Πρόκειται για την επίθεση των κυρίαρχων τόσο στην καπιταλιστική περιφέρεια -με την άγρια οικονομική εκμετάλλευση που καταδικάζει ολόκληρους πληθυσμούς στην πείνα, τις επιδημίες και το θάνατο, με τις μαζικές δολοφονίες και την εξαθλίωση της στρατιωτικής κατοχής και των πολεμικών επιχειρήσεων- όσο και στις μητροπόλεις, με τη συνεχή όξυνση των συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης.

Τα ντόπια πολιτικο-οικονομικά αφεντικά, κατέχοντας το δικό τους ρόλο σε αυτή την επιθετική διαδικασία, πρωταγωνιστούν στην οικονομική διείσδυση και λεηλασία της περιοχής των Βαλκανίων και της ανατολικής Μεσογείου δημιουργώντας τη δική τους καπιταλιστική περιφέρεια. Ενώ παράλληλα προωθούν συνεχείς διαδικασίες αναδιάρθρωσης στο εσωτερικό, κλιμακώνοντας την επίθεσή τους σε βάρος των ντόπιων και μεταναστών καταπιεσμένων.

Την πιο ωμή έκφραση της βίας που παράγει η μισθωτή σκλαβιά αποτελούν τα "εργατικά ατυχήματα". Αυτή είναι η ορολογία που χρησιμοποιούν τα αφεντικά και οι εργατοπατέρες για να βαφτίσουν τους εκατοντάδες ακρωτηριασμούς και τις δεκάδες δολοφονίες εργατών κάθε χρόνο στο βωμό του κέρδους, της ανταγωνιστικότητας και της ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας.

Με ιδιαίτερη ένταση δέχονται την επίθεση των αφεντικών και οι μετανάστες, ένα ευάλωτο κοινωνικό κομμάτι, που κυνηγημένο φεύγει από την περιφέρεια για να φτάσει στους "πρωτοκοσμικούς παραδείσους". Οι μετανάστες βιώνουν τη βασική αρχή που διέπει την αντί - μεταναστευτική πολιτική του ελληνικού κράτους, που είναι η βαρβαρότητα των βασανισμών, των ταπεινώσεων και του θανάτου, στα ναρκοπέδια του Έβρου, στα χερσαία και υδάτινα σύνορα, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα αστυνομικά μπλόκα και τμήματα.

Έτσι, χιλιάδες μετανάστες σε ολόκληρη την επικράτεια του ελληνικού κράτους προσπαθούν να επιβιώσουν υπό το καθεστώς της ανά πάσα στιγμή απέλασής τους, του εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας -όπως των μεταναστριών που οδηγούνται στην πορνεία-, της τρομοκρατίας των έμμισθων φρουρών της τάξης, της τρομοκρατίας του ρατσισμού που παράγει η κυρίαρχη ιδεολογία, ώστε να καθιστά αυτό το κομμάτι των προλετάριων ως το πιο σκληρά εκμεταλλευόμενο της κοινωνίας.

Αυτή η αντικοινωνική επίθεση των κυρίαρχων δεν περιορίζεται στους χώρους εργασίας, αλλά αγγίζει κάθε κοινωνικό χώρο -όπως συμβαίνει ιδιαίτερα έντονα τον τελευταίο χρόνο στο χώρο της εκπαίδευσης- με στόχο την υποταγή και την πειθάρχηση των καταπιεσμένων, τον έλεγχο και την καταστολή των κοινωνικό-ταξικών ξεσπασμάτων και συγκρούσεων. Η προώθηση του κοινωνικού ελέγχου (κάμερες-συστήματα επιτήρησης), η όξυνση της καταστολής (αστυνομοκρατία, νέα σώματα ασφαλείας, επιχειρήσεις "σκούπα"), η επιβολή εν τέλει ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης (τρομονόμοι, ειδικά δικαστήρια, "λευκά κελιά", φυλακίσεις και διώξεις αγωνιστών) στοχεύουν στην εγκληματοποίηση των αντιστάσεων, την αδρανοποίηση και τον εκφοβισμό ολόκληρης της κοινωνίας.

Παράλληλα, επιστρατεύονται μηχανισμοί προπαγάνδας και χειραγώγησης καλλιεργώντας ιδεολογήματα, όπως αυτά του εθνικισμού και του ρατσισμού, για την απόσπαση συναίνεσης και την επιβολή ενός καθεστώτος σιωπής στην κοινωνία για τα καθημερινά εγκλήματα του κράτους και των αφεντικών εις βάρος της. Ενώ ενσωματωμένοι θεσμοί στο πολιτικό-οικονομικό σύστημα, όπως κόμματα και συνδικάτα, όταν δεν σιωπούν για τα εγκλήματα αυτά, λειτουργούν εκτονωτικά, αποσυμπιεστικά και πολλές φορές κατασταλτικά εκεί όπου συσσωρεύεται η οργή των καταπιεσμένων και δημιουργούνται οι συνθήκες διάρρηξης της ειρήνης με τα αφεντικά.

Αντιστεκόμενοι στα σχέδια των αφεντικών και δρώντας ανταγωνιστικά σε κάθε συνδικαλιστική και κομματική χειραγώγηση, προτάσσουμε την αυτοοργάνωση σε κάθε κοινωνικό χώρο, την αλληλεγγύη των προλετάριων, ντόπιων και μεταναστών, την αντίσταση και το σαμποτάζ σε κάθε χώρο εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ο αγώνας ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο είναι αγώνας για τη ζωή και την αξιοπρέπεια, είναι αγώνας για την ελευθερία.

*