόχος γίνονται επίσης το υπουργείο Εργασίας, τα γραφεία του Συνασπισμού, τα κεντρικά γραφεία του ΙΚΑ και του ΟΑΕΔ στην Πειραιώς, πολυτελή αμάξια στην πλατεία Κουμουνδούρου, τράπεζες και αντιπροσωπίες αυτοκινήτων στην Ιερά οδό, περιπολικά και τα ΕΛΤΑ στην Κων/πόλεως. Επιθέσεις πραγματοποιούνται στην Πατησίων και την Γ' Σεπτεμβρίου, ανάβουν φωτιές στα Εξάρχεια, σπασίματα γίνονται ακόμα και στην Καλλιθέα ή το Μπουρνάζι.

Μπροστά στην κοινωνική εκτροπή στους δρόμους, σύγχυση και αμηχανία κυριεύει όλους όσοι βλέπουν να πραγματώνεται αυτό που ήθελαν να αποτραπεί, αυτό που θα ήθελαν να μην είχε συμβεί. Η κατασταλτική αναποτελεσματικότητα του καθεστώτος ενισχύεται και από τις εσωτερικές τριβές του. Η περιορισμένη και ελεγχόμενη αντιπαράθεση της κυβέρνησης και του ΚΚΕ στο ζήτημα της απαγόρευσης επιτείνει τα κενά της καταστολής στους δρόμους, αφού τα τελευταία χρόνια αυτή έχει βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στη συνεργασία των δυνάμεων της αστυνομίας με τις ομάδες κρούσης των τραμπούκων του εν λόγω κόμματος.

Το κέντρο της πόλης παραδομένο στο χάος έχει γίνει ξένο και εχθρικό έδαφος για τους μπάτσους που αρχικά βρίσκονται σε αδυναμία να το ελέγξουν. Η κομματική συγκρότηση και συνοχή καταρρέουν. Το ΚΚΕ και τα άλλα αριστερά κόμματα και οργανώσεις-ουραγοί του προχωρούν σε συντεταγμένη οπισθοχώρηση, απομακρύνουν και διαλύουν τον κόσμο, αδειάζουν τους δρόμους από τους ανθρώπους για να μπορούν να γεμίσουν από μπάτσους.

Όταν πια σιγά-σιγά η αστυνομία επανακτά τον έλεγχο και μπροστά στην έκταση των γεγονότων προχωρά σε δεκάδες συλλήψεις. Τελικά, τρεις νεολαίοι, ο Διονύσης Μαυροειδής, ο Στέλιος Αναστασιάδης και ο Δημήτρης Καπαξής που δεν βρίσκονται υπό την "προστατευτική ομπρέλα" κάποιου κόμματος ή οργάνωσης, προφυλακίζονται κατηγορούμενοι με κακουργήματα. (Νωρίτερα την ίδια μέρα και πριν τα γεγονότα, οι μπάτσοι εισέβαλαν σε σπίτι και έκαναν τρεις ακόμα συλλήψεις σε μια κίνηση τρομοκράτησης και προληπτικής καταστολής.)

Το θέαμα της "αντίστασης" αποκαλύφθηκε και απαξιώθηκε από τη δυναμική και την εμβέλεια της εξεγερτικής δράσης. Άλλωστε μια καρικατούρα δύσκολα θα μπορούσε να σταθεί μπροστά σε κάτι αληθινό. Και αν την ίδια τη στιγμή των γεγονότων ήταν ολοφάνερο το τι συνιστά πραγματικά αντίσταση και τι όχι, ακολούθησε επίσης αποκαλυπτική η επόμενη μέρα με την κυβέρνηση και το ΚΚΕ να κόπτονται αμφότεροι για τη διασάλευση της τάξης, να ρίχνουν τις ευθύνες ο ένας στον άλλο και να διακηρύσσουν την αφοσίωσή τους στην "δημοκρατική νομιμότητα" εκδηλώνοντας την ταύτιση των συμφερόντων τους.

Τα γεγονότα της 19ης Νοέμβρη στην Αθήνα, όπως και εκείνα που συνέβησαν μερικές μέρες αργότερα στο Σιάτλ και το Λονδίνο κατά τη διάσκεψη του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, αναδεικνύουν πως ο νέος κόσμος της κυριαρχίας δεν είναι αδιαμφισβήτητος, πως υπάρχουν και εκείνοι που δεν καθρεφτίζουν τους εαυτούς τους σε αυτόν τον κόσμο, εκείνοι που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ενσωματωθούν. Και ακόμα, πως μπροστά στη βούληση των ανθρώπων για αντίσταση το κράτος, το κεφάλαιο και η νέα τάξη τους δεν είναι αυτό που παρουσιάζονται, πως μπροστά στον πραγματικό τους εχθρό, τις κοινωνικές και ταξικές εξεγέρσεις, δεν είναι ούτε παντοδύναμοι ούτε άτρωτοι.

Έχοντας συνείδηση του εαυτού μας και του εχθρού, αξιοποιώντας τα δεδομένα της συγκυρίας, θέτοντας στόχους και αναπτύσσοντας κατάλληλες τακτικές ως προϊόν εμπειρίας ή αυθόρμητης επινόησης, είναι δυνατό με τη δράση μας, ακόμα και όταν είναι μειοψηφική, να απελευθερώνεται η δυναμική της άρνησης του υπάρχοντος κόσμου και να επιβάλλεται -προς το παρόν προσωρινά- στις κυρίαρχες αναγνώσεις της πραγματικότητας. Ήδη ειπώθηκε από τους συντρόφους στο Σιάτλ πως: "Αυτή είναι μόνο μια γεύση των πραγμάτων που θα 'ρθουν στο μέλλον". Το σχέδιο της κοινωνικής ανατροπής βρίσκεται σε εξέλιξη...