Και είναι γνωστό γενικότερα ότι η πέραν της κοινής βάσης εξατομίκευση της στάσης και της υπεράσπισης, όπως οι προσωπικοί μάρτυρες, καταργεί ουσιαστικά την πολύτιμη κι ακατάβλητη από εξωτερικούς παράγοντες συλλογικοποίηση και όλα όσα απορρέουν από αυτήν.

Επιπλέον, εδώ θα πρέπει να γίνουν ορισμένες αναγκαίες πολιτικές επισημάνσεις.

Η συμβολική επίθεση στο Καζίνο δεν ήταν μια αποσπασματική κίνηση -ένα “πυροτέχνημα”, όπως φαντάζονται ή θα ήθελαν μερικοί- η οποία ξεκίνησε λίγο πριν πέσουν οι μπογιές και τελείωσε με την απελευθέρωση των συλληφθέντων, αφήνοντας τη δίκη ως μια νομική εκκρεμότητα. Θα ήταν “πυροτέχνημα” στο βαθμό που οι επιτιθέμενοι με τις μπογιές στο Καζίνο συμμετείχαν απλώς σε μια “φάση” και μετά εξαφανίζονταν έχοντας να περιμένουν μόνο τη δίκη των συλληφθέντων. Μια κίνηση χωρίς πραγματικές ρίζες που θα εμφανιζόταν από το πουθενά και θα έμενε χωρίς συνέχεια.

Όμως δεν ήταν έτσι κι όποιος την είδε και την αντιμετώπισε έτσι έκανε σοβαρό λάθος, αλλοιώνοντας τα χαρακτηριστικά της, συμπεριλαμβανομένου και του τρόπου που την αντιμετώπισαν οι 27 μέχρι του σημείου της απελευθέρωσής τους και την έκδοση του κοινού τους κειμένου αμέσως μετά.

Η συμβολική επίθεση δεν ήταν μια ξεκομμένη ενέργεια, αλλά προϊόν μιας ανοιχτής, κινηματικής πολιτικής διαδικασίας και εντασσόταν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο κινήσεων που συζητήθηκαν πολύ, όπως η αντιπληροφόρηση που έγινε τις προηγούμενες μέρες με μια πλατιά αφισοκόλληση για την Πάρνηθα και η μακρά πορεία που πήγε στο Τελεφερίκ αποκλείοντας για ώρες το Καζίνο στις 27 Ιούλη, δυο μέρες πριν τη συμβολική επίθεση. Η ενέργεια λοιπόν εναντίον του Καζίνο είχε συγκεκριμένες ρίζες, οργανωτικά και πολιτικά, όντας συνειδητά και ξεκάθαρα μέρος μιας ευρύτερης, συνελευσιακής κινητοποίησης για την Πάρνηθα και ευρύτερα για την προάσπιση του φυσικού περιβάλλοντος από τη λεηλασία και την καταστροφή του.

Και επιπλέον είχε τη συνέχειά της σε μια ευρύτερη κινητοποίηση, όπως δείχνουν μια σειρά από πρωτοβουλιακές κινήσεις στην πόλη (με αφίσες, κείμενα, πανό, αυτοκόλλητα), με κορυφαία τη διοργάνωση του 2μερου εκδηλώσεων στο Πολυτεχνείο από την Ανοιχτή Συνέλευση από το λόφο του Στρέφη, με γενικότερες στοχεύσεις, χωρίς όμως να χάνει και τη συγκεκριμένη στόχευση της Πάρνηθας, όπως δείχνει και η πρόσφατη πορεία που έγινε στις 21 Οκτώβρη από την Αγ. Τριάδα προς το Καζίνο.

Ο καθένας σύντροφος βέβαια μπορεί να εμφανίζεται και να συμμετέχει σε οποιαδήποτε στιγμή ενός αγώνα και όποτε θέλει μετά να αποστασιοποιείται, αλλά είναι πολύ εγωιστικό και άστοχο τελικά να νομίζει κανείς ότι η ατομική αποσπασματική συμμετοχή του μπορεί να μετατρέψει συνολικά έναν αγώνα, στον οποίο συμμετέχουν άλλοι με κάποιους όρους συλλογικότητας, συνέχειας και συνέπειας, σε αποσπασματικό...

H συμβολική επίθεση με τις μπογιές στο Καζίνο μετά την πυρκαγιά της Πάρνηθας ήταν μια από τις πιο καίριες κινήσεις που έχουν γίνει από τον α/α χώρο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τον αγώνα ενάντια στη λεηλασία του περιβάλλοντος. Όχι μόνο σαν απάντηση για όσα είχαν ήδη συμβεί αλλά και προκαταβολικά, όπως αποδείχτηκε, για όσα ακολούθησαν. Και η αξία αυτής της κίνησης πολλαπλασιάστηκε κατά πολύ με όλα αυτά που συνέβησαν 15 μέρες μετά, με τις πυρκαγιές να καίνε βουνά, χωριά και ανθρώπους, και τους εξουσιαστές να κατασκευάζουν τρομοσενάρια περί αναρχικών "ασύμμετρων απειλών". Γιαυτό και έχουν μεγάλο πρόβλημα με αυτή την κίνηση και σήμερα δεν μπορούν καν να δικάσουν τους συλληφθέντες χωρίς να γίνουν ρεζίλι. Θέλουν να περάσει ο καιρός, να ξεχαστούν τα πράγματα και να τελειώνει αυτή η ιστορία γιατί δεν τους βολεύει.

Από την άλλη πάλι, σίγουρα δεν υπάρχει η ίδια ακριβώς κατάσταση που επικρατούσε με τους 27 το καλοκαίρι και προφανώς κάτι έχει αλλάξει. Εκείνο όμως που έχει σημασία, πέρα από τους διάφορους περισπασμούς που παρουσιάζονται, είναι ότι, για όλους αυτούς που η συμβολική επίθεση στο Καζίνο δεν ήταν μια στιγμιαία, ευκαιριακή κίνηση αλλά μέρος μια συνολικότερης κίνησης αγώνα, όλα συνεχίζονται ...

*