Και σε αυτή τη σύνοδο τα αφεντικά επικύρωσαν τις αποφάσεις τους για τη συνέχιση του πολέμου που έχουν εξαπολύσει στην κοινωνία. Ενός πολέμου που μεταφράζεται σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, καταστολή, καταλήστευση του φυσικού πλούτου, απολύσεις, εκδιώξεις πληθυσμών, θανάτους μεταναστών στα χερσαία και υδάτινα σύνορα που οι κυρίαρχοι έχουν χαράξει.

Από την άλλη πλευρά ήταν οι κινητοποιήσεις ενάντια στο G8, όπου ένα πλήθος οργανώσεων, συλλογικοτήτων και δικτύων αντίστασης, με διαφορετικές -και συχνά ανταγωνιστικές- αφετηρίες και στόχους, είχαν θέσει ως κοινή επιδίωξη τον αποκλεισμό της συνόδου.

Όμως δεν θα μπορούσε να είναι μόνοι τους. Γιατί φυσικά υπήρξαν και πάλι αυτοί που επιδιώκουν το πέρασμα από τη διαμαρτυρία στην εξέγερση. Έτσι λοιπόν, ομάδες αναρχικών, αυτόνομων και αντιεξουσιαστών από πολλές χώρες βρέθηκαν στη Γερμανία για να σαμποτάρουν τα σχέδια των κυρίαρχων, συσπειρωμένοι είτε γύρω από το δίκτυο Dissent! είτε στο αντιφασιστικό μπλοκ είτε επιλέγοντας την αυτόνομη παρουσία τους στις κινητοποιήσεις.

Στόχος τους γι' αυτή τη σύνοδο -και στο πλαίσιο του ευρύτερου σχεδιασμού για δημιουργία μπλόκων- ήταν η ολική κατάρρευση της κυκλοφορίας προς την κόκκινη ζώνη, με μαζικά ή αποκεντρωμένα μπλόκα καθώς και με δράσεις που θα τα συνόδευαν. Μια ακόμα ευκαιρία λοιπόν για να προστεθεί ένα λιθαράκι στον κοινωνικό και ταξικό πόλεμο που διεξάγεται παντού.

Για μία ακόμη φορά σύντροφοι από την Ελλάδα βρεθήκαμε σε μια διεθνή κινητοποίηση, έπειτα από ενημερώσεις που έγιναν από γερμανούς συντρόφους, με πρώτη εκείνη κατά τη διάρκεια του Ελευθεριακού, Αντιεξουσιαστικού, Αναρχικού Φόρουμ το Μάη του 2006 στην Αθήνα και άλλες που ακολούθησαν σε διάφορες πόλεις από το Dissent!, και κινούμενοι στο επίπεδο ενός στοιχειώδους συντονισμού μετά από κουβέντα στην Αθήνα.

Ουσιαστικά, η προγραμματισμένη αρχή των κινητοποιήσεων ήταν στις 2 Ιούνη, με διαδήλωση στο Ροστόκ, και ταυτόχρονα με αντιφασιστική πορεία στο Σβερίν, όπου την ίδια μέρα καλούσαν σε πορεία οι γερμανοί φασίστες του NPD. Οι γερμανικές αρχές απαγόρευσαν και τις δύο πορείες στο Σβερίν, και οι 400 σύντροφοι που επιχείρησαν να συγκεντρωθούν εκεί είτε εμποδίστηκαν είτε προσήχθησαν από την αστυνομία. Στο Ροστόκ, ξεκίνησαν από διαφορετικά σημεία δύο πορείες με τελικό προορισμό το λιμάνι, όπου θα ακολουθούσε συναυλία. Η μία, από το δυτικό τομέα της πόλης στη Hamburger Strasse, είχε καλεστεί από συνδικάτα, τη ρεφορμιστική αριστερά και ΜΚΟ, και αριθμούσε γύρω στις 50.000 κόσμο. Από το σιδηροδρομικό σταθμό ξεκίνησε το Αντικαπιταλιστικό Μπλοκ στο οποίο ήταν τάσεις της άκρας αριστεράς και φυσικά αναρχικοί, αυτόνομοι, αντιφασίστες και αντιεξουσιαστές, ένα σύνολο 20.000 διαδηλωτών, με 5.000 να συμμετέχουν στο Μαύρο Μπλοκ, ενώ αντιεξουσιαστές υπήρχαν και σε άλλα μπλοκ της πορείας.

Το Μαύρο Μπλοκ, με παλμό και γερές αλυσίδες, πορεύτηκε προς το λιμάνι έχοντας από απόσταση πλήθος καμερών καθώς και πολυάριθμη δύναμη της αστυνομίας. Κατά τη διάρκεια της πορείας έγιναν επιθέσεις σε δημοσιογράφους, διμοιρίες, σε δύο τράπεζες και ένα περιπολικό, χωρίς να διαλυθεί το μπλοκ και χωρίς απώλειες. Όταν έφτασε η πορεία στο λιμάνι αντίκρισε τεράστιες δυνάμεις αστυνομίας. Οι πρώτες επιθέσεις εναντίον τους με πέτρες αποκρούστηκαν γρήγορα μιας και ήταν ανοργάνωτες, ενώ επέφεραν και τις πρώτες προσαγωγές. Σαράντα λεπτά αργότερα όμως, εκατοντάδες συντρόφων, νεολαίων και άλλων διαδηλωτών, γύρω στα 2.000 άτομα, επιτέθηκαν με βροχή από πέτρες και άλλα αντικείμενα στην αστυνομία κατά μήκος του παραλιακού δρόμου. Οι συγκρούσεις ήταν σφοδρότατες και μόνο ύστερα από δύο ώρες τα πάνοπλα γερμανικά ΜΑΤ, με τη βοήθεια αντλιών νερού, κατάφεραν να απωθήσουν τον κόσμο. Ακολούθησαν ανά τακτά διαστήματα εισβολές ΜΑΤ στο χώρο της συναυλίας, συμπλοκές και προσαγωγές, που ως το βράδυ έφτασαν τις 200.

Τα γεγονότα ξεπέρασαν τα όρια της διαμαρτυρίας στα πλαίσια της νομιμότητας που είχαν τεθεί από τη ρεφορμιστική αριστερά και ανέδειξαν την επικαιρότητα τόσο του δρόμου της κοινωνικής σύγκρουσης, όσο και του Μαύρου Μπλοκ ως μια συνάντηση εξεγερμένων από διαφορετικούς τόπους που ενώνονται στο δρόμο δημιουργώντας τη σπίθα για να εκφραστεί η κοινωνική και ταξική οργή.

Τα γεγονότα πάντως βασίστηκαν στον αυθορμητισμό και όχι τόσο στην οργάνωση, κάτι που φάνηκε και στη συνέχεια. Τις επόμενες 3 μέρες ακολούθησαν πορείες και δράσεις ενάντια στα μεταλλαγμένα, το μιλιταρισμό και το ρατσισμό, που χαρακτηρίστηκαν από τον μικρό, συγκριτικά με τις 2/6, αριθμό κόσμου (από 1.000 έως 7.000 άτομα ανάλογα), τις απαγορεύσεις ορισμένων συγκεντρώσεων και πορειών και την έντονη παρουσία της αστυνομίας που έκανε συνεχώς ελέγχους και βιντεοσκοπούσε διαδηλωτές. Εξ’άλλου, μετά τις 2 Ιούνη όπου η αστυνομία απέτυχε να ελέγξει τα γεγονότα, πολιτικοί και δημοσιογράφοι καλούσαν σε σκλήρυνση της καταστολής, ενώ η καθεστωτική αριστερά προσέφερε τη συγκατάθεσή της, απαξιώνοντας, με τόνους λάσπης, τους μαχητικούς διαδηλωτές του Μαύρου Μπλοκ, και παρουσιάζοντας το σχέδιο των μπλόκων των επόμενων ημερών ως τη “δική της” απάντηση, σε αντιδιαστολή με τα συγκρουσιακά γεγονότα της 2 Ιούνη.

Όλες αυτές οι κινητοποιήσεις δεν ήταν παρά μια συμπύκνωση τόσων αγώνων απ' όλο τον κόσμο και η έκφρασή τους σε ένα σημείο που οι κυρίαρχοι θέλουν να προβάλουν την υποτιθέμενη παντοδυναμία τους.

Παρά τις όποιες αδυναμίες στην αυτοοργάνωση και δράση του ριζοσπαστικού χώρου, παραμένει γεγονός ότι έγιναν κινήσεις σε αυτή την κατεύθυνση όπως και στην επικοινωνία και την ενημέρωση για τους κατά τόπους αγώνες, ενώ μετά από καιρό υπήρξε τόσο μεγάλη διεθνής κινητοποίηση, με δυναμικά γεγονότα όπως αυτά που ξέσπασαν στις 2 Ioύνη.

Ο δρόμος παραμένει ανοιχτός για όσους επιλέγουν τον κοινωνικό αγώνα ενάντια στην κυριαρχία και την παγκοσμιοποίησή της. Έναν αγώνα που θα είναι αντιεξουσιαστικός και ανατρεπτικός ή δεν θα είναι τίποτα.

*