Μετανάστες "χωρίς χαρτιά"
O
πόλεμος των παγκόσμιων πολιτικοοικονομικών αφεντικών απλώνεται διαρκώς, τόσο με οικονομικούς όσο και με στρατιωτικούς όρους και με αιχμή την "αντί"τρομοκρατική εκστρατεία, σε κάθε περιοχή του πλανήτη για τον απόλυτο έλεγχο των κοινωνιών και την εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της καπιταλιστικής περιφέρειας. Η σκλήρυνση των όρων εκμετάλλευσης και καταπίεσης που επιβάλλει η κυριαρχία κράτους και κεφαλαίου για εκατομμύρια προλετάριους σε όλο τον κόσμο εντείνεται από την επιθετικότητα των οικονομικών ελίτ της Δύσης και των πολιτικοστρατιωτικών μηχανισμών της. Πρόκειται για μια διαδικασία αναδιαμόρφωσης τόσο των ενδοεξουσιαστικών συσχετισμών δύναμης όσο και αυτών του κοινωνικού-ταξικού ανταγωνισμού προς όφελος των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών, επεκτείνοντας και βαθαίνοντας την κυριαρχία τους σε κάθε πτυχή της ζωής των καταπιεσμένων.Από την ολοένα πιο εντατική λεηλασία και καταστροφή του φυσικού πλούτου της Αφρικανικής και Λατινοαμερικάνικης γης, τις υποκινούμενες από τις ντόπιες ηγετικές ομάδες (φατρίες) εμφύλιες συρράξεις, την αιματοβαμμένη καταστολή των εξεγέρσεων των γηγενών πληθυσμών…
Την άγρια εκμετάλλευση των προλετάριων και την αφαίμαξη των ενεργειακών πόρων στις περιοχές της Ασίας…
Το πλιάτσικο των νικητών του ψυχρού πολέμου στην ανατολική Ευρώπη μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ εξουσίας, το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας και την εγκαθίδρυση της Νέας Τάξης στα Βαλκάνια…
Μέχρι την κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Μέση Ανατολή, την κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν, το βομβαρδισμό και την εισβολή στο Λίβανο και τις κατακτητικές επιχειρήσεις στην Παλαιστίνη…
Ο πόλεμος -σε όλες του τις μορφές-, που έχουν εξαπολύσει οι δυτικοί κυρίαρχοι και μαίνεται με ιδιαίτερη ένταση στην καπιταλιστική περιφέρεια, επιφέρει γιγαντιαίες γεωπολιτικές αλλαγές και ανυπολόγιστες κοινωνικές και περιβαλλοντικές καταστροφές σε παγκόσμιο επίπεδο. Σπέρνει την φτώχια, την εξαθλίωση, τις αρρώστιες, το θάνατο και την απελπισία. Προκαλεί μαζικές σφαγές και εκτοπίσεις πληθυσμών, ξεριζώνοντας εκατομμύρια ανθρώπους από τους τόπους τους και δημιουργώντας συνεχώς νέα μεταναστευτικά ρεύματα εξαθλιωμένων πληθυσμών με κατεύθυνση τον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο.
Τα μεγαλύτερα σύγχρονα μεταναστευτικά ρεύματα κινούνται από τις χώρες της Νότιας και της Υποσαχάριας Αφρικής, τη Μέση Ανατολή, τη Νότια και Ανατολική Ασία, τη Λατινική Αμερική και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, με κατεύθυνση κάποια δυτική μητρόπολη της Ευρώπης ή της Αμερικής. (Όσον αφορά την Ευρώπη, προς την Κεντρική και Βόρεια κυρίως μέχρι τη δεκαετία του '80 και προς τη Νότια κυρίως από τα μέσα της ίδιας δεκαετίας και μετά). Η "παράνομη" είσοδος στο εσωτερικό του Δυτικού κόσμου πραγματοποιείται είτε μέσω απέλπιδων μαζικών εφόδων από "ευνοϊκά" συνοριακά σημεία (όπως συμβαίνει στους ισπανικούς θύλακες της Θέουτα και της Μελίγια) είτε μέσω δουλεμπορικών δικτύων μεταφοράς (ας σημειωθεί ότι αυτά σε μεγάλο βαθμό ακολουθούν αντίστροφα διαδρομές που χαράχτηκαν την περίοδο της αποικιοκρατίας). Πρόκειται τόσο για μετανάστες που προέρχονται από οικονομικά λεηλατημένες και ρημαγμένες περιοχές (σε πολλές περιπτώσεις από την εποχή ήδη της αποικιοκρατίας) όσο και για πρόσφυγες προερχόμενους από τις εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μεταναστευτικά ρεύματα ανθρώπων που εξαναγκάστηκαν, τις περισσότερες φορές βίαια, σε μια φυγή προς το άγνωστο της αναπτυγμένης Δύσης προσπαθώντας να δραπετεύσουν από το θάνατο και την εξαθλίωση.
Μέσα στη διαδικασία παγκοσμιοποίησης της κυριαρχίας -με την προώθηση της ευελιξίας της αγοράς, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εγκαθίδρυση ενός Καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης στις δυτικές μητροπόλεις- οι μετανάστες "χωρίς χαρτιά" στη Δύση αποτελούν για τους κυρίαρχους ένα αναλώσιμο εργατικό δυναμικό. Άλλωστε οι -βίαιες ή μη- μετακινήσεις πληθυσμών (υπό συνθήκες σκλαβιάς, προσφυγιάς, ανέχειας ή ως "προσκεκλημένοι" εργάτες) αποτελούσαν ανέκαθεν δομικό στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης για τη μείωση του κόστους παραγωγής. Σήμερα οι μετανάστες "χωρίς χαρτιά", ως το πιο ευάλωτο κοινωνικό κομμάτι λόγω της κατώτατης κοινωνικής και ταξικής τους θέσης, κατευθύνονται και χρησιμοποιούνται από το κράτος και τα αφεντικά -με το μικρότερο οικονομικό και κοινωνικό κόστος- στους πιο επικίνδυνους και επισφαλείς τομείς της παραγωγής σε συνθήκες άγριας εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ως προϋπόθεση για τη διατήρηση αυτού του καθεστώτος δουλείας, αλλά και για την αποτροπή οποιασδήποτε απειλής αντιπροσωπεύουν για τους κυρίαρχους στο βαθμό που δεν είναι ελέγξιμοι τόσο ποσοτικά όσο και ποιοτικά -με τις "ύποπτες" κουλτούρες και τις πεποιθήσεις τους, την εξαθλίωση και την οργή, την πείνα, την φτώχεια και την απελπισία τους-, το κράτος συστηματοποιεί τον έλεγχο και εντείνει την καταστολή απέναντί τους. Ενώ παράλληλα διαλύει κάθε προσπάθεια κοινωνικής συλλογικοποίησης με σκοπό την επιβολή συνθηκών προσωρινής και εξατομικευμένης διαβίωσης υπό ένα καθεστώς διαρκούς τρομοκρατίας. Άλλωστε, μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι για τους μετανάστες "χωρίς χαρτιά" -οι οποίες αφορούν τόσο τους τόπους που εγκαταλείπουν και τις διαδρομές που ακολουθούν προς τη δύση όσο και τη θέση τους στις δυτικές μητροπόλεις όπου καταφθάνουν- ποιο άλλο νόημα θα μπορούσε να έχει η δήλωση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι: "Η Ευρώπη καλωσορίζει τους μετανάστες, αλλά όχι σε συνθήκες αναρχίας και εξαθλίωσης". (Σύνοδος Κορυφής των Μεσογειακών χωρών στην Τυνησία το 2003).
Όταν μιλάμε για μετανάστες "χωρίς χαρτιά" αναφερόμαστε σε εκείνους τους μετανάστες που εισέρχονται και διαμένουν παράνομα στην επικράτεια ενός κράτους χωρίς να κατέχουν τα απαραίτητα έγγραφα με τα οποία καθίστανται αναγνωρίσιμοι από αυτό, αποκλεισμένοι έτσι από οποιαδήποτε διαδικασία (οικονομική, πολιτική, νομική, εκπαιδευτική κλπ) που διαμεσολαβείται από το κράτος. Οι μετανάστες "χωρίς χαρτιά" είναι οι απόκληροι του καπιταλιστικού κόσμου, κοινωνικές ομάδες στα όρια του συστήματος ή εκτός αυτών, που το κράτος ορίζει ως "λαθραία" την μετακίνησή τους προς το Δυτικό "παράδεισο" και παράνομη την ίδια τους την ύπαρξη σε αυτόν. Ωστόσο ο όρος
"χωρίς χαρτιά" μπορεί να διευρυνθεί, προσδιορίζοντας μια συνθήκη που αναφέρεται σε έναν μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών, αφού ο αριθμός αυτών "με" ή "χωρίς χαρτιά" μεταβάλλεται ανάλογα με τις ανάγκες της οικονομίας και της πολιτικής. Ακόμη και όσοι καταφέρνουν να αποκτήσουν τα απαραίτητα έγγραφα για την άδεια παραμονής και εργασίας βρίσκονται διαρκώς σε μια επισφαλή θέση υπό την απειλή της μη ανανέωσης ή ακύρωσής της στο μέλλον.Η πολιτική των ευρωπαϊκών κρατών για τη μετανάστευση -με τις επιμέρους διαφοροποιήσεις της- συντηρεί και αναπαράγει την "παράνομη" μετανάστευση -που αποτελεί και το μεγαλύτερο μέρος της- ικανοποιώντας τις ανάγκες της ευέλικτης αγοράς σε φτηνό-προσωρινό εργατικό δυναμικό.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, προωθεί τη διαδικασία της "ενσωμάτωσης" για έναν περιορισμένο αριθμό μεταναστών συνοδεύοντάς την επιπλέον με μια ανθρωπιστική ρητορική στην οποία εντάσσεται τόσο ο φιλελεύθερος όσο και ο αριστερός λόγος περί "ανθρωπίνων δικαιωμάτων" και "πολυπολιτισμικότητας". Στην ουσία αυτή η διαδικασία κατοχυρώνει τη διάκριση σε "νόμιμους" και "παράνομους" και προωθεί την καταγραφή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων από τις αστυνομικές αρχές. Για να πραγματοποιηθεί η "ενσωμάτωση" με όρους υποταγής ενός κομματιού των μεταναστών, είναι απαραίτητο ένα άλλο κομμάτι αυτών να ζει υπό τη διαρκή απειλή του διωγμού, να βασανίζεται στα κρατητήρια, να γεμίζει τις φυλακές, να πεθαίνει στα σύνορα. Μέσα στο σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης, η "ενσωμάτωση" και η καταστολή αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: του ελέγχου και της υποταγής των μεταναστών, με τη θεσμική βία να αυξάνεται σε βάρος αυτών που παραμένουν "χωρίς χαρτιά".
Συγχρόνως, αυτή η πολιτική θωρακίζει θεσμικά και ιδεολογικά τις αναπτυγμένες δημοκρατίες και αναβαθμίζει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς στις συνοριακές γραμμές και στην ενδοχώρα για τον έλεγχο, την αναχαίτιση και τη βίαιη απώθηση των μεγάλων μεταναστευτικών ρευμάτων. Όπως άλλωστε αναφέρεται στην Αιτιολογική Έκθεση σχεδίου νόμου (ν.1975) για τη μετανάστευση, καθώς και στη Συνθήκη Σένγκεν: "Η οικονομική συγκυρία, η οποία είχε ωθήσει τα κράτη-μέλη να ενθαρρύνουν την μόνιμη και τακτική άφιξη μετακινούμενων εργαζομένων και την εγκατάστασή τους στην επικράτεια της Ένωσης, έχει πια μεταβληθεί. Ο έλεγχος των μεταναστευτικών ροών αποτελεί ζήτημα πρωτεύουσας σημασίας".
Σε αυτή την κατεύθυνση τα ευρωπαϊκά κράτη συγκλίνουν σε μια ενιαία κατασταλτική στρατηγική δομώντας την Ευρώπη-Φρούριο, που υλικά μεταφράζεται σε:
Στρατιωτικές ζώνες κατά μήκος των υδάτινων και χερσαίων συνόρων της Ε.Ε. -από τα νοτιοδυτικά σύνορα με την Αφρική, στα Κανάρια Νησιά της Ισπανίας, τη Θέουτα και τη Μελίγια στις ακτές του Μαρόκου, ως τα νότια σύνορα, στη Μάλτα, τη Λαμπεντούζα και τη Σικελία της Ιταλίας (απέναντι από την Τυνησία και τη Λιβύη), και τα νοτιοανατολικά στο Αιγαίο και τον Έβρο-, με δημιουργία δικτύων λιμενικών περιπολιών όπως η υπηρεσία FRONTEX ["Το 2005 συστάθηκε η Υπηρεσία Διαχείρισης των Συνόρων (FRONTEX) ώστε να παρέχει στην Ε.Ε. το απαραίτητο εργαλείο για να λάβει αποφασιστικά μέτρα για την ενίσχυση της επιχειρησιακής συνεργασίας· για την καθιέρωση συστήματος επιτήρησης, καθώς και δίκτυο παρακτίων περιπολικών σκαφών της Μεσογείου, που θα καλύψει τελικά ολόκληρη τη Μεσόγειο, παρέχοντας έτσι τα απαραίτητα μέσα για την ανίχνευση της παράνομης μετανάστευσης" (Επιτροπή της Ε.Ε. για τη μετανάστευση, Βρυξέλλες, 30 Νοέμβρη 2005)] και με ανάπτυξη στα σύνορα σωμάτων του στρατού και δημιουργία νέων τμημάτων σωμάτων ασφαλείας όπως οι συνοριοφύλακες και το σώμα λαθρομετανάστευσης, με παράλληλη ένταση της κατασταλτικής δράσης τους που φτάνει μέχρι τις δολοφονίες μεταναστών που επιχειρούν να εισέλθουν "παράνομα" στο εσωτερικό της Ε.Ε.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης και τμήματα μεταγωγών στα κυριότερα σημεία εισόδου μεταναστών, κληρονομιά των αναπτυγμένων δημοκρατιών από το ναζιστικό καθεστώς των Νταχάου και των Άουσβιτς, με τον εγκλεισμό να αποτελεί δομικό στοιχείο της σχέσης του κράτους με ό,τι ορίζει ως "ξένο" ή "διαφορετικό", για τον έλεγχο, την καταστολή και τη διαχείρισή του. Ας σημειωθεί εδώ ότι με χρηματοδότηση της Ε.Ε. τα στρατόπεδα
συγκέντρωσης επιχειρείται να μεταφερθούν πλέον εκτός της επικράτειάς της, σε χώρες -προέλευσης ή διέλευσης μεταναστών "χωρίς χαρτιά"- της Αφρικής και της Ανατολικής Ευρώπης. Αντιγράφοντας από τις αποφάσεις της Επιτροπής της Ε.Ε. για τη μετανάστευση: "Είναι όμως επίσης σημαντικό για τα κράτη μέλη της Ε.Ε. και για τις κυριότερες τρίτες χώρες να αναπτύξουν από κοινού στρατηγική και επιχειρησιακή συνεργασία για να διαχειριστούν αποτελεσματικότερα τη μετανάστευση, στις βασικές διαδρομές που ακολουθούν τα μεταναστευτικά ρεύματα … Η Ε.Ε. θα υποστηρίξει αυτές τις χώρες διαθέτοντας εμπειρογνώμονες σε τεχνικά θέματα, … παρέχοντας κατάρτιση, εξοπλισμό εφόσον χρειάζεται, καθώς και οικονομική στήριξη των πρωτοβουλιών των μεσογειακών εταίρων της".Ουσιαστική κατάργηση του πολιτικού ασύλου και της ιδιότητας του πρόσφυγα. Ενώ τυπικά δεν έχει καταργηθεί η έννοια του πολιτικού ασύλου, ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις προσφύγων που τους αναγνωρίζεται αυτό το καθεστώς. "Το 2005, η Ελληνική κυβέρνηση χορήγησε προσφυγικό καθεστώς σε 39 άτομα (0,84%) από τις 4.624 εξετασθείσες περιπτώσεις, ενώ το συνολικό ποσοστό αναγνώρισης, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρωπιστικού καθεστώτος (το οποίο δόθηκε σε 49 άτομα), ανήλθε σε ποσοστό 1,9%". (Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες).
Αντιμεταναστευτικούς νόμους που απαιτούν για τη χορήγηση άδειας παραμονής και εργασίας ένα σύνολο δικαιολογητικών και εγγράφων (αδύνατο να συλλεχθούν από ανθρώπους που διαβιούν σε καθεστώς παρανομίας και απασχολούνται στην παραοικονομία), την καταβολή στο κράτος μεγάλων χρηματικών ποσών και την αντιμετώπιση μιας δαιδαλώδους γραφειοκρατίας, την παροχή εχέγγυων από τον εργοδότη, όπως ορίζει ο νόμος: "η άδεια εργασίας ισχύει για ορισμένη χρονική περίοδο και χορηγείται για συγκεκριμένο εργοδότη, είδος απασχόλησης και τόπο εργασίας. Μεταβολή ενός από τους ανωτέρους όρους… συνεπάγεται την άρση της άδειας εργασίας" (ν.1975/1991) και την εξέταση από "επιτροπές μετανάστευσης" για τον έλεγχο των γνώσεων της γλώσσας, της ιστορίας και του πολιτισμού της χώρας "υποδοχής", καθώς και του "ήθους και της προσωπικότητας" των μεταναστών!
Καταστολή στο εσωτερικό της Ε.Ε. που εκδηλώνεται με άγριο και συστηματικό τρόπο σε βάρος των μεταναστών και προσφύγων "χωρίς χαρτιά". Με το διαρκές ανθρωποκυνηγητό από τους μπάτσους, τους συνεχείς ελέγχους εξακρίβωσης στοιχείων, τις "επιχειρήσεις σκούπα", τον εγκλεισμό στα κρατητήρια και τις φυλακές (πολλές φορές επ'αόριστο), τις "τυχαίες" εκπυρσοκροτήσεις και δολοφονίες στους δρόμους και τα αστυνομικά τμήματα, τους εξευτελισμούς, τις ταπεινώσεις και τα βασανιστήρια (όπως στο α.τ. Αγίου Παντελεήμονα).
Μαζικές απελάσεις πίσω στο πουθενά.
Οι θέσεις εργασίας που προορίζονται ή δημιουργούνται για τους μετανάστες "χωρίς χαρτιά" είναι επισφαλείς και εύκολα αντικαταστήσιμες. Ενώ οι συνθήκες εργασίας χαρακτηρίζονται από την ελαστικότητα, την προσωρινότητα, την αποειδίκευση, τη συμπληρωματικότητα, την αποσυλλογικοποίηση και την εντατικοποίηση. Μάλιστα τις περισσότερες φορές σε ένα πλαίσιο πλήρους οικονομικής και προσωπικής εξάρτησης από τον εργοδότη υπό την απουσία οποιασδήποτε συλλογικής διαπραγμάτευσης, αφού κάθε εργασιακή "συμφωνία" πραγματοποιείται σε ατομικό επίπεδο και εξαρτάται αποκλειστικά από τα κριτήρια του αφεντικού.
Πρόκειται για χαρακτηριστικά του νέου μοντέλου εργασίας που προωθείται για το σύνολο των προλετάριων, ντόπιων ή μεταναστών, από τα αφεντικά με στόχο την απρόσκοπτη κερδοφορία τους και το βάθεμα των σχέσεων κυριαρχίας. Αυτό το μοντέλο απαιτεί μια στρατιά ανειδίκευτων ανέργων έτοιμων προς χρήση οπουδήποτε, ανά πάσα στιγμή και για οποιοδήποτε χρονικό διάστημα, αποκλεισμένων από "κρατικές παροχές", "εργασιακά δικαιώματα" και συλλογικές αναφορές. Οι μετανάστες "χωρίς χαρτιά" στο εσωτερικό του Δυτικού κόσμου αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι αυτής της στρατιάς ανέργων, εξαναγκασμένοι να κερδίσουν την επιβίωσή τους μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες -τις μοναδικές άλλωστε που προορίζουν τα αφεντικά γι αυτούς- και με τους σκληρότερους όρους.
Όσο αφορά τους άντρες, δουλεύουν κυρίως στα τεχνικά έργα, στις πιο ανθυγιεινές και επικίνδυνες εργασίες, εποχικά στον αγροτικό τομέα και ως υποβοηθητικό προσωπικό για όλες τις δουλειές. Με εξευτελιστικά μεροκάματα, για πολλές ώρες, σε εξοντωτικούς ρυθμούς εργασίας, ανασφάλιστοι και εκτεθειμένοι σε κάθε είδους κίνδυνο. Πληρώνοντας πολλές φορές με την υγεία τους, τη σωματική τους ακεραιότητα και την ίδια τους τη ζωή στα καθημερινά "εργατικά ατυχήματα" το αντίτιμο μιας θέσης στον καπιταλιστικό "παράδεισο".
Όσο αφορά τις γυναίκες, στην ελληνική επικράτεια συνήθως δουλεύουν ως οικιακές βοηθοί (στη διάθεση του εργοδότη όλο το 24ωρο όταν πρόκειται για "εσωτερικές"), εργάτριες, σερβιτόρες ή αποκλειστικές νοσοκόμες, έχοντας να αντιμετωπίσουν όχι μόνο την ταξική καταπίεση και το ρατσισμό άλλα και το σεξισμό που διέπει τις σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης και στον "πολιτισμένο" δυτικό κόσμο. Μια από τις αγριότερες εκφράσεις της σεξιστικής καταπίεσης σε βάρος των μεταναστριών είναι η καταναγκαστική πορνεία στα πλαίσια της οποίας εκατοντάδες χιλιάδες γυναίκες βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας και βιάζονται καθημερινά από πελάτες και νταβατζήδες σε χώρες της Ε.Ε. Μόνο στην Ελλάδα, ο αριθμός των γυναικών που βρίσκονται υπό αυτό το καθεστώς υπολογίζεται σε 77.500).
Ενώ πολλά παιδιά προερχόμενα από χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, εμπόλεμες περιοχές ή χώρες του "τρίτου κόσμου" βρίσκονται στο δυτικό "παράδεισο" εκτεθειμένα στον εξαναγκασμό σε εργασία ή επαιτεία, στη σεξουαλική εκμετάλλευση ή ακόμα και την εμπορία οργάνων.
Για τη νομιμοποίηση στο κοινωνικό πεδίο της αντιμεταναστευτικής πολιτικής και των καθημερινών εγκλημάτων της εξουσίας σε βάρος των "παράνομων" μεταναστών, το κράτος επικεντρώνει την προπαγάνδα, μέσα από τα ΜΜΕ, στη δαιμονοποίησή τους ως φορέων παραβατικής και εγκληματικής συμπεριφοράς. "…Εισερχόμενοι, παραμένοντας και εργαζόμενοι παράνομα, δημιουργούν τεράστια κοινωνικά προβλήματα στο κράτος, ενώ αναπόφευκτα τα δικά τους προβλήματα προσπαθούν να τα λύσουν επιδιδόμενοι, δυστυχώς, γενικά στην εγκληματικότητα". (Από την εισήγηση βουλευτή της Ν.Δ. για το νόμο 1975/1991 στη βουλή, 10-10-91). Ενδύοντας επιπλέον την προπαγάνδα με "τρομοκρατικά σενάρια", το κράτος τοποθετεί μέρος των μεταναστών "χωρίς χαρτιά" στο στόχαστρο της "αντί"τρομοκρατικής εκστρατείας -στα πλαίσια της οποίας λογαριάζονται ως μια ασύμμετρη απειλή ή εν δυνάμει "εσωτερικός εχθρός"- και των κατασταλτικών μηχανισμών ως εξ ορισμού ύποπτο για "τρομοκρατικές ενέργειες" λόγω της καταγωγής του, ιδίως όταν πρόκειται για μουσουλμάνους πρόσφυγες από τις εμπόλεμες περιοχές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πογκρόμ κατά Πακιστανών και Αφγανών προσφύγων σε όλη την ΕΕ μετά τις βομβιστικές επιθέσεις στο μετρό του Λονδίνο τον Ιούλιο του 2005.
Η πρακτική εφαρμογή της αντιμεταναστευτικής πολιτικής απαιτεί ευρεία κοινωνική συναίνεση που επιχειρείται να αποσπαστεί μέσα από τη διάχυση του φόβου απέναντι στον "ξένο" και την προώθηση εθνικιστικών και ρατσιστικών ιδεολογημάτων που τροφοδοτούν τα πιο συντηρητικά κοινωνικά ανακλαστικά του ντόπιου πληθυσμού και σφυρηλατούν καθημερινά την κρατικοποίηση και τον εκφασισμό της κοινωνίας. Εξάλλου, η δημιουργία και προώθηση πλαστών διαχωρισμών (εθνικών, θρησκευτικών, πολιτισμικών) μεταξύ των καταπιεσμένων και η ιεράρχηση σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής και ταξικής διαστρωμάτωσης, είναι συστατικά στοιχεία της κυριαρχίας και της αναπαραγωγής της. Έτσι ο ντόπιος, ο χριστιανός, ο "νόμιμος"… -ως κυρίαρχες ταυτότητες- εναντίον του ξένου, του μουσουλμάνου, του "παράνομου"… αποτελούν εξουσιαστικές κοινωνικές σχέσεις ενός ιδανικού για τους κυρίαρχους περιβάλλοντος υποταγής της κοινωνίας. Οι στρατηγικές χειραγώγησης του κράτους αποσκοπούν στη μετάλλαξη των διαφορετικοτήτων και ιδιαιτεροτήτων (όσο αφορά την κουλτούρα των διάφορων κοινωνικών ομάδων και την ιδιαίτερη θέση τους στον κοινωνικό ιστό) σε πλαστά ανταγωνιστικά συμφέροντα, στρέφοντας την κοινωνική αγανάκτηση που γεννά το σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης σε μια κανιβαλιστική διαμάχη μεταξύ των καταπιεσμένων. Και σε αυτή τη διαμάχη επιβιώνει αυτός που ενσωματώνει πιστότερα τις επιλογές της κυριαρχίας.
Είναι σίγουρο ότι η κοινωνική συναίνεση στην εγκαθίδρυση μιας ειδικής συνθήκης άγριας εκμετάλλευσης και καταπίεσης ενός κομματιού των προλετάριων όπως οι μετανάστες "χωρίς χαρτιά" έχει επίδραση σε όλους, ντόπιους ή μη, "νόμιμους" ή "παράνομους", αφού σημαίνει την υποχώρηση στο πεδίο του κοινωνικού και ταξικού ανταγωνισμού προς όφελος των αφεντικών, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο στην διαδικασία αναδιάρθρωσης του καπιταλιστικού κόσμου με ολοκληρωτικούς όρους.
Για μας, ως αναρχικούς, η αλληλεγγύη στους μετανάστες δεν μπορεί παρά να νοηματοδοτείται έμπρακτα ως μια σχέση μεταξύ των καταπιεσμένων που στοχεύει στο να διαλύσει τις συνθήκες της συναίνεσης και να σπάσει τα τείχη της σιωπής και της εξατομίκευσης που προσπαθούν να υψώσουν οι κυρίαρχοι ανάμεσα στους προλετάριους. Η αλληλεγγύη σε εκείνο το κοινωνικό κομμάτι που δέχεται την πιο άγρια εκμετάλλευση και καταπίεση από τα αφεντικά, και μάλιστα μέσα σε μια ειδική συνθήκη ομηρίας, δεν έχει ανθρωπιστικό αλλά κοινωνικό και ταξικό χαρακτήρα και πολύ ευρύτερες στοχεύσεις και προοπτικές. Είναι αγώνας ενάντια τόσο στις κατασταλτικές στρατηγικές των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών όσο και στην πολιτική της "ενσωμάτωσης" που ισχυροποιεί το σύστημα εκμετάλλευσης και καταπίεσης επιδιώκοντας την "εξίσωση" ντόπιων και μεταναστών προλετάριων μέσα στις σύγχρονες συνθήκες σκλαβιάς αυτού του συστήματος. Μια επιλογή που προτάσσουν οι κυρίαρχοι και στην οποία εντάσσονται τα ανθρωπιστικά αιτήματα της αριστεράς και των ΜΚΟ που βλέπουν την αλληλεγγύη ως μια σχέση φιλανθρωπίας του ισχυρού προς τον αδύνατο, του ντόπιου προς τον μετανάστη, του "νόμιμου" προς τον "παράνομο". Αντίθετα, για μας, η αλληλεγγύη αποτελεί ένα αναπόσπαστο μέρος του ευρύτερου αγώνα ενάντια στους κοινούς μας εχθρούς, το κράτος και το κεφάλαιο, και μέρος της αντίστασης στα κοινωνικά και ταξικά μέτωπα που ανοίγει η επίθεσή τους, με:
-την εναντίωση στο Καθεστώς Έκτακτης Ανάγκης που επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί στην κοινωνία με αιχμή την "αντί"τρομοκρατία, καθώς επίσης και της Μηδενικής Ανοχής σε κάθε είδους παραβατικότητα,
-το σαμποτάζ στη συνθήκη της μισθωτής σκλαβιάς και των σύγχρονων σκληρότερων όρων επιβίωσης για τους ντόπιους και μετανάστες προλετάριους,
-τον ανταγωνισμό με τον κυρίαρχο λόγο που αναπαράγει και διαχέει τα ιδεολογήματα του εθνικισμού και του ρατσισμού στην κοινωνία και κατασκευάζει πλαστούς διαχωρισμούς.
Για εμάς, που κάθε γωνιά της γης είναι πατρίδα μας και κάθε πατρίδα μάς είναι ξένη, η αλληλεγγύη στους απόκληρους του εξουσιαστικού-καπιταλιστικού κόσμου είναι ο αγώνας για την ανατροπή του, την κοινωνική απελευθέρωση και την Αναρχία. Για έναν κόσμο χωρίς κράτη, σύνορα, καταπίεση και εκμετάλλευση.
Αναρχική Συλλογικότητα "Κύκλος της Φωτιάς"
*