το βράδυ μετά το δείπνο πέφτει μια περίεργη σιωπή τώρα κανένας δεν φωνάζει πια από το ένα κελί στο άλλο βλέπεις τα γαλάζια τετραγωνάκια τα παραθυράκια στη σειρά που φωτίζονται από τις τηλεοράσεις ακούγεται ένα ενιαίο κράμα μουσικής και φωνής μονότονο και κυματοειδές κάθε τόσο το ταβάνι γίνεται κομματάκια από τους κίτρινους προβολείς που προβάλουν από το παράθυρο τεράστια τη σκάρα στο ταβάνι σε καθηλώνει στο κρεβάτι βρίσκεσαι μέσα σε μια τεράστια κονσέρβα σαρδέλες πιεσμένες πατημένες βρίσκεσαι μέσα σε μια κονσέρβα ερμητικά κλεισμένη σφραγισμένη τι υπάρχει έξω από αυτή την κονσέρβα ποιος είναι έξω από δω τι κάνουν τι κάνουν τώρα γιατί εξακολουθούν να κάνουν κάτι να κάνουν όλα όσα κάνουν χωρίς εμένα πού είμαι εγώ ποιος είμαι εγώ ποιο είναι τώρα το πρόσωπό μου το μόνο πρόσωπο που μου έμεινε είναι εδώ πιεσμένο ποδοπατημένο συνθλιμμένο

έσπασα τον καθρέφτη με το ποδάρι του σκαμνιού πέταξα όλα τα θρύψαλα στον απόπατο τράβηξα το καζανάκι το τράβηξα πέντε έξι εφτά φορές εξακολουθούσα να το τραβώ κοιτώντας τη μαύρη τρύπα του απόπατου εκείνη τη μαύρη τρύπα μέσα στην οποία έτρεχε το νερό έχωσα μέσα το χέρι μετά ακόμη πιο βαθιά για να φτάσω στον πάτο έχωσα μέσα το κεφάλι μου και το πάτησα κάτω αλλά το κεφάλι μου δεν χωρούσε δεν περνούσε από εκείνη την τρύπα για να βγει έξω κάπου αλλού να κοιτάξει έξω να δει πού είναι πού είστε όταν ήμασταν χίλιοι δέκα χιλιάδες εκατό χιλιάδες δεν είναι δυνατόν να μην είναι πια κανένας έξω δεν είναι δυνατόν να μην ακούω πια τίποτα να μην ακούω καμιά φωνή κανένα θόρυβο καμιά ανάσα δεν είναι δυνατόν έξω να είναι μόνο ένα τεράστιο νεκροταφείο πού είστε με ακούτε δεν ακούω δεν σας ακούω δεν ακούω πια τίποτα οι προβολείς ξαφνικά κομματιάζουν το σκοτάδι φωτίζουν άπλετα το κελί

τότε σκεφτήκαμε πως ίσως μπορούσαμε να τραβήξουμε περισσότερο την προσοχή κάνοντας δάδες αλλά οι δάδες ήταν πολύπλοκες είχαν ένα σωρό προβλήματα γιατί τα παράθυρα είχαν σκάρες είχαν τις σιδερένιες σκάρες που είχαν βάλει μαζί με τις μπάρες για να εμποδίσουν να περνούν πράγματα από τον έναν όροφο στον άλλον και τότε αναγκαστήκαμε να τρυπήσουμε τις σκάρες σπάσαμε τα σκαμνιά και ξύσαμε τη μύτη στα ξύλα και μ΄ αυτά τα ξύλα αργά και κοπιαστικά καταφέραμε να φαρδύνουμε τα μάτια και να τρυπήσουμε το δίχτυ και ύστερα να μεγαλώσουμε την τρύπα για να μπορούν να περάσουν οι δάδες από την τρύπα

τρυπήσαμε όλα τα δίχτυα και ύστερα κατασκευάσαμε τις δάδες οι δάδες κατασκευάζονται με κομμάτια σεντόνια τα τυλίγεις στενά και ύστερα τα βρέχεις με λάδι και τότε ξανά σε μια ορισμένη ώρα μέσα στη νύχτα όλοι μαζί ανάβαμε το λάδι στις δάδες και περνούσαμε αυτές τις φωτιές από τις τρύπες που είχαμε κάνει στις σκάρες αλλά και αυτές δεν υπήρχε κανείς να τις δει οι δάδες έκαιγαν πολύ ώρα θα έπρεπε να ήταν ωραίο θέαμα απ’ έξω όλες εκείνες οι φωτιές που έτρεμαν επάνω στο μαύρο τοίχο της φυλακής μέσα σ’ εκείνον τον απέραντο κάμπο αλλά οι μόνοι που μπορούσαν να δουν τους πυρσούς μας ήταν οι λιγοστοί αυτοκινητιστές που τρέχουν μικροσκοπικοί πολύ μακριά στη μαύρη ταινία του αυτοκινητόδρομου μερικά χιλιόμετρα μακριά από τη φυλακή ή κάποιο αεροπλάνο ίσως που περνά πάνω ψηλά αλλά αυτά πετούν πολύ ψηλά εκεί πάνω στο μαύρο σιωπηλό ουρανό και δεν βλέπουν τίποτα

*