MAΥΡΗ ΣΗΜΑΙΑ, Αναρχικό Δελτίο Αντιπληροφόρησης και Δράσης, νο 47, Iούλιος 2007

Για τους κυρίαρχους, η δημοκρατία αποτελεί το πολιτικό σύστημα διαχείρισης του κρατικού - καπιταλιστικού κόσμου και ιδεολογική προμετωπίδα της επίθεσής τους για την επιβολή νέων συνθηκών καταπίεσης, εκμετάλλευσης και ελέγχου, μέσω της παγκόσμιας "αντι"τρομοκρατικής εκστρατείας. Μια εκστρατεία που, μετά την 11η Σεπτέμβρη, αποτελεί την αιχμή του δόρατος στον πόλεμο που εξαπολύουν τα παγκόσμια πολιτικά και οικονομικά αφεντικά με στόχο τον ολοκληρωτικό έλεγχο και την αφαίμαξη των κοινωνιών και των φυσικών πόρων τόσο στην περιφέρεια της Δύσης όσο και στο εσωτερικό της. Αυτή η εκστρατεία συμπυκνώνει τα μέσα και τους σκοπούς της διαδικασίας παγκοσμιοποίησης της κυριαρχίας που ξεκινά από τις αρχές της δεκαετίας του '90 και συντελεί αποφασιστικά στην επιτάχυνση της αναδιάρθρωσης του εξουσιαστικού κόσμου.

Η ολοκληρωτική επιβολή της δικτατορίας του κράτους και των αφεντικών απαιτεί - παράλληλα με την ένταση της κρατικής τρομοκρατίας και την εξάπλωση συνθηκών εξαθλίωσης για τα εκατομμύρια των αποκλεισμένων- την απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης. Απαιτεί την εμφάνιση της επίθεσης των κυρίαρχων ως "κοινωνικό αίτημα", σε μια προσπάθεια να εμφανίσουν τα συμφέροντά τους ταυτισμένα με αυτά της κοινωνίας. Προκειμένου να γίνει αδιαμφισβήτητη η ηγεμονία μιας πολύ μικρής μειοψηφίας σε βάρος δισεκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν σε καθεστώς ανέχειας, προωθείται στις δυτικές κοινωνίες ο ανταγωνισμός και η εξατομίκευση ως κυρίαρχα προτάγματα, και διαχέεται το "όραμα" της κοινωνικής ανέλιξης, με στόχο την άμβλυνση και τη χειραγώγηση της ταξικής οργής και την επικράτηση του κοινωνικού κανιβαλισμού. Αυτή την πραγματικότητα έρχεται να θωρακίσει το Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης που επιχειρούν να εγκαθιδρύσουν οι κυρίαρχοι, με τελικό σκοπό τη μετάλλαξη της κοινωνίας μέσω της διάχυσης του φόβου και της ανασφάλειας, και μέσω της στρατιωτικοποίησης της καθημερινής ζωής. Η στρατιωτική κατοχή, οι μαζικές σφαγές, η καταδίκη κοινωνιών στην εξαθλίωση και η βίαιη εκτόπιση πληθυσμών, στην καπιταλιστική περιφέρεια, καθώς και η εφαρμογή του δόγματος της "ολικής ασφάλειας" (ένταση της καταστολής και του ελέγχου, ιδεολογική τρομοκρατία) στο εσωτερικό της αναπτυγμένης Δύσης, αποδεικνύουν ότι η ολοκληρωτική δημοκρατία επιβάλλεται με αυξανόμενη βία.

Πιο συγκεκριμένα, βασικές πτυχές αυτής της διαδικασίας εκσυγχρονισμού είναι οι αναδιαρθρώσεις στο χώρο της εργασίας και της εκπαίδευσης, οι οποίες εκφράζονται με την επιδείνωση των όρων εκμετάλλευσης που επιφέρει η αύξηση του χρόνου δουλειάς μέσω της "ελαστικοποίησης του ωραρίου", οι εξατομικευμένες σχέσεις εργασίας που δυσχεραίνουν την ανάπτυξη συλλογικών αντιστάσεων, η διαρκής εξάπλωση της "μαύρης" - ανασφάλιστης εργασίας με την ένταση του εκβιασμού της ανεργίας κ.α., από τη μία πλευρά, και από την άλλη, όσον αφορά την εκπαίδευση, με την εντατικοποίηση των σπουδών, την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, και με την κατάργηση του ασύλου -που αφορά τα ευρύτερα σχέδια επιβολής ενός κοινωνικού μοντέλου ασφυκτικού ελέγχου και καταστολής.

Αυτό αναδείχθηκε ιδιαίτερα το αμέσως προηγούμενο διάστημα, όπου η αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης και ο αγώνας ενάντια σε αυτήν αποτέλεσαν κεντρικό πολιτικό ζήτημα, φέρνοντας στην επιφάνεια τόσο τη σημασία που έχει για το κράτος το να προχωρήσουν αυτές οι αναδιαρθρώσεις, το χαρακτήρα επίθεσης που έχουν και τις μεθόδους που επιστρατεύονται για τη βίαιη επιβολή τους, όσο και υπαρκτές δυνατότητες κοινωνικής αντίστασης σε αυτά τα σχέδια. Αυτός ο αγώνας, που εκφράστηκε με εκατοντάδες καταλήψεις σχολών, συνεχείς διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τις μονάδες καταστολής, όπως για παράδειγμα στις 17 Γενάρη στο Πολυτεχνείο, όταν ο χώρος του "ασύλου" λειτούργησε ως ορμητήριο για εκατοντάδες εξεγερμένους, ξεπέρασε σε αρκετές στιγμές του τα αμυντικά και ρεφορμιστικά όρια -με αποκορύφωμα την πορεία της 8ης Μάρτη που πήρε τα χαρακτηριστικά κοινωνικής ανταρσίας με πολύωρες συγκρούσεις εκατοντάδων αναρχικών και νεολαίων μπροστά στο κοινοβούλιο. Σε όλη τη διάρκεια αυτού του αγώνα, και ιδίως τις στιγμές της όξυνσής του, η καταστολή στους δρόμους (που είχε ως αποτέλεσμα δεκάδες ξυλοδαρμούς και συλλήψεις αγωνιζόμενων ανθρώπων, από τους οποίους προφυλακίστηκαν ο γερμανός εργάτης Timo Behrendt και ο αναρχικός Βασίλης Στεργίου) συμβάδιζε με την ιδεολογική επίθεση μέσω των ΜΜΕ η οποία επικέντρωνε στους αναρχικούς, με στόχο να χτυπηθεί στο πρόσωπό τους η αδιαμεσολάβητη δράση και οι δυνατότητες ριζοσπαστικοποίησης του αγώνα. Η δυναμική του αναρχικού αγώνα και η δυνατότητα σύνδεσης των αναρχικών με ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την αγχώδη προσπάθεια του κράτους, των αφεντικών και των λακέδων τους να αποπολιτικοποιήσουν και να απονοηματοδοτήσουν τις κινήσεις των αναρχικών.

Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, οι διώξεις και οι φυλακίσεις αγωνιστών, παρόλα τα ιδιαίτερα, και συχνά πολύ διαφορετικά, χαρακτηριστικά της κάθε υπόθεσης -είτε αυτό αφορά τις συγκεκριμένες κάθε φορά πρακτικές είτε τη χρονική συγκυρία που εκδηλώθηκε κάθε δίωξη και φυλάκιση είτε τέλος την τοποθέτηση των ίδιων των διωκόμενων και φυλακισμένων απέναντι στο κατηγορητήριο που τους αποδίδεται- δεν αποτελούν αποσπασματικά, συγκυριακά και άσχετα μεταξύ τους επεισόδια, αφού αποτελούν για το κράτος αιχμή της συνολικής επιχείρησης τρομοκράτησης τόσο όλων όσοι αντιστέκονται όσο και ευρύτερα της κοινωνίας μέσω του παραδειγματισμού. Και σε αυτή τη διαδικασία, δεν είναι απλά οι εκάστοτε πρακτικές αυτές που βρίσκονται στο στόχαστρο, όπως θέλει να διατυμπανίζει το κράτος που επιβάλλει ορισμούς για το τι είναι "νόμιμο" και τι "παράνομο", τι είναι "αποδεκτό" στα πλαίσια της "δημοκρατικής διαμαρτυρίας" και τι είναι "εγκληματικό", αλλά συνολικά ο αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση, σε όλες τις πτυχές και τις εκφράσεις του. Η ομηρία αγωνιστών αποτελεί λοιπόν για το κράτος πεδίο πάνω στο οποίο δοκιμάζει το βάθεμα της κατασταλτικής και ιδεολογικής του επίθεσης, με την κατασκευή σεναρίων και εικόνων που εξυπηρετούν την απαξίωση και διαστρέβλωση των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων για τον εγκλωβισμό και την οπισθοχώρησή τους.

• Για την υπόθεση της απαλλοτρίωσης στην Εθνική τράπεζα τον Γενάρη του 2006 κρατείται προφυλακισμένος και θα δικαστεί στις 6 Ιούλη ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης, ενώ διώκονται οι αγωνιστές Σίμος Σεϊσίδης, Μάριος Σεϊσίδης και Γρηγόρης Τσιρώνης. Η υπέρβαση των ορίων της καθεστωτικής νομιμότητας, η άρνηση των καθιερωμένων ταξικών σχέσεων και ρόλων που επιβάλλουν τη μισθωτή σκλαβιά ως αναπόδραστη πραγματικότητα και την ιδιοκτησία ως υπέρτατη αξία, η συμπλοκή με τους φρουρούς της τάξης και της ασφάλειας των αφεντικών, η αξιοπρεπής και αγωνιστική στάση του Γ. Δημητράκη και, βέβαια, το γεγονός ότι είναι αναρχικός προκάλεσαν την "αγανάκτηση" των λακέδων της εξουσίας οι οποίοι επιχείρησαν να τον απαξιώσουν, στοχοποίησαν συντρόφους και ενέτειναν την προσπάθεια εγκληματοποίησης των αναρχικών. Στα τηλεπαράθυρα στήθηκε ένα σκηνικό τρόμου από την πρώτη στιγμή μετά το σοβαρό τραυματισμό του Γ. Δημητράκη από σφαίρες αστυνομικού και τη σύλληψή του, κατά την οποία, ενώ ήταν αιμόφυρτος στο έδαφος οι διώκτες του τον έδεσαν με χειροπέδες και τον προπηλάκιζαν. Ενώ στη συνέχεια, τον "επισκέφθηκε" στο νοσοκομείο όπου κρατούταν, ο εισαγγελέας Διώτης ο οποίος, όπως καταγγέλθηκε αργότερα από τον ίδιο τον Γ. Δημητράκη, απειλούσε με επανάληψη των βασανιστηρίων που είχαν προηγηθεί στον Ευαγγελισμό σε βάρος του Σάββα Ξηρού. Η απόδοση βαρύτατων κατηγοριών τόσο για την απαλλοτρίωση στην Εθνική Τράπεζα όσο και για άλλες 6(!) υποθέσεις, με μοναδικά στοιχεία τα ευφάνταστα τρομοσενάρια της ΓΑΔΑ αποσκοπεί σε εξοντωτική καταδίκη του Γ. Δημητράκη και στο να επιβάλει μια απόλυτη ομηρία στους 3 ακόμα διωκόμενους. Ταυτόχρονα λειτουργεί ως ένα σαφές μήνυμα τρομοκράτησης της κοινωνίας για τη διαφύλαξη των προνομίων των λίγων κυρίαρχων -προνομίων που αποκτήθηκαν με στυγνή εκμετάλλευση- και αποτελεί μια ακόμα υπόθεση μέσα από την οποία επιχειρείται η νομιμοποίηση των κατασταλτικών μεθοδεύσεων σε βάρος όσων αρνούνται να υποταχθούν στην ηγεμονία του κράτους και των αφεντικών.
• - Η πολύμηνη προφυλάκιση του αγωνιστή Νίκου Κουνταρδά, ο οποίος κατηγορείται για "απόπειρα ανθρωποκτονίας" (!) για τον ξυλοδαρμό του -τότε- προέδρου της ΓΣΕΕ Χρ. Πολυζωγόπουλου μετά από διαδήλωση αλληλεγγύης τον Γενάρη του 2006, και ενώ ο ίδιος αρνείται τις κατηγορίες που του αποδίδονται, είναι και ένα μήνυμα εκφοβισμού απέναντι σε όσους σηκώνουν κεφάλι στα αφεντικά και στους λακέδες τους. Τα αφεντικά άλλωστε έσπευσαν να "δηλώσουν τον αποτροπιασμό τους", αναγνωρίζοντας την κοινή μοίρα τους με τους ξεπουλημένους εργατοπατέρες όταν βρίσκονται απέναντι σε οργισμένους προλετάριους, εργαζόμενους ή άνεργους. Η ΓΣΕΕ απαίτησε την παραδειγματική τιμωρία του Ν. Κουνταρδά και επιχείρησε να παρουσιάσει έναν αγωνιστή νεολαίο ως "παρακρατικό τραμπούκο". Ενώ ευρύτερα στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς η υπόθεση αυτή αποτελεί συνεχές σημείο αναφοράς, μέσα από την συνεχή ανανέωση σεναρίων συκοφάντησης του Ν. Κουνταρδά, με στόχο την απαξίωση, αποπολιτικοποίηση και εγκληματοποίηση του αναρχικού αγώνα. Για την ίδια υπόθεση, εξακολουθεί επίσης να κρατείται, στο Ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού, ο Στ. Μαλινδρέτος.
• - Κατά τη διάρκεια των πολύμηνων κινητοποιήσεων ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση αναδείχτηκαν οι δυνατότητες ριζοσπαστικοποίησης αυτού του αγώνα αλλά και απόρριψης των ρεφορμιστικών στεγανών μέσα από την συμμετοχή στις διαδηλώσεις χιλιάδων ανθρώπων, όχι μόνο φοιτητών αλλά και άλλων νεολαίων, εργαζόμενων και ανέργων, ανάμεσά τους και πολλών αναρχικών που βρέθηκαν εκεί αλληλέγγυοι με τον αγώνα αυτό και επιλέγοντας να αντισταθούν στην επίθεση του κράτους και των αφεντικών σε ένα ακόμα μέτωπο του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Την κοινωνική και αδιαμεσολάβητη δράση η οποία διεύρυνε το πλαίσιο των κινητοποιήσεων και έθετε το ζήτημα της ευρύτερης ρήξης με τον κόσμο της εκμετάλλευσης και της υποταγής ήταν που θέλησε να χτυπήσει το κράτος, τόσο ιδεολογικά όσο και κατασταλτικά, μέσα από την εκστρατεία συκοφάντησης, τις εκατοντάδες συλλήψεις διαδηλωτών και τις φυλακίσεις αγωνιστών.
  
  Σε αυτά τα πλαίσια εντάσσεται η σύλληψη, στις 20 Φλεβάρη, του γερμανού εργάτη Timo Behrendt μετά από συγκρούσεις με τα ΜΑΤ κατά τη διάρκεια συναυλίας που είχαν διοργανώσει φοιτητικές καταλήψεις στα Πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης. Ο Behrendt, ο οποίος βρέθηκε ως αλληλέγγυος στην συναυλία, ξυλοκοπείται και συλλαμβάνεται από την αστυνομία. Του αποδίδονται βαρύτατες κατηγορίες τις οποίες αρνείται. Οδηγείται αρχικά στις φυλακές Κομοτηνής και μετά την εξέγερση των κρατούμενων εκεί μεταφέρεται στις φυλακές Διαβατών.
  
  Στις 8 Μάρτη, κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου όπου συμμετείχαν 40.000 άνθρωποι ξεσπούν μπροστά στο σύμβολο της ολοκληρωτικής δημοκρατίας, τη Βουλή, ανεξέλεγκτες συγκρούσεις ανάμεσα σε αναρχικούς και νεολαίους από τη μία μεριά, και τις δυνάμεις καταστολής από την άλλη. Οι ένστολοι φονιάδες κάνουν γενικευμένη χρήση δακρυγόνων, ξυλοκοπούν και συλλαμβάνουν δεκάδες διαδηλωτές. Σε 61 από αυτούς, και μέσα στο κλίμα τρομοϋστερίας που είχαν καλλιεργήσει τα ΜΜΕ, αποδίδονται κατηγορίες που σε 9 από αυτούς είναι κακουργηματικού χαρακτήρα. Οι οχτώ αφήνονται ελεύθεροι με περιοριστικούς όρους, ενώ ο αναρχικός Βασίλης Στεργίου, με κατασκευασμένο κατηγορητήριο, προφυλακίζεται με μοναδικό "αποδεικτικό στοιχείο" την κοινωνική και πολιτική του ταυτότητα ως εργάτη και αναρχικού (γνωστού στις αρχές από τη συμμετοχή του στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του '95).

Την περίοδο που ακολούθησε με το τέλος των φοιτητικών κινητοποιήσεων ξεσπά η εξέγερση στις φυλακές και πραγματοποιούνται κινήσεις αλληλεγγύης. Η φρίκη του εγκλεισμού και οι άθλιες συνθήκες κράτησης, οι βασανισμοί και οι δολοφονίες κρατουμένων αποτέλεσαν την αιτία αυτής της εξέγερσης που ξέσπασε μετά τον ξυλοδαρμό του Γ. Δημητράκη στις φυλακές υψίστης ασφαλείας του Μαλανδρίνου. Οι κρατούμενοι στο Μαλανδρίνο, την Κομοτηνή, τον Κορυδαλλό, την Άμφισσα κ.α. φώτισαν με τις φλόγες της εξέγερσής τους την βαρβαρότητα των ελληνικών φυλακών που τους σημάδεψε αλλά δεν κατάφερε να τους υποτάξει.