Η προφυλάκιση των δύο αναρχικών συντρόφων, μέσα στο κλίμα τρομολαγνείας που διαμόρφωσαν τα ΜΜΕ κατά την περίοδο της σύλληψής τους με βάση τα σενάρια της ασφάλειας περί “ημιτρομοκρατίας”, και η πολύμηνη ομηρία τους αποτελούν για το κράτος ένα ακόμα σημείο της συνολικής επιχείρησης τρομοκράτησης τόσο εναντίον όλων όσοι αντιστέκονται όσο και ευρύτερα εναντίον όλης της κοινωνίας. Άλλωστε οι συλλήψεις και οι διώξεις αγωνιστών αποτελούν κομμάτι της ολοένα και αναβαθμιζόμενης και εντεινόμενης κατασταλτικής επίθεσης του κράτους στην κοινωνία και τις αντιστάσεις της. Μιας επίθεσης που εκφράζεται με τις εκατοντάδες κάμερες ασφαλείας στους δρόμους, με την αναβάθμιση και την αποθράσυνση των σωμάτων ασφαλείας -ΜΑΤ, ΟΠΚΕ, συνοριοφύλακες, ειδικοί φρουροί, ζητάδες- και τη δημιουργία συνεχώς νέων, όπως είναι και η δημοτική αστυνομία. Με τα αστυνομικά μπλόκα στις γειτονιές και στο κέντρο της μητρόπολης και την καταδίωξη κυρίως νεολαίων και μεταναστών -με πιο πρόσφατο περιστατικό τη δολοφονία του νιγηριανού μετανάστη Τόνι Ονούα στη Θεσσαλονίκη στις 18 Αυγούστου-, με την άγρια καταστολή διαδηλώσεων όπως κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων του προηγούμενου χρόνου, με τη θεσμική και πρακτική ανατροπή του κοινωνικού ασύλου στους πανεπιστημιακούς χώρους -όπως η πρόσφατη εισβολή των μονάδων καταστολής στο ΑΠΘ στις 9 Σεπτέμβρη μετά το ξέσπασμα μικρής έκτασης συγκρούσεων κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της ΔΕΘ, με αποτέλεσμα τη σύλληψη της 19χρονης αναρχικής Χριστίνας Τονίδου-, με τη διαρκή προσπάθεια εγκληματοποίησης και αποκοινωνικοποίησης των αγωνιζόμενων και ειδικότερα των αναρχικών-αντιεξουσιαστών.

Έτσι, η εκδικητικότητα των κρατικών μηχανισμών απέναντι στους δύο φυλακισμένους συντρόφους, που έχουν αναλάβει την πολιτική ευθύνη της ενέργειας για την οποία διώκονται, επιχειρείται από το κράτος να λειτουργήσει εκφοβιστικά και παραδειγματικά σε όλους όσοι αντιστέκονται αναπτύσσοντας τον αγώνα πέρα από τα όρια της αστικής νομιμότητας χωρίς να αναγνωρίζουν στα πολιτικοοικονομικά αφεντικά, τους θεσμούς και τους διαμεσολαβητικούς μηχανισμούς το δικαίωμα να ορίζουν τι είναι “νόμιμο” και τι “παράνομο”, απαντώντας με ένα ελάχιστο ποσοστό αντιεξουσιαστικής κοινωνικής αντιβίας απέναντι στην αντικοινωνική εξουσιαστική βία της ολοκληρωτικής δημοκρατίας.

Απέναντι λοιπόν στην ιδεολογική και κατασταλτική επίθεση της δημοκρατίας, η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές και ο αγώνας για την απελευθέρωσή τους δεν μπορεί παρά να είναι κομμάτι των ευρύτερων κοινωνικών αντιστάσεων, δεν μπορεί παρά να είναι μέρος του αγώνα ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά, του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση…

*