Αφού κατακάηκε ο Δρυμός της Πάρνηθας, ο πλέον προσβάσιμος και γνωστότερος από τις προστατευόμενες περιοχές, δίπλα ακριβώς στην Αθήνα, καμιά περιοχή του φυσικού περιβάλλοντος δεν θα μπορούσε να ελπίζει σε μια καλύτερη τύχη, όποιο κι αν ήταν το υποτιθέμενο καθεστώς προστασίας της. Αφού κάηκε η Πάρνηθα, τα πάντα θα μπορούσαν να γίνουν, και θα γίνονταν τελικά, στάχτη και τσιμέντο, αν δεν τα υπερασπίζαμε με όλες μας τις δυνάμεις απέναντι στα μικρά και μεγάλα συμφέροντα τα οποία, ανεξάρτητα του μεγέθους τους, χαρακτηρίζονται από την κοινή εχθρότητά τους για τον ελεύθερο φυσικό κόσμο και την καπιταλιστική αντίληψη για τη χωρίς όρια εκμετάλλευση και λεηλασία του μέχρι πλήρους καταστροφής.

Δεν πέρασε καθόλου καιρός μέχρι να δικαιωθούν αυτές οι ζοφερές σκέψεις και εκτιμήσεις. Πολύ σύντομα -μετά την πορεία από την πόλη στο βουνό που οργάνωσε αυτή η Συνέλευση στην Πάρνηθα στις 27 Ιούλη και τη συμβολική επίθεση ενάντια στο Καζίνο στην οποία προχώρησε μια πρωτοβουλία συντρόφων (από τους οποίους 27 συνελήφθησαν μετά από πολύωρη καταδίωξη)-την καταστροφή της Πάρνηθας, του Πηλίου, του Γράμμου, των Πιέριων κι άλλων περιοχών ακολούθησε μια τρομακτική σε μέγεθος πύρινη καταστροφή ορεινών, παράκτιων και παραποτάμιων δασών, καθώς επίσης ελαιώνων και καλλιεργειών κυρίως στην Πελοπόννησο και την Εύβοια.

Η καταστροφή από τις πυρκαγιές, που σε πολλές περιοχές είχε ολοκληρωτικό χαρακτήρα, όπως και η γενικότερη περιβαλλοντική καταστροφή του πλανήτη και οι δραματικές κλιματικές αλλαγές εξαιτίας του “φαινόμενου του θερμοκηπίου” από την εκπομπή βιομηχανικών ρύπων στην ατμόσφαιρα, με όλες τις αναμενόμενες ολέθριες επιπτώσεις (ξηρασίες και απερήμωση ορισμένων περιοχών, πλημμύρες και καταποντισμοί άλλων), αναδεικνύουν το οριακό σημείο που βρίσκεται η σχέση ανθρώπου και φύσης και την χρεοκοπία ολόκληρου του πολιτικού, οικονομικού, κοινωνικού και πολιτιστικού συστήματος που είναι θεμελιωμένο πάνω στον κοινωνικό-ταξικό ανταγωνισμό και την εχθρότητα με τη φύση, αποσκοπώντας αφενός στον έλεγχο και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και αφετέρου στον έλεγχο, την καθυπόταξη και τη λεηλασία της φύσης.

Δεν είναι τυχαίο ότι η εχθρότητα για τη φύση συμπεριλαμβάνει και εκείνες τις ανθρώπινες κοινότητες που ζουν εγγύτερα σε αυτήν, αυξομειούμενη αναλόγως της εγγύτητάς τους, ξεκινώντας από την απόλυτη περιφρόνηση για τις λεγόμενες πρωτόγονες κοινωνίες μέχρι την απαξίωση των αγροτικών κι ορεσίβιων κοινοτήτων. Φθάνοντας στις μέρες μας στην απαξίωση της φύσης -και ταυτόχρονα την αυτοαπαξίωσή τους- ακόμη κι από τους ίδιους που ζουν από αυτήν.

Τα καταστροφικά φαινόμενα που εξελίσσονται γύρω μας, στην Ελλάδα και παγκόσμια, είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα μιας καταστροφικής σχέσης του ανθρώπου τόσο με τον άνθρωπο όσο και με τη φύση. Μιας σχέσης θεμελιωμένης πάνω στην κυριαρχία και την εκμετάλλευση προοιωνίζοντας τα χειρότερα στα χρόνια που έρχονται.Να σημειώσουμε ότι η κοινωνία, στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας, αντιμετώπισε κάθε φορά που χρειάστηκε τα στοιχεία της φύσης, έμαθε να το κάνει κι οργανωνόταν για αυτό. Το κράτος διέλυσε ουσιαστικά κάθε μορφή κοινωνικής αυτοοργάνωσης, υποκατέστησε την κοινωνία, και η αδυναμία ή η απροθυμία του, εξαιτίας των συμφερόντων του, να αντιμετωπίσει τις συνέπειες από τις καταστροφές, φυσικές ή ανθρωπογενείς, την άφησαν έρμαιο της καταστροφής. Άπειρα τα παραδείγματα, με πιο πρόσφατο αυτό της τρομακτικής καταστροφής από τις πυρκαγιές στην Πελοπόννησο και κορυφαίο εκείνο της εγκατάλειψης της Νέας Ορλεάνης και της πολύνεκρης καταστροφής της από τις πλημμύρες που επέφερε ο τυφώνας Κατρίνα.

Τα τραγικά συμβάντα που μας συγκλονίζουν, γεμίζοντάς μας θλίψη αλλά και οργή, δεν είναι ατυχή περιστατικά ή παρεκτροπές του συστήματος, αλλά αναπόφευκτες και διαρκώς κλιμακούμενες συνέπειες που επιφέρουν πάνω στον φυσικό κόσμο και την κοινωνία το πλήθος των μεγάλων και μικρών συμφερόντων που πηγάζουν από το ίδιο το σύστημα και το στηρίζουν. Πρόκειται για έναν πραγματικό πόλεμο κατά της φύσης, ο οποίος, όπως ο πόλεμος γενικότερα που σαρώνει πολλές περιοχές του κόσμου, αποτελεί συστατικό στοιχείο του συστήματος.

Οι λύσεις για την προάσπιση της ζωής, της ανθρωπότητας και της φύσης, της άναρχης βλάστησης και της άγριας ζωής από τον επαπειλούμενο όλεθρο και τις παντοειδείς μορφές καταστροφής και θανάτου που προβάλλουν σαν αναπόφευκτες συνέπειες της προόδου δεν βρίσκονται εντός του συστήματος, αλλά στην καταστροφή του πριν συμπαρασύρει και καταστρέψει τα πάντα.

Οι μικροί αλλά πολύτιμοι αγώνες και αντιστάσεις που ξεπηδούν σήμερα μπροστά στα επιμέρους φαινόμενα της γενικευμένης καταστροφής που μολύνει τη γη, τον αέρα και τα νερά, καίει τα αρχέγονα δάση και εξαφανίζει την άγρια ζωή, ενώ διαλύει ταυτόχρονα τις κοινότητες των ανθρώπων που ζουν κοντύτερα με τη φύση καταλύοντας κάθε δεσμό με αυτήν, είναι αναχώματα για την παρεμπόδιση και την καθυστέρηση αυτής της καταστροφής και για την προάσπιση όσων μπορούν να διασωθούν, όπως βουνά, δάση, ακτές, ποτάμια, λίμνες, ζώα και πτηνά. Αλλά πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα σημεία μιας ρηξιακής αφύπνισης και πεδία βαθύτερης και συνειδητής ριζοσπαστικής κριτικής και αγώνα ενάντια στο κράτος και τον καπιταλισμό που σαρώνουν την ανθρώπινη κοινωνία και τον φυσικό κόσμο.

Χωρίς να αποκρύψουμε αλλά και χωρίς να επιβάλουμε σε κανέναν τα πολιτικά χαρακτηριστικά μας, συμμετείχαμε και θα συνεχίσουμε να συμμετάσχουμε ως αναρχικοί, με αξιοπρέπεια, ανιδιοτέλεια και αυταπάρνηση σε αυτούς τους τοπικούς κοινωνικούς αγώνες (όπως στον αγώνα παλιότερα ενάντια στην TVX Gold και την εγκατάσταση μεταλλουργίας χρυσού στην ΒΑ Χαλκιδική, τον αγώνα για την προάσπιση της Πάρνηθας, τον αγώνα ενάντια στην εκτροπή του Αχελώου) με την πεποίθηση ότι αποτελούν μέρος του μεγάλου κοινωνικού απελευθερωτικού αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο.

*