ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ
Το ολοκαύτωμα της Πάρνηθας ήταν μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του πολέμου που διαδραματίζεται με πλήθος καταστροφών σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος και των ελεύθερων χώρων, κι αποτέλεσε αφορμή μιας ευρύτερης κοινωνικής αφύπνισης και κινητοποίησης μέσα στην οποία η παρέμβαση των αντιεξουσιαστών έχει μεγάλη σημασία για την προώθηση της αλληλεγγύης και της ριζοσπαστικοποίησης των αντιστάσεων. Σε αυτή την κατεύθυνση καλέστηκε από πρωτοβουλία συντρόφων συζήτηση στο Πολυτεχνείο στις 12 Ιούλη 2007, για την ανάπτυξη δράσεων ενάντια στην καταστροφή της φύσης από το κράτος και το κεφάλαιο. Ακολούθησε κάλεσμα για Ανοιχτή Συνέλευση στις 20 Ιούλη στο Στρέφη, όπου αποφασίστηκε η διοργάνωση πορείας αντίστασης από την πόλη στο βουνό, με προορισμό το τελεφερίκ και στόχο τον αποκλεισμό του Καζίνο.
Η πορεία καλέστηκε για τις 27 Ιούλη με αφίσα που έλεγε: “Ο φυσικός δρυμός κάηκε, το Καζίνο σώθηκε κι επεκτείνεται... η “ανάπτυξη” και οι επενδύσεις είναι η συνέχιση της καταστροφής με άλλα μέσα. ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ!”
Η πορεία από την πόλη προς το βουνό ήταν μια διαδρομή περίπου 5χλμ, που ξεκίνησε από το Μεσονύχι του Μενιδίου όπου προηγήθηκε συγκέντρωση. Ο κόσμος που συμμετείχε στην πορεία ήταν περίπου 200-250 άτομα. Το πανό στην κορυφή έγραφε "Κάτω τα χέρια από την Πάρνηθα" ενώ ένα ακόμη στο τέλος έγραφε "κράτος και εργολάβοι οι μόνοι εμπρηστές". Προπορεύονταν αλλά και ακολουθούσαν την πορεία ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, ΜΑΤ, ΟΠΚΕ κλπ. Από το μέσον περίπου της διαδρομής στη λεωφόρο Πάρνηθος η κυκλοφορία οχημάτων από και προς το βουνό σταμάτησε τελείως και το Καζίνο αποκλείστηκε.
Ένας από τους οδηγούς που επέστρεφαν από το Καζίνο κι εγκλωβίστηκε από την πορεία ανέπτυξε ταχύτητα, δοκιμάζοντας να περάσει με ελιγμούς ανάμεσα από τους διαδηλωτές με κίνδυνο να προκαλέσει σοβαρούς τραυματισμούς. Τελικά, κι αφού δέχτηκε χτυπήματα στο αυτοκίνητό του, αναγκάστηκε να σταματήσει στην άκρη του δρόμου ζητώντας συγγνώμη για τη συμπεριφορά του.
Όταν η πορεία έφθασε στο στόχο της, τον κάτω σταθμό του τελεφερίκ στο Μετόχι, οι διαδηλωτές σταμάτησαν κρατώντας πάντα αποκλεισμένο το Καζίνο. Εκεί βρίσκονταν επιπλέον αστυνομικές δυνάμεις, ενώ κατέφθασαν κι άλλες. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ έφθασαν τις τέσσερις, ενώ σχηματίστηκε μια ατελείωτη σειρά ακινητοποιημένων αυτοκινήτων που πήγαιναν στο Καζίνο. Μόνο οι συγκεντρωμένοι τζογαδόροι μπροστά στο τελεφερίκ ήταν περισσότεροι από τους συντρόφους που είχαν αποκλείσει κάθε πρόσβαση και κάθε αποχώρηση. Μερικοί από τους πελάτες του Καζίνο φώναζαν αγανακτισμένοι να ανοίξει ο δρόμος από τους συγκεντρωμένους για να πάνε να παίξουν, ενώ οι μπάτσοι περικύκλωσαν τη συγκέντρωση προκαλώντας. Οι μόνοι όμως που οι διαδηλωτές άφησαν να περάσουν ήταν οι εθελοντές δασοπροστασίας του βουνού.
Οι διαδηλωτές παρέμειναν στο χώρο μέχρι να νυχτώσει κι απάντησαν στις προκλήσεις των μπάτσων και μερικών αγανακτισμένων τζογαδόρων με αποφασιστικότητα, χλεύη και χιούμορ. Όταν πήγε να ξεκινήσει η πορεία του γυρισμού, κι ενώ ο αποκλεισμός του δρόμου προς το Καζίνο συνεχιζόταν, απειλήθηκε σύγκρουση με τα ΜΑΤ που απαίτησαν, προκαλώντας και απειλώντας, η επιστροφή να μην γίνει συντεταγμένα μιας και η ουρά από τα αυτοκίνητα που κατευθύνονταν στο Καζίνο έφτανε χιλιόμετρα. Η αποφασιστικότητα των διαδηλωτών τούς έκανε να το ξανασκεφτούν και τελικά υποχώρησαν. Κάποια στιγμή πάλι, τα ΜΑΤ προσπάθησαν να σχηματίσουν ‘Π’ γύρω από την πορεία. Τότε η πορεία σταμάτησε και μόνο όταν οι μπάτσοι απομακρύνθηκαν ξεκίνησε και πάλι κανονικά.
Στο πλάι του δρόμου που κατέβαινε η πορεία, απλωνόταν μια ατελείωτη σειρά ακινητοποιημένων αυτοκινήτων από πελάτες του Καζίνο, ενώ άλλοι, με το που έβλεπαν την πορεία να κατεβαίνει από την Πάρνηθα, έστριβαν επιτόπου και έφευγαν προς όλες τις κατευθύνσεις επιφέροντας κυκλοφοριακό χάος από το Μενίδι μέχρι και τους Θρακομακεδόνες.
Παρόλες τις προκλήσεις ορισμένων από αυτούς που το μόνο που ήθελαν ήταν να ανέβουν στο καμένο βουνό για να “ψυχαγωγηθούν” στο Καζίνο, αποφεύχθηκε κι εδώ κάθε εκδήλωση περιττής βίας, κι η απάντηση ήταν ο χλευασμός. “Η καλύτερη περιφρούρηση τελικά είναι πάντα η κοινή συνείδηση αυτών που συμμετέχουν σε μια δράση για τους στόχους και τα μέσα της κάθε φορά. Παρά την οργή και τις προκλήσεις, κανένας δεν έβαλε τον εαυτό του πάνω από τη συλλογικότητα”.
Κάποια από τα πολλά συνθήματα που ακούστηκαν σε αυτήν την πολύ μεγάλη πορεία, που ήταν πραγματικά μια από τις καλύτερες, ήταν: “Ή Καζίνο ή δρυμός - τις ρουλέτες σας και μπρος”, “Αυτοί που καίνε δάση και βουνά χτίζουνε Καζίνο και χιονοδρομικά”, “Ούτε ρουλέτες, ούτε μεζονέτες, απόψε στο καζίνο θα πέσουνε ρουκέτες”, “Η οργή δε σβήνει, καζίνο δε θα μείνει”, “Τέρμα πια οι αυταπάτες - ή με τα ελάφια ή με τις γραβάτες”, “Αυτοί που καίνε δάση και βουνά είναι οι εργολάβοι και τα αφεντικά”, “Έξω οι μπάτσοι απ’ το βουνό”, “Ταβέρνα δεξιά, ταβέρνα αριστερά - βάλτε τα γουρούνια τώρα στη φωτιά”, “Όσο νυχτώνει ο τζόγος μεγαλώνει - μαλάκες τζογαδόροι δασοκτόνοι”, “Κόκκινο ελάφι είμαστε μαζί σου - Βύρωνα Πολύδωρα άντε και γαμήσου”, “Σκυλιά φυλάτε τα αφεντικά σας”, “Εμπρός λαέ, φωτιά στο Μον Παρνέ(ς)”, “Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι,
στο καζίνο πήγαινε για να χάσεις πάλι”, “Αυτό, αυτό είναι σωστό, φωτιά στα υπουργεία και όχι στο βουνό”, “Αγώνας για τα δάση και τα βουνά ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά”, “Να καεί, να καεί το καζίνο κι η Βουλή, η ΓΑΔΑ να γίνει στάχτη και να πάει να γαμηθεί”, “Θέλουμε τα ελάφια στις ράχες των βουνών και όχι στα πιάτα των αφεντικών”.Η πορεία αυτή ήταν μια πρωτότυπη κίνηση και δημιούργησε πρόβλημα σε πολλούς, στο κράτος, στο Καζίνο, στα κόμματα. Σε αυτούς που κινήθηκαν στα πλαίσια της προεκλογικής πολιτικής σκοπιμότητας του τύπου “για όλα φταίνε ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ψηφίστε αριστερά”, σε αυτούς που κινήθηκαν περιορισμένοι μέσα στα στενά όρια της διαμαρτυρίας της "κοινωνίας των πολιτών", σε αυτούς που στάθηκαν αμήχανοι κι απρόθυμοι να κάνουν οτιδήποτε μπροστά σε ένα μεγάλο κοινωνικό ζήτημα. Η προπαγάνδισή της, αν και έγινε σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ήταν πλατιά, με αρκετές αφίσες σε πολλά σημεία της πόλης.
Η συμμετοχή στην πορεία δεν ήταν μεγάλη αλλά ήταν η αναμενόμενη, ικανοποιητική για την εποχή που έγινε η πορεία, το ιδιαίτερο θέμα της, το απόμακρο σημείο συγκέντρωσης στην άκρη της πόλης και την πολύ μεγάλη και κουραστική διαδρομή της μέχρι το βουνό. Η σύνθεση του κόσμου της πορείας επίσης ήταν ένα σημαντικό σημείο της, καθώς είχε μεγάλη ποικιλία και δεν ήταν καθόλου ιδεολογικά μονοδιάστατη, γεγονός που είναι ευχάριστο και ενθαρρυντικό για τη συνέχεια του αγώνα. Ανάμεσα στους συμμετάσχοντες υπήρχαν και άτομα από την αριστερά και την οικολογία που ενδιαφέρονται και αγωνίζονται για τη φύση χωρίς υστεροβουλία και παρωπίδες. Η πορεία έσπασε, ή συνέβαλε στο να σπάσουν, πολλά στερεότυπα κι ήταν μια αρχή καθώς ο αγώνας για την υπεράσπιση της Πάρνηθας και της φύσης ευρύτερα θα είναι μακροχρόνιος και πολύμορφος και πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πλατύτερος και ανοιχτός σε νέες ιδέες και συμμετοχές.
Από την άλλη, η πορεία αγνοήθηκε κι ήταν σαν να μη γινόταν για πολλούς από εκείνους που τις προηγούμενες μέρες κόπτονταν δήθεν για την Πάρνηθα, χωρίς να πλησιάζουν καν σε αυτήν, πράγμα που ήταν φυσικό αφού ήταν η μόνη πορεία που πήγε στον τόπο του εγκλήματος στοχεύοντας ξεκάθαρα τους αίτιους της καταστροφής κι αυτούς που επωφελούνται, όπως το Καζίνο. Το Καζίνο που απαγόρευσε στο ΕΚΦόρουμ να κάνει συναυλία στο Μετόχι κι αυτό πειθάρχησε κι έκανε τη συναυλία του στο Σύνταγμα.
Η πορεία στην Πάρνηθα, στην εξέλιξή της, αποδείχτηκε πως, εκτός από πρωτότυπη, ήταν και μια ευχάριστη και δυναμική κίνηση. Παρά το συνολικό μήκος της που έφθασε τα 10χλμ, στο μεγαλύτερο μέρος της είχε παλμό και ξεπέρασε και την πιο αισιόδοξη πρόβλεψη καθώς πέτυχε το σκοπό της, να πάει στον τόπο του εγκλήματος, το βουνό, έχοντας ως συγκεκριμένο στόχο τη βιομηχανία του τζόγου, και δημιούργησε ένα σημαντικό γεγονός με τον πολύωρο αποκλεισμό του Καζίνο αψηφώντας την απειλή της καταστολής.
Το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο: “Κάτω τα χέρια από την Πάρνηθα, κανένα έργο ανάπτυξης, καμιά επένδυση πάνω στο βουνό, καμιά ανοχή στη λεηλασία και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος από την πολιτική και οικονομική εξουσία”.
Όσο και να προσπαθεί η εξουσία, με την αστυνομική κατοχή και τους αναπτυξιακούς σχεδιασμούς της στην Πάρνηθα, να μας στερήσει τον αέρα της ελευθερίας, το βουνό δεν ανήκει ούτε στους μπάτσους ούτε στην βιομηχανία του τζόγου. Ανήκει στα πλάσματα που το κατοικούν και σε αυτούς που το αγαπούν και το υπερασπίζονται.
ένας από τους ακραιφνείς φίλους του βουνού και του δάσους
*