ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΛΗΨΗΣ
Η
απελευθέρωση των 3 προφυλακισμένων της 6ης Μάη, μετά από 70 μέρες απεργίας πείνας του Τ. Ζαντορόζνι και 54 του Γ. Κυριακόπουλου είναι μια νίκη του αγώνα για ζωή και ελευθερία ενάντια στην Εξουσία του εγκλεισμού και του θανάτου.Στη συγκεκριμένη υπόθεση, αυτό που επιχειρήθηκε εξαρχής από το κράτος, μέσα από την προφυλάκιση των 3 διαδηλωτών που συνελήφθησαν για τα συγκρουσιακά γεγονότα στην αντιπολεμική πορεία του ΕΚΦ στις 6 Μάη, ήταν η παραδειγματική τιμωρία όσων αντιστέκονται έξω από τα πλαίσια της καθεστωτικής νομιμότητας και η εγκληματοποίησή τους (πράγμα στο οποίο συναίνεσαν απόλυτα οι ρεφορμιστές του ΕΚΦ με δηλώσεις τους).
Μετά το ξεκίνημα της απεργίας πείνας σε μια περίοδο που το κράτος εξαγγέλλει και προωθεί με κάθε τρόπο τις κατασταλτικές προθέσεις του απέναντι στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο, ο αγώνας για την απελευθέρωση των 3 έγινε το πεδίο που εκφράστηκε μια ευρύτερη αντιπαράθεση. Πρόκειται εξάλλου για μια έκρυθμη κοινωνικά περίοδο, με ανοιχτά μέτωπα όπως αυτά στο χώρο της εργασίας και της εκπαίδευσης, όπου οι αναρχικοί-αντιεξουσιαστές συναντιούνται στο δρόμο με κοινωνικές ομάδες που αντιστέκονται, προωθώντας τη ριζοσπαστικοποίηση και τη διεύρυνση του αγώνα.
Σε αυτή την αντιπαράθεση, το κράτος επιστρατεύει όλο το ιδεολογικό και κατασταλτικό του οπλοστάσιο για να διαστρεβλώσει, να συκοφαντήσει, να απομονώσει και να εξουδετερώσει τη ριζοσπαστική αντίσταση. Σε αυτά τα πλαίσια, πολλές από τις κινήσεις αλληλεγγύης δέχτηκαν προκλήσεις, απειλήθηκαν ή χτυπήθηκαν από την καταστολή, σε μια προσπάθεια να θαφτεί στη σιωπή ο αγώνας των απεργών πείνας, να απομονωθούν και να εγκαταλείψουν τον αγώνα τους οι απεργοί, να εξουδετερωθεί η απεργία πείνας ως μέσο αγώνα, και να προχωρήσουν ανεμπόδιστα τα κατασταλτικά σχέδια για την εξόντωση του αναρχικού χώρου.
Απέναντι σε αυτήν την πραγματικότητα και στα πλαίσια του αγώνα για την απελευθέρωση των 3 της 6ης Μάη καταλάβαμε το Πολυτεχνείο από τις 13 Γενάρη δημιουργώντας μια εστία συλλογικής αντίστασης μέσα στο κέντρο της πόλης, δείχνοντας πως δεν θα αφήναμε τους φυλακισμένους συντρόφους μας μόνους τους στα νύχια του κράτους, πως δεν θα αφήναμε καμία κατασταλτική επίθεση αναπάντητη.
Η κατάληψη του Πολυτεχνείου αποτέλεσε για 25 μέρες ένα σταθερό σημείο αναφοράς για τον αγώνα αλληλεγγύης και μια διαρκή απειλή για το κράτος, τη στιγμή μάλιστα που παράλληλα πραγματοποιούνταν εκατοντάδες φοιτητικές καταλήψεις πανεπιστημιακών χώρων ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και χιλιάδες νεολαίων βρίσκονταν στους δρόμους.
Μέσα από το εγχείρημα της κατάληψης γεννήθηκαν, υποστηρίχτηκαν και συνδιοργανώθηκαν κινήσεις (παρεμβάσεις αντιπληροφόρησης, αποκλεισμοί δρόμων, συγκέντρωση στο νοσοκομείο της Νίκαιας, με κορυφαία στιγμή την πορεία της 1ης Φλεβάρη που καλέστηκε από αναρχικές συλλογικότητες και στην οποία συμμετείχαν περισσότεροι από 1.500 άνθρωποι) που έσπασαν το τείχος της σιωπής, δημιούργησαν σοβαρά αναχώματα στους κατασταλτικούς σχεδιασμούς, εξέθεσαν την ένοχη σιωπή της Αριστεράς, και τέλος άνοιξαν ένα δρόμο αγώνα, βασισμένο στη συλλογικότητα και τη συντροφικότητα ενάντια στην παραίτηση και την ηττοπάθεια.
Έχοντας ως σημείο αναφοράς την απεργία πείνας, αναπτύχθηκε ένας ζωντανός και δυναμικός αγώνας αλληλεγγύης από αναρχικούς-αντιεξουσιαστές με συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, μηχανοκίνητες πορείες στις φυλακές και το νοσοκομείο της Νίκαιας, καταλήψεις σε ραδιοφωνικούς
σταθμούς, νομαρχίες και δημαρχεία, συγκρούσεις με την αστυνομία όπως αυτές που ξέσπασαν γύρω από το Πολυτεχνείο μετά το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 17ης Γενάρη, επιθέσεις σε κρατικούς-καπιταλιστικούς στόχους, παρεμβάσεις σε δρόμους και πλατείες, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, το Ηράκλειο, τα Χανιά, το Ρέθυμνο, την Καβάλα, τη Σάμο, τη Χαλκίδα, τη Νάξο, το Αγρίνιο, την Άρτα, τα Γιάννενα, τη Βέροια, την Κοζάνη, τη Λαμία, τη Λάρισα, το Βόλο, την Κεφαλονιά κ.α., αλλά και με κινήσεις αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης στην Αγγλία, την Ισπανία, την Τουρκία, τη Δανία, τη Φιλανδία, τη Γαλλία, τη Ρωσία, την Πολωνία, την Ολλανδία, τις ΗΠΑ…Αυτή η δυναμική αναπτύχθηκε αψηφώντας την κρατική τρομοκρατία και περιφρονώντας τους συνήθεις διαμεσολαβητές της αλληλεγγύης, οι οποίοι μέχρι την τελευταία στιγμή συντάσσονταν με το κράτος είτε μέσω της σιωπής τους είτε συμβάλλοντας στην κρατική προπαγάνδα μιλώντας για “κουκουλοφόρους” και “προβοκάτορες”. Και αυτή η δυναμική είναι που στήριξε από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή την απεργία πείνας η οποία τελικά ανάγκασε το κράτος να υποχωρήσει, και, μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, τους ίδιους τους λασπολόγους και όψιμους συμπαραστάτες να τρέχουν την τελευταία μέρα της απεργίας πείνας να περισώσουν το “ανθρωπιστικό” προσωπείο του κράτους και να προβάλουν τον εαυτό τους ως σωτήρες, αντλώντας πολιτική υπεραξία (φτάνοντας στο σημείο τέτοιας παραποίησης των γεγονότων ώστε να εμφανίζουν την αναρχική πορεία της 1ης Φλεβάρη ως πορεία του Φόρουμ)! Δεν ξεχνάμε ότι παράγοντες του ΕΚΦ
προσέφεραν την πολιτική τους συναίνεση στην προφυλάκιση των ανθρώπων που τώρα δήθεν υπερασπίζονται, πως αφού συκοφάντησαν και επιχείρησαν να στερήσουν το χαρακτήρα της κοινωνικής αντι-βίας από τα συγκρουσιακά γεγονότα για τα οποία οι 3 κρατούνταν επί εννιά μήνες, εμφανίστηκαν τώρα για να θυματοποιήσουν τους απεργούς πείνας και να ζητήσουν από το κράτος “ανθρωπιά”, πασχίζοντας να παρουσιάσουν την απελευθέρωση των 3 όχι ως αποτέλεσμα του αγώνα των ίδιων των απεργών πείνας και της κοινωνικής αλληλεγγύης αλλά ως προϊόν της διαμεσολάβησής τους.Το εγχείρημα της κατάληψης του Πολυτεχνείου ολοκληρώνεται μετά την απελευθέρωση των 3 της 6ης Μάη και το τέλος της απεργίας πείνας η οποία αποτέλεσε αιχμή του ευρύτερου αγώνα απέναντι στο κράτος, τα αφεντικά και τους λακέδες τους. Ενός αγώνα, που συνεχίζεται μέχρι την τελική ανατροπή του κόσμου της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, του ελέγχου και της καταστολής, για την κοινωνική απελευθέρωση και την Αναρχία…
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
ΠΙΣΩ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ – ΕΜΠΡΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟ ΚΟΥΝΤΑΡΔΑ, ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ
Συνέλευση της Κατάληψης του Πολυτεχνείου
*