Οι ίδιοι γράφουν: “Δεν είμαστε ήρωες, αγαπάμε τη ζωή. Αλλά ζωή χωρίς ελευθερία και αξιοπρέπεια δε γίνεται… Ο αγώνας μας δεν μπορεί να σταματήσει, είναι μονόδρομος μέχρι να δικαιωθούμε. Τα όποια παιχνίδια επιχειρεί η εξουσία να παίξει στην πλάτη μας δεν μας αφορούν γιατί δεν μπορεί να υποτάξει τη συνείδηση και τα όνειρά μας”.

Οι δύο απεργοί πείνας είναι έγκλειστοι σε δωμάτιο-κελί, σε συνθήκες απομόνωσης και υφίστανται διαρκώς ένα καθεστώς τρομοκρατίας, εκβιασμού και ψυχολογικού πολέμου. Ένα καθεστώς που εντείνεται όσο η υγεία τους επιδεινώνεται, με τον εισαγγελέα να έχει εισηγηθεί την απόρριψη της αίτησης αποφυλάκισης που κατέθεσαν και το δικαστικό συμβούλιο να μην εκδίδει απόφαση, παρατείνοντας την κράτησή τους.

Οι τρεις διαδηλωτές, Ζαντορόζνι, Κυριακόπουλος και Κατσαδούρας βρίσκονται προφυλακισμένοι από τις 6 Μάη 2006, κατηγορούμενοι για συμμετοχή στα συγκρουσιακά γεγονότα που ξέσπασαν στην αντιπολεμική πορεία του ευρωπαϊκού κοινωνικού φόρουμ στην Αθήνα. Είναι τρεις από τους χιλιάδες διαδηλωτές που συμμετείχαν σε εκείνη την πορεία, και η προφυλάκισή τους, με βάση ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, δεν έχει άλλο σκοπό από τον παραδειγματισμό όσων αντιστέκονται έξω από τα ασφυκτικά όρια της καθεστωτικής νομιμότητας.

Μετά την έναρξη της απεργίας πείνας, πολλές από τις κινήσεις αλληλεγγύης δέχτηκαν προκλήσεις, απειλήθηκαν ή χτυπήθηκαν από την καταστολή (επιθέσεις της αστυνομίας σε μηχανοκίνητες πορείες, προσαγωγές, τραυματισμοί και συλλήψεις, απόπειρα απαγόρευσης της πορείας στις 12 Γενάρη), ενώ ένα τείχος σιωπής υψώθηκε για να αποκρύψει τον αγώνα των κρατούμενων. Έτσι, στις 13 Γενάρη αναρχικοί και αντιεξουσιαστές καταλάβαμε το Πολυτεχνείο, δημιουργώντας μια διαρκή εστία συλλογικής αντίστασης, αντιπληροφόρησης και κοινωνικής παρέμβασης στο κέντρο της πόλης, με καθημερινές εξορμήσεις στους γύρω δρόμους αλλά και ευρύτερα, με μοίρασμα προκηρύξεων, αφισοκολλήσεις, αναγραφή συνθημάτων και λειτουργία μικροφωνικής, στέλνοντας το μήνυμα πως οι απεργοί δεν είναι μόνοι τους. Παράλληλα μέσα από τις καθημερινές συνελεύσεις των καταληψιών οργανώθηκαν κινήσεις όπως η συγκέντρωση έξω από το νοσοκομείο της Νίκαιας στις 20 Γενάρη, μια εβδομάδα μετά την επίθεση της αστυνομίας σε μηχανοκίνητη πορεία συντρόφων που επέστρεφαν από ανάλογη συγκέντρωση.

Η μανιώδης στοχοποίηση των αναρχικών από τους μηχανισμούς προπαγάνδας και καταστολής δεν είναι φυσικά επεισόδιο κάποιας δήθεν “βεντέτας”, αλλά η αιχμή του δόρατος σε μια γενικευμένη επίθεση που το κράτος εξαπολύει στην κοινωνία. Μια επίθεση για την επιβολή σκληρότερων συνθηκών εκμετάλλευσης και καταπίεσης (αναδιαρθρώσεις στην εργασία, την εκπαίδευση κλπ.), και η οποία εκφράζεται σε κατασταλτικό επίπεδο με την αστυνομοκρατία, τις κάμερες παρακολούθησης, τις προληπτικές προσαγωγές, την εγκληματοποίηση κάθε μορφής ριζοσπαστικής αντίστασης, όπως δυναμικές διαδηλώσεις, καταλήψεις σχολών κλπ. Σε αυτά τα πλαίσια, οι αναρχικοί βρίσκονται στο στόχαστρο της καταστολής, ακριβώς γι’αυτό που αντιπροσωπεύουν ως πολιτικός-κοινωνικός χώρος αντίστασης που απορρίπτει τη θεσμική διαμεσολάβηση, όπως και για τις απευθύνσεις και τα ερείσματα που έχουν ο λόγος και οι πρακτικές τους σε κοινωνικές ομάδες που αντιστέκονται. Η σύνδεση των αναρχικών με ένα ευρύτερο ρεύμα κοινωνικής αμφισβήτησης εμπεριέχει μια διαρκή απειλή για το κράτος, και έτσι οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις επικεντρώνουν στη συκοφάντηση και την απομόνωση του αναρχικού χώρου.

Σήμερα, ο αγώνας ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση (νόμος-πλαίσιο, αναθεώρηση του άρθρου 16, κατάργηση του ασύλου), μετά τα δυναμικά γεγονότα του Ιούνη του 2006, συνεχίζει να αποτελεί ένα ανοιχτό μέτωπο αντιπαράθεσης της νεολαίας με τους σχεδιασμούς κράτους και αφεντικών, και παράλληλα ένα σημείο συνάντησης των αναρχικών-αντιεξουσιαστών με όσους αντιστέκονται σε αυτό το μέτωπο, δοκιμάζοντας τη διεύρυνση του περιεχομένου και τη ριζοσπαστικοποίηση του συγκεκριμένου αγώνα.

Το ξέσπασμα των συγκρούσεων στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο μετά το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 17ης Γενάρη, με δύο απεργούς πείνας στη φυλακή και σε κλίμα έντασης της κρατικής καταστολής, ήταν ένα ξέσπασμα οργής εκατοντάδων αγωνιστών (αναρχικών, αντιεξουσιαστών, νεολαίων, φοιτητών, μαθητών) ενάντια στις κατασταλτικές και δολοφονικές δυνάμεις των ΜΑΤ, μια φωτεινή στιγμή της δίκαιης κοινωνικής αντιβίας ενάντια στην κρατική βία και τρομοκρατία.

Μετά τα γεγονότα στις 17 Γενάρη, τα ΜΜΕ συνεχίζουν να αποκρύπτουν τις αιτίες που τα πυροδότησαν, ενώ εντείνεται η ιδεολογική επίθεση προς τους αναρχικούς. Στα κανάλια παρελαύνουν υπουργοί και βουλευτές, πρυτάνεις, καθηγητές, εισαγγελείς, μπάτσοι, αλλά και παράγοντες της καθεστωτικής αριστεράς που ενσωματώνουν πλήρως τις εκκλήσεις που δέχονται να παρέχουν τη συναίνεσή τους στην εγκληματοποίηση των αναρχικών, επιδιδόμενοι σε δηλώσεις νομιμοφροσύνης με τη γνωστή καραμέλα περί “προβοκατόρων”. Τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τους βασανιστές των ΜΑΤ ως θύματα και τους αγωνιστές που συμμετείχαν στις συγκρούσεις ως “εγκληματίες”. Οι προθέσεις του κράτους για τις μεθόδους εξουδετέρωσης των αναρχικών είναι εξόφθαλμα ορατές μέσα από καθημερινά κατευθυνόμενα δημοσιεύματα, με χαρακτηριστικότερο αυτό που αποκαλύπτει πως η αστυνομία είχε το θράσος να βαφτίσει συγκεκριμένο σχέδιο για την αντιμετώπιση των αναρχικών “επιχείρηση Γκουαντανάμο”!

Την εικονική πραγματικότητα της κοινωνικής ειρήνης, της σιωπής και της υποταγής σαμποτάρουν οι δράσεις και οι κινήσεις αλληλεγγύης που συνεχίζονται και εξαπλώνονται… Από την κατάληψη του Πολυτεχνείου και τις καθημερινές παρεμβάσεις στην Αθήνα, ως τη Θεσσαλονίκη, την Κρήτη, την Πάτρα, την Κεφαλονιά, τη Βέροια, την Κοζάνη, τα Γιάννενα, το Αγρίνιο, την Άρτα, το Βόλο, τη Λαμία, τη Λάρισα, τη Χαλκίδα, τη Νάξο αλλά και πολλές ευρωπαϊκές πόλεις. Ταυτόχρονα, μέσα από τις φυλακές οι πολιτικοί κρατούμενοι Γ. Δημητράκης, Ν. Γκουνταρδάς, Βασίλης, Χριστόδουλος και Σάββας Ξηρός πραγματοποιούν αποχή συσσιτίου, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους απεργούς πείνας.

Το κράτος και οι λακέδες του δεν μπορούν να κρύψουν ότι εγκληματίες είναι οι ίδιοι που καθημερινά με τα σώματα ασφαλείας τους, τους νόμους και τους θεσμούς τους, με το καθεστώς στυγερής εκμετάλλευσης και καταπίεσης που επιβάλουν, δολοφονούν, ταπεινώνουν και φυλακίζουν ανθρώπους, στα σύνορα, στα αστυνομικά τμήματα, στους χώρους δουλειάς, στην πνιγηρή καθημερινότητα του ελέγχου και της καταστολής. Δεν μπορούν να κρύψουν πως η μοναδική ασυλία που πρέπει να καταργηθεί είναι αυτή που απολαμβάνουν οι ίδιοι συντηρώντας έναν εφιαλτικό κόσμο που βασίζεται στην εξουσία του ανθρώπου πάνω σε άνθρωπο.

Δεν μπορούν να κάμψουν τη βούλησή μας να αγωνιζόμαστε για την απελευθέρωση των φυλακισμένων συντρόφων μας, για έναν κόσμο χωρίς κράτη και αφεντικά, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση, χωρίς φυλακές και σύνορα, για την κοινωνική απελευθέρωση και την αναρχία…

*