ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Αναφορικά με τα επεισόδια προπηλακισμού και ξυλοδαρμού που έγιναν στις 17 Ιουλίου στο λιμάνι του Πειραιά, στη συγκέντρωση που είχε καλεστεί από το Συνδικάτο Μετάλλου της Ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης Περάματος, με αφορμή το θάνατο–δολοφονία 2 εργατών.
Την Τρίτη, 17 Ιουλίου 2007, συμμετείχαμε ως άτομα στο ανοιχτό κάλεσμα του Συνδικάτου για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας και να διαδηλώσουμε την οργή μας για τη δολοφονία των δύο εργατών, σαν εργάτες – εργαζόμενοι που ζούμε και δρούμε στον Πειραιά
.Έχοντας από τη μία, διαφορετική αντίληψη για το συνδικαλισμό και για το πώς διεξάγονται οι εργατικοί αγώνες σήμερα και σεβόμενοι τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, παρεμβήκαμε με το δικό μας λόγο (συνθήματα, τρικάκια) με στόχο να ριζοσπαστικοποιήσουμε την εκδήλωση και όχι να την καπελώσουμε (λογική που είναι έξω από τον αξιακό μας κόσμο), και από την άλλη, να προστατέψουμε τους εαυτούς μας από μελλοντικά ατυχήματα – δολοφονίες.
Αντ΄ αυτού, 4 άτομα από εμάς, εισπράξαμε μπουνιές, κλωτσιές, μπουκάλια, βρισίδια κτλ, από μέλη του Συνδικάτου που θεωρούν όλους τους υπόλοιπους εργάτες – εργαζόμενους που ήταν στην πορεία, ιδιοκτησία τους. Η χυδαιότητά τους έφτασε στο σημείο να χτυπήσουν με κλωτσιές και να βρίσουν με χειρότερο τρόπο από την αργκό του λιμανιού, τη μόνη γυναίκα – συντρόφισσα που ήταν στη συντροφιά μας, η οποία είναι και δασκάλα σε σχολείο του Περάματος. Να σημειώσουμε εδώ πως: α) στις τελευταίες απεργιακές κινητοποιήσεις των δασκάλων, έφερνε σαν φωτεινό παράδειγμα στις συνελεύσεις τις δράσεις και τις
κινήσεις των εργατών της Ζώνης (συνελεύσεις στις οποίες είχε παρευρεθεί και μιλήσει ο πρόεδρος του Συνδικάτου), και β) δύο από τα άτομα της συντροφιάς έχουν εργαστεί παλιότερα στη ζώνη.Απαιτούμε από το Συνδικάτο Μετάλλου να πάρει θέση για τους τραμπουκισμούς και για την εκδίωξή μας από την πορεία και να κάνει την αυτοκριτική του για την επίδειξη οργής σε αλληλέγγυους και όχι στους δολοφόνους των εργατών.
Μήπως είναι χρήσιμο το Συνδικάτο να εντάξει στις καθημερινές του δραστηριότητες και τη διαπαιδαγώγηση των μελών του για την ταξική συνείδηση και για το ποιος είναι πραγματικά ο εχθρός;
Εμείς, δεν έχουμε “φίλους” ή “εχθρούς”, έχουμε ταξικούς φίλους και ταξικούς εχθρούς.
Εμείς, γνωστοί για τη δημόσια – ανοιχτή δράση και παρέμβασή μας σαν αναρχικοί στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά, μέσα από σωματεία, τοπικές παρεμβάσεις και ομαδοποιήσεις, δεν κρύψαμε τις θέσεις μας για τη δολοφονία των εργατών και το καθεστώς της μισθωτής σκλαβιάς, καθώς και ότι είμαστε ενάντια σε όλα τα αφεντικά δεξιά και αριστερά.
Στην πορεία των αγώνων θα μας βρίσκουν πάντα αντίθετους και αντίπαλους οι διαχειριστές – διαμεσολαβητές των εργατικών – κοινωνικών αγώνων.
Τα συνθήματα που ενόχλησαν τους αποπλανημένους ταξικούς αδελφούς:Α. Το αίμα κυλάει, εκδίκηση ζητάει. Β. Κάθε εβδομάδα τρεις νεκροί εργάτες, κράτος και αφεντικά οι μόνοι τρομοκράτες.
Τα τρικάκια που πετάχτηκαν, έγραφαν τα εξής: 1. Οι τσέπες των αφεντικών γεμίζουν από τις δολοφονίες των εργατών. 2. Κάθε εβδομάδα 3 νεκροί εργάτες, κράτος και αφεντικά οι μόνοι τρομοκράτες. 3. Τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά. Ζωή και όχι επιβίωση! 4. Η πολλή δουλειά τρώει τους εργάτες, οι πολλοί εργάτες τρώνε τον αφέντη! 5. Τρόμου μεροκάματα των εργατών για τις βίλες των εφοπλιστών. 6. Δεν είναι ατυχήματα μην έχετε αυταπάτες, κράτος και κεφάλαιο δολοφονούν εργάτες. 7. Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη 8. Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι αναλώσιμοι.
Μέλη της Πρωτοβουλίας Αναρχικών Πειραιά
Υ.Γ. Θα μπορούσε το προεδρείο του Συνδικάτου να μας κάνει σύσταση να σταματήσουμε να πετάμε τρικάκια και να φωνάζουμε συνθήματα που ήταν έξω από τη γραμμή του και εμείς θα το σεβόμασταν.
*