ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΚΗ
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΤΟΝΙΔΟΥ
Η “επανίδρυση του κράτους”, για την ακρίβεια η επιβολή της ολοκληρωτικής δημοκρατίας με την πλήρη ανατροπή των συσχετισμών της 30χρονης μεταπολιτευτικής περιόδου σε βάρος της κοινωνίας, περνά μεταξύ άλλων από τη θεσμική και πρακτική ανατροπή του κοινωνικού ασύλου στους πανεπιστημιακούς χώρους. Μέρος αυτής της ανατροπής του ασύλου και της ευρύτερης ανατροπής του μεταπολιτευτικού πλαισίου είναι η εισβολή των ΜΑΤ και των ασφαλιτών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στις 9 Σεπτέμβρη 2007, μετά το ξέσπασμα μικρών επεισοδίων κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της 42ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης από τον Κ. Καραμανλή. Και είναι αλήθεια ότι η εισβολή έγινε δυνατή χωρίς σημαντικές αντιδράσεις, καθώς λίγοι μόνο νεολαίοι αγωνιστές επιχείρησαν με τον αυθορμητισμό τους και αυτοσχεδιάζοντας να αντιμετωπίσουν έναν ολόκληρο κατασταλτικό σχεδιασμό του κράτους, για τον οποίο είχε επιτύχει να διαμορφώσει τους όρους της απαραίτητης συναίνεσης. Αποτέλεσμα της εισβολής των μπάτσων, η οποία είχε ζητηθεί προφορικά από εισαγγελέα πριν ακόμα ξεσπάσουν τα επεισόδια, ήταν η σύλληψη μιας 19χρονης φοιτήτριας, η προσαγωγή 20 νεολαίων και η καταδίωξη άλλων. Όλοι οι προσαχθέντες πλην της 19χρονης αφέθηκαν ελεύθεροι. Η φοιτήτρια οδηγήθηκε στον εισαγγελέα και προφυλακίστηκε φορτωμένη με
μια σειρά από ανυπόστατες κατηγορίες για δυο κακουργήματα και οκτώ πλημμελήματα, σαν απόδειξη πυγμής για την “επανίδρυση του κράτους”.Γράμμα της κρατούμενης Χριστίνας Τονίδου από την ΓΑΔΘ
Όπως όλοι γνωρίζετε συνελήφθηκα ξημερώματα στις 9/9/07 στη διάρκεια συμπλοκής με αστυνομικούς που εισέβαλαν στο ΑΠΘ.
Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο δεν είναι οι κατηγορίες που μου αποδόθηκαν (σ΄αυτές πιστεύω πως θ΄ανταπεξέλθω) αλλά η αντιμετώπισή μου απ΄την αστυνομία καθώς εκμεταλλευόμενη την ψυχολογική μου κατάσταση, το γεγονός δηλαδή ότι τρομοκρατήθηκα απ΄την ώρα της σύλληψής μου μέχρι και την ώρα που μ΄έφεραν εδώ, θέλουν ν΄αποσπάσουν πληροφορίες για οτιδήποτε άσχετο ή σχετικό. Για να είμαι ειλικρινής θα προτιμούσα ν΄ακολουθούσαν τη γνωστή τακτική τους και τον παραδοσιακό τρόπο μεταχείρισης των κρατουμένων παρά αυτό το ψυχολογικό παιχνίδι που συνεχίζουν. Τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση θα δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό.
Τώρα όσον αφορά την ιδεολογική μου ταυτότητα έχω να σας πω δύο λόγια. Καταρχήν, πολλές φορές αυτά που δηλώνουμε δε σημαίνει ότι τα αντιπροσωπεύουμε κιόλας, δηλαδή δεν είμαστε πάντα αυτά που δηλώνουμε κι αυτό φαίνεται στην πράξη. Πολλοί θεώρησαν τον εαυτό τους επαναστάτη, αλλά οι πράξεις τους έδειξαν το αντίθετο.
Για μένα το να δηλώνει κάποιος/α αναρχικός/ή προϋποθέτει βαθειά αναζήτηση στον εαυτό του/της, ωριμότητα και μια ολοκλήρωση απ΄όλες τις απόψεις (ηθική, πνευματική κ.τ.λ.).
Ας επανέλθω όμως, αν εσείς κρίνετε, τουλάχιστον όσοι με γνωρίζουν, πως η δράση μου μπορεί να με χαρακτηρίσει αναρχική, τότε κάντε το. Το μόνο σίγουρο είναι ότι διαπνέομαι από αναρχικές ιδέες και μακάρι να πιστεύω μέχρι να πεθάνω, γιατί είναι κάτι πολύ δυνατό.
Από κει και πέρα το πώς θα κινηθείτε, εσείς το γνωρίζετε. Ελπίζω να έγινα κατανοητή.
Τέλος θέλω να κλείσω με κάτι που απευθύνεται σε όσους γεύονται την εξουσία, σε όσους μας αμφισβήτησαν, σε όσους γενικά δε μας πήραν στα σοβαρά: “είμαστε ένα ηφαίστειο που βράζει συνέχεια και η λάβα είναι η οργή μας. Αλίμονο αν εκραγεί το ηφαίστειο...η λάβα που θα ξεχειλίσει θα κάψει τα πάντα”. Ευχαριστώ όσους ενδιαφέρονται
.12/9/07, Κρατητήρια Αστυνομικού Μεγάρου Θεσσαλονίκης,
*