Αυτοί οι λόγοι, αν είναι υπεραρκετοί για τους εχθρούς μας, δεν επαρκούν για τους φίλους μας. Όσοι μας διαβάζουν και μας υποστηρίζουν με ζήλο πρέπει να ξέρουν γιατί υιοθετούμε αυτή τη σημαία, γιατί υιοθετούμε αυτό το έμβλημα, γιατί οικειοποιούμαστε αυτό που μέχρι σήμερα δεν είχε θεωρηθεί παρά σαν ιστορικό παράδοξο, καλό για τους εραστές της ιστορίας και τους περίεργους, αλλά εντελώς ακίνδυνο από επαναστατική σκοπιά.

Υπάρχει όμως κάτι πιο τρανταχτό από τις θεωρίες, πιο ισχυρό από τις αρχές, πιο παντοδύναμο από τις ιδέες.

Τα γεγονότα μάς έδειξαν καθαρά ότι η κόκκινη σημαία θα μπορούσε να σκεπάσει τα φιλόδοξα όνειρα μερικών ιντριγκαδόρων κακής ποιότητας. αφού ήδη προσέφυγε σ' αυτή μια κυβέρνηση και χρησίμευσε σαν σύμβολο μιας συνταγματικής εξουσίας. Καταλάβαμε λοιπόν ότι δεν μπορούσε πια παρά να είναι για μας, τους παντοτινά απείθαρχους και εξεγερμένους, μια ενόχληση ή μια απάτη.

Προφανώς, εάν εναποθέταμε ακόμα τις ελπίδες μας σ' αυτούς τους αγώνες κάτω από το φως του ήλιου, σ' αυτές τις τακτοποιημένες μάχες που έχουν μέχρι σήμερα προσφέρει οι επαναστάτες στους εχθρούς τους, η κόκκινη σημαία θα μπορούσε να γίνει η δική μας σημαία.

Η κόκκινη σημαία δείχνει να αντιπροσωπεύει τη διάλυση των προνομιούχων καστών μέσα στην τεράστια μάζα του λαού, την πλήρη εξαφάνιση κοινωνικών ανισοτήτων, τη συγχώνευση όλων των τάξεων σε κείνη μόνο των εργαζόμενων.

Αλλά, αυτό δεν μας αρκεί πια. Έχουμε τελειώσει με τις αναζητήσεις του παρελθόντος στον καθαρά πρακτικό τομέα της επαναστατικής δράσης, καθώς επίσης και σ' εκείνο των εμβλημάτων και των συμβόλων.

Αυτό που θέλουμε να κάνουμε τώρα -και το λέμε χωρίς να φοβόμαστε ούτε τις λέξεις, ούτε τίποτα άλλο- είναι ο ανταρτοπόλεμος, η μάχη των εθελοντών, "των χαμένων παιδιών", τόσο πιο λυσσασμένων όσο πιο διασκορπισμένων, είναι ο αγώνας στο σκοτάδι με σίγουρα πλήγματα, ο μόνος λογικός πόλεμος, ο εμφύλιος πόλεμος, ο μόνος επωφελής πόλεμος, ο κοινωνικός πόλεμος (…)

Μακριά λοιπόν από εμάς κάθε συναισθηματισμός και κάθε συμβιβασμός. είναι μια θανάσιμη μονομαχία με την αστική κοινωνία που αρχίζει. δεν μπορεί να νικήσει και εμείς, παίρνοντας τη μαύρη σημαία, κάνοντας τις σκοτεινές πτυχές του συμβόλου της απόγνωσης να ανεμίσουν στον αέρα, στέλνουμε κάτι περισσότερο από μια προειδοποίηση, κάτι καλύτερο από μια πρόσκληση, είναι το ίδιο το σημείο που αντιπαραθέτουμε στον παλιό κόσμο.

*