Γράμμα από τον γερμανό σύντροφο Timo Behrendt,
φυλακισμένο από τις 23 Φλεβάρη 2007
στο κελί 8 των φυλακών Κομοτηνής
Θέλω καταρχάς να σας πω μερικά λόγια για το πώς οι ελληνικές αρχές, με το δικό τους περίεργο τρόπο, με μετέτρεψαν σε ένα κομμάτι του κινήματός σας.
Δεν αισθάνομαι μίσος για τους στρατιώτες που χτύπησαν τα γόνατά μου με τα γκλομπ τους κατά τη σύλληψή μου, αφού αυτά είχαν ήδη καταστραφεί, όπως και η πλάτη και η μέση μου, από τα επτά τελευταία χρόνια που επιδιορθώνω αυτοκίνητα, οπότε αυτοί απλώς αποτελείωσαν το κακό. Κάποιοι από σας που δουλεύετε σε χειρωνακτικές εργασίες μπορεί να καταλάβετε και την απορία μου πώς γίνεται και εντοπίζουν –μερικές φορές μάλιστα μέσα σε δευτερόλεπτα– τα αδύνατά μας σημεία. Πέρα από το γεγονός
ότι με τράβηξαν μέσα στην Έκθεση από τα γεννητικά μου όργανα, που εύκολα εντοπίζει κανείς ως το αδύνατο σημείο σε κάποιον άντρα. Παρόλα αυτά όμως, και πάλι, δεν αισθάνομαι μίσος για αυτούς τους τρεις τύπους, γιατί απλά κάνανε καλά τη δουλειά τους. Αφού δουλειά τους είναι να σε δέρνουν χωρίς λόγο και να σε συλλαμβάνουν με βάση τις πιο παράλογες κατηγορίες που μπορούν να βρουν. Χάρη στους δύο ασφαλίτες που τους απέτρεψαν από το να εκδηλώσουν όλη την αγριάδα τους πάνω μου, είμαι σε θέση να περπατώ και πάλι. Α! Με την ευκαιρία, είναι 8 Μαρτίου σήμερα, κι ενώ γιορτάζω τα γενέθλιά μου μέσα στη φυλακή και σας γράφω αυτό το γράμμα, παρακολουθώ τα νέα στην τηλεόραση και μου φαίνεται σαν deja vu. Μία μεγάλη φοιτητική διαδήλωση, απίστευτη βιαιότητα της αστυνομίας, αδιάκριτες συλλήψεις.Η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε να προσπαθήσω να καταλάβω σιγά-σιγά τον αγώνα σας για τη μη αναθεώρηση του άρθρου 16, την προσπάθειά σας να διατηρήσετε το άσυλο με κάθε δυνατό τρόπο και να υπενθυμίσετε στην κυβέρνηση το καθήκον της να πληρώνει για τη μόρφωσή σας και για αυτή των παιδιών σας στο μέλλον. Εξάλλου δεν πρόκειται για τα λεφτά τους - πρέπει να θυμάστε ότι εσείς κι οι γονείς σας έχετε ήδη πληρώσει το φόρο που τους αναλογούσε για να εξασφαλίσουν το δικαίωμά σας στη γνώση. Αντί να δίνουν νέες διαστάσεις σε αυτό το δικαίωμα, πουλάν το ψέμα ότι τα ακριβά ιδιωτικά πανεπιστήμια θα φέρουν τάχα μια καλύτερη μορφή εκπαίδευσης.
Κι έτσι καταλήγουν να διαθέτουν λιγότερα χρήματα για την παιδεία και περισσότερα για την ασφάλεια: την ασφάλεια αυτών που έχουν πολλά να χάσουν, την ασφάλεια της τροφοδότησης της οικονομίας από πτυχιούχους και την ασφάλεια της αύξησης της ροής των ευρώ προς τις τσέπες τους. Και φυσικά την εξασφάλιση εργατικού δυναμικού από εσάς που θα το ξεθεώνουν στο μέλλον για μισθούς πείνας. Άραγε δεν θα είναι τελικά οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες και οι 15 πλουσιότερες οικογένειες της Ελλάδας αυτές που θα κατέχουν αυτά τα ιδιωτικά πανεπιστήμια; Πρόκειται για μια στρατηγική για να ξεφορτωθούν την εκπαίδευση των ανεπιθύμητων, σκεπτόμενων, διαμαρτυρόμενων παιδιών των φτωχών οικογενειών.
Αφήστε με να σας δώσω μια ιδέα για την εκπαίδευση στη Γερμανία, η οποία πάει κατά διαόλου. Τον τελευταίο χρόνο, έχει καθιερωθεί το λεγόμενο Bachelor στα πανεπιστήμια που περιλαμβάνει ημερήσιο πρόγραμμα παρακολουθήσεων, όπως στα σχολεία, αν δεν θέλεις να σε πετάξουν έξω από το πανεπιστήμιο. Αυτό αφαιρεί τη δυνατότητα από τον κάθε φοιτητή να δουλέψει, αν οι γονείς του δεν μπορούν να πληρώσουν τα καθημερινά του έξοδα. Επειδή ήδη στη Γερμανία όλοι οι φοιτητές πληρώνουν δίδακτρα για τις σπουδές τους, οι χαμηλές κοινωνικές τάξεις δυσκολεύονται να έχουν πρόσβαση στη μόρφωση και με αυτή προοπτικές μιας καλύτερης ζωής. Πρώτα πληρώνουν φόρους, μετά πληρώνουν δίδακτρα και τέλος πρέπει να βρουν φαγητό και νοίκι, χάρη στη δομή των γερμανικών πανεπιστημίων. Και φυσικά, ιδιωτικά πανεπιστήμια υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό, αφού δεν υπάρχει αντίστοιχη ρύθμιση με το άρθρο 16. Αντίστοιχο μέλλον περιμένει την Ελλάδα, οπότε δεν δυσκολευόμαστε να μαντέψουμε ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό.
Για να κερδηθεί η μάχη ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση χρειάζεται ενότητα και αλληλεγγύη μεταξύ των αγωνιζόμενων – στοιχεία που σίγουρα το φοιτητικό κίνημα έχει επιδείξει.
Ξέρω ότι δεν θα με αφήσουν να βγω από ’δω μέσα, αφού η αλληλεγγύη υπέρ της αποφυλάκισής μου λειτουργεί ήδη ως δείκτης για τη θέλησή μας να δημιουργήσουμε μια μεγάλη κοινότητα. Επομένως, με χρειάζονται εδώ μέσα για να μπορούν να κρίνουν σε ποιο βαθμό εξελίσσεται η αντίσταση εναντίον τους.
Στις αρχές του χρόνου είχα διαβάσει κατά τύχη σε μια γερμανική εφημερίδα ότι βαθμιαία η ελληνική αστυνομία αλλάζει τη στρατηγική της στις διαδηλώσεις και ότι θα καθιερώσουν μια ειδική ομάδα σύλληψης. Σκεφτόμουν ότι ίσως είχαν αποφασίσει, μετά από ευρωπαϊκή πίεση, να μη ρίχνουν δακρυγόνα και να δηλητηριάζουν όποιον βγαίνει να φωνάξει στους δρόμους, μια πρακτική μοναδική σε αυτή τη χώρα, με τόση αλόγιστη χρήση επικίνδυνων χημικών που τύφλωσαν κι εμένα και με έριξαν στα χέρια τους, χωρίς να έχω κάνει τίποτα, με αποτέλεσμα να με μετατρέψουν σε αποδιοπομπαίο τράγο, αν και συνελήφθην χωρίς να κρατάω τίποτα πάνω μου ούτε με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά με οποιονδήποτε τρόπο. Αλλά όταν στις 8 Μάρτη είδα στην τηλεόραση τους ένστολους με τις φυσούνες να στέκονται πίσω από τα ΜΑΤ, είπα στον εαυτό μου να μην πιστέψει ποτέ ξανά τίποτα απ’ αυτά που προσπαθούν τα ΜΜΕ να μου πουλήσουν. Κι αυτό γιατί οποιοσδήποτε σκεπτόμενος μπορεί να καταλάβει ότι αυτοί οι σκουπιδάνθρωποι –όπως μου αρέσει να τους αποκαλώ– έχουν ως επιπλέον σκοπό, από τη θέση τους και με
τον εξοπλισμό τους, να εμποδίσουν τους ανθρώπους που κείτονται μέσα στα αίματα, δαρμένοι από τα ΜΑΤ, να συρθούν σε ασφαλές μέρος. Aν δεν ήταν τόσο λυπηρό, θα γελούσα με όλη τούτη την καταφανή βία, που επιδεικνύει η υποτιθέμενη μεταρρύθμιση στα σώματα ασφαλείας αυτής της χώρας. Και αναρωτιέμαι, τι άραγε παίρνουν οι δημοσιογράφοι και δεν μπορούν να σκεφτούν ή είναι απλώς ότι δεν έχουν φάει ποτέ ξύλο “κατά λάθος” ή “σκόπιμα” και δεν χρειάστηκε ποτέ να διαμαρτυρηθούν για τίποτα και επομένως δεν έχουν ιδέα για τι πράγμα μιλάνε.Αν επισκεύαζα αυτοκίνητα χωρίς να έχω ιδέα, οι πελάτες μου θα είχαν πάει σε άλλο τεχνίτη. Εξαιτίας της διαμονής μου –ή, καλύτερα, της αναγκαστικής παράτασης των διακοπών μου- στην Ελλάδα κατάλαβα ότι είμαι πολύ τυχερός που πρόλαβα να μάθω μια πραγματική τέχνη, και ξέρω ότι πολλοί άνθρωποι δεν είναι τόσο τυχεροί, και ακόμα περισσότερο αισθάνομαι οίκτο για τους αστυνομικούς που είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν ισχυρά χημικά για όλη τους τη ζωή, καταστρέφοντας τα σώματά τους, μεταβάλλοντας
το γενετικό τους κώδικα, και κληρονομώντας τον στα παιδιά τους, τα οποία πιθανόν να μην μπορέσουν να τα δουν να μεγαλώνουν! Τι δυστυχία! Για μένα, η ασχήμια αυτής της μεταρρυθμιστικής κυβέρνησης φαίνεται κάθε μέρα στην τηλεόραση. Πολλά βήματα που έχουν γίνει από τη γερμανική κυβέρνηση, όποιο κόμμα και να βρίσκεται σε αυτή, με το επιχείρημα ότι βελτιώνουν την κοινωνική κατάσταση, έχουν προκαλέσει πόλωση ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς, με αποτέλεσμα εικόνες γέρων που μαζεύουν άδεια μπουκάλια και ανθρώπων που ψάχνουν τα σκουπίδια και μαζεύουν αποφάγια και παλιοσίδερα να έχει γίνει πολύ συνηθισμένη τα τελευταία 2 χρόνια. Από ’δω και πέρα, κάθε φορά που θα τους βλέπετε όλο και πιο συχνά στην καθημερινή σας ζωή, θυμηθείτε ότι όταν φτάσουμε όλοι και όλες να ανακατεύουμε τα σκουπίδια μαζί θα είναι πολύ αργά για να δράσουμε.Η βιαιότητα των ΜΑΤ σε όλες τις κοινωνικά έντονες καταστάσεις είναι η μόνη μέθοδος που γνωρίζουν για να αντιμετωπίσουν τη δυνατότητά μας να κινητοποιούμαστε, όλοι, κι εγώ κι εσείς, και είναι προφανές ότι ο μοναδικός σκοπός τους είναι να μας μπερδέψουν, να μας τρομάξουν και κυρίως να μας διασπάσουν. Γι αυτό, παρακαλώ, βγάλτε μας όλους από ’δω, γιατί είναι φανερό ότι ακολουθούν την ίδια τακτική για να απομονώσουν τις ιδέες μας από τις συζητήσεις για την τακτική ενός κοινού αγώνα φοιτητών, εργαζομένων και ανέργων.
Ελπίζω να σας δω όλους σύντομα.
*