MAΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης, νο 47, Ιούλιος 2007

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε έναν Παλαιστίνιο πρόσφυγα στο Λίβανο, που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον προσφυγικό καταυλισμό Ναχρ αλ- Μπάρεντ μετά την επίθεση του λιβανέζικου στρατού, και αποτυπώνουν την κατάσταση την οποία βιώνουν όλοι οι Παλαιστίνιοι πρόσφυγες. Από τις 20 Μάη το Ναχρ αλ-Μπάρεντ, κοντά στην πόλη της Τρίπολης, έχει περικυκλωθεί από δυνάμεις του λιβανέζικου στρατού -τις οποίες βοηθούν με στρατιωτικό υλικό οι Η.Π.Α και πολιτοφύλακες του Χαρίρι, δισεκατομμυριούχου γιου του δολοφονημένου πρωθυπουργού του Λιβάνου- που βομβαρδίζουν με οβίδες τον καταυλισμό και σταδιακά εισχωρούν όλο και περισσότερο μέσα σε αυτόν καταλαμβάνοντας διάφορα σημεία στην προσπάθειά τους να εξοντώσουν τους παλαιστίνιους μαχητές της ισλαμικής ομάδας Φατάχ αλ Ισλάμ που έχουν οχυρωθεί εκεί.

Από την αρχή των εχθροπραξιών έχουν αποχωρήσει από τον καταυλισμό 35.000 πρόσφυγες (οι περισσότεροι έχουν μεταφερθεί στον καταυλισμό αλ-Μπεντάουι), πρόσφυγες για δεύτερη φορά, και υπολογίζεται ότι παραμένουν στο Ναχρ αλ- Μπάρεντ περίπου 5.000-6.000 κάτω από εξαιρετικά αντίξοες συνθήκες λόγω της έλλειψης τροφής, νερού και φαρμάκων. Πολλοί από τους παραμένοντες δηλώνουν πως δεν φεύγουν γιατί πολύ απλά δεν έχουν πια πουθενά αλλού να πάνε αφού εκεί είναι τα σπίτια τους, ενώ αρκετοί πρόσφυγες που αποχώρησαν ετοιμάζονται πλέον να επιστρέψουν στο Ναχρ αλ-Μπάρεντ. Αν και είναι δύσκολο να ειπωθεί με ακρίβεια, αφού απαγορεύεται σε οποιονδήποτε, είτε δημοσιογράφο είτε μέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων, να πλησιάσει στο Ναχρ αλ-Μπάρεντ, από τις καθημερινές συγκρούσεις του στρατού με τους παλαιστίνιους μαχητές υπάρχουν περισσότεροι από 100 νεκροί (70 στρατιώτες και 60 μαχητές περίπου) και αδιευκρίνιστος αριθμός νεκρών και τραυματισμένων αμάχων. Ενώ από τις 4 Ιούνη ξέσπασαν συγκρούσεις και σε ένα ακόμη παλαιστινιακό στρατόπεδο στην Αιν αλ- Χίλουα κοντά στην πόλη της Τύρου ανάμεσα στον στρατό του Λιβάνου και μαχητές της σουνιτικής οργάνωσης Τζουνγκ αλ-Σαμ με εκατέρωθεν απώλειες.

Από τότε και μέχρι σήμερα οι Παλαιστίνιοι υπόκεινται σε ένα ειδικό καθεστώς μεταχείρισης που χαρακτηρίζεται από διακρίσεις και αποκλεισμούς. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της απαγόρευσης εξάσκησης από τους πρόσφυγες 75 (!) περίπου επαγγελμάτων, ένα μέτρο που πρόσφατα άλλαξε και όχι για όλα τα επαγγέλματα. Επίσης με απόφαση της κυβέρνησης του Λιβάνου το Μάρτη του 2001 αφαιρέθηκε από τους Παλαιστινίους το δικαίωμα απόκτησης ακίνητης περιουσίας, ενώ τους απαγορεύτηκε να συστήνουν συνδικάτα ή να συμμετέχουν σε αυτά. Μπορούν μόνο να ιδρύουν κοινωνικά και φιλανθρωπικά ιδρύματα με τον όρο το 75% των μελών να είναι λιβανέζοι πολίτες. Οι Παλαιστίνιοι, εξάλλου, δεν δικαιούνται δωρεάν ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και μπορούν να νοσηλευτούν μόνο από τον Ερυθρό Σταυρό ή σε ιδιωτικές κλινικές. Κι αν κάτι τους επιτρέπεται είναι να δουλεύουν στις οικοδομές, στα χωράφια και ως μικροπωλητές, ανασφάλιστοι. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η βασική απασχόληση των προσφύγων, η αλιεία, έχει πληγεί σοβαρά μετά τον πόλεμο του περασμένου καλοκαιριού όταν το Ισραήλ βομβάρδισε εγκαταστάσεις καυσίμων στο Λίβανο με αποτέλεσμα να προκαλέσει μεγάλη θαλάσσια ρύπανση.

Ο αποκλεισμός από κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, η φτώχεια, η πείνα, η εκμετάλλευση, η γκετοποίηση και η καταπίεση, η επιθυμία τους για επιστροφή στην Παλαιστίνη είναι οι αιτίες που οι παλαιστινιακοί προσφυγικοί καταυλισμοί αποτελούν ένα καζάνι που βράζει. Οι χιλιάδες των προσφύγων, εκδιωγμένοι από την Παλαιστίνη, έχουν στοιβαχθεί στα στρατόπεδα και έχουν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους. Καθώς το Ισραήλ αρνείται οποιαδήποτε συζήτηση για επιστροφή των προσφύγων και το λιβανέζικο κράτος τους αντιμετωπίζει ως "ξένο σώμα" και πρόβλημα στην επικράτειά του, οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν παρά να διεκδικήσουν με κάθε μέσο τη ζωή και την αξιοπρέπειά τους. Η ένοπλη σύρραξη στο Ναχρ αλ- Μπάρεντ και στην Αιν αλ- Χίλουα (όπου οι παραδοσιακές παλαιστινιακές οργανώσεις της Φατάχ και της Χαμάς έχουν μικρή επιρροή όπως και στους περισσότερους καταυλισμούς) είναι η κορυφή του παγόβουνου, η αφορμή για να εκδηλωθεί μια έκρηξη που χρόνια υποβόσκει στο Λίβανο. Από τη μία υπάρχει η βούληση του λιβανέζικου κράτους να ελέγξει τους καταυλισμούς- βλέποντας τους εκεί πληθυσμούς ως εν δυνάμει "εσωτερικό εχθρό", να διασώσει το γόητρο και την επιχειρησιακή δυνατότητα του στρατού του που απουσίασε από τον πόλεμο με το Ισραήλ, αλλά και να συσπειρώσει την κοινωνία γύρω από έναν υποτιθέμενο "τρομοκρατικό κίνδυνο" που αντιπροσωπεύουν οι πρόσφυγες, και από την άλλη, η έκρηξη που γεννούν οι κοινωνικοί αποκλεισμοί και η συσσωρευμένη και σκληρή καταπίεση που υφίστανται οι Παλαιστίνιοι ως ένα από τα χαμηλότερα ταξικά στρώματα μέσα στη λιβανέζικη κοινωνία.