Δώδεκα χρόνια μετά, ο “πλανητάρχης” Τζώρτζ Μπους εξαπέλυσε τη δεύτερη επίθεση στο Ιράκ και την 1η Μάη 2003 ανακοίνωσε θριαμβολογώντας τη νίκη των αμερικανικών δυνάμεων εισβολής και το τέλος του πολέμου. Εκείνο που απέμενε για να ολοκληρωθεί η νίκη ήταν η σύλληψη του δικτάτορα Σαντάμ Χουσεΐν και των στενότερων συνεργατών του που διέφευγαν.

Ό,τι κι αν ήταν, διαψεύστηκε. Ο Μουσά, γραμματέας του αραβικού συνδέσμου, είχε πει πως ο πόλεμος δεν θα τελείωνε με την πτώση της Βαγδάτης, αντιθέτως θα άρχιζε ένας άλλος, ακόμα σκληρότερος.

Συμπληρώνονται ήδη τέσσερα χρόνια από την εισβολή και την κατοχή του Ιράκ και ο πόλεμος μαίνεται αμείωτος κι επαπειλείται διαρκώς η γενίκευσή του στη Μ. Ανατολή.

Μιλώντας στη Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ για την “Εθνική στρατηγική για τη νίκη στο Ιράκ” το Δεκέμβρη του 2005, ο Μπους δήλωνε ότι το Ιράκ παραμένει “το κεντρικό μέτωπο στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας” και ότι “δεν πρόκειται να ικανοποιηθώ με τίποτα λιγότερο από την πλήρη νίκη”!

Ο Σαντάμ τελικά συνελήφθη, διαπομπεύθηκε, δικάστηκε σε μια δίκη παρωδία, καταδικάστηκε και οδηγήθηκε στην κρεμάλα. Η εκτέλεσή του, που έγινε δημόσια με απαγχονισμό από κουκουλοφόρους δήμιους και μεταδόθηκε παγκόσμια από το CNN με το τέλος της περασμένης χρονιάς, ήταν ένα φρικαλέο μήνυμα με πολλές αναγνώσεις και πολλούς αποδέκτες.

Αν και ο Σαντάμ ήταν ένας στυγνός τύραννος, η δημόσια εκτέλεσή του δεν ήταν μια πράξη δικαιοσύνης για τα εγκλήματά του, τις εκατόμβες των νεκρών που άφησε πίσω του, όπως τους 1.000.000 νεκρούς του περσοϊρακινού πολέμου το 1980-89.

Ήταν η τιμωρία του γιατί στα πλαίσια του γεωπολιτικού ανταγωνισμού για την κυριαρχία στην Μέση Ανατολή αντιστάθηκε στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους ξεκινώντας από το 1990 με την εισβολή στο Κουβέιτ.

Η υπερδύναμη δεν τιμωρεί τους φονιάδες των λαών όπως τον Σαντάμ, άλλωστε η ίδια βαρύνεται με ανάλογα εγκλήματα, παρά μόνο όταν της αντιστέκονται, ενώ όταν συνεργάζονται μαζί της τους επιβραβεύει και τους προστατεύει όπως τον Χιλιανό δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ που παρά τη παγκόσμια κατακραυγή για τα εγκλήματά του πέθανε ασύλληπτος στην έπαυλή του.

Η εκτέλεση του Σαντάμ από τους δημίους του δεν ήταν η δικαιοσύνη που μόνο οι καταπιεσμένοι και οι αδικημένοι μπορούν να αποδώσουν, η νέμεσις που μόνο οι εξεγερμένοι φέρουν, αλλά ήταν η “δικαιοσύνη” των ισχυρών επάνω σε αυτόν που τους εναντιώθηκε και μια πράξη απειλής και τρομοκρατίας που απευθυνεται σε όλους όσοι τολμούν να τους εναντιώνονται.

Επίσης, αν και ο Σαντάμ αντιπροσώπευε το καθεστώς κυριαρχίας των σουνιτών επί των σιιτών του Ιράκ, η καταδίκη του από ένα δοτό σιίτικο δικαστήριο και η εκτέλεσή του από σιίτες δήμιους συνεργάτες των κατοχικών στρατευμάτων των ΗΠΑ δεν ήταν μια πράξη κάθαρσης κι αποκατάστασης της ισότητας, της ειρήνης και της ενότητας των διαφορετικών θρησκευτικών και εθνοτικών στοιχείων του ιρακινού λαού. Δεν ήταν παρά μια ακόμα πράξη αντεκδίκησης, που έγινε στα πλαίσια του αιματηρού εμφύλιου πολέμου που έχουν εξαπολύσει ηγετικές ομάδες σιιτών, σουνιτών και Κούρδων για την κυριαρχία στη χώρα σηματοδοτώντας τον αναπόφευκτο διαμελισμό και την τριχοτόμηση του Ιράκ, με τη συνδρομή των ειδικών δυνάμεων των εισβολέων, ειδικών στις προβοκάτσιες και την τρομοκρατία.

Αμέσως μετά την εκτέλεση του Σαντάμ οι επιθέσεις κατά αλλήλων αυξήθηκαν κατακόρυφα.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι η αποτυχία της πανίσχυρης πολεμικής μηχανής να επικρατήσει και η ήττα της δεν οφείλεται σε ένα ισχυρό αντίπαλο στράτευμα αλλά σε έναν διάχυτο ανταρτοπόλεμο υποστηριζόμενο και ανατροφοδοτούμενο διαρκώς από ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού.

Στο μεταξύ, λίγο πριν συμπληρωθούν τέσσερα χρόνια από την αρχή του πολέμου, η αποτυχία των σχεδιασμών για την διατυμπανιζόμενη ολοκληρωτική στρατιωτική νίκη των ΗΠΑ έγινε και επίσημα ομολογημένη με την απομάκρυνση του υπουργού άμυνας Ράμσφελντ και όλου του επιτελείου του που χρεώθηκε την εκστρατεία στο Ιράκ. Κι εδώ όμως βρίσκεται ένα άλλο ψέμα, στο οποίο αρέσκεται η αριστερά: ότι ο πόλεμος στο Ιράκ ήταν δήθεν έμπνευση μιας πολεμοκάπηλης κλίκας με επικεφαλής τους Μπους, Τσένι, Ράμσφελντ και Γούλφοβιτς, και όχι απόρροια της όλης αμερικάνικης αλλά και ευρύτερα της δυτικής πολιτικής για τον στρατηγικό και ενεργειακό έλεγχο της Μ. Ανατολής.

Η στρατιωτική επίθεση του 2003 δεν ήταν ένα μεμονωμένο γεγονός αλλά συνέχεια και κλιμάκωση μιας σειράς επιθέσεων, ανηλεών βομβαρδισμών και καταστροφικών αποκλεισμών που προηγήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια στο Ιράκ προκαλώντας εκατόμβες νεκρών και προετοιμάζοντας την εισβολή.

Όπως και να έχει, η προφανής αποτυχία των ΗΠΑ να επιβληθούν στο Ιράκ και η παράταση του πολέμου επ΄αόριστο συνιστά ήδη την ήττα τους που απειλεί να πάρει μεγάλες διαστάσεις, και η μόνη διέξοδος για να αποκρυβεί αυτή η πραγματικότητα ήταν η υποδαύλιση του εμφυλίου πολέμου. Οι ΗΠΑ ήθελαν τον εμφύλιο αφενός για να αποδώσουν τον τρόμο και το χάος του πολέμου που σπαράζει τη χώρα στους ίδιους τους ιρακινούς κι αφετέρου αναζητώντας απεγνωσμένα κάθε πιθανή τοπική συμμαχία απέναντι στις σφοδρές αντιστάσεις που αντιμετωπίζουν.

Ωστόσο, σε μια τελευταία προσπάθεια να επιβληθούν ή να σταθεροποιήσουν έστω τις υπάρχουσες θέσεις τους στο Ιράκ, οι ΗΠΑ μεταφέρουν και νέες στρατιωτικές δυνάμεις ενώ αντίθετα οι μικρότεροι σύμμαχοί τους αποσύρονται. Η απάντηση στην ομολογημένη αποτυχία των ΗΠΑ να τελειώσουν τον πόλεμο με μια νίκη που φαντάζει πλέον αδύνατη είναι η επίταση του πολέμου ταυτόχρονα με την υποδαύλιση του εμφύλιου μεταξύ των θρησκευτικών και εθνοτικών ομάδων του Ιράκ.

Οι απώλειες των αμερικάνικων και των συμμαχικών δυνάμεων ξεπερνούν τις 3.500 νεκρούς, οι απώλειες των ιρακινών από την αρχή του πολέμου υπολογίζονται σε 600.000 νεκρούς και οι πρόσφυγες στο εσωτερικό του Ιράκ και σε γειτονικές χώρες σε 2.000.000. Με δεύτερο εκείνο του Νταρφούρ, το Ιράκ σήμερα αποτελεί το μεγαλύτερο σφαγείο του κόσμου.

Μια ανάλογη κατάσταση επικρατεί λίγο δυτικότερα, σε ένα άλλο πεδίο θανάτου και προσφυγιάς όπου βρίσκεται το κράτος του Ισραήλ, το οποίο όπως είχε πει το 1971 η Γκόλντα Μεΐρ: "υπάρχει χάρη στην εκπλήρωση της υπόσχεσης του ίδιου του Θεού”!

Εκεί όπου το Ισραήλ στη μακρόχρονη επιχείρηση να επιβάλει την κυριαρχία του στην Παλαιστίνη και την ευρύτερη περιοχή σημείωσε τη δική του παταγώδη αποτυχία να κερδίσει τον πόλεμο που εξαπέλυσε το καλοκάιρι του 2006 στο Λίβανο για να στείλει ένα ηχηρό μήνυμα σε όσους επιμένουν να του εναντιώνονται και να συντρίψει κυρίως την οργάνωση Χεζμπολάχ. Και σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να σημειωθεί ότι ένα ακόμη ισχυρό στράτευμα, όπως εκείνο των ΗΠΑ στο Ιράκ, το Ισραηλινό, αδυνατεί να κατισχύσει στο πεδίο της μάχης έχοντας να αντιμετωπίσει όχι ένα ανάλογο στράτευμα αλλά ένα αντάρτικο.

Η σειρά των γεγονότων ξεκίνησε με την απαγωγή του ισραηλινού δεκανέα Gilead Shalit από παλαιστίνιους μαχητές στη Γάζα, σε απάντηση των τρομοκρατικών επιχειρήσεων του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη και διεκδικώντας την ανταλλαγή του με κάποιους από τους 8.500 παλαιστίνιους αγωνιστές που κρατούνται στις φυλακές.

Σε απάντηση, το Ισραήλ συνέχισε με ανηλεείς βομβαρδισμούς να καταστρέφει συστηματικά όλες τις υποδομές και τις υπηρεσίες της Γάζας, κρατώντας 1.000.000 παλαιστίνιους όμηρους χωρίς φως, νερό, τροφή και περίθαλψη ενώ δεκάδες άνθρωποι δολοφονούνται.

Ήταν η εκδίκηση και η τιμωρία που ο στρατός και οι μυστικές υπηρεσίες (Shin Bet) του Ισραήλ προετοίμαζαν εδώ και καιρό, εξαιτίας της οργής και της απογοήτευσης της ισραηλινής ηγεσίας μπροστά στις αμείωτες και τολμηρές εκδηλώσεις της παλαιστινιακής αντίστασης, όπως έγραψε ο ισραηλινός δημοσιογράφος Gideon Levy στην εφημερίδα Haaretz.

Η τρομακτική επίθεση του Ισραήλ ξεκίνησε στις 12 Ιούλη 2006 σκορπώντας το θάνατο και την καταστροφή στη Bηρυτό, τις πόλεις και τα χωριά του Λιβάνου. Εκατοντάδες ήταν οι νεκροί, χιλιάδες οι τραυματίες, περισσότεροι από 500.000 οι πρόσφυγες.

Όπως είπε αργότερα ο Μπόλτον, αμερικανός πρεσβευτής στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, οι ΗΠΑ αντιστάθηκαν στην επιβολή κατάπαυσης του πυρός επειδή ήθελαν το Ισραήλ να καταστρέψει τη Χεζμπολάχ και μόνον όταν έγινε ολοφάνερο ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν να επιτευχθεί οι ΗΠΑ δέχτηκαν την κατάπαυση του πυρός.

Όπως και στο Ιράκ η απάντηση στην αποτυχία του πολέμου να δώσει στις ΗΠΑ την επιθυμητή λύση ήταν η περαιτέρω ένταση του πολέμου, έτσι και στο Ισραήλ η απάντηση στην αποτυχία του να επιβληθεί στην περιοχή είναι για μια ακόμη φορά η ένταση των πολεμικών επιχειρήσεων οι οποίες, εξαιτίας της πολύ πρόσφατης ήττας του στο Λίβανο, περιορίζονται προς το παρόν στα κατεχόμενα και “αυτόνομα” παλαιστινιακά εδάφη. Οι Παλαιστίνιοι άλλωστε δεν διαθέτουν ούτε τη στοιχειώδη αεράμυνα παρά μόνο ελαφρό ατομικό οπλισμό.

Κι επειδή παρά την τρομοκρατία μισού αιώνα η αντίσταση στα κατεχόμενα συνεχίζεται αμείωτη, το Ισραήλ υποδαυλίζει και προκαλεί με κάθε δυνατή πίεση τη γενίκευση του εμφύλιου πολέμου ανάμεσα στις παλαιστινιακές ηγετικές ομάδες της Φατάχ και της Χαμάς που ερίζουν για την κατοχή της εξουσίας στα “αυτόνομα” εδάφη.

Δεν είναι όμως μόνο στο Ιράκ, το Λίβανο και την Παλαιστίνη που οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους γνωρίζουν την ήττα αποτυγχάνοντας να συντρίψουν τους εχθρούς τους. Η φωτιά του πολέμου για την επιβολή της Νέας Τάξης στο όνομα της “αντι”τρομοκρατίας έχει ανάψει από τη Μεσόγειο μέχρι το Αφγανιστάν και φουντώνει διαρκώς καθώς οι πολυποίκιλες αντιστάσεις εξαπλώνονται και πολλαπλασιάζονται.

"Στο Αφγανιστάν, η ελευθερία είναι ένα δώρο από το Θεό" δήλωνε περιχαρής στην προεκλογική του εκστρατεία ο Μπους και πρόσθετε: "Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφα νιώθω να βλέπω την ελευθερία να παρελαύνει". Λίγο καιρό αργότερα, στις 24/8/06, οι New York Times έγραφαν: “Χάνουμε το Αφγανιστάν! Καμία νίκη πέντε χρόνια...”.

Στο Αφγανιστάν, όπου υποτίθεται καταφέρθηκε το πρώτο χτύπημα κατά της τρομοκρατίας μετά την 11η Σεπτέμβρη του 2001 και σημειώθηκε η πρώτη νίκη των αμερικάνικων και συμμαχικών όπλων, η αντίσταση των Ταλιμπάν και άλλων τοπικών ομάδων ανανεώνεται διαρκώς και οι ΗΠΑ ζητούν επιτακτικά την ενίσχυση των συμμάχων τους προκειμένου να αντιμετωπίσουν την κατάσταση σε πέντε επαρχίες όπου οι μάχες είναι καθημερινό φαινόμενο.

Ακόμα και στο Πακιστάν η κατάσταση μελλοντικά είναι αβέβαιη καθώς το δικτατορικό καθεστώς του συμμάχου των ΗΠΑ στρατηγού Μουσάραφ είναι υπό την διαρκή απειλή της ανατροπής του.

Η Σομαλία είναι μια χώρα μει καίρια θέση στο Κέρας της Αφρικής καθώς επίσης και πλούσια κοιτάσματα ουρανίου. Μια χώρα που κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου υπό τον δικτάτορα Σιάντ Μπαρέ μετακινούνταν ως δορυφόρος από το αμερικάνικο στο σοβιετικό στρατόπεδο και μετά το τέλος του και την κατάρρευση της δικτατορίας βυθίστηκε στον εμφύλιο των αντιμαχόμενων ηγετικών φυλετικών ομάδων για την εξουσία. Οι ΗΠΑ υπό το πρόσχημα της ανθρωπιστικής αποστολής προσπάθησαν να ελέγξουν τη χώρα το 1992. Μετά την ήττα τους και τη βεβιασμένη αποχώρηση των αμερικάνικων και συμμαχικών στρατευμάτων, ο πολύπλευρος εμφύλιος πόλεμος συνεχίσθηκε. Το 2006 επικράτησε η Ένωση των Ισλαμικών Δικαστηρίων που εξεδίωξε τους πολέμαρχους των φυλών και κατέλαβε την πρωτεύουσα Μογκαντίσου.

Η Αιθιοπία επιτέθηκε προληπτικά με σκοπό την εκδίωξη της Ένωσης Ισλαμικών Δικαστηρίων και την εγκατάσταση στο Μογκαντίσου μιας κυβέρνησης με πρόεδρο ένα δυτικόφιλο πρώην συνταγματάρχη, τον Abdullahi Yusuf Ahmed, και αντιπρόεδρο έναν πρώην αμερικανό πεζοναύτη, τον Χουσεΐν Αϊντίντ, η οποία υπήρχε στα χαρτιά από το 2004. Σε πρώτη φάση, το Δεκέμβρη του 2006, ο αιθιοπικός στρατός φαίνεται να νίκησε καθώς η Ένωση εγκατέλειψε το Μογκαντίσου. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις οι εισβολείς ήταν βέβαιοι για τη στρατιωτική υπεροχή τους καθώς και για το γεγονός ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού θα τους υποδεχόταν σαν απελευθερωτές.

Όπως όμως συνέβη στο Ιράκ με τους αμερικανούς και στο Λίβανο με τους Ισραηλινούς, έτσι και με τους αιθίοπες εισβολείς στη Σομαλία, δεν τους υποδέχτηκαν καθόλου σαν απελευθερωτές ενώ ο ανταρτοπόλεμος άρχισε για μια ακόμη φορά στο εσωτερικό της χώρας. Κι όπως το Ισραήλ υποχρεώθηκε να αποσυρθεί από το Λίβανο και οι ΗΠΑ θα αναγκαστούν να κάνουν το ίδιο στο Ιράκ, έτσι και η Αιθιοπία θα υποχρεωθεί να αποχωρήσει από τη Σομαλία.

Στην ομιλία του στη Ναυτική Ακαδημία το 2005, ο Μπους είχε δηλώσει αναδεικνύοντας το εύρος της σύγκρουσης: “Από τους δρόμους των πόλεων της Δύσης ως τα βουνά του Αφγανιστάν, περνώντας από τα νησιά της Νοτιοανατολικής Ασίας και το Κέρας της Αφρικής, αυτός ο πόλεμος θα γνωρίσει πολλά γυρίσματα”, προσθέτοντας “Και ο εχθρός πρέπει να ηττηθεί σε όλα τα πεδία της μάχης”, φράση που μπορεί να εννοηθεί κι αντίστροφα... όπου ο εχθρός είναι οι πραιτωριανοί και οι λεγεωνάριοι της Νέας Τάξης.

*