Για το κράτος, η εκπαίδευση αποτελεί ζωτικής σημασίας διαδικασία για την εμπέδωση της υποταγής στην Εξουσία, την αναπαραγωγή της κοινωνικής ιεραρχίας, την επιβολή της ταξικής διαίρεσης και τη διάχυση των κυρίαρχων ιδεολογημάτων. Σήμερα, ο εκσυγχρονισμός της στα πλαίσια της συνολικής αναδιάρθρωσης των δομών εξουσίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την προώθηση ενός εκσυγχρονισμένου μοντέλου κοινωνίας όπου εντείνονται οι αποκλεισμοί, η αλλοτρίωση και η εξατομίκευση, με την όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης, ελέγχου και καταστολής.

Οι κινητοποιήσεις που ξεκίνησαν τον περασμένο Μάη δημιούργησαν ένα σοβαρό ανάχωμα τόσο στην συγκεκριμένη επιχείρηση αναδιάρθρωσης της εκπαίδευσης όσο και στους ευρύτερους σχεδιασμούς του κράτους και των αφεντικών. Η ίδια η δυναμική του αγώνα, η αποφασιστικότητα χιλιάδων ανθρώπων να ανατρέψουν τους συγκεκριμένους κρατικούς σχεδιασμούς, με πολύμηνες καταλήψεις των σχολών, συνεχείς διαδηλώσεις και συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, οι στιγμές που συναντήθηκαν νεολαίοι και άλλοι αγωνιστές στα οδοφράγματα, που αψηφήθηκαν οι εκβιασμοί της ιδεολογικής τρομοκρατίας και της κατασταλτικής βίας, οι στιγμές που ξεπεράστηκαν στο δρόμο οι λογικές της εκτόνωσης και της διαμεσολάβησης, που διαρρήχθηκαν τα όρια της παθητικής διαμαρτυρίας που υπαγορεύει η νομιμότητα, όλες αυτές οι στιγμές άνοιξαν ένα δρόμο ευρύτερης ρήξης με τους νόμους και τους θεσμούς και απείλησαν να μετατρέψουν αυτό το πεδίο αγώνα σε σημείο αναφοράς και έμπνευσης και για άλλους καταπιεζόμενους.

Αυτή την προοπτική είναι που θέλει να εξουδετερώσει το κράτος, τρομοκρατώντας με τις επιθέσεις των ένστολων δολοφόνων του στις πορείες, τους άγριους ξυλοδαρμούς, τις συλλήψεις και τις διώξεις διαδηλωτών, και ταυτόχρονα με τους μηχανισμούς προπαγάνδας -τα ΜΜΕ- που έχουν επιδοθεί σε ένα ανελέητο μπαράζ κατασυκοφάντησης, προβοκατορολογίας και χαφιεδισμού για να απονομιμοποιήσουν στην κοινωνική συνείδηση τη σύγκρουση ανάμεσα στους αντιστεκόμενους και το κράτος, να εγκληματοποιήσουν τις ριζοσπαστικές πρακτικές αγώνα και να απομονώσουν τους αγωνιστές, κατασκευάζοντας συναίνεση για την καταστολή. Σ’αυτή την επιχείρηση συστρατεύονται όλοι οι λακέδες του καθεστώτος, αφού το διακύβευμα δεν είναι απλά η επιβολή ενός νόμου αλλά συνολικά η δυνατότητα του κράτους να επιβάλει απρόσκοπτα τους νόμους και την Εξουσία του πάνω στην κοινωνία. Πρόκειται για μια επίδειξη πυγμής για την αντιμετώπιση από την πλευρά του συστήματος των κοινωνικών και ταξικών συγκρούσεων.

Τα γεγονότα στην πανεκπαιδευτική πορεία της 8ης Μάρτη που πήραν χαρακτηριστικά κοινωνικής ανταρσίας, με σφοδρές συγκρούσεις αναρχικών και νεολαίων με τα ΜΑΤ μπροστά στο σύμβολο της ολοκληρωτικής δημοκρατίας, τη Βουλή, που “πολιορκήθηκε” για ώρα από χιλιάδες ανθρώπους, και η άγρια κατασταλτική επίθεση της αστυνομίας, με δεκάδες τραυματίες και συλληφθέντες, αναδεικνύουν το μέγεθος της αντιπαράθεσης η οποία έχει διαφανεί μέσα από τις σημαντικότερες πρόσφατες στιγμές αυτού του αγώνα:

- Τις συγκρούσεις που ξέσπασαν μετά την πορεία στις 17 Γενάρη γύρω από το Πολυτεχνείο, κι ενώ διαρκούσε η κατάληψη αλληλεγγύης στους φυλακισμένους της 6ης Μάη, σε μια στιγμή που το κράτος με συνεχείς κατασταλτικές επιθέσεις ήθελε να χτυπήσει την αλληλεγγύη και να ανακόψει τη σύνδεση των αντιστάσεων.

- Τα γεγονότα στις 22 Φλεβάρη, όπου μετά από συγκρούσεις μπροστά στη Βουλή ακολούθησαν οδομαχίες γύρω από το Πολυτεχνείο, με χιλιάδες ανθρώπους να παραμένουν για ώρες μέσα σε αυτό μετατρέποντάς το σε χώρο αντίστασης. (Ήταν την ίδια μέρα που τα ΜΑΤ αφού πρώτα είχαν πνίξει το Πολυτεχνείο στα χημικά, πέρασαν την πύλη του λίγο μετά την αποχώρηση των διαδηλωτών. Aποχώρηση που έγινε κυρίως εξαιτίας των προσπαθειών εκτόνωσης της κατάστασης από πανεπιστημιακούς και τις ηγεσίες των φοιτητικών παρατάξεων, αλλά και λόγω λανθασμένων εκτιμήσεων για την αξία της παραμονής των διαδηλωτών στο Πολυτεχνείο).

- Την πορεία της 1ης Μάρτη, όπου ο αστυνομικός φρουρός του υπουργείου Αιγαίου πυροβόλησε μπροστά στη διαδήλωση, κάνοντας πράξη τις εξαγγελίες των αφεντικών του για μηδενική ανοχή, πυροδοτώντας την οργισμένη αντίδραση των διαδηλωτών.

Τέλος, μια από τις σημαντικότερες στιγμές αυτού του αγώνα ήταν η κατάληψη της Πρυτανείας στις 8 Μάρτη, μετά τα συγκρουσιακά γεγονότα μπροστά στη Βουλή, την επίθεση της αστυνομίας στην πορεία και τη σύλληψη 61 διαδηλωτών. Kατάληψη που αποτέλεσε έναν αυτοοργανωμένο ανοιχτό κοινωνικό χώρο παρέμβασης και δράσης απέναντι στην κρατική καταστολή.

Σε όλη τη διάρκεια αυτού του αγώνα, και ιδίως στις στιγμές όξυνσής του, η καταστολή στους δρόμους συμβάδιζε με την ιδεολογική επίθεση μέσα από τα ΜΜΕ, επικεντρώνοντας ιδιαίτερα στους αναρχικούς-αντιεξουσιαστές (έναν πολιτικό-κοινωνικό χώρο που βρίσκεται άλλωστε επιλεκτικά στο στόχαστρο της καταστολής λόγω της επικινδυνότητας που αντιπροσωπεύει για το κράτος η απεύθυνση και η διεισδυτικότητα του ανατρεπτικού λόγου και της δράσης του), ώστε να χτυπηθεί στο πρόσωπό τους η ανεξέλεγκτη από κομματικούς μηχανισμούς δυναμική του αγώνα, η ριζοσπαστικοποίηση και η διεύρυνσή του, και για να νομιμοποιηθούν οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις σε βάρος τους.

Σε αυτή την εκστρατεία κατασυκοφάντησης των αναρχικών συμμετέχουν ενεργά κόμματα και παράγοντες της καθεστωτικής Αριστεράς που εκτοξεύουν τη λάσπη τους περί “προβοκατόρων” και αναμασούν το παραμύθι περί “λιγοστών κουκουλοφόρων” συντασσόμενοι με τους σχεδιασμούς της καταστολής, προωθώντας τον διαχωρισμό ανάμεσα σε φοιτητές και μη-φοιτητές, και εξισώνοντας την κοινωνική αντι-βία με τη δολοφονική βία των σωμάτων ασφαλείας.

Μπροστά στο γεγονός ότι η κοινωνική σύγκρουση ξεπέρασε τις συντεχνιακές περιχαρακώσεις και τις περιορισμένες διεκδικήσεις, όπως έγινε στις 8 Μάρτη, εντάθηκε η κρατική καταστολή (με την απόδοση κακουργημάτων σε 9 από τους 61 συλληφθέντες, την επιβολή μεγάλων χρηματικών εγγυήσεων και την προφυλάκιση του αναρχικού Βασίλη Στεργίου) αλλά και η κομματική χειραγώγηση και ο έλεγχος (ακόμα και με την εξαγγελία δημιουργίας ενός εσωτερικού πόλου καταστολής με “περιφρουρήσεις” στις πορείες) για την εκτόνωση ενός αγώνα που αμφισβήτησε και ξεπέρασε την αριστερή καθοδήγηση και διαμεσολάβηση.

Με την προφυλάκιση του αναρχικού Β. Στεργίου, ενός από τους 61 συλληφθέντες της 8ης Μάρτη, με μοναδικό “στοιχείο” την πολιτική και κοινωνική του ταυτότητα ως αναρχικού και εργάτη (γνωστού στις αρχές από τη συμμετοχή του στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το ’95 όπου είχαν συλληφθεί 504 άτομα μετά την εισβολή της αστυνομίας), το κράτος στέλνει το μήνυμα της παραδειγματικής τιμωρίας και επιδιώκει τον εκφοβισμό όλων όσοι συναντήθηκαν σε αυτό τον αγώνα, όλων όσοι αγωνίζονται ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Απέναντι στην κατασταλτική και ιδεολογική επίθεση της δημοκρατίας για την απομόνωση και την εξουδετέρωση των αντιστάσεων, η αλληλεγγύη στους διωκόμενους των εκπαιδευτικών κινητοποιήσεων και στον προφυλακισμένο αναρχικό Β. Στεργίου είναι αναπόσπαστο κομμάτι του αγώνα και απαραίτητη προϋπόθεση για τη συνέχισή του. Ενός κοινωνικού-ταξικού αγώνα που, για μας, ως αναρχικούς, δεν μπορεί παρά να είναι συλλογικός, αυτοοργανωμένος και ανειρήνευτος, πέρα από λογικές υπεράσπισης “κεκτημένων” και κόντρα στις αυταπάτες εξωραϊσμού του υπάρχοντος εξουσιαστικού κόσμου, με ορίζοντα τη συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού.

*