“Πολύ κοντά στην Αθήνα υψώνεται το κατάφυτο ορεινό συγκρότημα της Πάρνηθας που, απροστάτευτο απέναντι στους σχεδιασμούς των κρατιστών και τη βουλιμία των καπιταλιστών, περιμένει την καταστροφή του” (...) “Με τη φόρα που έχουν πάρει οι καπιταλιστές, αν δεν ανατραπεί η απάθεια και η αδιαφορία απέναντι στους σχεδιασμούς τους, η Πάρνηθα θα έχει την τύχη που είχαν και τα άλλα βουνά της Αττικής που υπέστησαν και εξακολουθούν να υφίστανται πλήθος ανεπανόρθωτων καταστροφών”. (Αναρχικό Δελτίο, νο 41, Οκτώβρης 2006)

Γι αυτό άλλωστε είχε γίνει στην Πάρνηθα πορεία εκατοντάδων φίλων του βουνού ενάντια στην παραχώρηση 3.100 στρεμμάτων ελατοδάσους στην καρδιά του Δρυμού για να δημιουργηθούν εγκαταστάσεις όπως ξενώνες, εστιατόρια, εμπορικά κέντρα με αποτέλεσμα μεγάλη οικολογική καταστροφή. (“Ελευθεροτυπία” 4/3/2002)

Μια ακόμα όμως, απείρως μεγαλύτερη καταστροφή, ένα πραγματικό ολοκαύτωμα, περίμενε την Πάρνηθα πριν από εκείνη που της επιφύλασσαν τα αναπτυξιακά σχέδια της εταιρείας Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα και της BC Ρartners.

Μια φωτιά που εκδηλώθηκε από σπινθηρισμούς σε πυλώνα υψηλής τάσης της ΔΕΗ στο χωριό Στεφάνη στα Δερβενοχώρια, εξαιτίας της υπερφόρτωσης του δικτύου, αποτέλεσε την εναρκτήρια σπίθα μια πύρινης λαίλαπας που κατέκαψε την Πάρνηθα. Η εγκληματική ολιγωρία στην έγκαιρη αντιμετώπιση της φωτιάς στη Στεφάνη για να αποφευχθεί ένα black out στην Αθήνα, της επέτρεψε τελικά να ανέβει ανεμπόδιστα στο βουνό και να γιγαντωθεί καταπίνοντας τα δάση. Περισσότερα από 25.000 στρέμματα δάσους από τα 38.000 στρεμ. του πυρήνα του Δρυμού κάηκαν καθώς και άλλες τόσες χιλιάδες στρέμματα από την ευρύτερη ζώνη του.

Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που η πυρκαγιά έπληξε την Πάρνηθα, αν και ήταν αναμενόμενη από χρόνια αφού όλα τα ορεινά δάση τριγύρω έχουν καεί, δεν υπήρχε η παραμικρή ετοιμότητα και προετοιμασία, η στοιχειώδης οργάνωση και συντονισμός για να αποφευχθεί το χειρότερο και να σωθεί ο φυσικός δρυμός.

Το δάσος της Πάρνηθας με την πλούσια άγρια ζωή που φιλοξενούσε χάθηκε, έγινε ένα τεράστιο σύννεφο καπνού και στάχτης που σκέπασε την Αθήνα δίνοντας στην ατμόσφαιρα ένα ζοφερό και απόκοσμο φως αποκάλυψης. Εκατομμύρια κατοίκων της μεγαλούπολης παρακολουθούσαν τον όλεθρο παθητικοί, μοιραίοι κι άξιοι της τύχης τους, ενώ ο υπουργός δημόσιας τάξης θριαμβολογούσε θρασύτατα για τη σωτηρία από την καταστροφή ...του Καζίνο!

Σε τελική ανάλυση, η πρωτοφανής οικολογική καταστροφή στην Πάρνηθα δεν είναι αποτέλεσμα απλώς της βλακείας και της ανικανότητας των υπεύθυνων, αλλά αποτέλεσμα του πολέμου που έχει εξαπολύσει η Εξουσία ενάντια στον άνθρωπο και τη φύση. Πρόκειται για μια καταστροφή με ανυπολόγιστες κοινωνικές και πολιτιστικές διαστάσεις, ενώ οι πρώτες περιβαλλοντικές επιπτώσεις θα γίνουν αμέσως αντιληπτές στα επόμενα χρόνια με δραματική αύξηση της θερμοκρασίας, ξηρασίες αλλά και πλημμύρες στο λεκανοπέδιο.

Το αρχέγονο ελατόδασος της Πάρνηθας δεν θα ξαναϋπάρξει ούτε σε 100 χρόνια και μόνο στα όνειρα και στις αναμνήσεις όλων όσοι το γνωρίσαμε και το αγαπήσαμε θα υπάρχει ζωντανό σαν αυτό που υπήρξε κάποτε. Ένας απαράμιλλης ομορφιάς ορεινός παράδεισος, ένα σχολείο της φύσης που μας πρόσφερε απειράριθμες στιγμές χαράς, στοχασμού, παιχνιδιού, περιπέτειας και συγκίνησης, ο οποίος σε μια εφιαλτική νύχτα έγινε κρανίου τόπος.

Όσο για το ποιος είναι υπεύθυνος για αυτό το έγκλημα, σε αυτή όπως και σε κάθε ανάλογη περίπτωση, δεν είναι άλλος από το όλο σύστημα της κρατικής και καπιταλιστικής οργάνωσης της κοινωνίας, όπου τα πολιτικά και οικονομικά αφεντικά επιτίθενται στην ανθρωπότητα και το φυσικό περιβάλλον καταστρέφοντας και λεηλατώντας, αποσκοπώντας τυφλά στην μεγιστοποίηση της κερδοσκοπίας και τη διασφάλιση του κοινωνικού ελέγχου. Και είμαστε τόσο συνένοχοι για αυτή την καταστροφή και τη λεηλασία που αφήνει πίσω της στην κοινωνία και τη φύση καμένη γη, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όσο παραμένουμε απέναντί τους αδρανείς, αδιάφοροι κι υποταγμένοι.

*